Kaiser Janice - Tajemniczy narzeczony.pdf - Kaiser Janice - ssaaggaa

Kaiser Janice

Tajemniczy Narzeczony

Arianna Hamilton krążyła nerwowo po pokoju, obracając na palcu pierścionek zaręczynowy.

Był to najpiękniejszy klejnot, jaki kiedykolwiek widziała — trzykaratowy brylant osadzony w

platynie. Kiedy dostała go od Marka w Dniu Zakochanych, była nieprzytomna ze szczęścia.

Zdjęła pierścionek, zacisnęła go w dłoni i podeszła do okna. Spojrzała na szarzejące w

mroku, ciche, zasypane liśćmi Murray Hill i pomyślała o eleganckim domu, który Mark dla

nich kupił. Gdy przypomniała sobie, jak go urządzali w marzeniach, miała ochotę się

rozpłakać. Trudno uwierzyć, że ich pragnienia nigdy się nie spełnią. Zrozumiała, że choć

bardzo kocha Marka Lindsaya, nie może go poślubić.

Odezwał się telefon. Pewnie jej siostra bliźniaczka dzwoni z Aspen. Arianna chwyciła

słuchawkę.

- Halo? Zara?

— Nie, kochanie, to ja— usłyszała głos Marka. — Chciałem

ci tylko powiedzieć, że się spóźnię. Posiedzenie zarządu trochę się przeciągnęło, a teraz

utknąłem w korku. Ale będę niedługo. Za jakieś piętnaście, dwadzieścia minut.

— Dobrze, Mark. Jeszcze nie zaczęłam szykować kolacji. Mogę się do tego zabrać w każdej

chwili.

— Nie śpiesz się. Przywiozę butelkę szampana. Pamiętasz, że do ślubu pozostał tylko

miesiąc? Chyba możemy to uczcić.

— Och, Mark — szepnęła ze łzami w oczach.

— Wiem, że jestem sentymentalnym głupcem, ale cię kocham.

Arianna zagryzła usta niemal do krwi.

— Do zobaczenia — wyjąkała. Odwiesiła słuchawkę i otarła łzy. Jak mu to powie, na Boga?

Przeszła do sypialni, otworzyła szafę i popatrzyła na suknię ślubną. Tygodniami chodziła po

sklepach, szukając wymarzonej kreacji. Gdy już straciła nadzieję, ujrzała ją na wystawie

niewielkiego butiku.

Wpadła do sklepu, chwyciła to dzieło kunsztu krawieckiego i ruszyła do przymierzalni,

zrzucając pośpiesznie okrycie. Gdy delikatny atłas spłynął na jej biodra, nabrała pewności, że

właśnie tego szukała. Na myśl, że nigdy nie włoży tej idealnej wprost sukni, serce o mało nie

pękło jej zżalu.

Dręczyła ją niepewność. Może głupio robi? Teoretycznie Mark Lindsay to idealny kandydat

na męża. Jest przystojny, ma doskonałe maniery, pochodzi ze znamienitej rodziny i pewnego

dnia zostanie właścicielem banku Lindsay Sć Soames. Co ważniejsze, od początku

wiedziała, że Mark naprawdę jej pragnie — to czuły, troskliwy kochanek. Nigdy nie wątpiła w

szczerość jego uczuć, ale...

Właśnie to „ale” nie dawało jej spokoju. Nie potrafiła sprecyzować, co ją gnębi. Mark to

chodzący ideał, ale jego miłość raczej ją przytłaczała, niż cieszyła.

Telefon znowu się odezwał.

— Sprawa życia i śmierci, co? — powiedziała jej siostra.

— Przełożyłam spotkanie, żeby do ciebie zadzwonić. Mam nadzieję, że to naprawdę coś

ważnego, Ań.

— Zara — odparła drżącym głosem — odwołuję ślub.

— Co takiego?!

- Odwołuję...

— Słyszałam, co powiedziałaś, Arianno. Pytam dlaczego? Co się stało?

— Właściwie nic. Po prostu opadły mnie wątpliwości.

— Ale jeszcze niedawno uważałaś, że Mark to ósmy cud świata.

— Może na tym polega problem. Wiem, że to zabrzmi krętyńsko, ale czasami mam wrażenie,

że jest zbyt wspaniały. Jedyne, czego pragnie, to mnie uszczęśliwić.

— Boże, to straszne — zażartowała Zara.

— Pewnie myślisz, że oszalałam. Często budzę się w środku nocy i sama się nad tym

zastanawiam. Chyba podświadomie czegoś się boję.

— Rozmawiałaś o tym z Markiem?

— Próbowałam, ale jest tak we mnie zakochany, że opacznie odbiera moje słowa. Będzie tu

dziś wieczorem. Zamierzaliśmy spędzić weekend w domku letniskowym, który należy do jego

rodziny. W tej sytuacji nigdzie nie pojadę. — Arianna umilkła, i dopiero po dłuższej chwili

rzekła drżącym głosem: — Chcę mu zwrócić pierścionek zaręczynowy.

— Jesteś pewna? — spytała Zara. — Całkowicie pewna?

— Jestem. Noszę się z tym zam arem już od jakiegoś czasu. W kółko o tym myślę.

— Czy wydarzyło się coś szczególnego? Pokłóciliście się?

— Nie. Mark nigdy nie podniósł na mnie głosu ani nie stracił panowania nad sobą. Czasami

nawet żałuję, że tak się nie stało.

W słuchawce znowu zapadła cisza. Tym razem trwała dłużej. Ariannie serce waliło jak

młotem.

— Zawsze lubiłaś ostrych facetów — powiedziała w końcu Zara. — Drani o złotym sercu.

Rozumiem, że Mark może być dla ciebie za miękki.

— Czyli nie jestem wariatką?

— Oczywiście, że jesteś, ale dla mnie to nie nowina.

Arianna odetchnęła z ulgą. Chociaż były bliźniaczkami, miały zupełnie inne usposobienia i

zainteresowania. Zara skończyła prawo i zamieszkała w Aspefl. Natomiast Arianna

pracowała jako redaktorka w dużym wydawnictwie i nie wyobrażała sobie życia poza Nowym

Jorkiem.

Obie czuły się szczęśliwe. Martwiło je tylko tO, że nie mogą częściej się widywać. Brakowało

im zwłaszcza tych spotkań, od kiedy dwa lata temu zmarła ich babka ze strony ojca, Ellen

Hamilton. Po katastrofie lotniczej, w której zginęli ich rodzice, osierocając dziesięcioletnie

dziewczynki, zabrała wnuczki do siebie, do Denver.

— Zdajesz sobie sprawę, że odwołując ślub w ostatniej chwili, narazisz na kłopoty wiele

osób? — spytała Zara.

- Owszem — odparła Arianna. - Nie masz pojęcia, jak mi przykro. Wiem, że ty, Darcy i Laura

kupiłyście już suknie dla druhen, a Laura nawet bilet do Nowego Jorku.

— Ja też — rzekła Zara. — I tak mogę przyjechać, chyba że nie chcesz.

— Och, pewnie, że chcę. Nie wiem, co mogłoby mi lepiej zrobić. Skoro obie z Laurą macie

bilety, to może spotkamy

się we cztery. Z bólem serca stwierdzam, że suknie trzeba spisać na straty, ale podróży me

musicie odwoływać.

— Masz rację. Poza tym, nie widujemy się tak często, jak to sobie obiecałyśmy po

skończeniu ogólniaka.

— świetnie. Któregoś wieczoru możemy odwiedzić salon Madame Wu. Chyba ci o nim nie

opowiadałam, ale to szczególne miejsce. Ciasteczka szczęścia, które tam podają, mają

czarodziejską moc! Ich przepowiednie się spełniają!

— Arianno, ty naprawdę zwariowałaś.

— To ciekawe miejsce, Zaro. Na pewno ci się spodoba.

— Zamilkła, a kiedy znowu się odezwała, w jej głosie wyczuwało się wahanie. — Ale nie

musimy tam chodzić, jeśli me będziesz miała ochoty. Przede wszystkim chciałabym

wynagrodzić wam straty, jakie przeze mnie poniosłyście.

— śpij spokojnie — rzekła Zara. — Jakoś to przeżyjemy. Gorzej będzie z Markiem.

— Wiem. — Głos.Arianny drżał. — Jestem przerażona.

— Dasz sobie radę. Nigdy nie bałaś się trudnych decyzji. I bez względu na to, co zrobisz,

masz moje pełne poparcie. Chyba wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

— Dzięki. To bardzo dużo dla mnie znaczy — odrzekła Arianna. — Jesteś jedyną osobą,

której mogę się zwierzyć. Mamy tylko siebie.

— To prawda — westchnęła Zara. — Dobrze o tym wiem.

— Dzięki za wszystko.

— Kocham cię, siostrzyczko. Głowa do góry. Wszystko dobrze się ułoży. Jak zawsze.

— Do zobaczenia za parę tygodni.

ROZDZIA£1

Mark Lindsay wjechał wypożyczonym samochodem na serpentynę, która prowadziła do

Independence Pass, i wkrótce był już na samym wierzchołku. Zjechawszy na pobocze,

spojrzał na łagodnie pochylone, pokryte śniegiem łąki rozciągające się od góry Elbert na

północy aż do szczytu La Piatu na południu. Był dopiero początek października i śnieg

sprawiał na nim niesamowite wrażenie, tym bardziej że dwa dni temu wrócił z Karaibów.

Przez ostatni miesiąc Mark żył w rozterce. Wreszcie trzydziestego września, w dniu, w którym

mial się odbyć jego ślub z Arianną, postanowił polecieć na Martynikę, by się przekonać, czy

narzeczona. rzeczywiście pragnie od niego odejść. Przez myśl mu nie przeszło, że trzy dni

później znajdzie się w Górach Skalistych. Mark uchylił szybę, by zaczerpnąć świeżego

powietrza i objąć wzrokiem pełne majestatu góry. Choć słońce grzało mocno, na wysokości

trzech tysięcy sześciuset metrów panował chłód. Odetchnął głęboko, myśląc ze zdziwieniem

o nauczce, jaką dostał od życia.

Decyzja Arianny o zerwaniu zaręczyn całkowicie go zaskoczyła.

— Nie chodzi o to, że cię nie kocham, Mark -. powiedziała, zwracając mu pierścionek. —

Ale...

— Ale co?

— Nie wiem. Chyba nie jestem jeszcze gotowa.

— Nie jesteś gotowa — powtórzył. — Zgadzam się, że siedmiomiesięcme zaręczyny nie

należą do najdłuższych na świecie, lecz...

— Mark — przerwała mu, wstając od stołu — to nie jest kwestia czasu. — Byli w jej

mieszkaniu w Murray HiJl. Niewielki salonik rozjaśnia£ chybotliwy płomień świecy.

— Ale powiedziałaś, że nie jesteś gotowa.

Podeszła do okna i odwrócona tyłem do Marka, patrzyła na roziskrzony światłami Manhattan.

Mark nigdy nie zapomni tego widoku — jej drobnego, smukłego ciała, miękkich rudych loków,

błyszczących w świetle świecy, wąskiej talii i krągłych bioder... Arianna stała mu się tak

bardzo bliska, pokochał ją całym sercem, a ona go zraniła.

— Nie chodzi o ciebie, Mark - wyjaśniła — ale o mnie. Nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Po

prostu wydaje mi się, że powinnam odczuwać coś innego.

— Chodzi o to, czy mnie kochasz, czy nie.

Arianna odwróciła się od okna i popatrzyła na niego błyszczącymi oczami.

— To nie jest takie proste. Naprawdę nie jest.

— No dobrze — rzekł — odłóżmy na razie ślub.

Potrząsnęła głową.

— Nie, to byłoby nie w porządku z mojej strony, gdybym kazała ci czekać. Za pół roku mogę

czuć to samo co teraz.

— Chcę spróbować — odparł. — Co byś pomyślała o mnie, gdybym od razu pozwolił ci

odejść?

£zy popłynęły jej z oczu.

— Może zasługujesz na kogoś lepszego, kto potrafi cię docenić. Tak, na pewno zasługujesz

ha kogoś takiego.

Na początku był w szoku. Z pewnością jego durna została zraniona, me rozumiał, co się

stało. Przez parętygodni czekał,

żyjąc nadzieją. Myślał, że Arianna odzysku zdrowy rozsądek, że zerwała zaręczyny ze

strachu przed życiową decyzją. Gdy jednak nie otrzymał od niej żadnej wiadomości, doszedł

do wniosku, że przyczyny jej zachowania powinien szukać w czym innym.

Nie tylko on był zaskoczony i rozczarowany.

— Co się dzieje z tą dziewczyną? — spytała jego matka, gdy podzielił się wieścią z

rodzicami. — Te spotkania z gwiazdarni filmowymi musiały przewrócić jej w głowie.

— Nie w tym rzecz, mamo.

— Może i nie, kochanie. Arianna na pewno jest śliczną dziewczyną, ale nie jedyną na

świecie. W Meredith też byłeś zakochany. I jeśli chcesz znać moje zdanie, to ona bardziej do

ciebie pasowała. Jaka szkoda, że zginęła w tej straszliwej kraksie samochodowej.

Jego matka miała słabość do Meredith Peyton, kobiety, z którą był zaręczony parę lat temu,

ale trzeba przyznać, że odkąd pojawiła się Arianna, Julia Lindsay ani razu nie wspomniała

nieżyjącej narzeczonej syna. Jednak nie ulega wątpliwości, że dla Julii właśnie ona była

uosobieniem idealnej żony — z dobrej rodziny, właściwie wychowanej, należącej do

śmietanki towarzyskiej. Ze stratą Meredith pogodził się wiele lat temu, ale me chciał znowu

zostać sam. Szczerze pokochał Ariannę. Nie był pewien, czy Ań rzeczywiście uważała, że

zasługuje na kogoś lepszego, czy po prostu próbowała osłodzić rozstanie.

Musiał dowiedzieć się, co naprawdę kryło się za decyzją o zerwaniu. Zadzwonił do niej do

pracy.

— Richard? — spytała, podnosząc słuchawkę.

- Nie, Arianno, to ja, Mark.

— Och, Mark, wybacz mi — odparła zakłopotana. — Miałam dwa telefony jednocześnie,

musiałam więc wcisnąć zły guzik. Richard Gere jest na drugiej linii. Ma tylko potwierdzić

termin spotkania. Możesz chwilkę poczekać? — Wyłączyła się na parę sekund. —

Przepraszam — powiedziała, włączając się z powrotem.

— Mam nadzieję, że w Hollywood wszystko w porządku.

— Starał się, by nie usłyszała sarkazmu w jego głosie.

— Richard zastanawia się nad napisaniem książki i jego agent chce, żeby omówił ze inną

szczegóły. To zwykła procedura.

Arianna przybrała pojednawczy, a nawet przepraszajy ton. To go zdziwiło, nie miała już

przecież wobec niego żadnych zobowiązań.

— Dzwonię do ciebie, ponieważ nasza podróż poślubna na Martynikę została wcześniej

opłacona, a trudno żądać zwrotu pieniędzy na tydzień przed wyjazdem. Myślałem, że sam

pojadę, ale muszę przeprowadzić ważną transakcję. Przyszło mi do głowy, że może ty

miałabyś ochotę wykorzystać swój bilet i rezerwację w Maison des Carabes.

— Proponujesz, żebym wybrała się w tę podróż, chociaż

ślub się nie odbędzie?

— Wszystko zapłacone, Arianno. Dlaczego nie skorzystać

z okazji?

W słuchawce zapadła cisza. Mark czekał.

— Myślisz, że jestem nieczuła i niewrażliwa, prawda?

Był zaskoczony, słysząc nutę cierpienia w jej głosie.

— Sądzisz, że łatwo mi było zerwać zaręczyny?

— Arianno, nie miałem zamiaru...

— Och, to nie twoja wina. Nie dziwię się, że tak źle o mnie myślisz.

— Słuchaj, inaczej te bilety się zmarnują. Pomyślałem, że może zechcesz je wykorzystać, to

wszystko.

Znowu zapadła cisza.

— Chyba nie będę w stanie — odparła po chwili. — To miał być nasz miesiąc miodowy... to

znaczy... o Boże... nie jestem zimna jak głaz.

— Te bilety nie są mi potrzebne. Prześlę ci je razem z rezerwacją hotelową. Zrobisz z tym, co

zechcesz.

Choć Mark słyszał silne wzburzenie w jej głosie i nie miał wątpliwości, że czuje się winna, nic

nie wskazywało nato, że zmieni decyzję.

Nie chciał wywierać na nią żadnego nacisku, miał jednak nadzieję, że Arianna się z nim

skontaktuje. W końcu zrozumiał, że sam musi doprowadzić do spotkania.

W następny piątek, w przeddzień ich planowanego ślubu, zadzwonił do wydawnictwa. Ku

jego rozczarowaniu, okazało się, że Arianna wybrała się na kolację z Richardem Gere. Mark

nie potrafił opanować zazdrości. Spytał asystentkę, czy będzie w pracy w poniedziałek i

dowiedział się, że wbrew temu, co powiedziała, wybiera się na Martynikę. Nie zastanawiając

się długo, postanowił polecieć za nią na Karaiby. Ich ostatnia rozmowa przekonała go, że

Arianna nie jest w najlepszym stanie ducha. Postanowil, że porozmawia z nią szczerze i zrobi

wszystko, by do niego wróciła. A jeśli mu się to nie uda, może przynajmniej pozostaną

przyjaciółmi.

Sprawy me potoczyły się po jego myśli. W hotelu na Martynice zastał wprawdzie Ariannę, ale

w towarzystwie mężczyzny. Z początku był oburzony i wściekły — tak bardzo starał się

sprostać jej oczekiwaniom, a ona go zdradziła. Okazało się jednak, że był w błędzie. Arianna

nie przyleciała na Karaiby. Pojechała do Aspen. To Zara zamieszkała w hotelu wraz ze swym

przyjacielem, korzystając z rezerwacji siostry bliźniaczki.

— Ari doszła do wniosku, że praca najlepiej leczy złamane serce — wyjaśniła mu Zara w holu

Maison des Caralbes.

Ta uwaga rozbudziła ciekawość Marka.

— Naprawdę ma złamane serce czy tylko tak mówisz, żeby mnie pocieszyć?

Popatrzyła na niego uważnie.

— Niech to zostanie między nami, ale Arianna nie jest do końca przekonana, czy słusznie

postąpiła, odwołując ślub.

To była najlepsza wiadomość, jaką usłyszał od miesiąca.

— Tak powiedziała?

— Nie, ale znam Ari jak własne pięć palców — odparła Zara. — Zawsze myślimy tak samo,

nawet jeśli dochodzimy do różnych wniosków. Mark, nie chcę ci robić nadziei, ale musisz

wiedzieć, że moja siostra wciąż się zastanawia, co do ciebie czuje.

— Tylko to chciałem usłyszeć — rzekł. — Jadę do Aspen.

— Nie ś.piesz się tak.

— Myślisz, że to zły pomysł?

— Może i dobry, ale musisz się przygotować do rozmowy. Im lepiej zrozumiesz jej uczucia,

tym łatwiej dopniesz celu.

Mark potrząsnął głową.

— Szkoda, że wcześniej nie poprosiłem cię o radę. No,

dobra, zamieniam się w słuch. Tylko mów bez ogródek, nie bój się, że mnie zranisz.

— Mark, z opowieści Ań wynika, że jesteś chodzącym ideałem. Troskliwy, delikatny,

uprzejmy i kochający. Może dla niej okazałeś się zbyt idealny. Wiem, że czasami czuła się

przytłoczona twoją miłością. Nie chcę powiedzieć, że marzy o mężczyźnie obojętnym, ale

jeśli masz zamiar doprowadzić ją do ołtarza, to zachowuj się tak, by musiała zabiegać o twoje

względy. Ona potrzebuje kogoś, ktotrzymaiby ją w niepewności, a nie spełniał każdą jej

zachciankę. Ań uwielbia wyzwania. Pamiętaj o tym, to jest klucz do jej serca.

Słowa Zary otworzyły mu oczy. Nagle zobaczył swój związek z Ańanną w zupełnie innym

świetle. Oczywiście, że czuła się przytłoczona jego miłością, skoro robił wszystko, by uważała

go za wspaniałego mężczyznę — zgadywał każde jej życzenie, zwracał szczególną uwagę

na to, by jej nie urazić ani nie zdenerwować. Jak na ironię, wyrządził w ten sposób więcej

złego niż dobrego. Co gorsza, był nieuczciwy wobec siebie. Udawał kogoś innego.

Wydawało mu się, że tragedia, która rozegrała się na oblodzonej drodze w Connecticut parę

lat temu, nadał miała wpływ na jego życie. Wciąż czuł się odpowiedzialny za śmierć Meredith

i nosił smutek w sercu.

Kiedy pojawiła się Arianna, zaczął zachowywać się nienaturalnie. Otoczył ją nadmierną

troską. Powodowała nim obawa przed ponowną stratą, a także, początkowo nie

uświadomiona, potrzeba spłacenia długu wobec nieżyjącej Meredith. Na szczęście Zara

uzmysłowiła mu prawdę. Zrozumiał, że postępował głupio.

Nie wszystko byłdstracone, ponieważ dzięki Zarze miał pretekst do ponownego spotkania z

Ańamią. Zdarzyło się coś nieprawdopodobnego — na lotnisku wzięto Zarę za Ariannę i

wręczono jej maszynopis, który, jak się okazało, ujawniał tajemnice mafii.

— Będę spokojniejsza, jeśli to ty przekażesz go Ań — powiedziała Zara, ostrzegając go, że

bierze na siebie duże ryzyko. — Niektórzy ludzie są gotowi zabić, byle tylko ten maszynopis

nie wpadł w niepowołane ręce. Mówię poważnie. Wolałabym, żeby Ańanna w ogóle go nie

dostała, ale nie mogę podejmować za nią decyzji. Zostawiam to tobie.

Teraz stanął przed poważnym dylematem. Cieszył się, że ma pretekst, by spotkać się z

Arianną, ale wiedział też, że maszynopis wystawia ją na niebezpieczeństwo. Bał się, że jeśli

będzie próbował ją ochraniać, potraktuje to jako kolejną próbę ograniczania jej swobody.

Musiał znaleźć sposób, by jej pomóc, nie wzbudzając jej protestów.

Zara nie miała żadnych sugestii.

— Jesteś w trudnej sytuacji — rzekła — ale powinieneś sam

sobie z tym poradzić.

Przyrzekł, że będzie strzegł Ańanny jak oka w głowie. Zapakował maszynopis i złapał

najbliższy samolot do Miami. „Irm razem niczego nie będzie udawał.

Mark po raz ostatni wciągnął w płuca rześkie górskie powietrze, popatrzył w lusterko i wjechał

na szosę. Od Aspen dzieliła go niecała godzina drogi, a tam czekała kobieta, którą kochał,

Zdziwi się, kiedy go zobaczy, ale to zdziwienie będzie niczym w porównaniu z niespodzianką,

jaką jej szykuje. Zara uparcie twierdziła, że jej siostra pragnie mężczyzny, o którego względy

musi zabiegać. I będzie zabiegała, postanowił w duchu.

Arianna weszła do sklepu przy Mili Street, w którym codziennie odbierała opóźniony o jeden

dzień egzemplarz „The New York Timesa”. Właściciel wyjął z ust fajkę i kiwnął

głową na powitanie.

— Witaj, Zaro — rzeki. — Musiało tu przyjechać jeszcze kilku nowojorczyków, bo sprzedałem

wszystkie „Timesy”. Ale dla ciebie jeden zostawiłem.

— Dzięki — odparła z uśmiechem, wyjmując z torebki banknot pięciodolarowy.

Mężczyzna położył na ladzie gazetę razem z resztą. Arianna podziękowała mu i wyszła. Nie

zawracała sobie głowy wyprowadzaniem go z błędu. Po paru próbach tłumaczenia, że nie

jest Zarą, tylko jej siostrą bliźniaczką, doszła do wniosku, że lepiej dać sobie z tym spokój.

Obiecała Zarze podczas pożegnarna w Nowym Jorku, że będzie się dobrze sprawowała.

— Za nic w świecie me ośmielę się zepsuć ci reputacji

— zapewniła z uśmiechem. — Wiem, że małe miasteczka są specyficzne.

Wolałabym po powrocie do domu nie dowiedzieć się, że zostałam usunięta z palestry.

Błagam cię tylko o jedno: nie udzielaj żadnych porad prawnych — odparła Zara.

Arianna obiecała solennie spełnić prośbę siostry.

Dotarła do Main Street, skręciła ńa zachód i z gazetą pod pachą poszła dalej wolnym

krokiem, napawając się górskim jesiennym powietrzem. Lubiła spacery, a w Nowym Jorku nie

miała na nie zbyt wiele czasu. Podczas pobytu w Aspen

wsiadła do samochodu Zary tylko raz, by pojechać do supermarketu. Większość czasu

spędzała w domu i pracowała, choć nie tak dużo, jak to sobie zaplanowała. Głowę wciąż

miała nabitą myślami o Marku.

Dziś rano redagując tekst, przypomniała sobie, jak na nią spojrzał, gdy rozstali się na

początku września. Jak na mężczyznę, któremu właśnie zwrócono pierścionek zaręczynowy,

Mark zachował zadziwiający spokój. Choć miał zgaszone spojrzenie i smutny uśmiech, nie

powiedział niczego, co złamałoby jej serce.

— Dla mnie najważniejsze jest to, że jesteś szczęśliwa. Nawet jeśli to oznacza, że nie

możesz być ze” mną. Ale ja nadał będę cię kochał.

Arianna spojrzała na zegarek. Na Martynice zbliżała się pora kolacji. Gdyby z nim nie

zerwała, byliby teraz razem-w podróży poślubnej, może właśnie w tej chwili siedzieliby przy

Kaiser Janice - Tajemniczy narzeczony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: