Koontz Dean R. - Tunel strachu.pdf - Koontz Dean - ssaaggaa

DEAN R. KOONTZ

TUNEL STRACHU

Tytuł oryginału THE FUN HOUSE

Siłę, odwagę i pewność siebie uzyskujesz dzięki przeżyciom, w których musisz

pokonać własny strach. Potem możesz powiedzieć: „Przeżyłem ten koszmar. Przeżyję

i następny, jeśli będzie trzeba”. Musisz robić to, co wydaje ci się niemożliwe.

Anna Roosevelt

Szczęśliwe rodziny są jednakowe. Każda nieszczęśliwa rodzina jest

nieszczęśliwa na swój własny sposób.

Lew Tołstoj

Nie oglądaj się za siebie. Może coś właśnie cię dogania.

Satchel Paige

PROLOG

Ellen Straker siedziała przy kuchennym stoliku w przyczepie typu Airstrean,

wsłuchując się w szum nocnego wiatru i usiłując nie dopuszczać do siebie dziwnych

odgłosów drapania dochodzących z wiklinowej kołyski. Strzeliste dęby, klony i

brzozy kołysały się w mrocznym gąszczu, gdzie zaparkowano przyczepę. Liście

szeleściły niczym wykrochmalone, czarne spódnice czarownic. Wiatr spływał z

zachmurzonego pensylwańskiego nieba, wciskając pomiędzy drzewa sierpniowy

mrok, kołysząc delikatnie przyczepą, pojękując, mamrocząc, wzdychając, przesycony

zapachem nadchodzącego deszczu. Niósł ze sobą hałaśliwe odgłosy z pobliskiego

wesołego miasteczka i rozdzierając je na strzępy ciskał przez firankę, przesłaniającą

otwarte okno nad kuchennym stołem.

Pomimo nie cichnącego poszumu wiatru, Ellen nadal słyszała słabe,

przyprawiające o wściekłość dźwięki dobiegające z kołyski, stojącej na

przeciwległym końcu przyczepy. Drapanie i szuranie. Suche zgrzytnięcia. Drażniące

trzaski. Cichy szept. Im bardziej starała się nie dopuścić ich do siebie, tym wyraźniej

je słyszała.

Czuła się lekko oszołomiona i kręciło się jej w głowie. To prawdopodobnie

skutki działania alkoholu. Nie piła zbyt wiele, ale przez ostatnią godzinę pozwoliła

sobie na cztery głębsze. No, może sześć. Nie pamiętała, czy odbyła dwie, czy trzy

wędrówki do butelki z burbonem. Spojrzała na swoje drżące dłonie i zastanowiła się,

czy już jest dostatecznie pijana, aby zrobić coś przy dziecku.

Za oknem w oddali zalśniła błyskawica. Od skraju mrocznego horyzontu

napłynął dźwięk grzmotu. Ellen powoli zwróciła wzrok w kierunku kołyski stojącej

wśród cieni u stóp łóżka; stopniowo gniew zaczął zastępować strach. Była wściekła

na swojego męża, Conrada, i na siebie, że się w to wszystko wpakowała. Przede

wszystkim jednak była wściekła na dziecko, ponieważ było odrażającym,

niezaprzeczalnym dowodem jej grzechu. Chciała je zabić, zabić i pochować, i

zapomnieć, że w ogóle istniało, ale wiedziała, że aby wydusić z dziecka resztki życia,

będzie musiała być bardzo pijana. Stwierdziła, że jest prawie gotowa. Bez wahania

podniosła się i podeszła do kuchennego zlewu. Wylała ze szklanki wodę i na wpół

roztopione kostki lodu, po czym odkręciła kran i umyła szklankę. Poprzez szum

płynącej wody nadal słyszała dziecko. Syczało. Drapało palcami w ścianki kołyski.

Próbowało się wydostać.

Nie, to z pewnością tylko jej wyobraźnia. Nie mogła słyszeć tych dźwięków w

tym hałasie. Zakręciła kran. Przez chwilę świat wydawał się przepełniony nieskalaną,

idealną, grobową wręcz ciszą. A potem znów usłyszała pojękiwanie wiatru - niósł ze

sobą zniekształcone dźwięki muzyki z karuzeli stojącej w centralnej alei. A z wnętrza

kołyski dochodziło chrobotanie, drapanie i piski.

Nagle dziecko krzyknęło. Był to ostry, chrapliwy skrzek, pojedynczy,

gwałtowny wyraz gniewu i frustracji. Potem cisza. Przez kilka chwil dziecko leżało

spokojnie, w kompletnym bezruchu, ale niebawem znów zaczęło się wiercić.

Drżącymi dłońmi Ellen wrzuciła do szklanki nowe kostki lodu i dolała burbona. Nie

zamierzała więcej pić, lecz wrzask dziecka, niczym fala upiornego żaru, wypalił

opary alkoholowej mgiełki, wśród której się poruszała. Znowu była trzeźwa, a wraz z

trzeźwością powrócił lęk.

Chociaż noc była gorąca i wilgotna, Ellen zadrżała. Nie potrafiła już zabić

dziecka. Ba, nie miała nawet dość odwagi, by podejść do kołyski.

Ale muszę to zrobić! - pomyślała.

Powróciła do kuchennej klitki, usiadła i zaczęła sączyć whisky, usiłując

odzyskać odwagę, którą dawało jedynie upojenie alkoholowe.

Jestem zbyt młoda, by nieść to brzemię, pomyślała. Nie mam dość siły, by

sobie z nim poradzić. Przyznaję. Dopomóż mi, Boże, naprawdę nie mam siły.

Dwudziestoletnia Ellen Straker była nie tylko zbyt młoda, by ugrząźć w

pułapce mętnej przyszłości, jaka się przed nią rozciągała; była również zbyt ładna i

energiczna, by skazać się na życie pełne nieprzemijającego bólu i miażdżącej

odpowiedzialności. Była szczupłą, zgrabną młodą kobietą, motylem, który nigdy nie

miał szans, by rozwinąć skrzydła. Włosy miała ciemnobrązowe, prawie czarne, tak

samo jak oczy. Leciutki rumieniec na policzkach idealnie współgrał z

ciemnooliwkową karnacją. Przed poślubieniem Conrada Strakera nazywała się Ellen

Teresa Marie Giavenetto; była córką przystojnego Amerykanina włoskiego

pochodzenia i kobiety z twarzą Madonny, szczycącej się podobnym rodowodem.

Śródziemnomorska uroda Ellen nie była jedyną spuścizną, jaką odziedziczyła po

przodkach - potrafiła cieszyć się każdym drobiazgiem, miała bogatą osobowość,

urzekający uśmiech i ciepło, które w typowy dla Włochów sposób potrafiła roztaczać

wokół siebie. Była istotą stworzoną do zabawy, radości i tańca. Jednak przez

pierwszych dwadzieścia lat życia miała raczej niewiele okazji do radości.

Jej dzieciństwo było wyjątkowo ponure, a okres dojrzewania stał się istną

drogą przez mękę. Chociaż Joseph Giavenetto, jej ojciec, należał do ludzi życzliwych

i serdecznych, jego główną cechę stanowiła uległość. Nie był panem we własnym

domu i nie miał zbyt wiele do powiedzenia w kwestii wychowania córki. Ellen rzadko

miała okazję zaznać ukojenia ze strony spokojnego, kochającego ojca, natomiast

częściej stanowiła obiekt, na którym jej matka, religijna fanatyczka, wyładowywała

swój gniew.

W domu Giavenetto rządziła Giną, i to przed nią Ellen musiała „spowiadać

się” z wszelkich prawdziwych bądź urojonych grzeszków. Istniał spis zasad (nota

bene bardzo obszerny), który regulował zachowanie Ellen, Gina zaś za wszelką cenę

starała się dopilnować, by każda zasada była skrzętnie przestrzegana i egzekwowana.

Zamierzała uczynić wszystko, by jej córka wyrosła na pruderyjną, bogobojną kobietę.

Gina zawsze była religijna, ale po śmierci jedynego syna stała się bigotką.

Anthony, brat Ellen, zmarł na raka mając zaledwie siedem lat. Ellen, czterolatka, była

zbyt mała, by pojąć, co stało się z jej bratem, ale dostatecznie duża, by mieć

świadomość, jak piekielnie szybko postępowała jego choroba. Dla Giny owa tragedia

była dopustem Boga. Czuła, że w jakiś sposób Go zawiodła i że Bóg, by ją ukarać,

odebrał jej dziecko. Od tej pory, zamiast co tydzień w niedzielę, zaczęła uczęszczać

na mszę każdego ranka i zabierać ze sobą córeczkę. Codziennie zapalała w kościele

świeczkę na intencję Anthony'ego. W domu bez końca czytała Biblię.

Często zmuszała Ellen, by siedziała przy niej, i godzinami czytała jej

fragmenty Pisma Świętego. Chociaż dziewczynka była jeszcze zbyt mała, aby mogła

cokolwiek zrozumieć. Gina znała też wiele przerażających opowieści o piekle, o tym,

jak ono wygląda i jakie tortury czekają tam na zatwardziałych grzeszników, a także

jak łatwo krnąbrnemu dziecku trafić do tego strasznego miejsca, cuchnącego siarką i

smołą. Nocami Ellen dręczyły upiorne, krwawe koszmary, mające źródło w

zasłyszanych od matki historiach o ogniu piekielnym i potępieniu.

W miarę jak Gina stawała się coraz bardziej religijna, dodawała kolejne

punkty do listy zasad, którą miała posługiwać się Ellen. Najmniejsze uchybienie było

wedle Giny kolejnym krokiem ku piekielnej otchłani. Joseph od początku ich związku

kompletnie poddał się żonie. Nigdy nie potrafił nad nią zapanować, a kiedy Gina

wkroczyła w swój osobliwy świat religijnego fanatyzmu, znalazła się poza jego

zasięgiem. Nawet nie próbował wpływać na jej decyzje. Zdumiony zmianami

zachodzącymi w Ginie, niezdolny radzić sobie z kobietą, jaką się stała, Joseph

spędzał w domu coraz mniej czasu. Był właścicielem zakładu krawieckiego, który nie

przynosił może kokosów, ale był niewątpliwie opłacalny. Zaczął więc pracować do

późna. Kiedy nie pracował, spędzał więcej czasu z przyjaciółmi niż z rodziną, a w

rezultacie Ellen zaczęło brakować jego miłości, otwartości i poczucia humoru, które

mogłyby zrekompensować nie kończące się posępne godziny przeżywane pod

wpływem dławiącej, ponurej i złowrogiej dominacji jej matki.

Przez całe lata Ellen marzyła o dniu, kiedy opuści dom; oczekiwała na tę

ucieczkę z gorliwością więźnia nie mogącego się doczekać wyrwania z czterech ścian

celi. Teraz była sama; od ponad roku znajdowała się poza zasięgiem żelaznej ręki

matki. Trudno uwierzyć, ale jej przyszłość rysowała się jeszcze gorzej niż przedtem.

Dużo gorzej.

Coś zastukało w okiennicę.

Ellen zaskoczona uniosła wzrok i wyjrzała. Przez chwilę nic nie widziała. Na

zewnątrz była tylko ciemność.

TAP - TAP - TAP

- Kto tam? - wyszeptała, a jej serce natychmiast zaczęło bić szybciej. Wtedy

błyskawica rozcięła niebo, a w jej bladym blasku ujrzała olbrzymie białe ćmy

obijające się o szybę.

- Jezu - wyszeptała. - To tylko ćmy.

Wzdrygnęła się, odwróciła od miotających się owadów i upiła łyk burbona.

Nie mogła żyć w takim napięciu. W każdym razie niedługo. Musiała coś

Koontz Dean R. - Tunel strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: