Dean R. Koontz - niesmiertelny.pdf - Koontz Dean - ssaaggaa

Koontz Dean R. – Nieśmiertelny

Przełożył: Romuald Szoka

Wydanie oryginalne: 1987

Wydanie polskie: 1996

Książkę tę dedykuję

Dickowi i Ann Laymonom, tak sympatycznym,

że aż trudno w to uwierzyć.

Specjalne ukłony dla Kelly...

Oddech nieświeży

I trup już leży.

Tak zaczyna się bajka...

Księga znaczącego smutku

CZĘŚĆ PIERWSZA

MROK

Ci, co poznali mrok, światło kochają.

Oczekują świtu, nocy się lękając.

Księga znaczącego smutku

Szok

Jasność poranka wypełniła przestrzeń. Była niemal tak fizyczna jak bijące o szyby

krople deszczu. Mokre maski i bagażniki zaparkowanych na ulicy samochodów

błyszczały kolorowo. Deszcz przydał blasku zieleni i chromowanym karoseriom

znajdujących się w ruchu aut. Kalifornijskie słońce odbijało się w każdym skrawku

lśniącej powierzchni, a całe centrum miasta Santa Ana skąpane było w jaskrawym

świetle czerwcowej jutrzenki.

Rachael Leben opuściła biurowiec głównymi drzwiami i znalazła się na chodniku.

Promienie letniego słońca spłynęły na jej odsłonięte ramiona niczym strumień ciepłej

wody. Zamknęła oczy i zwróciła twarz ku niebu, by przez chwilę z rozkoszą poddać

się ich działaniu.

– Jesteś z siebie tak zadowolona, jakby dzisiaj był najszczęśliwszy dzień w

twoim życiu – powiedział gorzko Eric, który wyszedł za nią z budynku i

zobaczył, że kobieta rozkoszuje się czerwcowym upałem.

– Proszę – rzekła Rachael z twarzą wciąż wystawioną do słońca – nie róbmy

scen.

– Zrobiłaś tam ze mnie głupca.

– Nie masz racji.

– A zresztą, co chcesz przez to udowodnić?

Nie odpowiedziała. Postanowiła, że nie pozwoli zepsuć sobie pięknego dnia.

Odwróciła się i ruszyła przed siebie.

Eric wyprzedził ją i zastąpił jej drogę. Jego szaroniebieskie oczy płonęły, choć

zwykle były lodowato zimne.

– Nie zachowujmy się jak dzieci – powiedziała kobieta.

– Nie wystarcza ci, że mnie opuszczasz. Musisz jeszcze obwieścić całemu

światu, że nie tylko nie potrzebujesz mnie, ale również wszystkiego, co mogę ci

dać.

– Nie, Eric. Nie dbam o to, co ludzie o tobie pomyślą, niezależnie od tego, czy

mieliby pomyśleć dobrze czy źle.

– Chcesz mi wreszcie dać nauczkę.

– To nieprawda, Eric.

– Akurat! – wykrzyknął mężczyzna. – Tak właśnie jest, do cholery! Znajdujesz

przyjemność w upokarzaniu mnie. Wprost tarzasz się w tym.

Widziała go teraz takim, jakim go dotąd nie znała: płaczliwym. Eric zawsze wydawał

się silny, tak fizycznie, jak emocjonalnie i umysłowo. Miał silną wolę i nigdy nie

zmieniał zdania. Potrafił zachować rezerwę i nie angażować uczuć. Bywał okrutny.

W ciągu siedmiu lat ich małżeństwa zdarzały się chwile, gdy Eric był od niej tak

daleko jak księżyc. Ani razu, aż do tej pory, nie okazał słabości, nie budził

politowania.

– W upokarzaniu? – zdziwiła się Rachael. – Eric, ja wyświadczyłam ci

niebywałą przysługę. Każdy inny człowiek na twoim miejscu kupiłby butelkę

szampana i uczcił to.

Oboje wyszli właśnie z biura adwokata Erica, gdzie uzgodniono zapis do aktu

rozwodowego. Szybkość, z jaką się to odbyło, zdumiała wszystkich, z wyjątkiem

Rachael. Kobieta zaskoczyła zgromadzonych przybyciem bez swojego adwokata i

odstąpieniem od wszelkich roszczeń, do jakich była upoważniona na mocy

kalifornijskiego prawa wspólnej własności. Gdy prawnik Erica przedstawił pierwszą

ofertę, Rachael oświadczyła, że są dla niej zbyt wspaniałomyślni i podała inną sumę,

która wydawała jej się rozsądniejsza.

– Co, szampana? Zamierzasz wszystkim opowiadać, że wzięłaś dwanaście i pół

miliona mniej, niż ci się należało, tylko dlatego, żeby szybko dostać rozwód i

uwolnić się ode mnie? I ja mam mieć jakiś powód do radości? Boże...

– Eric...

– Nie możesz się doczekać, żeby się ode mnie uwolnić. Gotowa byłabyś uciąć

sobie rękę. I ja miałbym celebrować moje upokorzenie?!

– Eric, mam swoje zasady. Nie mogę wziąć więcej niż...

– Do dupy z zasadami!

– Wiesz, że ja bym...

– Każdy, kto spojrzy na mnie, powie: „Boże, ależ z tego gościa musi być

potwór, skoro zrezygnowała z dwunastu i pół miliona dolarów tylko dlatego,

żeby się jak najszybciej od niego uwolnić!”

– Nie zamierzam nikomu zdradzać szczegółów – powiedziała Rachael.

– Gówno!

– Jeśli myślisz, że kiedykolwiek źle o tobie mówiłam lub plotkowałam na twój

temat, to znasz mnie mniej, niż sądziłam.

Kiedy wychodziła za Erica, miał trzydzieści pięć lat i wart był cztery miliony. Starszy

od niej o dwanaście lat, teraz liczył ich czterdzieści dwa, a jego fortuna przekraczała

trzydzieści milionów. Nie istniały więc żadne co do tego wątpliwości, że zgodnie z

prawem stanu Kalifornia Rachael przysługiwało trzynaście milionów z tytułu

podziału majątku zgromadzonego w okresie małżeństwa. Zamiast tego kobieta

zażądała jedynie czerwonego mercedesa 560 SL i pięciuset tysięcy dolarów, nie

chciała żadnych alimentów. Łącznie stanowiło to jedną dwudziestą szóstą majątku, o

który mogła wystąpić. Wyliczyła sobie jednak, że otrzymana suma pozwoli jej

spokojnie i niezależnie od nikogo zastanowić się nad tym, co zrobić z resztą życia, i

następnie zrealizować te plany.

Rachael uświadomiła sobie, że przechodnie patrzą na nich, kłócących się na skąpanej

w słońcu ulicy, i powiedziała cicho:

– Nie wyszłam za ciebie dla pieniędzy.

– Ciekawe – odrzekł Eric kwaśno i bezsensownie.

Jego zuchwała, wykrzywiona gniewem twarz nie była w tej chwili przystojna.

Zmieniła się w brzydką, głęboko pobrużdżoną maskę o ostrych rysach.

Rachael mówiła spokojnie, bez cienia goryczy w głosie. Nie zamierzała przywoływać

Erica do porządku ani w jakikolwiek sposób go ranić. Już wszystko skończone. Nie

czuła gniewu, jedynie trochę żalu.

– A teraz, gdy nie jesteśmy już razem, nie oczekuję od ciebie finansowego

wsparcia w wielkim stylu na resztę mych dni. Nie muszę opływać w dostatki.

Nie chcę twoich milionów. To ty je zarobiłeś, nie ja. To owoc twojego

geniuszu, twojego żelaznego uporu, nie kończących się godzin spędzonych w

biurze i w laboratorium. Ty sam, i nikt inny, zbudowałeś to wszystko i należy to

wyłącznie do ciebie. Jesteś ważnym człowiekiem, w swojej dziedzinie może

nawet wybitnym, Eric, a ja to tylko ja, Rachael, i nie zamierzam podszywać się

pod twoje sukcesy.

W miarę jak kobieta sypała pochwałami, gniew na twarzy Erica rysował się coraz

wyraźniej. Przyzwyczaił się do tego, że we wszystkich układach – tak zawodowych,

jak i towarzyskich – odgrywał dominującą rolę. Z pozycji władcy absolutnego żądał

od otoczenia bezwzględnego posłuszeństwa, a tych, którzy nie chcieli mu się

podporządkować, po prostu niszczył. Rządzenie sprawiało mu przyjemność. Siły

żywotne czerpał zarówno z interesów przynoszących mu miliony dolarów zysku, jak i

ze sporów w kręgu znajomych, które zawsze rozstrzygał na swoją korzyść. Rachael

przez siedem lat robiła to, czego sobie życzył, aż wreszcie postanowiła z tym

skończyć.

Śmieszne, ale teraz właśnie opanowanie i rozsądek Rachael sprawiły, że odebrała mu

całą władzę, z której czerpał radość. Oczekiwał długiej walki o podział łupów, a ona

tymczasem po prostu odeszła. Rozkoszował się już perspektywą zjadliwej utarczki na

temat płatności alimentacyjnych, ale Rachael pomieszała mu szyki, odrzucając takie

wsparcie. Delektował się myślą, że zrobi przed sądem ze swojej byłej żony

interesowną, pozbawioną godności dziwkę, skłonną zadowolić się ułamkiem tego, co

się jej należało. I tak byłaby bogata, ale wtedy czułby, że wygrał wojnę i zmusił ją do

uległości. Kiedy jednak Rachael oznajmiła, że jego miliony nic dla niej nie znaczą,

stracił resztę władzy, którą jeszcze mógł nad nią mieć. Zrobiła to tak stanowczo, że –

gdyby w przyszłości mieli się jeszcze spotkać – z pewnością występowałaby z

pozycji równej mu, a może nawet miałaby nad nim jakąś moralną przewagę. Ta

świadomość zrodziła w nim gniew.

– No cóż – zaczęła Rachael. – Z mojego punktu widzenia straciłam z tobą

siedem lat i chcę tylko rekompensaty za ten okres. Mam dwadzieścia dziewięć

lat, prawie trzydzieści, i można powiedzieć, że dopiero zaczynam swoje życie,

aczkolwiek później niż większość ludzi. Zapis da mi wspaniały start. A jeśli

stracę ten szmal i pewnego dnia będę żałować, że nie walczyłam o całe

trzynaście milionów, będzie to moje, a nie twoje zmartwienie. Z nami już

koniec, Eric. Klamka zapadła.

Ruszyła w bok, starając się ominąć mężczyznę, ale ten złapał ją za rękę i zatrzymał.

– Pozwól mi odejść, proszę – powiedziała łagodnie.

Spojrzał na nią i rzekł:

– Jak to możliwe, że tak bardzo myliłem się co do ciebie? Myślałem, że jesteś

grzeczną, nieśmiałą słodką idiotką, a tymczasem siedzi w tobie prawdziwa

ważniaczka, czyż nie?

– Zupełnie oszalałeś, jeśli tak sądzisz. I zupełnie nie przystoi ci taka

gburowatość. A teraz pozwól mi przejść.

Eric zacisnął chwyt jeszcze mocniej.

– A może to wszystko jest częścią twojej strategii, co? Kiedy papiery zostaną

przygotowane i w piątek przyjedziemy je podpisać, ty nagle zmienisz zdanie i

zażądasz więcej.

– Nie, to nie jest z mojej strony żadna gra.

Uśmiechnął się okrutnie zaciśniętymi ustami.

– Założę się, że tak jest. Jeśli zgodzimy się na tak skandalicznie niski zapis i

przygotujemy papiery do podpisania, odrzucisz je, a w sądzie użyjesz ich jako

dowodu na to, że chcieliśmy cię oszukać. Będziesz udawała, że to my

zaproponowaliśmy tę sumę i próbowaliśmy cię zmusić do podpisania aktu.

Będziesz próbowała stworzyć mój niekorzystny obraz – prawdziwego

skurczybyka o sercu z kamienia. Tak? Czy to jest ta twoja strategia? Czy na tym

polega gra?

– Już ci powiedziałam, że to nie jest żadna gra. Jestem wobec ciebie szczera.

Eric wbił palce w jej ramię.

– Mów prawdę, Rachael!

– Przestań!

– Czy to jest twoja strategia?!

– To boli.

– No, ale jak już zaczęliśmy, to opowiedz mi teraz o Benie Shadwayu.

Rachael zamrugała ze zdziwienia, gdyż nie przypuszczała, że Eric wie o Benie.

Jego twarz zdawała się twardnieć w gorących promieniach słońca i pękać coraz

większą liczbą głębokich, gniewnych bruzd.

– Jak długo cię rżnął, zanim wreszcie zdecydował się wystąpić przeciwko mnie?

– Jesteś niesmaczny – powiedziała i zaraz tego pożałowała, bo zauważyła, że

sprawiło mu przyjemność, iż udało mu się wreszcie wyprowadzić ją z

równowagi.

– Jak długo? – nalegał, zaciskając palce na jej ramieniu.

– Spotkałam Benny’ego dopiero sześć miesięcy po naszej separacji – odparła,

starając się mówić obojętnym tonem. Nie chciała dać się wciągnąć w awanturę,

do której wyraźnie zmierzał.

– Jak długo Benny kłusował na moim terenie?

– Jeśli wiesz o nim, to znaczy, że mnie śledziłeś, choć nie miałeś do tego prawa.

– Tak, chcesz zachować dla siebie swoje nieczyste tajemnice.

– Jeśli wynająłeś kogoś, żeby za mną chodził, to powinieneś wiedzieć, że

widujemy się dopiero od pięciu miesięcy. A teraz pozwól mi odejść. To mnie

wciąż boli.

Mijał ich właśnie młody człowiek z brodą. Zatrzymał się i po chwili podszedł.

– Czy pomóc pani?

Eric odwrócił się do niego z taką wściekłością, że słowa, które wypowiedział,

zabrzmiały jak splunięcie:

– Zjeżdżaj, facet! To moja żona, więc nic ci do tego!

Rachael spróbowała wyswobodzić się z żelaznego uchwytu, ale bez

powodzenia.

– Fakt, że jest to pańska żona – powiedział brodaty nieznajomy – nie upoważnia

pana do zadawania jej bólu.

Eric puścił Rachael, zacisnął pięści i zbliżył się do intruza. Chcąc ratować sytuację,

Rachael odezwała się szybko do swego niedoszłego zbawcy:

– Dziękuję, ale wszystko w porządku. Naprawdę. Nic mi nie jest. To tylko mała

sprzeczka.

Młodzieniec wzruszył ramionami i oddalił się, oglądając się co chwila za siebie.

Incydent ten uświadomił wreszcie Ericowi niebezpieczeństwo, że wzbudzi niezdrową

ciekawość ludzi, co przy jego pozycji było niepożądane. Jednakże nie mógł

opanować emocji. Na twarz wystąpiły mu rumieńce, a wargi pobladły. Oczy patrzyły

groźnie.

– Nie martw się, Eric – powiedziała Rachael. – Zaoszczędziłeś wiele milionów

dolarów i Bóg jeden wie ile na adwokatach. Wygrałeś. Wprawdzie nie udało ci

się sponiewierać mnie przed sądem ani popsuć mi opinii, jak miałeś nadzieję,

ale i tak wygrałeś. Musisz się tym zadowolić.

Eric zakipiał z wściekłości.

– Ty stara, głupia dziwko! Zaraz jak mnie opuściłaś, chciałem cię dopaść i

zatłuc na śmierć. Powinienem był to zrobić. Żałuję, że tego nie uczyniłem.

Myślałem jednak, że przyczołgasz się do mnie z powrotem. Dlatego ci nic nie

zrobiłem. A powinienem był. Powinienem był zatłuc cię na śmierć.

Rachael była zaszokowana wybuchem jego nienawiści. Eric podniósł rękę, jak gdyby

chciał ją uderzyć. Cofnęła się przed spodziewanym ciosem, ale on opanował się,

odwrócił gwałtownie i odszedł szybkim krokiem.

Rachael, patrząc na niego, nagle zrozumiała, że chorobliwe dążenie jej męża do

dominowania nad wszystkimi stanowiło potrzebę dużo silniejszą, niż jej się

wydawało. Pozbawiając go władzy nad sobą, odwracając się tyłem tak do niego, jak i

do jego pieniędzy, nie tylko zrównywała go z sobą, ale również – w jego oczach –

raniła jego męską dumę. To właśnie o to musiało teraz chodzić, bo przecież nic

innego nie wyjaśnia jego szalonej nienawiści oraz trudnego do pohamowania

pragnienia, by zadać jej fizyczny ból.

Z biegiem lat coraz bardziej go nie lubiła, jeśli nie nienawidziła. Trochę się go

również bała. Ale aż do obecnej chwili nie zdawała sobie w pełni sprawy z tego, jak

bardzo on jej nie cierpi. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że ten człowiek był

naprawdę niebezpieczny. Choć wciąż oślepiały ją złociste promienie słońca i

zmuszały do mrużenia oczu, choć przypiekały jej skórę, poczuła nagle, że przeszywa

ją zimny dreszcz. Wywołała go myśl, iż mądrze postąpiła, rzucając Erica w

odpowiednim czasie, bo dzięki temu uniknęła zapewne cięższych obrażeń niż siniaki,

które jego palce niewątpliwie pozostawią na jej ramieniu.

Odetchnęła z ulgą, widząc, jak Eric schodzi z chodnika na jezdnię. Chwilę później

uczucie ulgi przerodziło się w przerażenie.

Mężczyzna szedł w stronę swego mercedesa, zaparkowanego po przeciwległej stronie

alei. Był zapewne oślepiony wściekłością, a może jego wzrok poraziło jaskrawe

światło czerwcowego słońca, odbijające się we wszystkich błyszczących

Dean R. Koontz - niesmiertelny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: