Boy in the Red Sweater 1-28.pdf

Autorka – Starrynytex

tłumaczenie – Bieniutek

beta – Chochlica1

BOY IN THE RED SWEATER

ROZDZIA Y:

1. Gunther, The Red Monster

2. Let's Get High

3. Robotic Chickens on the Prowl

4. Death, Anyone? Anyone?

5. Psychotic Bitch Likes to Blow

6. Intro to Flirting and Copulation

7. Egyptian Rat Screw

8. The Fairy and the Barbie

9. Zombies Love Vampires, You know

10. Edward – the Chilling Scribe

11. Edward is Greater than Bella

12. Marker, Marker, Where Have You Gone?

13. Paging Dr Cullen, Wife and Son

14. My Icepack for Your Thoughts?

15. Bella and the Bitch, Ding Ding!

16. Story time

17. A Boob, Tongue and Kiss

18. A Flower for a Friend and Foe

19. My Shirt, No Touchy

20. I Think My Phone's Broken

21. Pray Tell

22. What Are We?

23. Sweater Boy said what?

24. Please, Don't Kill Him, Dad

25. Eruption of The Senses

26. Almost Chair Sex

27. Truck Ride in the Countryside

28. Ten Fingers by the Fire

29. Edward's Got Balls

30. Readily, I Drown in Your Eyes

31. Charlie Swan, the Turkey Copper

32. Condom Peekaboo

33. Too Big!

34. Choking on Cereal

35. Ow! That Was My Nipple!

36. She Goes by Eve

37. Morning Sickness

38. Sweater, Sweater, Where Have You Gone?

39. Boulders Sink, Edward – Be a Leaf

40. The Certain Red Sweater

41. The Consequences of Loving Too Much

42. No More Pretending

43. Of Everything You Thought You Knew

44. With Graduation Gown, Who Needs Pants?

Epilog

Rozdział 1

Gunther, The Red Monster

Obudziłam się, czując się bardziej zmęczona niż w momencie, kiedy kładłam się do łóżka.

Bolały mnie plecy. Serie skurczów dręczyły mój żołądek i na dodatek miałam tak okropny,

pulsujący ból głowy, iż miałam wrażenie, że za moment oczy wyskoczą mi z orbit.

Westchnęłam i przewróciłam się na plecy. Ach, te wady bycia kobietą i comiesięczny okres.

Przynajmniej to już mój ostatni dzień. Faceci to szczęściarze. I co z tego, że raz na jakiś

czas mogą niechcący uderzyć się w jajka? Wykrwawianie swojej macicy, zatykanie się

tamponami, bóle i uczucie dyskomfortu jest dużo gorsze.

Spojrzałam na budzik i zdałam sobie sprawę, że tym razem jego wściekłe pikanie nie dało

rady mnie obudzić. Jęknęłam i wyskoczyłam z łóżka, potykając się przy drzwiach. Była już

siódma godzina, czyli czterdzieści pięć minut mniej na wyszykowanie się do szkoły niż

normalnie. Najgorsze było to, że wieczorem postanowiłam bardzo inteligentnie odpuścić

sobie prysznic, a co za tym idzie będę się teraz musiała umyć naprawdę szybko. Mam

bardzo mało czasu. Muszę być gotowa już za pół godziny.

Strasznie trudno było mi włączyć szybsze obroty pod prysznicem. Gorąca woda przynosiła

ukojenie obolałym mięśniom, zmywała ze mnie cały pot i brud, sprawiała, że czułam się

spokojna i zrelaksowana. Zbeształam się, kiedy ponownie spojrzałam na zegarek i z

prędkością karabinu maszynowego zaczęłam przekopywać stertę ciuchów, szukając

jakiegoś przyzwoitego ubrania. Miałam dziesięć minut, żeby ubrać się, zjeść śniadanie,

umyć zęby, nim nie wystrzelę z domu. Musiałam zdążyć, jeśli chciałam być w szkole na

czas, trochę wcześniej.

Zawsze jestem na miejscu dokładnie piętnaście minut przed dzwonkiem.

Biblioteka szkolna był moją bezpieczną przystanią. To właśnie tam spędzałam te piętnaście

minut. Czytałam w ciszy, oczyszczałam umysł ze wszystkich myśli i przygotowywałam go

powoli do tych wszystkich zadań prosto z kosmosu, które czekały mnie później.

Wyciągnęłam z lodówki banana i małą butelkę napoju Sunny D 1 . Sekundę później

wybiegałam już przez frontowe drzwi z plecakiem zwisającym na jednym ramieniu,

zatrzaskując je głośno za sobą. Odpaliłam silnik, podskakując, gdy to diabelne urządzenie

ryknęło na mnie. Po raz kolejny obiecałam sobie, że jutro, chociaż raz nie przestraszę się

tego piekielnego dźwięku, którego dane mi jest słuchać każdego dnia .

Poklepałam Gunthera po desce rozdzielczej (tak nazwałam moje ukochane czerwone autko)

i wyszeptałam słowa przeprosin za to, że nazwałam go diabelnym urządzeniem.

Kochałam moją brykę jak najlepszego przyjaciela. Gunther wysłuchał już miliony moich

nieustannych biadoleń i narzekań na absurdalne dramaty w liceum. To jemu mówiłam o

1 * http://www.idsgn.org/images/sunny-d/sunnyd_america.jpg

moich uczuciach. Alice nienawidziła jeździć w moim samochodziku. Wolała swojego

małego, słodkiego Grand Am 2 , ale dobrze wiedziała, że Gunthera nie można obrażać.

Droga do małego, ponurego i na dodatek jedynego liceum w Forks nie należała do

najciekawszych. Znałam ją już na pamięć i mogę się założyć, że będę ją pamiętać aż do

śmierci. W tym małym miasteczku nic się nie zmienia. Znajdziecie tu tylko jeden sklep

spożywczy, jeden sportowy, dwie knajpki, gdzie można coś zjeść oraz kawiarenkę – niezbyt

często odwiedzane miejsce przez naładowanych hormonami nastolatków. Po to było Port

Angeles, czyli mój dom z dala od domu. Kiedy w tym prawdziwym sytuacja była zbyt

napięta, Alice zawsze była chętna na krótką przejażdżkę do pobliskiego miasta. Tam

mogłyśmy rozluźnić się trochę w księgarniach, antykwariatach oraz w ulubionym sklepie

Alice, w tym brzydkim centrum : Hot Topic.

Szybko obrałam banana i połknęłam go praktycznie w całości, mając nadzieję poczuć

chociaż trochę smaku, ale nie chciałam wypaść z mojego porannego grafiku. Z jedną ręką

na kierownicy piłam Sunny D wielkimi łykami. Pustą butelkę rzuciłam gdzieś w nogi

pasażera, gdzie dołączyła do reszty zaśmiecającej mój samochodzik.

Och, jak ja kocham Sunny D! Ale tylko to oryginalne, podróbki w życiu nie tknę.

Przerzuciłam sobie plecak przez ramię i szybkim krokiem ruszyłam przez mokry parking.

Parę razy poślizgnęłam się na niezauważonym przeze mnie czarnym lodzie 3 . Miałam

spuszczony wzrok. Wolałam przypatrywać się swoim stopom, niż patrzeć na te wszystkie

krzywe spojrzenia niektórych wścibskich osób, na które bez wątpienia bym trafiła. Zawsze

tak było. Byłam nieśmiała i mało towarzyska, więc oczywiście ludzie w szkole zaczęli

plotkować o tej odosobnionej dziewczynie, która ma tylko jedną koleżankę. Ci idioci

powinni wymyślić coś bardziej twórczego, żeby innym się nie znudziło. Chyba nie muszę

mówić, że przemieszczając się po szkolnych korytarzach, nauczyłam się na pamięć każdego

zadrapania na swoich adidasach.

Alice już siedziała przy naszym stoliku, tym w dalekim rogu biblioteki. Był otoczony

wysoki półkami pełnymi książek i odgrywał rolę naszej małej, prywatnej samotni. To było

jedyne miejsce w szkole, gdzie mogłyśmy się ukryć odkąd kamery zostały zamontowane

nawet w łazienkach. Mike Newton został wydalony ze szkoły na początku roku za

sprzedawanie i palenie marihuany w toalecie męskiej. Był kompletnym idiotą i to, że go

złapią, było jedynie kwestią czasu. Ale Alice i ja ciągle miałyśmy swój „prywatny azyl”, jak

lubiłyśmy go nazywać.

Kiedy zajęłam swoje miejsce, opierając się plecami o ścianę, Alice w ciszy kreśliła palcem

szlaki po znakach, które są na tym kawałku drewna już ładnych parę lat, i których jesteśmy

autorkami. Robiła tak, kiedy była pogrążona we własnych myślach i dobrze wiedziałam,

żeby jej wtedy nie przeszkadzać. Zauważyłam, że jej palce przesuwają się po dwóch

literach, inicjałach. JW . Westchnęłam wiedząc, że dzisiejszy dzień nie będzie jej dobrym

dniem. Znowu myślała o Jasperze, a to nigdy nie idzie w parze z radością i pogodą ducha.

Spojrzała na mnie spod kurtyny swoich krótko obciętych włosów. Grzywka opadła na jej

2 * http://www.canadiandriver.com/testdrives/images/02grand_am_gt3.jpg

3**chodzi o cienką warstwę lodu pokrywającą asfalt, której nie widać na pierwszy rzut oka ;]

czoło, zakrywając w ten sposób pół twarzy.

Wyciągnęłam z plecaka nową książkę i szybko przewróciłam kartki na stronę czterdziestą

piątą, gdzie ostatnio się zatrzymałam. To była powieść Agathy Christie - „I Nie Było Już

Nikogo”. Thrillery i kryminały były moją nową obsesją, a w rękach trzymałam właśnie

idealny przykład, że warto było wydać te siedem dolarów. I byłam wdzięczna losowi, że to

zrobiłam. Biblioteka szkolna nie była zbyt dobrze zaopatrzona i chcąc poczytać coś

dobrego, musiałam przynosić ze sobą swoje książki, które kupowałam w Port Angeles. Nie

spałam na pieniądzach, dlatego zawsze popadałam niemalże w depresję, gdy książka, którą

tak pragnęłam mieć, zachęcana okładką i krótkim streszczeniem, zapowiedzią, okazywała

się kompletnym niewypałem ( Władca Much , na przykład).

Nim się zorientowałam, dzwonek już rozbrzmiewał głośno, wołając do klas na pierwszą

lekcją humorzastych i zmęczonych uczniów. Natomiast ja uśmiechnęłam się i

przeciągnęłam, czując się spokojna, lekka i zrelaksowana. Czytanie było dla mnie najlepszą

formą mentalnej terapii i ujściem dla stresu.

Obdarzyłyśmy się wyraźnym skinieniem głów, po czym każda z nas ruszyła w swoją stronę.

Alice w kierunku gabinetu chemicznego, a ja na trygonometrię. Zdecydowanie

potrzebowałam jakiejś mentalnej stymulacji, żeby przejść jakoś przez te zajęcia i

wymamrotałam ciche podziękowania autorom świata, którzy w swojej wspaniałości napisali

moją ucieczkę od niego.

Ale nawet mając zrelaksowany umysł i ciało, strasznie trudno było mi się skupić na lekcji.

W pewnej chwili poczułam przypływ natchnienia, inspirację i zaczęłam bazgrać w moim

czerwonym notatniku, pracując nad wierszem formującym się w mojej głowie.

Nad polami niezmierzonej równiny,

Formują się chmury koloru perlistej bieli,

Zdobiąc delikatny błękit nieba.

Po przemijającej burzy,

Gdy patrzysz na wprost, widzisz światło,

Źródło anielskiego blasku.

W czasie, gdy z tyłu, nad tobą zwisają ciemne chmury,

Złość w ich oczach mówiąca jedno.

Rozszalałe burzowe chmury krzyczą z wściekłości.

Co chwilę oślepiając jasnością błyskawic,

W czasie, gdy perliste chmury łapią promienie słońca.

Rozciągnięte na jasnym kolorze błękitu

Ciemne chmury syczą i krzyczą,

Pozwalając płynąć łzom bólu.

Wiadomo, to nie może być takie piękne,

Kiedy chmury przecinają równinę.

Białe chmury przyćmiewają tęczę,

Jakby przepraszając czarne.

Wtedy nagle władca burz kończy jej płacz,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: