Higgins Jack - Nick Miller 01 - Parszywa zmiana.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

Jack Higgins

Parszywa zmiana

Cykl: Nick Miller tom 1

Przełożył: WINCENTY ŁASZEWSKI

Tytuł oryginału: THE GRAYEYARD SHIFT

nefryt

Jak zawsze ‐ dla Amy

Kiedy zmieniają się czasy, wszyscy ludzie zmieniają się wraz z nimi.

Tymczasem wielu zarówno spośród sympatyków, jak i krytyków policji

wypowiada się tak, jakby szeregowi policjanci nie byli ludźmi.

Świadkowie, Królewska Komisja Sił Policyjnych Dla zwykłego

żołnierza mała bitwa stanowi jego własną cząstkę walki na froncie.

GENERAŁ GRANT

Indeks Główny

DEPARTAMENT POLICJI Nr form. 272 30/3B/112 Nr akt 372/1/6

KARTA OFICERA SŁUŻBY CZYNNEJ

NAZWISKO, IMIĘ: MILLER Nicholas Charles

NUMER 982 MIEJSCE ZAMIESZKANIA: ‐ Four Winds, Fairview

Avenue

DATA URODZENIA: 27 lipca 1939

WSTĄPIŁ DO SŁUŻBY W WIEKU: 21

UPRZEDNIO WYKONYWANY ZAWÓD: Student

WYKSZTAŁCENIE: Fundacja Uczniowska przy Liceum Arcybiskupa

Holdena Stypendium Uniwersytetu Londyńskiego, 1956 Londyńska Szkoła

Ekonomiczna

UZYSKANE STOPNIE NAUKOWE: Magister prawa z odznaczeniem

drugiej klasy, Uniwersytet Londyński, 1959

KARTA SŁUŻBY: Wstąpił do służby, 1/2/60

Przeszedł przez Okręgowe Centrum Kształcenia, 1/5/60

Zadowalająco przeszedł przez rok próbny, 1/2/61

Zatrudniony w Sekcji Centralnej, 3/3/61 Zatrudniony jako detektyw

posterunkowy i przeniesiony do Sekcji „E”, 2/1/63 (zob. Akta z National Bank

Ltd., 21/12/62 Odroczony od złożenia egzaminu promocyjnego przez komisję

kwalifikacyjną i skierowany do Bramshill, 2/12/63 (zob. Akta Dale‐Emmet

Ltd., 3/10/63)

Ukończył Kurs Specjalny w Bramshill z wyróżnieniem i otrzymał

awans na stopień z‐cy detektywa sierżanta, Sekcja Centralna, czynny od

1/1/65.

POCHWAŁY: 1/8/60 zob. akta 2/B/321/ Jones R.

5/3/61 zob. akta 2/C/143/ Rogers R. T.

4/10/61 zob. akta 8/D/129/ Messrs. Longley Ltd.

5/6/62 zob. akta 9/E/725/ Ali Hamid 21/12/62 zob. akta ll/D/832/

National Bank Ltd.

3/10/63 zob. akta 13/C/172/ Dale‐Emmett Ltd.

DANE POUFNE: Wybitnie inteligentny oficer, predysponowany do

pracy w policji. Duże potencjalne zdolności przywódcze. Największa wada,

to tendencja do niezależnego działania. Skłonność do stosowania

nieortodoksyjnych metod. Warto zaznaczyć, że posiada brązowy pas judo i

zna sztukę karate, japońską metodę samoobrony, za pomocą której można

zabić przeciwnika gołymi rękami. Zwraca uwagę jego niechęć do stosowania

tych metod podczas wykonywania obowiązków służbowych.

Od strony Tamizy płynęła mgła pędzona porannym wiatrem, otulając

miasto żółtawym, złowieszczym całunem. Dyżurny oficer z Wandsworth

otworzył małą furtkę w więziennej bramie i dał znak stojącej przed nią grupie

mężczyzn. Przekroczyli ją i po chwili znaleźli się w nowym, obcym świecie.

Ostatnim z nich był Ben Garvald ‐ wielki, niebezpiecznie wyglądający

mężczyzna, którego potężne ramiona rozpychały tani prochowiec. Zawahał

się, podnosząc kołnierz. Dyżurny oficer pchnął go ku wyjściu.

‐ Co, nie chcesz nas opuścić?

Garvald obrócił się i spojrzał na niego spokojnie.

‐ Co ty sobie myślisz, ty świnio? Oficer zrobił machinalnie krok do

tyłu. Na jego twarzy pojawił się rumieniec gniewu.

‐ Zawsze miałeś parszywą gębę, Garvald. No, wynoś się.

Garvald wyszedł na zewnątrz. Brama nieodwołalnie zatrzasnęła się za

jego plecami, co go dziwnie uspokajało. Zaczął iść w dół ulicy, w kierunku

głównej drogi, mijając zaparkowane rzędem samochody. Mężczyzna siedzący

za kierownicą starej, niebieskiej furgonetki, stojącej na samym końcu, obrócił

się w kierunku swego towarzysza i skinął głową.

Garvald zatrzymał się na rogu, patrząc na poranny ruch uliczny,

płynący wolnym strumieniem wskroś mgły. Wyczekał właściwy moment,

szybko przeskoczył jezdnię i wszedł do małej kawiarni po drugiej stronie

ulicy.

Dwaj inni byli tam już przed nim. Stali przy kontuarze. Blondyna o

nieszczęśliwej twarzy i sennych oczach przygotowywała w metalowym

czajniczku świeżą herbatę.

Garvald usiadł na taborecie i, czekając, patrzył przez okno. Po chwili

niebieska furgonetka wyłoniła się z mgły i zaparkowała przy krawężniku.

Wyszli z niej dwaj mężczyźni i weszli do kawiarni. Jeden z nich był małego

wzrostu; jego twarz gwałtownie domagała się brzytwy. Drugi mężczyzna

miał co najmniej sześć stóp wysokości, ponurą, kościstą twarz i ogromne ręce.

Oparł się o kontuar, gdy dziewczyna zwróciła się w stronę Garvalda,

powiedział szybko z miękkim irlandzkim akcentem:

‐ Dwie herbatki, kochanie.

Spojrzał przy tym wyzywająco na Garvalda. Jego twarz wykrzywił

lekceważący, szyderczy uśmieszek pewnego siebie aroganta. Potężny

mężczyzna nie dał się jednak sprowokować. Jego wzrok powędrował ku mgle

kłębiącej się za spryskaną deszczem szybą.

Irlandczyk zapłacił za herbaty i przyłączył się do swego kompana

czekającego przy narożnym stoliku. Niepozorny człowieczek spojrzał

ukradkiem na Garvalda.

‐ Co o nim myślisz, Terry?

‐ Tysiąc lat temu może to i była gorąca sztuka, ale wyżęli go tam do

sucha. ‐ Irlandczyk wyszczerzył zęby w uśmiechu. ‐ Czeka nas chyba tak

spokojne spotkanie, jakiego nie mieliśmy już od długiego, bardzo długiego

czasu.

Dziewczyna za kontuarem, ziewając, nalała Garvaldowi herbatę do

filiżanki. Spojrzała na niego kątem oka. Przywykła do takich ludzi. Prawie

każdego ranka ktoś taki przechodził przez ulicę wychodząc z miejsca po

drugiej stronie. Wszyscy wyglądali tak samo. Ale z tym tutaj zdawało się być

inaczej. Było w nim coś, czego nie potrafiła dokładnie określić.

Posunęła filiżankę z herbatą po blacie i przeczesała dłonią swe długie

włosy opadające na twarz.

‐ Coś jeszcze?

‐ A co masz?

Jego oczy były szare, jak dym ognisk palonych w jesienne dni. Tkwiła

w nich siła. Nieujarzmiona, zwierzęca siła, obecna tam niemal fizycznie.

Poczuła, jak przez jej ciało przebiegł dreszcz.

‐ O tej porze, z samego rana? Wszyscy jesteście tacy sami, wy,

mężczyźni.

‐ Czego chcesz? To trwało tak długo. Rzucił jej monetę na kontuar.

‐ Daj mi paczkę papierosów. Bez ustnika. Chcę czuć jak smakują.

Wyciągnął sobie papierosa i poczęstował dziewczynę. Dwaj mężczyźni

w rogu sali obserwowali go w lustrze. Garvald zignorował ich. Podał jej

ogień.

‐ Było się tam długo, prawda? ‐ powiedziała wydmuchując ze

znawstwem dym.

‐ Wystarczająco długo. ‐ Spojrzał przez okno. ‐ Spodziewam się, że

zaszło tu wiele zmian.

‐ Wszystko się ostatnio pozmieniało ‐ potwierdziła.

Garvald uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ku niej rękę. Jego palce

przesunęły po włosach dziewczyny. Poczuła, że zaczyna brakować jej tchu.

‐ Niektóre rzeczy pozostają zawsze takie same.

Owładnął nią niepokój. Nagle zrobiło się jej sucho w gardle. Poczuła,

że jest całkowicie bezwolna, schwytana w nieodwołalny bieg wypadków.

Nagle przechylił się przez kontuar i pocałował ją prosto w usta.

‐ Zobaczymy się jeszcze.

Zsunął się ze stołka i z szybkością nieprawdopodobną, jak na tak

dużego mężczyznę, przemknął przez drzwi i wydostał na zewnątrz.

Dwaj mężczyźni siedzący w rogu rzucili się w ślad za nim. Kiedy

jednak znaleźli się na chodniku, znikł już we mgle. Irlandczyk pobiegł

naprzód i w moment później dostrzegł sylwetkę Garvalda idącego żwawym

krokiem w dół ulicy. Za rogiem skręcił w wąską, boczną uliczkę. Irlandczyk

wyszczerzył zęby i trącił łokciem niepozornego człowieczka.

‐ Zobacz, sam się o to prosi.

Minęli narożny dom i zaczęli iść wąskim chodnikiem między

walącymi się domami zbudowanymi w stylu wiktoriańskim, obramowanymi

Higgins Jack - Nick Miller 01 - Parszywa zmiana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: