Andersen Hans Chrystian - Mała Syrena.pdf - Bajki Andersena - kasiaczek99222

Hans Christian Andersen

Mała Syrena

Daleko na morzu woda jest tak błękitna jak płatki

najpiękniejszych bławatków i tak przezroczysta jak

najczystsze szkło, ale jest bardzo głęboka, tak głęboka, że

jej dna nie sięga żadna kotwica; trzeba by ustawić wiele wież

kościelnych jedne na drugich, aby sięgnęły od dna aż ponad

wodę. Tam na dole mieszka lud morski.

Ale nie myślcie, że jest tam tylko nagie, piaszczyste dno,

nie - rosną tam najpiękniejsze drzewa i rośliny o łodygach i

liściach tak giętkich, że poruszają się przy najlżejszym ruchu

wody tak jak żywe stworzenia. Wszystkie ryby małe i duże

przemykają pomiędzy gałęziami jak ptaki w powietrzu. W

najgłębszym miejscu stoi zamek króla mórz mury ma z

koralu, wysokie spiczaste okna z najczystszego bursztynu, a

dach tworzą muszle, które otwierają się i zamykają, w miarę

jak faluje woda; wygląda to prześlicznie, bo w każdej muszli

znajdują się promienne perły, jedna jedyna byłaby już

skarbem w koronie królewskiej. Król mórz, tam na dole, był

od wielu lat wdowcem, a jego stara matka zajmowała się

gospodarstwem; była to mądra kobieta, ale dumna ze swego

pochodzenia i dlatego nosiła w ogonie dwanaście ostryg, gdy

inne wykwintne damy mogły nosić tylko sześć. Lecz poza

tym była godna szacunku, gdyż kochała bardzo małe morskie

księżniczki, swoje wnuczki. Było ich sześć, wszystkie były

ładne, ale najmłodsza była najładniejsza ze wszystkich, cerę

miała tak przezroczystą i delikatną jak płatek róży, oczy tak

błękitne jak najgłębsze morze, ale tak samo jak inne nie

miała nóg, jej ciało kończyło się rybim ogonem.

Przez cały długi dzień dzieci mogły się bawić na dole w

zamku, gdzie żywe kwiaty wyrastały wszędzie ze ścian.

Otwierano wielkie, bursztynowe okna i wtedy podpływały do

nich ryby, tak jak do nas przylatują jaskółki, kiedy

otwieramy okna, ale ryby przypływały zupełnie blisko do

małych księżniczek, jadły z ich ręki i dawały się głaskać.

Przed zamkiem był duży ogród z płomiennoczerwonymi i

ciemnobłękitnymi drzewami, owoce błyszczały jak złoto, a

kwiaty jak płonący ogień i ciągle poruszały łodygami i

listkami.

Grunt tworzył najdelikatniejszy piasek, niebieski jak

płomień siarki. Nad wszystkim zaś unosił się cudowny,

błękitny blask, wydawać się mogło raczej, że jesteśmy

wysoko w powietrzu i że mamy pod sobą i nad sobą tylko

niebo, a nie, że to dno morza. Kiedy nie było wiatru, widać

było słońce; wyglądało ono jak purpurowy kwiat, z którego

kielicha lało się światło.

Każda z małych księżniczek miała w ogrodzie swoją

grządkę, na której mogła sadzić i kopać, jak jej się podobało;

jedna nadała swojej kształt wieloryba, inna wolała, by jej

grządka przypominała małą syrenę, ale najmłodsza zrobiła

swoją grządkę zupełnie okrągłą jak słońce i zasadziła na niej

tylko czerwone kwiaty, tak czerwone jak słońce. Była ona

niezwykłym dzieckiem, cicha i zamyślona; podczas gdy inne

siostry ozdabiały swoje grządki najdziwniejszymi

przedmiotami, które znajdowały w zatopionych okrętach, ona

prócz czerwonych kwiatów, podobnych do słońca tam w

górze, wybrała sobie tylko jeden posąg. Był to przepiękny

chłopiec, wyrzeźbiony z białego marmuru, który spadł na dno

morza przy zatonięciu okrętu. Obok posągu syrenka

zasadziła czerwoną wierzbę płaczącą, która rosła pięknie i

zwieszała swoje giętkie gałęzie aż do piaszczystego,

błękitnego dna, gdzie cień zdawał się fioletowy i kołysał się

bezustannie, tak samo jak gałęzie; wyglądało to, jak gdyby

wierzchołek i korzenie bawiły się w pocałunki.

Nie było dla syrenki większej radości, jak słuchać o świecie

ludzi mieszkających w górze; stara babka musiała wszystko

opowiadać, co wiedziała o statkach i miastach, ludziach i

zwierzętach, wydawało jej się to cudownie piękne, że tam na

górze, na ziemi, pachną kwiaty; na dnie morza one nie

pachniały - i że lasy są zielone, i że ryby, które przepływały

tu pomiędzy drzewami, tam tak głośno i pięknie śpiewają, aż

rozkoszą jest słuchać; miały to być ptaszki, ale babka

nazywała je rybami, bo księżniczki inaczej nie zrozumiałyby,

nie widziały przecież nigdy żadnego ptaka.

- Kiedy skończycie piętnaście lat - powiedziała babka -

pozwolę wam wynurzyć się z wody i będziecie mogły usiąść

na skałach i patrzeć przy blasku księżyca na wielkie

przepływające okręty, i zobaczycie lasy i miasto!

Następnego roku jedna z sióstr skończy piętnaście lat, ale

inne?... Każda z nich była o rok młodsza od poprzedniej, a

więc najmłodsza miała przed sobą jeszcze całe pięć lat do

czasu, kiedy będzie mogła wypłynąć na powierzchnię i

zobaczyć świat. Ale jedna siostra obiecywała drugiej

opowiedzieć o tym, co widziała pierwszego dnia i co uważała

za najładniejsze, bo stara babka nie opowiedziała im jeszcze

wszystkiego i pozostało jeszcze tyle rzeczy, o których chciały

się dowiedzieć.

Żadna nie była tak niecierpliwa jak najmłodsza, ta właśnie,

która musiała najdłużej czekać i która była taka cicha i

zamyślona. Czasami w nocy stawała przy otwartym oknie i

patrzyła w górę poprzez ciemnobłękitne morze, gdzie ryby

pluskały swymi płetwami i ogonami. Widziała księżyc i

gwiazdy, połyskiwały wprawdzie bardzo słabo, ale poprzez

wodę wydawały się blade i o wiele większe, niż się nam

wydają; gdy prześlizgiwała się pod nimi czarna chmura,

syrena wiedziała, że to jest albo wieloryb, albo statek z

wieloma ludźmi, przepływający nad zamkiem; z pewnością

nie wiedzieli oni, że śliczna, mała syrena stała tam na dole i

wyciągała białe ręce do okrętu.

Wreszcie najstarsza księżniczka skończyła piętnaście lat i

mogła wypłynąć na powierzchnię.

Kiedy wróciła, miała do opowiedzenia tysiące rzeczy, ale

mówiła, że najpiękniej jest leżeć na piaszczystym brzegu w

blasku księżyca, kiedy morze jest spokojne, w pobliżu zatoki

i wielkiego miasta, gdzie światła błyszczą jak tysiące gwiazd;

słuchać muzyki, gwaru ludzi, turkotu pojazdów; patrzeć na

liczne wieże i iglice, słuchać, jak biją dzwony kościelne;

właśnie dlatego że nie mogła być tam, podobało jej się to

najbardziej.

Ach, jakże przysłuchiwała się tym opowiadaniom

najmłodsza siostra! Kiedy potem wieczorem stała przy

otwartym oknie i patrzyła w ciemnobłękitną wodę, myślała o

wielkim mieście, o ruchu i gwarze, i wtedy wydawało jej się,

że aż tutaj dolatuje odgłos kościelnych dzwonów.

W rok potem druga siostra otrzymała pozwolenie

wydostania się nad wodę i popłynięcia, dokąd będzie chciała.

Wypłynęła właśnie wtedy, kiedy zachodziło słońce, i tę chwilę

uważała za najpiękniejszą. Całe niebo wyglądało jak złoto,

opowiadała, a chmury - ich piękności nie mogła dość opisać;

płynęły nad nią czerwone i fioletowe, ale o wiele prędzej od

nich płynęło, jak długi biały welon, stado dzikich łabędzi

wprost w słońce; i ona płynęła do słońca, ale słońce zaszło, a

różany odblask zgasł na powierzchni morza i w obłokach.

W rok później siostra wypłynęła w górę, ta była

najodważniejsza i dlatego popłynęła aż do wielkiej rzeki,

która wpadała do morza. Widziała śliczne, zielone pagórki

okryte winnicami, zamki, dwory wśród wspaniałych lasów;

słyszała, jak śpiewały ptaki, a słońce grzało tak mocno, że

musiała często zanurzać się w wodzie, aby ochłodzić

rozpaloną twarz. W małej zatoczce spotkała całą gromadę

małych ludzkich dzieci; biegały zupełnie nago dookoła i

pluskały się w wodzie, chciała się z nimi bawić, ale uciekły

przerażone i wtedy przyszło małe, czarne zwierzątko, był to

pies, ale ona nigdy jeszcze nie widziała psa, a szczekał tak

strasznie, że przestraszyła się go i uciekła na otwarte morze.

Ale nigdy nie zapomni wspaniałych lasów, zielonych wzgórz i

ślicznych dzieci, które pływały w wodzie, chociaż nie miały

rybiego ogona.

Czwarta siostra nie była taka odważna, została na pełnym

morzu i mówiła, że właśnie tam było najpiękniej; widzi się

naokoło siebie wielomilową przestrzeń, a niebo rozpościera

się jak wielki szklany dzwon. Widziała okręty, ale z daleka

wyglądały jak mewy; zabawne delfiny fikały koziołki, a

wielkie wieloryby parskały wodą z dziurek od nosa.

Wyglądało to jak tysiące fontann dookoła.

Przyszła kolej na piątą siostrę; jej urodziny wypadały

właśnie w zimie, i dlatego widziała to, czego inne nie

widziały. Morze było zupełnie zielone i naokoło pływały

wielkie lodowe góry.

Mówiła, że każda z nich wyglądała jak perła, a jednak były

o wiele, o wiele większe niż wieże kościelne, które budują

ludzie. Ukazywały się w najdziwniejszych postaciach i

błyszczały jak diamenty. Usiadła na największej z nich,

wszyscy żeglarze okrążali z przerażeniem górę lodową, na

której siedziała, a wiatr bawił się jej długimi włosami. Pod

wieczór niebo zaciągnęło się chmurami, błyskało i grzmiało,

góry lodowe na czarnym morzu wznosiły się i połyskiwały w

jaskrawym blasku błyskawic. Na wszystkich okrętach

zwinięto żagle, ogarnął wszystkich strach i przerażenie, ale

ona siedziała spokojnie na pływającej górze lodowej i

widziała niebieską błyskawicę, spadającą zygzakiem na

błyszczące morze.

Gdy która z sióstr wypływała po raz pierwszy na morze,

zachwycona była nowością i pięknem tego, co widziała, ale

ponieważ teraz jako dorosłe dziewczyny mogły wypływać na

morze, kiedy tylko chciały, było im to już zupełnie obojętne,

tęskniły znowu do domu i po upływie miesiąca mówiły, że

tam u nich na dole jest najpiękniej i że w domu jest

najlepiej.

Często o wieczornej godzinie wszystkie siostry brały się za

ręce i wznosiły się rzędem wysoko na wodzie; miały

przepiękne głosy, piękniejsze niż jakikolwiek człowiek, a

kiedy zbierało się na burzę i myślały, że okręty rozbiją się,

podpływały pod statek i śpiewały o tym, jak pięknie jest na

dnie morza, prosiły marynarzy, aby nie bali się zejść na dno;

ale ci nie rozumieli ich słów i myśleli, że to burza szumi,

zresztą nie oglądaliby cudów dna morskiego, bo kiedy okręt

się pogrążał, ludzie tonęli i przybywali już tylko jako trupy do

zamku morskiego króla.

Kiedy wieczorem siostry wypływały ręka w rękę na

powierzchnię morza, ich mała siostrzyczka zostawała

zupełnie sama i czuła, że jej się zbiera na płacz, ale syreny

nie znają łez i dlatego o wiele bardziej cierpią.

- Ach, kiedy już będę miała piętnaście lat! - mówiła. -

Wiem, że pokocham ten świat i ludzi, którzy tam mieszkają!

Wreszcie skończyła piętnaście lat.

- Oto i ty pójdziesz własnymi drogami - powiedziała babka,

stara królowa-wdowa. - Chodź, niech cię ubiorę tak jak twoje

siostry. - I włożyła jej na włosy wianek z białych lilii, każdy

płatek kwiatu był połową perły, potem przymocowała

księżniczce do ogona osiem dużych ostryg na znak jej

wysokiego pochodzenia.

- To boli - powiedziała syrena.

- Trzeba cierpieć, aby godnie wyglądać - odpowiedziała

babka.

Ach, jakże chętnie mała syrena zrzuciłaby z siebie ten cały

przepych i pozbyła się ciężkiego wianka; czerwone kwiaty z

jej ogródka ozdobiłyby ją o wiele ładniej, ale nie odważyła

się tego zrobić. - Do widzenia - powiedziała i uniosła się

jasna i powiewna jak mydlana bańka nad powierzchnią

wody.

W chwili kiedy wynurzyła głowę nad wodę, słońce zaszło,

ale chmury połyskiwały jeszcze jak róże i złoto, a w różowym

powietrzu błyszczała wieczorna gwiazda, jasna i piękna;

powietrze było łagodne i świeże, morze spokojne. W pobliżu

stał wielki statek z trzema masztami, tylko jeden żagiel był

rozwinięty, bo nie było najmniejszego wiatru, a na rejach

siedzieli marynarze. Rozlegała się muzyka i śpiew, a w miarę

jak się ściemniało, zapalano setki kolorowych latarni;

wyglądało tak, jakby w powietrzu powiewały flagi wszystkich

narodów. Mała syrena podpłynęła tuż do okienka i za każdym

razem, kiedy woda podnosiła ją do góry, mogła zajrzeć przez

przejrzyste szyby do wnętrza, gdzie stało wiele pięknie

ubranych ludzi, ale najpiękniejszy ze wszystkich był młody

książę o dużych, czarnych oczach; nie miał na pewno więcej

niż szesnaście lat, i to właśnie jego urodziny obchodzono z

taką paradą. Marynarze tańczyli na pokładzie, a kiedy młody

książę wyszedł do nich, wystrzeliły w powietrze niezliczone

rakiety, świeciły jak jasny dzień, tak że mała syrena

przestraszyła się i schowała pod wodę, ale zaraz potem

wysunęła znowu głowę i wtedy wydawało jej się, że spadają

na nią wszystkie gwiazdy z nieba. Nigdy dotąd nie widziała

sztucznych ogni. Wielkie słońca obracały się z sykiem,

wspaniałe, ogniste ryby wylatywały w błękitne powietrze, a

wszystko to odbijało się w pogodnym, cichym morzu. Na

samym statku było tak jasno, że widać było każdą kroplę

rosy, nie mówiąc już o ludziach. A jakże piękny był młody

książę, ściskał ludzi za ręce, uśmiechał się radośnie, a

muzyka rozbrzmiewała wśród cudnej nocy.

Było już późno, ale mała syrena nie mogła oderwać oczu

od statku i od pięknego księcia. Zgaszono kolorowe latarnie,

rakiety przestały tryskać w górę, nie słychać było

wystrzałów, tylko w głębi morza coś szumiało i grzmiało.

Syrena siedziała na wodzie kołysząc się w górę i na dół, tak

że mogła zaglądać do kajuty; statek popłynął szybciej,

rozwijano jeden żagiel za drugim, fale stawały się coraz to

silniejsze, nadciągały wielkie chmury i w oddali błyskało. Cóż

to będzie za straszna burza! Toteż marynarze zwinęli żagle.

Wielki statek kołysał się, szybował po rozhukanym morzu;

fale podnosiły się jak wielkie, czarne góry usiłując runąć na

maszty, lecz statek zanurzał się tylko między wysokie

bałwany, jak łabędź, i znowu wypływał na powierzchnię

spiętrzonej wody. Syrenę bawił ten widok, ale żeglarze byli

innego zdania. Statek trzeszczał i jęczał, grube belki gięły się

pod ciężkimi uderzeniami fal, maszt przełamał się pośrodku

jak trzcina, statek przechylił się na bok i woda zaczęła

wlewać się do wnętrza. Dopiero teraz syrenka dostrzegła, że

ludzie byli w niebezpieczeństwie; sama musiała się mieć na

baczności przed belkami i deskami okrętu, unoszącymi się na

wodzie. Przez chwilę było zupełnie ciemno, tak że nic nie

było widać, ale kiedy potem błysnęło, zrobiło się znowu jasno

i mogła rozpoznać wszystkich na statku. Każdy myślał tylko

o sobie, a syrenka szukała przede wszystkim księcia i kiedy

statek zaczął już tonąć, dostrzegła, jak się pogrążał w

głębokiej wodzie. W pierwszej chwili ucieszyła się bardzo, że

oto pójdzie na dno, do niej, ale potem przyszło jej na myśl,

że przecież ludzie nie mogą żyć w wodzie i że książę dostanie

się na zamek jej ojca jedynie jako trup. "Nie, on nie może

umrzeć" - pomyślała. I przepłynęła pomiędzy belkami i

deskami, unoszącymi się na wodzie, zapominając zupełnie,

że mogą ją zmiażdżyć, zanurzała się głęboko w wodę i

wznosiła znowu na falach; w ten sposób udało się jej dotrzeć

do młodego księcia, który nie mógł już utrzymać się na

wzburzonym morzu; ręce i nogi zaczynały mu omdlewać,

piękne oczy zamknęły się; gdyby mała syrena nie przybyła

do niego, musiałby umrzeć. Trzymała jego głowę nad wodą i

dawała się unosić falom, dokąd chciały.

Nad ranem burza przeszła; ze statku nie zostało ani śladu;

słońce wzeszło czerwone i jarzące nad wodą. Wydawało się

przy jego świetle, że policzki księcia nabierają życia, ale oczy

pozostały zamknięte; syrena pocałowała go w wysokie,

piękne czoło i odgarnęła jego mokre włosy; wydawało jej się,

że był podobny do marmurowego posągu w jej małym

ogródku, pocałowała go jeszcze raz, życząc mu, aby odzyskał

przytomność.

A wreszcie zobaczyła przed sobą stały ląd, wysokie,

błękitne góry, na których wierzchołkach lśnił biały śnieg, jak

gdyby spoczywały tam łabędzie; w dole na wybrzeżu

ciągnęły się śliczne, zielone lasy, a wśród nich stał gmach -

kościół czy też klasztor, co trudno było odróżnić. W ogrodzie

rosły cytrynowe i pomarańczowe drzewa, a przed bramą

stały wysokie palmy. Morze tworzyło tu małą, cichą, ale

głęboką zatokę, która błyszczała jak zwierciadło i kończyła

się pod skałą ławicą ślicznego, białego piasku; tutaj

Andersen Hans Chrystian - Mała Syrena.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: