Higgins Jack - Orzeł wyladował.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

JACK HIGGINS

Orzeł wylądował

SCAN-dal

Rozdział I

Kiedy wchodziłem przez bramę, ktoś kopał grób w rogu cmentarza. Utkwiło

mi to w pamięci, bo stanowiło jakby zapowiedź prawie wszystkich późniejszych

wydarzeń.

Gdy szedłem w tamtą stronę, klucząc między nagrobkami i podnosząc

kołnierz trencza dla ochrony przed zacinającym deszczem, z buków rosnących pod

zachodnią ścianą kościoła poderwało się z gniewnym krakaniem pięć czy sześć

gawronów, wyglądających jak czarne gałgany.

Człowiek, który kopał dół, mówił coś do siebie półgłosem. Nie można było

zrozumieć słów. Obszedłem świeżo usypany kopiec, unikając wyrzucanej łopatą

ziemi, i zajrzałem do środka.

- Fatalna pogoda na taką robotę.

Podniósł wzrok, opierając się na łopacie. Był to bardzo stary człowiek w

szmacianej czapce i zniszczonej, zabłoconej marynarce, z przewiązanym na

ramionach workiem. Miał zapadnięte, wychudłe, pokryte siwym zarostem policzki i

wilgotne, zupełnie pozbawione wyrazu oczy.

- Pada - dodałem, próbując nawiązać rozmowę.

Okazał coś w rodzaju zrozumienia. Spojrzał na zachmurzone niebo i podrapał

się po brodzie.

- Po mojemu będzie jeszcze gorzej, zanim się wypogodzi.

- Nie ułatwia to panu pracy - stwierdziłem. Na dnie dołu było co najmniej

sześć cali wody.

Pogmerał łopatą w drugim końcu mogiły. Ziemia zapadła się, jakby coś

zmurszałego rozsypało się w proch.

- Nie jest tak źle. W przeszłości na tym cmentarzysku pochowano już tylu, że

teraz nie grzebie się nikogo w ziemi, ino w ludzkich szczątkach.

Roześmiał się, odsłaniając bezzębne dziąsła, a potem się schylił, poszperał w

ziemi pod nogami i podniósł kość ludzkiego palca. - Widzi pan? Fascynacja życiem, z

całą jego nieskończoną różnorodnością, ma granice nawet dla zawodowego pisarza,

zdecydowałem więc, że pora zmienić temat.

- O ile się nie mylę, to kościół katolicki?

- Tu są sami katolicy - odparł. - Zawsze tak było.

- Więc może zdoła mi pan pomóc. Szukam pewnego grobu, a może nawet

pomnika w środku kościoła. Niejaki Gascoigne. Charles Gascoigne. Kapitan

marynarki.

- Nigdy o nim nie słyszałem - stwierdził. - A jestem tu kościelnym

czterdzieści jeden lat. Kiedy go pochowano?

- Około roku tysiąc sześćset osiemdziesiątego piątego. Wyraz jego twarzy nie

zmienił się.

- A, to jeszcze przede mną - odpowiedział z niezmąconym spokojem. - Może

ojciec Yereker będzie coś wiedział.

- Znajdę go w kościele?

- Tak, albo na plebanii. To za drzewami, po drugiej stronie muru. W tej

właśnie chwili siedzące na bukach nad naszymi głowami stado gawronów z

niewiadomego powodu zerwało się do lotu. Dziesiątki ptaków kołowało w padającym

deszczu, wypełniając powietrze jazgotem. Starzec spojrzał w górę i cisnął znalezioną

kość w kierunku gałęzi. A potem powiedział coś bardzo dziwnego.

- Hałaśliwe kanalie! - zawołał. - Wracajcie do Leningradu! Miałem właśnie

odejść, ale przystanąłem zaintrygowany.

- Do Leningradu? - zapytałem. - Dlaczego pan tak mówi?

- Właśnie stamtąd przylatują. Szpaki też. Obrączkują je w Leningradzie, a w

październiku pojawiają się tutaj. Tam w zimie marzną.

- Naprawdę? - spytałem.

Ożywił się wyraźnie, wyjął zza ucha połówkę papierosa i wetknął do ust.

- W zimie tam takie mrozy, że człowiekowi odpadają jaja. W czasie wojny w

Leningradzie zginęło wielu Niemców. Wcale ich nie zastrzelili, nic z tych rzeczy.

Zwyczajnie zamarzli na śmierć.

Słuchałem zafascynowany.

- Skąd pan to wszystko wie? - zapytałem.

- O ptakach? - odparł i nagle całkowicie się zmienił, a jego twarz nabrała

szelmowskiego wyrazu. - No, od Wernera. Wiedział o nich wszystko.

- Kim był Werner?

- Werner? - Zamrugał parę razy powiekami, a jego spojrzenie stało się znów

bezmyślne, choć równie dobrze mógł tylko udawać. - Z tego Wernera był dobry

chłopak. Nie powinni byli tak się z nim obejść.

Pochylił się nad łopatą i zaczął znowu kopać, całkowicie ignorując moją

obecność. Stałem jeszcze przez chwilę, było jednak oczywiste, że nic więcej nie

powie, niechętnie więc - gdyż zanosiło się na ciekawą historię - odwróciłem się i

poszedłem między nagrobkami w stronę głównej bramy.

Zatrzymałem się w kruchcie kościoła. Na ścianie była tablica oprawiona w

ciemne drewno, z wyblakłymi złoconymi literami. Napis u góry głosił: Kościół

Najświętszej Marii Panny i Wszystkich Świętych w Studley Constable, poniżej

podano godziny mszy i spowiedzi. A u dołu można było przeczytać: ojciec Philip

Yereker, S. J.

Bardzo stare dębowe drzwi trzymały się na żelaznych sztabach i zaopatrzone

były w zasuwy. Klamka z brązu miała kształt głowy lwa z ogromnym pierścieniem w

paszczy. Aby dostać się do środka, należało ten pierścień przekręcić. Drzwi

otworzyły się, skrzypiąc tajemniczo.

Spodziewałem się mrocznego i ponurego wnętrza, tymczasem zobaczyłem coś

w rodzaju małej średniowiecznej katedry, pełnej światła i zaskakująco przestronnej.

Nawa miała przepiękne arkady, a ogromne normandzkie kolumny wznosiły się ku

wspaniałemu sufitowi z drewna, bogato zdobionemu płaskorzeźbami, które

przedstawiały ludzkie i zwierzęce postaci i zachowały się w zadziwiająco dobrym

stanie. Rząd okrągłych okien po obu stronach głównej nawy na wysokości dachu

sprawiał, że do wnętrza wpadało tak zaskakująco dużo światła.

W kościele stała piękna, kamienna chrzcielnica, a na ścianie obok niej

wymieniono na tablicy nazwiska wszystkich księży, którzy służyli w nim Bogu na

przestrzeni lat. Listę rozpoczynał niejaki Rafę de Courcey pod datą 1132 rok, a

kończył Yereker, sprawujący swój urząd od 1943 roku.

Dalej znajdowała się niewielka, ciemna kaplica. Płomyki świec migotały

przed wizerunkiem Najświętszej Marii Panny, który w półmroku wydawał się

zawieszony w powietrzu. Minąłem go i poszedłem między ławkami przez środek

kościoła. Było bardzo cicho. Rubinowe światło znaczyło obecność Najświętszego

Sakramentu, wysoko nad ołtarzem wisiała XV- wieczna figura ukrzyżowanego

Chrystusa, a w okna u góry bębnił deszcz.

Usłyszałem za sobą szuranie butów po kamiennej posadzce i czyjś chłodny,

stanowczy głos:

- Czym mogę służyć?

Odwróciwszy się ujrzałem stojącego u wejścia do kaplicy księdza, wysokiego,

chudego człowieka w wyblakłej czarnej sutannie. Miał bardzo krótko przystrzyżone,

szpakowate włosy i oczy tak głęboko zapadnięte, jakby niedawno chorował.

Wrażenie to pogłębiała jeszcze napięta skóra na policzkach. Dziwna twarz. Mógł

równie dobrze być wojskowym albo uczonym, co wcale mnie nie zaskakiwało, skoro

napis na tablicy informował, że jest jezuitą. Jeśli się jednak nie myliłem, twarzy tej

towarzyszyło również nieustanne cierpienie. Gdy podszedł bliżej, spostrzegłem, że

opiera się ciężko na lasce z tarniny i powłóczy lewą nogą.

- Ojciec Yereker?

- Tak, słucham.

- Rozmawiałem z tym staruszkiem na cmentarzu, z kościelnym...

- A tak, to Laker Armsby.

- Możliwe, że tak się nazywa. Powiedział, że może zdoła mi ksiądz pomóc.-

Wyciągnąłem rękę. - Skoro już o tym mowa, nazywam się Higgins. Jack Higgins.

Jestem pisarzem.

Zawahał się przez chwilę, zanim uścisnął mi dłoń, ale tylko dlatego, że musiał

przełożyć laskę z prawej ręki do lewej. Odnosił się do mnie jednak z wyraźną

rezerwą, na to przynajmniej wyglądało.

- A w czym mógłbym być pomocny, panie Higgins?

- Piszę cykl artykułów dla amerykańskiego pisma - odpowiedziałem. - Na

tematy historyczne. Wczoraj byłem w kościele Świętej Małgorzaty w Cley.

- Piękny kościół. - Usiadł w najbliższej ławce. - Proszę wybaczyć, ostatnio

szybko się męczę.

- Na tamtejszym cmentarzu jest pewna płyta nagrobkowa - kontynuowałem. -

Może ksiądz wie, co tam jest napisane? „Pamięci Jamesa Greeve'a...”

Przerwał mi natychmiast.

- „... który pomógł sir Cloudesley Shovelowi spalić okręty w porcie Tripoly w

Barbary, dnia czternastego stycznia tysiąc sześćset siedemdziesiątego szóstego roku”.

- Okazało się, że Yerekera stać na uśmiech. - To znany napis w tych stronach.

- Z moich poszukiwań wynika, że kiedy Greeve dowodził okrętem „Orange

Tree”, jego zastępcą był niejaki Charles Gascoigne, który został później kapitanem

marynarki. Zmarł z powodu niewyleczonej rany w tysiąc sześćset osiemdziesiątym

trzecim roku i wygląda na to, że Greeve kazał przywieźć go do Cley i tam pochować.

- Rozumiem - odparł uprzejmie, ale nie okazał szczególnego zainteresowania.

Prawdę mówiąc, w jego głosie pojawiła się nuta zniecierpliwienia.

- Na cmentarzu w Cley nie ma po nim śladu - powiedziałem. - Ani w księgach

parafialnych. Szukałem też w kościołach w Wiveton, Glandford i Blakeney... z

Higgins Jack - Orzeł wyladował.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: