Heinlein Robert A - Dubler.pdf - Heinlein Robert A - ssaaggaa

ROBERT A. HEINLEIN

DUBLER

Przekład : Aleksandra Jagiełowicz

Jeśli facet o wyglądzie wieśniaka wchodzi do baru i zachowuje się jak jego właściciel, może

być tylko pilotem z kosmosu.

To nieuniknione. Jego zawód sprawia, że czuje się jak władca wszelkiego stworzenia. Kiedy

dotknie stopą Ziemi, uważa, że brata się z hołotą. A stały brak elegancji? Czego można się

spodziewać po kimś, kto prawie przez cały czas tkwi w sztywnym mundurze i częściej

przebywa w przestrzeni niż w cywilizowanym świecie? Staje się naiwną ofiarą krawców z

bożej łaski, którzy oblegają wszystkie porty kosmiczne, oferując ,,ziemskie stroje".

Zauważyłem, że ten potężny facet musiał być klientem Omara Namiociarza. świadczyły o tym

zbyt szerokie i za mocno wypchane ramiona, za krótkie spodnie, podjeżdżające w górę na

łydkach, i koszula z falbanami, w której do twarzy byłoby najwyżej krowie.

Zachowałem jednak moją opinię dla siebie i postawiłem mu drinka za ostatniego półimperiała,

traktując to jako inwestycję. Wiadomo, jak szanują forsę ci z kosmosu.

- Ostrego odrzutu! - powiedziałem, kiedy stuknęliśmy się szklankami.

Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem.

To był mój pierwszy błąd w stosunkach z Dakiem Broadbentem. Zamiast odpowiedzieć

,,Szerokiej przestrzeni!" albo "bezpiecznego lądowania!", zlustrował mnie od stóp do głów i

odparł:

- Miło mi, ale pomyliłeś adres. Nigdy nie byłem na zewnątrz.

W tym momencie także powinienem trzymać gębą na kłódkę. Ci z kosmosu i rzadko

odwiedzają takie bary jak Casa Manana; nie był to ich ulubiony typ hotelu i znajdował się zbyt

daleko od portu. Jeśli jednak ktoś pojawia się w ziemskich ciuchach, szuka ciemnego kąta i

udaje, że nie jest z kosmosu, to wyłącznie jego sprawa. Sam też wiele razy grałem w tę

gierkę ,żeby widzieć, a jednocześnie nie rzucać się w oczy - byłem kiedyś winien trochę forsy

tu i tam, nic wielkiego, ale nieprzyjemne. Powinienem wiedzieć, że on też ma swoje powody, i

uszanować je.

Ale moje struny głosowe nagle zaczęły żyć własnym życiem, dzikie i swobodne:

- Nie wstawiaj mi kitu, brachu pilocie - odparłem. - Jeśli jesteś ziemskim szczurem, to ja

jestem burmistrzem Tycho City. Założą się, że więcej w życiu wypiłeś na Marsie, niż na Ziemi

- dodałem, widząc, jak ostrożnie podnosi szklankę: zdradziecki odruch ludzi

przyzwyczajonych do słabej grawitacji.

- Mów ciszej - syknął, nie poruszając wargami. - Skąd ta pewność, że jestem wojażerem? Nie

znasz mnie przecież.

- Przepraszam - odparłem. - Możesz być wszystkim, czym tylko chcesz. Ale ja mam oczy.

Zdradziłeś się w pierwszej chwili, kiedy tu wszedłeś.

Mruknął coś cicho.

- Jak?

- Nie przejmuj się tak bardzo. Wątpię, czy ktoś poza mną to zauważył. Ale ja widzę różne

rzeczy, których nie widzą inni ludzie.

Podałem mu wizytówkę nieco zbyt dumnym gestem. W końcu jest tylko jeden Lorenzo

Smythe, Jednoosobowa Spółka Akcyjna. Tak. Jestem ,,Wielkim Lorenzo" - stereo, mydlana

opera... ,,Pantomimista i Niezwykły Mistrz Kamuflażu".

Przeczytał kartą i wsunął ją do kieszonki na rękawie. Zrobiło mi się przykro, bo te prostokąciki

kosztowały mnie majątek: autentyczna imitacja ręcznej grawerki.

- Wiem, o co ci chodzi - rzekł półgłosem. - Ale co było nie w porządku z moim zachowaniem?

- Pokażą ci - odparłem. - Dojdę do drzwi jak szczur ziemski i wrócę tak, jak ty chodzisz. Patrz.

Zademonstrowałem mu, w powrotnej drodze naśladując nieco przesadnie jego ruchy, aby

nawet niewprawne oko mogło dostrzec różnicę - stopy lekko ślizgają się po podłodze, jakby

to były płyty pokładu, ciężar ciała przeniesiony w przód i równoważony kołysaniem bioder,

ręce nieco odsunięte od tułowia, gotowe do chwytania.

Istnieje jeszcze z tuzin innych szczegółów, których nie da się opisać słowami, ale

najważniejsze jest to, że trzeba być pilotem kosmicznym, żeby w tak charakterystyczny

sposób się poruszać... Należy tym po prostu żyć. Człowiek z miasta przez całe życie pędzi po

gładkim ziemskim podłożu, z ziemską grawitacją, a jednak wystarczy pudełko po

papierosach, żeby się potknął, wierzcie lub nie. Pilot kosmiczny - nigdy.

- Wiesz już, o co mi chodzi? - zagadnąłem, wsuwając się z powrotem na swoje miejsce.

- Obawiam się, że tak - przyznał kwaśno. - Czyja naprawdę tak chodzę?

- Tak.

- Mmmm... chyba muszę brać u ciebie lekcje.

- Mogło być gorzej - odparłem.

Siedział teraz i gapił się na mnie. Chciał coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i skinął palcem na

barmana, by napełnił nasze puste szklaneczki. Kiedy drinki pojawiły się na blacie, zapłacił za

nie, opróżnił swoją szklankę i wstał z miejsca jednym płynnym ruchem.

- Zaczekaj na mnie - poprosił półgłosem.

Nie mogłem odmówić, skoro miałem przed nosem darmowy trunek. Zresztą nie chciałem.

Zainteresował mnie. Polubiłem go, nawet jeśli nasza znajomość trwała niecałe dziesięć

minut. Był typem przystojnego wielkiego brzydala, za którym szaleją kobiety i którego

słuchają mężczyźni.

Z wdziękiem torował sobie drogę przez pokój, mijając po drodze do drzwi stolik zajęty przez

czterech Marsjan. Nie lubię Marsjan. Nie podoba mi się, kiedy coś, co wygląda jak klocek

drewna, na którym powieszono kask tropikalny, żąda takich samych praw jak człowiek. Nie

cierpię sposobu, w jaki wypuszczają nibynóżki. Przypomina mi to węże wypełzające z dziur.

Nie podoba mi się, że mogą widzieć wszystko wokoło, nie odwracając głowy - jeśli to w ogóle

można nazwać głową, co wcale nie jest oczywiste. No i nie mogłem ścierpieć ich smrodu!

Nikt nie może mnie nazwać rasistą. Nie obchodzi mnie, jakiego koloru, religii czy rasy jest

człowiek. Ale ludzie to ludzie, a Marsjanie to coś. Z mojego punktu widzenia nie są nawet

zwierzętami. Przynajmniej ja osobiście wolałbym mieć przy sobie parszywą świnię.

Wpuszczanie ich do barów i restauracji, uczęszczanych przez ludzi, uważam za oburzające.

No, ale Traktat niestety istnieje, więc co mam robić?

Tej czwórki nie było tam, kiedy przyszedłem. Na pewno bym ich poczuł. A skoro jnż o tym

mowa, nie dostrzegłem ich również kilka minut temu, kiedy podchodziłem do drzwi. A teraz

sterczeli na swoich postumentach wokół stołu i udawali, że są ludźmi. Nie usłyszałem nawet,

jak klimatyzacja zwiększyła obroty.

Darmowy drink, który stał przede mną, nagle przestał mnie pociągać. Chciałem tylko, żeby

mój gospodarz wrócił wreszcie i żebym mógł się grzecznie wynieść. Nagle przypomniałem

sobie, że on także rzucił wzrokiem w tamtym kierunku, a potem nagle zaczęło mu się

spieszyć. Ciekaw byłem, czy Marsjanie mają z tym coś wspólnego. Spojrzałem w ich stronę,

usiłując stwierdzić, czy interesują się moim stolikiem, ale jak, do licha, zorientować się, na co

patrzy albo o czym myśli taki Marsjanin? I to była jeszcze jedna rzecz, jaka mi się w nich nie

podobała.

Siedziałem tak od kilku minut, bawiąc się drinkiem i zastanawiając się, co się stało z moim

kumplem pilotem. Miałem nadzieję, że jego gościnność rozciągnie się na kolację, a może

nawet, kiedy staniemy się wystarczająco simpatico, uda mi się zaciągnąć jakąś malutką

pożyczkę. Inne widoki - muszę to niestety przyznać! -były marne. Ostatnio dwa razy, kiedy

próbowałem skontaktować się z moim agentem, odpowiedziała mi tylko automatyczna

sekretarka. Nagrałem wiadomość i tyle. A jeśli nie wrzucę monety, drzwi mojego pokoju także

pozostaną zamknięte tej nocy... Tak nisko upadłem, że musiałem korzystać z kabin

mieszkalnych.

Kelner dotknął mojego ramienia, wyrywając mnie z bagna melancholijnych rozważań.

- Telefon do pana, sir.

- Hę? Dzięki, przyjacielu, czy możesz przynieść ten przyrząd tu, do stolika?

- Przykro mi, sir, ale nie mogę go przełączyć. Proszą przejść do kabiny numer dwanaście, w

holu.

- Och, dzięki - odparłem, siląc się na uprzejmość, bo nie miałem na napiwek. Wyszedłem,

szerokim łukiem omijając Marsjan.

Szybko przekonałem się, dlaczego rozmowy nie można było przełączyć do stolika.

Dwunastka była kabiną o maksymalnym zabezpieczeniu przed podglądem, podsłuchem i

zakłóceniami. Ekran nie pokazywał żadnego obrazu, pozostał mlecznobiały nawet wtedy,

kiedy zamknąłem drzwi. Milczał, dopóki nie usiadłem, umieszczając twarz w zasięgu

czujnika. Dopiero wtedy opalizujące obłoki rozwiały się i stwierdziłem, że patrzę w twarz

mojego przyjaciela pilota.

- Przepraszam, że tak sobie poszedłem - powiedział szybko.- Ale trochę się spieszyłem.

Chcą, żebyś natychmiast poszedł do hotelu Eisenhower, pokój dwa tysiące sto sześć.

Ani słowem nie wyjaśnił, o co chodzi. ,,Eisenhower" tak samo nie pasuje do pilota statku

kosmicznego, jak Casa Manana. Węszyłem kłopoty. Nie wybiera się obcej osoby w barze i

nie każe jej się przyjść do pokoju hotelowego... przynajmniej, jeśli osoba jest tej samej płci.

- Po co? -zapytałem.

Pilot przybrał wyraz twarzy właściwy ludziom, których rozkazy zwykle spełniane są bez

dyskusji. Studiowałem go z zawodowym zainteresowaniem - to nie to samo, co gniew,

przypomina raczej chmurę gradową przed samą burzą.

Nagle wziął się w garść i odpowiedział spokojnie:

- Lorenzo, nie mam czasu wyjaśniać wszystkiego. Chciałbyś dostać robotę?

- Masz na myśli profesjonalny angaż? - odparłem powoli. Przez jedną potworną chwilę

wyobraziłem sobie, że oferuje mi... no wiesz, robotę. Do tej pory zachowałem moją godność

zawodową w stanie nienaruszonym, pomimo wybojów i upadków, jakie przynosił mi

bezczelny los.

- No jasne, że profesjonalny! - odparł szybko. - Wymaga najlepszego aktora, jakiego uda nam

się dostać.

Nie pozwoliłem, aby ulga, jaką poczułem, odbiła się w wyrazie mojej twarzy. Prawda była

bolesna - przyjąłbym skwapliwie każdą robotę w zawodzie... Chętnie zagrałbym nawet balkon

w Romeo i Julii, ale nie wypadało tego po sobie pokazywać.

- Co to za angaż? - zapytałem powoli. - Mam raczej pełen terminarz...

Machnął ręką.

- Nie mogę przez telefon. Pewnie tego nie wiesz, ale każdy obwód kodujący może zostać

odkodowany, o ile ma się porządny sprzęt. Pędź tu, czekam na ciebie!

Był wyraźnie podekscytowany, a zatem ja mogłem sobie pozwolić na brak zainteresowania.

- Nie, daj spokój - zaprotestowałem. - Jak ci się zdaje, kto ja jestem? Boy hotelowy? A może

niewyszkolony młodzik, który prosi o przywilej pomachania sobie dzidą? Ja jestem Lorenzo! -

poderwałem podbródek i przybrałem obrażoną minę. - Jaka jest twoja oferta?

- Hmm... cholera, nie mogę o tym gadać przez telefon! Ile zwykle dostajesz?

- Co? Pytasz o moje zarobki?

- Tak, tak!

- Za jeden występ? Czy za tydzień? A może jakiś kontrakt?

- Oj, nieważne. Ile dostajesz dziennie?

- Moje minimalne honorarium za jeden wieczór wynosi sto imperiałów.

Była to smutna prawda. Wprawdzie nieraz dawałem się skusić do zagrania w jakimś

skandalicznym chłamie, ale rachunek nigdy nie opiewał na mniej niż właściwe honorarium.

Człowiek musi mieć swoje standardy, wolałbym raczej zdechnąć z głodu.

- Doskonale - odparł szybko. - Sto imperiałów w gotówce, z ręki do ręki, jak tylko się tu

zjawisz. Tylko się pospiesz!

- Co? - z nagłym przerażeniem zrozumiałem, że bez problemu mogłem zażądać dwóch

setek, a może i więcej. - Ale jeszcze się nie zgodziłem na przyjęcie angażu.

- To nieważne. Omówimy to sobie, kiedy już tu się zjawisz. Setka jest twoja, nawet jeśli nam

odmówisz. Jeżeli się zgodzisz... nazwijmy to premią, oprócz całego wynagrodzenia. Czy

wreszcie się wyłączysz i przyjdziesz tutaj?

Skłoniłem się.

- Oczywiście, sir. Chwilkę cierpliwości.

Całe szczęście, że hotel ,,Eisenhower" nie jest zbyt odległy od Casa Manana. Nie miałem

nawet paru groszy na bilet kolejki podziemnej. Rozkoszowałem się więc prawie zapomnianą

sztuką spaceru. Dało mi to czas na uporządkowanie myśli. Nie jestem durniem. Wiedziałem

doskonale, iż jeśli facet jest tak napalony, że prawie wpycha mi forsę do garści, najwyższy

czas, żeby przystopować i przyjrzeć się własnym kartom, bo sprawa na pewno jest trefna

albo niebezpieczna, albo i jedno, i drugie. Osobiście nie mam wielkich wymagań co do

legalności jako takiej. Zgadzam się z Bardem, że prawo często jest idiotyczne. Z reguły

jednak staram się pozostać po właściwej stronie ulicy.

Tym razem uznałem jednak, że mam niewystarczające dane, dlatego przestałem się nad tym

zastanawiać, przerzuciłem pelerynę przez ramię i szedłem spacerkiem, rozkoszując się

łagodną jesienną pogodą i bogatymi, różnorodnymi zapachami metropolii. Na miejscu

uznałem, że bezpieczniej będzie skorzystać z windy towarowej z piwnicy na dwudzieste

pierwsze piętro, zamiast pokazywać się w holu. Miałem niejasne wrażenie, że nie było to

odpowiednie miejsce, aby dać się rozpoznać publiczności.

Mój przyjaciel podróżnik wpuścił mnie do środka.

- Dużo czasu ci to zajęło-burknął.

- Doprawdy? - skwitowałem, rozglądając się wokół siebie. Apartament był luksusowy, tak, jak

się tego spodziewałem, ale panował w nim bałagan: wokół walało się co najmniej tuzin

szklanek i mniej więcej tyle samo kubków po kawie. Nie musiałem być specjalnie bystry, żeby

się zorientować, że jestem ostatnim z długiej kolejki gości. Na kanapie leżał rozwalony drugi

mężczyzna i łypał na mnie okiem. Jego również wstępnie zakwalifikowałem jako pilota.

Spojrzałem pytająco, ale nie zamierzał się przedstawić.

- No, nareszcie się zjawiłeś. Przejdźmy do interesów.

- Jasne. Co mi przypomina - dodałem - że była mowa o premii, czy też zaliczce.

- A, tak - zwrócił się mój znajomy do faceta na kanapie - Jock, zapłać mu.

- Niby za co?

- Zapłać mu!

Teraz wiedziałem, kto tu rządzi, choć wkrótce miałem się przekonać, że zazwyczaj nie było

takich wątpliwości, kiedy w pokoju znajdował się Dak Broadbent. Tamten zerwał się szybko ,

wciąż na mnie zerkając" odliczył mi jedną pięćdziesiątkę i piąć dziesiątek, Wsadziłem je do

kieszeni niedbałym gestem, bez przeliczania.

- Jestem do waszej dyspozycji, panowie - oznajmiłem. Wielgas zagryzł dolną wargę.

- Po pierwsze, musisz uroczyście przysiąc, że nie wspomnisz o tej robocie nawet przez sen.

- Jeśli zwykłe słowo nie wystarczy, czy przysięga może załatwić sprawę? - spojrzałem na

tego mniejszego, który znowu rozwalił się na kanapie. - Nie sądzę, żebyśmy się znali. Jestem

Lorenzo.

Spojrzał na mnie, potem odwrócił wzrok.

- Nazwiska nie mają tu znaczenia - szybko wtrącił mój koleś z baru.

- Nie? Mój świętej pamięci ojciec, zanim umarł, wymógł na mnie trzy obietnice: po pierwsze,

że nie będę mieszał whisky z czymkolwiek innym oprócz wody, po drugie, anonimowe listy

mam wrzucać do kosza, po trzecie, nigdy nie powinienem rozmawiać z obcym, który nie chce

się przedstawić. ¯yczę miłego wieczoru, panowie - skierowałem się w stronę drzwi, czując w

kieszeni słodki ciężar setki imperiałów.

- Czekaj! Przystanąłem posłusznie.

- Masz absolutną rację. Nazywam się...

- Kapitanie!

- Zamknij się, Jock. Jestem Dak Broadbent, a ten, co tak zerka, to Jacques Dubois. Obaj

jesteśmy podróżnikami. Mistrzowie pilotażu, wszystkie klasy, wszystkie przyspieszenia.

Skłoniłem się.

- Lorenzo Smythe - odrzekłem skromnie. - ¯ongler i artysta... z Klubu Jagniąt.

Pomyślałem sobie, że mam wobec nich zobowiązania.

- Dobra. Jock, spróbuj się uśmiechnąć dla odmiany. Lorenzo, czy zgadzasz się utrzymać

naszą sprawę w tajemnicy?

- Będę milczał jak grób. To dyskusja między dżentelmenami.

- Niezależnie od tego, czy podejmiesz się tej roboty?

- Niezależnie od tego, czy dojdziemy do porozumienia, czy nie. Dopóki nikt nie weźmie mnie

na tortury, wasza tajemnica jest bezpieczna.

- Doskonale wiem, co pewne środki farmakologiczne mogą zrobić z mózgiem człowieka,

Lorenzo. Nie oczekujemy rzeczy niemożliwych.

- Dak - wtrącił się Dubois. - To pomyłka. Powinniśmy przynajmniej...

- Zamknij się, Jock. Nie pora na wątpliwości. Lorenzo, chcemy, żebyś się w kogoś wcielił.

Wcielenie to musi być tak doskonałe, aby nikt, dosłownie nikt, nie poznał się na sprawie.

Potrafisz zrobić coś takiego?

Zmarszczyłem brwi.

- Pierwsze pytanie brzmi nie: ,,czy potrafisz?", ale ,,czy zechcesz?". O co w tym wszystkim

chodzi?

- Och, szczegóły omówimy później. W ogólnym zarysie jest to normalna praca dublera znanej

osobistości publicznej. Jedyna różnica polega na tym, że wcielenie musi być tak doskonałe,

aby zmylić nawet ludzi, którzy tego człowieka znają i z którymi spotyka się z bliska. Nie

będzie to odbieranie defilady z trybun ani przypinanie medali młodym harcerkom - spojrzał na

mnie bystrym okiem. - Potrzebny jest prawdziwy aktor.

- Nie- odparłem natychmiast.

- Co? Nie wiesz jeszcze nic o samej robocie. Jeśli masz problemy z sumieniem, zapewniam

cię, iż nie będziesz działał w sprzeczności z interesami człowieka, w którego się wcielisz...

ani nikogo innego, o ile są legalne. To zadanie, które trzeba wykonać.

- Nie.

- Niech cię diabli, człowieku, dlaczego? Nie wiesz nawet, ile ci zapłacimy. , •

- Tu nie chodzi o pieniądze - odparłem stanowczo. - Jestem aktorem, nie dublerem.

- Nie rozumiem cię. Wielu aktorów uzupełnia luki w budżecie, dublując na forum publicznym

znane osoby.

- Uważam ich za prostytutki, a nie kolegów. Pozwól, że wyrażę się jaśniej. Czy pisarz poważa

autora cudzych wspomnień? Czy szanowałbyś malarza, który pozwala, aby kto inny podpisał

jego obraz... za pieniądze? Pewnie nie rozumiesz ducha artysty, sir, ale może uda mi się

wytłumaczyć ci to w sposób bardziej przystępny dla ludzi twojego zawodu. Czy zgodziłbyś

się, za pieniądze, pilotować statek, podczas gdy kto inny, nie posiadający twoich

mistrzowskich umiejętności, chodziłby w mundurze, przyjmował zaszczyty i publicznie

ogłaszano by go Mistrzem? Zgodziłbyś się?

- To zależy za ile - prychnął Dubois. Broadbent zmarszczył brwi.

- Chyba rozumiem, o co ci chodzi.

- Sir, dla artysty sztuka jest najważniejsza. Pieniądze to jedynie trywialny środek,

umożliwiający mu tworzenie.

- Hmnun... no dobrze, a zatem nie zrobisz tego tylko dla pieniędzy. A czy zrobiłbyś to z

innego powodu? Gdybyś czuł, że tak trzeba, a ty jesteś jedynym człowiekiem, który

naprawdę może tego dokonać?

- Przyznaję, że istnieje taka możliwość, ale nie wyobrażam sobie, w jakich okolicznościach.

- Nie musisz nic sobie wyobrażać, wszystko ci wyjaśnimy. Dubois aż skoczył z kanapy:

- Ejże, czekaj no, Dak, przecież nie możesz...

- Zamknij się, Jock! On musi wiedzieć.

- Nie musi wiedzieć teraz... ani tutaj. A ty nie masz prawa narażać wszystkich dookoła,

opowiadając mu całą historię. Przecież niczego o nim nie wiesz.

- Wkalkulowałem to w ryzyko. - Broadbent zwrócił się znowu w moją stronę.

Dubois złapał go za ramię i obrócił ku sobie.

- Niech cię cholera z tą kalkulacją! Do tej pory jakoś z tobą wytrzymywałem, ale tym razem,

stary, zanim wyszczekasz mu wszystko, jeden z nas, albo ty, albo ja, nie będzie w stanie

powiedzieć już ani słowa więcej!

Broadbent zrobił lekko zaskoczoną minę, po czym uśmiechnął się lodowato.

- Jock, stary druhu, myślisz, że dasz radę?

Dubois łypnął nań ponuro, ale się nie wycofał. Broadbent przewyższał go o głowę i był o

jakieś dwadzieścia kilogramów cięższy. Po raz pierwszy poczułem sympatię do Dubois:

wzrusza mnie urocza śmiałość kocięcia, waleczne serce kogutka lub gotowość małego

człowieczka, by raczej zginąć, niż dać się poniżyć... Nie spodziewałem się wprawdzie, że

Broadbent zechce go zabić, ale bytem przekonany, że zechce użyć Dubois w charakterze

ścierki do podłogi.

Nie miałem zamiaru się wtrącać. Każdy człowiek ma prawo wybrać czas i sposób własnej

klęski.

Czułem, jak napięcie narasta. Nagle Broadbent roześmiał się i klepnął Dubois po ramieniu.

- Dobrze, świetnie, Jock! - Obejrzał się na mnie i dodał cicho: - Mogę cię przeprosić na

chwilę? Muszę z przyjacielem wypalić fajkę pokoju.

Apartament wyposażony był w hermetyczną kabinę, mieszczącą fax i telefon. Broadbent

wziął towarzysza za ramię i zaprowadził go tam; przez chwilę dyskutowali zawzięcie.

Takie urządzenia w hotelach nie zawsze spełniają zadania, do jakich zostały przeznaczone i

nie tłumią do końca fal dźwiękowych. ,,Eisenhower" jednak był luksusowym przedstawicielem

gatunku i przynajmniej w tym przypadku kabina działała znakomicie: dostrzegałem ruchy ust,

ale nie słyszałem ani słowa.

Ruchy warg widziałem jednak doskonale. Twarz Broadbenta skierowana była w moją stronę,

a Dubois mogłem obserwować w lustrze na ścianie. Kiedyś, kiedy odgrywałem moją słynną

rolę jasnowidza, zrozumiałem, po co ojciec łoił mi skórę tak długo, aż nauczyłem się czytać z

ruchu ust... Rolę jasnowidza odgrywałem zawsze w jasno oświetlonej sali i używałem

okularów, które... no, nieważne. Umiem czytać z ruchu warg.

Dubois mówił:

- Dak, ty cholerny, głupi, niemoralny, nieprawdopodobny durniu, czy naprawdę chcesz,

żebyśmy skończyli, licząc kamienie na Tytanie? Ten zarozumiały wypierdek będzie sypał jak

złoto.

Omal nie przegapiłem odpowiedzi Broadbenta. Zarozumiały! Jeśli nie liczyć obiektywnego

uznania dla własnego geniuszu, uważałem się za bardzo skromnego człowieka.

Broadbent:

- ... lepszy wróbel w garści i tak dalej. Jock, nie mamy nikogo innego. Dubois:

- W porządku, ściągnij tu Doca Scortia ,niech go zahipnotyzuje i wstrzyknie mu soczek

szczęścia. Ale nie mów mu, o co chodzi... przynajmniej dopóki nie jest z nami związany, a my

znajdujemy się w niepewnej sytuacji.

Broadbent:

- Hm, Scortia sam mi powiedział, że do takiego przedstawienia nie wystarczy hipnoza i

prochy. Musi z nami współpracować, inteligentnie współpracować.

- Gdzie ty widzisz inteligencję? - prychnął Dubois. - Spójrz na niego. Widziałeś kiedy koguta,

Heinlein Robert A - Dubler.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: