McClure Ken - Zaraza.pdf - McClure Ken medyczny - Arekszefunio

Ken McClure

Zaraza

Pestilence

Przełożył: Władysław Masiulanis

Wydanie oryginalne: 1991

Wydanie polskie: 1995

Have you built your ship of death, O have you?

O build your ship of death, for you will need it. *

D.H. Lawrence,

The Ship of Death

* Czyś już zbudował swój statek śmierci, o czyś zbudował? O zbuduj swój statek śmierci, będziesz go

potrzebował.

Z bochenkiem chleba w jednej ręce i kartonem mleka w drugiej, doktor James Saracen

wspinał się po schodach. Znalazłszy się na trzecim piętrze wsadził chleb pod lewe ramię,

uwolnioną prawą dłonią zaś sięgnął do kieszeni spodni w poszukiwaniu klucza. Kieszeń

okazała się pusta.

– Jasna cho... – mruknął. – Zawsze musi być na odwrót!

Przełożył bochenek pod prawe ramię, wydobył z lewej kieszeni klucz i otworzył drzwi,

odgarniając nimi jak śnieżnym pługiem stertę zgromadzonej na podłodze korespondencji.

Zatrzasnął drzwi nogą, odłożył chleb, mleko i zapalił światło w korytarzu. Zbierając listy

przeglądał je pobieżnie: zawiadomienie o wizycie inkasenta z elektrowni, reklama proszku do

prania, brązowa koperta z urzędu podatkowego, biała – rachunek za kartę kredytową... Zajmie

się wszystkim jutro, teraz nic go nie zmusi do zmiany planów. Była sobota, godzina

dwudziesta, a on zaplanował sobie na ten wieczór coś szczególnie atrakcyjnego: rozbierze się,

wskoczy do łóżka i będzie spał, spał... aż się wyśpi.

Obudził się po dwóch godzinach, ale bynajmniej nie z własnej woli. Po prostu rozpiszczał

się pager tkwiący w kieszeni jego marynarki.

– Niemożliwe... Ja chyba śnię... – zajęczał Saracen.

Mimo to wyplątał rękę z pościeli, żeby sięgnąć do stojącego na nocnej szafce telefonu.

Przeniósł aparat na krawędź łóżka i wykręcił numer szpitala.

– Szpital Ogólny Skelmore – usłyszał głos telefonistki.

– Doktor Saracen. Wywołaliście mnie...

– Jedną chwileczkę.

Saracen machinalnie drapał się w głowę, z trudem zwalczając pokusę ponownego

zagrzebania się w pościeli. Wreszcie połączono go z Oddziałem Przypadków Nagłych.

Rozpoznał głos dyżurnego lekarza-stażysty.

– James? Wiem, że to twoja pierwsza wolna noc od Bóg wie kiedy, i że masz za sobą

osiemnastogodzinny dyżur...

– Ale...? – przerwał mu Saracen.

– Jesteś nam potrzebny. Na obwodnicy za miastem był wypadek drogowy. Ktoś tam musi

pojechać. Odebraliśmy zgłoszenie od straży pożarnej.

– To dlaczego nie jedziesz?

– Jestem sam.

– Co?! – zawołał Saracen. – A gdzie Garten? Przecież ma dzisiaj dyżur!

– Wiesz jak to z nim jest. W ostatniej chwili wezwały go obowiązki towarzyskie i nasz

szefunio musiał, oczywiście... Powiedział: „Jestem absolutnie pewny, że sobie poradzisz”, i

że ma do mnie „pełne zaufanie”. Takie różne duperele. Po czym ulotnił się prędko.

– Zaraz tam będę. Pojadę naszą erką.

Przed wejściem do izby przyjęć czekał na Saracena przygotowany do akcji ambulans-

furgon marki Benford, biały, z odpowiednim oznakowaniem – ostatni nabytek szpitala w

Skelmore. Można go było nazwać bez mała szpitalem na kołach. Wyposażenie pojazdu

zaprojektowano z myślą o sytuacjach, w których szybka i skuteczna pomoc lekarska decyduje

o życiu lub śmierci pacjenta. Ambulans ufundował jeden z miejscowych bogaczy, którego syn

zmarł w wyniku wypadku drogowego.

Saracen zauważył, że ambulans ma już włączone wycieraczki, a kierowca siedzi na

miejscu gotów do drogi. Doktor zatrzymał swój wóz obok karetki i nim wgramolił się do

środka przez tylne drzwi, dał znak dozorcy przy bramie, żeby zaparkował jego samochód.

– Już się pan wyspał? – spytała Jill Rawlings, pielęgniarka, sprawdzająca właśnie

wyposażenie karetki.

Pytanie zadane było tonem gorzkiej ironii i Saracen nie musiał na nie odpowiadać.

Mocował się właśnie z białą kurtką, którą podała mu Jill. Ambulans ruszył. Torował sobie

drogę wyciem syreny, zwyczajem zapożyczonym ze scenerii ulic San Francisco i niezbyt

pasującym do małego miasta w środkowej Anglii. Saracen miał jeszcze ręce uwięzione z tyłu

w rękawach marynarki, kiedy ambulans szarpnął w prawo, unikając zderzenia z

wyjeżdżającym z bocznej uliczki samochodem. Doktor poleciał na ścianę furgonu, a jego

głowa o centymetr minęła stalową butlę z tlenem. Kierowca zerknął do tyłu.

– Przepraszam – powiedział ze skruchą.

Saracen chrząknął i szybko skończył się ubierać.

– Teraz wiemy kto jest kim – zauważyła Jill Rawlings. Obsługa karetki miała obowiązek

nosić w takich sytuacjach białe plastikowe kurtki naznaczone odblaskowym pasem z napisem:

Lekarz, Pielęgniarka, Sanitariusz, zgodnie z funkcją tego, kto nosił kurtkę.

– Kiedy byłam mała – mówiła Jill – zawsze miałam wrażenie, że jestem częścią swojego

ubrania.

– Ciekawa myśl – przyznał Saracen. – Są jakieś szczegóły o tym wypadku?

– Ciągnik siodłowy z naczepą i dwa osobowe.

Saracen skrzywił się.

– Zderzenie?

– Czołowe, a potem dobitka z tyłu.

Doktor gwizdnął cicho.

– Morfina?

– Jest.

– Narzędzia chirurgiczne?

– Gotowe.

Wyjechali z miasta. W otwartym terenie deszcz ze zdwojoną siłą atakował przednią szybę

samochodu. Na obwodnicy ambulans przyspieszył. Ze swojego miejsca w tyle wozu Saracen

nie widział mijanych pojazdów, tylko rozmazane plamy żółtego blasku. W oddali pojawiły się

niebieskie, migające światła – znak, że zbliżali się do miejsca wypadku. Były już tam dwa

wozy strażackie. Zainstalowane przez strażaków lampy łukowe oświetlały szosę. Nieco dalej

stały w poprzek jezdni trzy samochody policyjne.

Lampy sygnałowe słały w nocne niebo błękitne rozbłyski. Saracen wysiadł z ambulansu.

Musiał nisko pochylić głowę, żeby przeciwstawić się ulewie i gwałtownym podmuchom

wiatru. Dowódca strażaków podprowadził go do jednego z wozów policyjnych i tam, za tą

wątpliwą osłoną, zapoznał lekarza z sytuacją. Jego głos z trudem przebijał się przez warkot

potężnych generatorów.

– Pierwszy samochód, ford escort, wbił się przodem pod ciągnik. Dwie osoby siedzące z

przodu mają ucięte głowy. Na tylnym siedzeniu jest dziecko. Prawdopodobnie też martwe, ale

tego nie jesteśmy pewni na sto procent.

– A drugi samochód?

– Kierowca zabity. Kierownica zgniotła mu klatkę piersiową. Pasażerka, chyba żona, ma

przygniecione stopy. Moi chłopcy próbują ją wydobyć.

– Jest przytomna?

– Nie.

– Zajmie się nią siostra Rawlings. Ja spróbuję dostać się do tego dziecka – wykrzyczał

Saracen przez złożone w tubę dłonie.

Strażak energicznie skinął głową, dając do zrozumienia, że wszystko usłyszał. Ruchem

ręki nakazał Saracenowi iść za sobą. Klucząc wśród kabli i węży strażackich podeszli do

wysokiego przodu ciągnika, zdeformowanego teraz na podobieństwo potwornej paszczy z na

wpół połkniętym fordem.

– Najłatwiej będzie się tam dostać od przodu, z lewej strony... – przekrzykiwał hałas

strażak.

Saracen położył się na zimnym, mokrym asfalcie i wczołgał pod zderzak ciągnika.

Wyciągnął rękę i wziął podaną mu przez któregoś ze strażaków latarkę dużej mocy.

McClure Ken - Zaraza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: