Hogan James P - Giganci T 2 - Powrot gigantow.pdf - Hogan James P - ssaaggaa

James P. Hogan

Powrót Gigantów

Tom II Trylogii Gigantów

Przełożył Jan Koźbiał

Wydanie oryginalne: 1978

Wydanie polskie: 1993

Prolog

Leyel Torres, dowódca stacji badawczej położonej blisko równika Iscarisa III,

przeczytał ostatnią stronę raportu i z westchnieniem ulgi przeciągnął się w fotelu.

Siedział przez chwilę, rozkoszując się uczuciem całkowitego odprężenia; czuł, jak

oparcie zmienia płynnie kształt, dostosowując się do nowej pozycji ciała. Po chwili

wstał, podszedł do stojącego obok biurka stolika i nalał sobie napoju z płaskiej

butelki, postawionej na tacy. Chłodny, orzeźwiający płyn szybko usunął znużenie,

ogarniające po dwu godzinach napiętej uwagi. Już niedługo, pomyślał. Jeszcze dwa

miesiące i pożegnają na zawsze tę jałową, spaloną słońcem skalną bryłę; wnikną w

czystą, świeżą, usianą miriadami gwiazd nieogarnioną czarną pustkę, dzielącą ich od

domu.

Powiódł spojrzeniem po wnętrzu pracowni będącej częścią jego prywatnych

apartamentów, rzuconych w chaotyczny konglomerat kopuł, pawilonów badawczych

i anten, który od dwu lat był im domem. Od dwu lat, miesiąc w miesiąc, te same

nużące rutynowe czynności! Trudno zaprzeczyć, że ten fascynujący projekt trzymał

ich w ciągłym napięciu, lecz co za dużo, to niezdrowo; jeśli o niego chodziło, nie

mógł się doczekać dnia powrotu.

Podszedł do jednej ze ścian i wpatrywał się przez kilka sekund w jej gładką

powierzchnię, po czym rzekł głośno, nie odwracając głowy:

– Wideopłyta. Tryb transparency.

W jednej chwili ściana stała się półprzeźroczysta i roztoczył się przed nim

wyraźny obraz powierzchni Iscarisa III. Od miejsca, gdzie urywała się gmatwanina

konstrukcji i urządzeń bazy, jednostajnie, aż po wyraźnie zakrzywiony horyzont,

ciągnęły się szeregi czerwonawobrunatnych turni i garbów, wrzynające się ostro w

czarną, aksamitną kurtynę, haftowaną gwiazdami. Wyżej jarzyła się oślepiającym

blaskiem ognista kula Iscarisa, napełniając pokój ciepłymi refleksami oranżu i

czerwieni. Wpatrzył się w tę dziką pustkę; zapragnął znów spacerować pod błękitnym

niebem, wdychać pełną piersią orzeźwiający wiatr. Nie, doprawdy, najwyższy czas

wracać! Z zadumy wyrwał go głos dochodzący z nieokreślonego źródła:

– Marvyl Chariso prosi o połączenie, panie komandorze. Mówi, że to pilne.

– Przyjmuję – odparł Torres.

Odwrócił się twarzą do zajmującego większą część przeciwległej ściany ekranu.

Po chwili ukazała się na nim sylwetka Charisa, głównego fizyka; mówił z

laboratorium pomiarowego obserwatorium. Na jego twarzy malowało się przerażenie.

– Leyel – zaczął bez wstępów. – Możesz tu zaraz przyjść? Mamy kłopoty...

poważne kłopoty.

Ton jego głosu powiedział Torresowi więcej niż słowa. Jeśli Chariso był tak

wzburzony, to musiało się dziać coś naprawdę bardzo złego.

– Już idę – odparł, kierując się ku drzwiom.

W pięć minut później znalazł się w laboratorium. Fizyk przyjął go z twarzą

zasępioną jak jeszcze nigdy. Podeszli z Torresem do grupy urządzeń elektronicznych,

gdzie drugi fizyk, Galdern Brenzor, z ponurą miną wpatrywał się w monitor, na

którym migały wykresy i liczbowe dane komputerowe.

– Wyraźne linie emisyjne w fotosferze – powiedział, kiwając poważnie głową. –

Linie absorpcyjne przesuwają się gwałtownie w kierunku pasma fioletowego. Nie ma

żadnych wątpliwości: nastąpiła znaczna, rozprzestrzeniająca się na zewnątrz

destabilizacja jądra.

Torres spojrzał pytająco na Charisa, ten zaś wyjaśnił:

– Iscaris zamienia się w nową. Musieliśmy popełnić jakiś błąd i gwiazda zaczęła

się rozdymać. Fotosfera eksploduje. Prowizoryczne obliczenia wskazują, że fala

wybuchu dosięgnie nas za jakieś dwadzieścia godzin. Musimy się ewakuować.

– To niemożliwe... – szepnął Torres, patrząc na niego osłupiałym wzrokiem.

Uczony rozłożył ręce.

– A gdyby nawet, niczego nie zmienimy – odparł. – Później będzie czas

zastanawiać się, gdzie popełniliśmy błąd. Ale najpierw musimy się stąd wydostać, i to

szybko...

Torres wpatrywał się w zatroskane twarze fizyków, a jego umysł bronił się przed

uznaniem bezspornych faktów. Spojrzał ponad ich głowami na duży ekran ścienny,

ukazujący widok przesyłany przez nadajnik z odległości piętnastu milionów

kilometrów. Widać tam było jeden z trzech olbrzymich emiterów promieni G (każdy

stanowił cylinder długości trzech kilometrów i szerokości pół kilometra),

umieszczonych na orbicie gwiazdy w odległości czterdziestu pięciu milionów

kilometrów od Iscarisa i wycelowanych dokładnie w jej środek. Widoczna z tyłu za

emiterem jaskrawa tarcza gwiazdy wydawała się normalnych rozmiarów, lecz gdy

Torres wpatrzył się w nią, zdawało mu się, że się rozszerza – choć prawie

niezauważalnie. Był to złowieszczy widok.

Na chwilę stracił głowę. Przytłoczył go ogrom zadań, które przed nimi stały, a

które trzeba było rozwiązać racjonalnie pod nieprawdopodobną wręcz presją czasu;

przytłoczyło go poczucie bezowocności dwuletnich wysiłków. Ale to uczucie minęło

równie szybko jak się pojawiło i Torres przypomniał sobie o obowiązkach dowódcy.

– ZORAK – powiedział, podnosząc lekko głos.

– Słucham, panie komandorze – odparł ten sam głos, co za pierwszym razem w

pracowni.

– Skontaktuj się natychmiast z Garuthem na „Szapieronie”. Zawiadom go, że

wynikła sprawa nie cierpiąca zwłoki; trzeba zwołać naradę wszystkich dowódców

ekspedycji. Żądam, by wysłał sygnał SOS, nakazujący wszystkim zgłosić się za

piętnaście minut. Ponadto zarządź alarm w bazie; niech wszyscy czekają w

pogotowiu na dalsze rozkazy. Włączę się w naradę za pośrednictwem multikonsoli w

sali czternastej głównego obserwatorium. To wszystko.

Po upływie kwadransa Torres i obaj fizycy siedzieli naprzeciwko szeregu

ekranów ściennych, ukazujących pozostałych uczestników narady. Garuth, naczelny

dowódca ekspedycji, przebywający na statku-matce trzy tysiące kilometrów od

Iscarisa III, pojawił się w towarzystwie dwóch asystentów. Wysłuchał raportu w

milczeniu. Siedząca obok niego naczelna uczona wyprawy dodała, że od paru minut

czujniki na „Szapieronie” odbierają podobne sygnały, co instrumenty na powierzchni

Iscarisa III, i że wynik analizy komputerowej jest taki sam. Nie było wątpliwości:

emisja promieni G w kierunku Iscarisa naruszyła nieoczekiwanie stan równowagi

gwiazdy, zapoczątkowując proces jej przemiany w nową. Jedyne, co mogli zrobić, to

błyskawicznie zabierać się stąd.

– Musimy niezwłocznie ściągnąć wszystkich naszych ludzi – odezwał się

wreszcie Garuth. – Leyel, chcę mieć jak najszybciej informację, ilu możecie

przewieźć własnymi statkami; po resztę przyślemy wahadłowce. Monczar – zwrócił

się innego dowódcy. – Czy jakieś nasze statki znajdują się w odległości większej niż

piętnaście godzin drogi na maksymalnym ciągu?

– Nie, panie komandorze. Najdalej w pobliżu emitera numer dwa. Mogą tu być w

dziesięć godzin.

– Dobrze. Proszę ich natychmiast wezwać. Jeśli to wszystko prawda, mamy

szansę ratunku tylko na „Szapieronie”, przy użyciu głównych silników. Proszę

przygotować rozkład przewidywanych przylotów naszych statków i zadbać o

bezkolizyjne lądowanie na „Szapieronie”.

– Rozkaz.

– Leyel... – ciągnął Garuth, odwracając głowę, tak iż na ekranie w sali czternastej

obserwatorium widać było całą jego twarz – proszę przygotować do startu wasze

Hogan James P - Giganci T 2 - Powrot gigantow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: