Johansen Iris - Osaczona.pdf - Johansen Iris - ssaaggaa

IRIS JOHANSEN

Przełożył

Piotr Maksymowicz

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa 1997

Tytuł oryginału

LION'S BR IDE

Published by arrangement with Bantam Books,

a division of Bantam Doubleday Dell Publishing Group, Inc.

Redaktor

Hanna Machlejd-Mościcka

Ilustarcja na okładce

Robert Pawlicki

Opracowanie okładki

Jan Nyka

Skład i łamanie

MILANÓWEK

E[oH[o]mH]E[I

For the Polish translation

For the Polish edition

Wydanie I

ISBN 83-7157-015-5.

Printed in Germany

by KLSNERDRUCK-BERLIN

Prolog

3 grudnia 1188

Bramy Konstantynopola

Mam to!

Thea odwróciła się gwałtownie i spostrzegła pędzącą ku niej

Selene, która wbiegła przez bramę miasta. Rude włosy dziewczynki

uwolniły się z warkocza i powiewały na plecach, klatka piersiowa

unosiła się i opadała, gdy dziecko próbowało złapać tchu. Musiała

biec całą drogę z domu Nicholasa.

Selene rzuciła Thei duży słomiany kosz.

 Mówiłam ci, że nie zobaczą mnie, kiedy to zrobię. - Spojrzała

na długi rząd wielbłądów i wozów, które już ruszyły drogą. - Nie

mogłam uciec wcześniej. Chyba Maya mnie obserwowała.

 Nie powinnaś ryzykować. - Thea postawiła kosz na ziemi

i uklękła, by przytulić Selene. - Poradziłabym sobie jakoś i bez tego.

 Ale teraz będzie ci łatwiej. - Cienkie ramionka Selene

zacisnęły się mocno na szyi Thei. - Tak bardzo się narażasz.

Musiałam coś dla ciebie zrobić.

Wzruszenie ścisnęło Theę za gardło.

- Musisz wracać. Idź przez ogród. Selim nieczęsto się tam

pokazuje.

Selene kiwnęła głową i cofnęła się o krok. Jej zielone oczy

błyszczały mocno, ale Thea wiedziała, że dziewczynka nie będzie

płakać. Selene nigdy nie płakała tak jak inne dzieci. Lecz przecież

Selene nigdy nie pozwolono być dzieckiem.

-Nie martw sę o mnie - rzekła. - Wiesz, że nic mi nie grozi.

Iris Johansen

- Wiem. - Gdyby nie była przekonana, że Selene będzie

bezpieczna, nigdy nie porwałaby się na ten szaleńczy wyczyn.

Selene miała zaledwie dziesięć lat i minie jeszcze wiele czasu,

zanim stanie w obliczu takiego samego niebezpieczeństwa jak teraz

Thea. - Musisz o siebie dbać. Dobrze się odżywiaj, spaceruj, biegaj

i baw się w ogrodzie. Tak jak cię uczyłam.

Selene skinęła głową.

 Muszę iść. - Zrobiła parę kroków, lecz nagle zawróciła.

- Chcę, żebyś wiedziała - odezwała się grubym głosem - że nic się

nie stanie, jeśli tu po mnie nie wrócisz. Wiem, że się postarasz, ale

jeśli ci się nie uda, ja to zrozumiem.

 Ale ja obiecuję ci, że będziemy razem. - Thea starała

się stłumić drżenie głosu. - Gdy tylko zrobi się bezpiecznie,

wrócę po ciebie. Nic mnie nie powstrzyma. - Uśmiechnęła

się nerwowo. - Tak samo jak nic nie powstrzymało ciebie,

by przynieść mi ten kosz.

Selene patrzyła na nią jeszcze przez chwilę, po czym ruszyła

pędem w kierunku bramy miasta.

Thea instynktownie chciała ją zatrzymać, zabrać ze sobą, opie-

kować się nią. Być może Selene myślała, że da sobie radę, ale

dzieciom mogą się przytrafić różne rzeczy. A jeśli zachoruje?

Jednakże gdyby pojechała z karawaną, byłaby jeszcze bardziej

narażona na chorobę. Thea miała niewielkie zapasy pożywienia,

a podróż do Damaszku była pełna niebezpieczeństw. Karawany

często stawały się celem ataku saraceńskich bandytów lub tych

rycerzy, którzy przybyli do Ziemi Świętej tylko po to, by rabować

i łupić. Gdy dotrze do Damaszku, sytuacja może się okazać jeszcze

groźniejsza. Po latach sporadycznych bitew Jerozolima znów

przeżywała ciężkie chwile, a wielki sułtan turecki Saladyn po-

przysiągł, że odzyska wszystkie ziemie, jakie jego lud stracił

w czasie poprzednich wypraw krzyżowych. Sam fakt, że Damaszek

był objęty wojną, na pewno ułatwi Thei zgubienie się w tłumie

i Selene będzie bezpieczniejsza w Konstantynopolu do czasu, aż

Thea będzie w stanie zapewnić jej schronienie.

Selene odwróciła się jeszcze i pomachała ręką.

Osaczona

Thea również uniosła dłoń w geście pożegnania.

- Wrócę - wyszeptała. - Obiecuję ci. Wrócę po ciebie, Selene.

Dziewczynka zniknęła za bramą. Bóg jeden wie, kiedy znowu

się zobaczą.

Nie. Nie wolno jej polegać na Bogu. Bóg rzadko wspiera tych,

którzy biernie czekają na jego pomoc. Nie ustanie w wysiłkach,

nigdy się nie podda i będą w końcu razem z Selene bezpieczne.

Schyliła się, podniosła kosz i zarzuciła na ramię przywiązane do

niego rzemienie. Zawahała się przez chwilę patrząc, jak karawana

powoli oddala się od miejsca, które było jej tak dobrze znane.

Przypominała jakiegoś dziwnego, wijącego się węża, który syczał

i trzeszczał. Jedynie łagodne brzmienie dzwonków przywiązanych

do wielbłądów nie wywoływało u niej strachu.

No i był jeszcze ten okropny pył. Przywykła do nieskazitelnej

czystości, a piekące uderzenia piasku w twarz napawały ją obrzy-

dzeniem.

Ale cóż - odwrotu nie było. Powiedziała sobie, że wszystko

zniesie, w każdej sytuacji.

Poprawiła rzemienie przy koszu i ruszyła za karawaną, która

wzbijała tumany rozgrzanego pyłu.

21 kwietnia 1189 roku

Pustynia Syryjska

W księżycowej poświacie pustynne piaski błyszczały przed jej

oczami. Góry na horyzoncie wydawały się odległe o całą wieczność.

Thea zatoczyła się, upadła na kolana, po czym z wysiłkiem

podniosła się znowu.

Musi iść dalej... Nie może zmarnować tej nocy. Ciemności były

mniej dokuczliwe niż palące światło dnia.

Spróbowała przełknąć ślinę. Ogarnęła ją panika. Dobry Boże,

gardło miała zupełnie suche, przecież może się zadusić.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, starając się uspokoić kołaczące

w niej mocno serce. Strach był dla niej takim samym wrogiem jak

gorąca pustynia. Nie, nie podda się i nie wypije kilku ostatnich

łyków wody z worka.

Być może jutro dojdzie do oazy.

Albo nawet do Damaszku.

Szła już tak długo, że z pewnością cel był blisko.

Nie podda się. Nie po to uciekła od tych dzikusów, żeby teraz

stać się ofiarą pustyni.

Stanęła i próbowała zebrać myśli. Starała się myśleć o przyjem-

nym chłodzie, błyszczących złotych nitkach na delikatnym brokacie,

0 pięknie... Świat wcale nie kończy się na tej pustyni...

A jednak takie właśnie odnosiła wrażenie. Nie potrafiła przypo-

mnieć sobie czegokolwiek innego poza piaskiem błyszczącym

w świetle dnia i ruchomymi, złowrogimi cieniami w nocy.

Osaczona

Jednak tej właśnie nocy nie były to wcale cienie. To jeźdźcy.

Kilkudziesięciu jeźdźców. W świetle księżyca błyszczały ich

zbroje.

Znowu barbarzyńcy.

A więc ukryć się.

Tylko gdzie? Na tej gołej ziemi nie było nawet małych zarośli.

Uciekać.

Nie ma siły.

Przecież siła zawsze jest. Należy ją tylko w sobie wyzwolić.

Ruszyła biegiem. Worek z wodą i kosz wiszące na jej plecach

utrudniały ucieczkę. Jednak nie mogła się ich pozbyć. Worek

z wodą oznaczał życie, a koszyk wolność.

Tętent końskich kopyt słychać było coraz bliżej. Rozległ się

jakiś krzyk... Poczuła w boku gwałtowne szarpnięcie, ale nie

stanęła.

Oddychała ciężko z ogromnym trudem. Nagle konie zagrodziły

jej drogę i otoczyły ją.

-Stó!

Ktoś krzyknął po arabsku. Saraceni. Rzuciła się ślepo do przodu

szukając drogi ucieczki między końmi. Uderzyła w ścianę z żelaza.

Nie, to nie była ściana, tylko pierś okuta w zbroję. Olbrzymie

dłonie w rycerskich rękawicach chwyciły ją za ramiona.

Wyrywała się dziko, uderzając pięściami w stalowy pancerz.

Głupia. Bij w ciało, a nie w zbroję.

Z całej siły uderzyła go w policzek. Cofnął się i zaklął cicho.

Jego palce jeszcze mocniej wbiły się w jej ramiona.

Krzyknęła z bólu.

Johansen Iris - Osaczona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: