Rozdzial_1.pdf

W poszukiwaniach drogi do chodzenia w harmonii z samym sobą i otoczeniem

wrażliwy człowiek ma do przejścia kilka zasadniczych kroków.

Uświadomienie sobie swojego problemu

Bliższe rozpoznanie mechanizmów stojących za nadwrażliwością

Rozwijanie właściwej postawy życiowej

Rozwijanie właściwej dla siebie sztuki życia

Krok 1: Człowiek uświadamia sobie swoją wrażliwość

Ogólnie rzecz biorąc, kłopot „człowieka z porcelany” tkwi w konstytucji

psychofizycznej, która jako taka nie jest określoną chorobą, ale wyraźnie oddziela go

od osób, mających w sobie siłę, spójną odporność witalną oraz zdolność intensywnego

przeżywania i działania.

Jego problemy dotyczą następujących dziedzin:

• sfera uczuć,

• sfera myślenia,

• sfera woli,

• podejmowanie decyzji i ich realizacja — czyli sfera działania,

• sfera kontaktów z otoczeniem,

• stosunek do zwykłych i niezwykłych sytuacji życiowych,

• postrzeganie samego siebie.

Problemy „człowieka z porcelany” mogą przejawiać się we wszystkich sferach albo

tylko w niektórych z nich.

Gdzie szukać wyjścia i sposobu radzenia sobie z nimi?

Istnieje kilka możliwości.

•

Po pierwsze, można uznać się nieodwołalnie takim, jakim się jest, nie podejmując

próby zmiany.

•

Po drugie, można popaść w egocentryczne skupienie na sobie samym, obserwując

siebie z niezmiernym zainteresowaniem, gromadząc mnóstwo drobnych

spostrzeżeń na temat swojej odmienności.

•

Po trzecie, można popaść w zatroskanie: Uważać siebie za potrzebującego

ochrony i względów, bojaźliwe chronić swoje samopoczucie. Traci się przez to

pogodną zdolność swobodnego przeżywania, pomnaża swoje spostrzeżenia

odnośnie tego, co dla mnie dobre, a co złe. Stopniowo ustala się dziwny i

osobliwy system uwarunkowań życiowych i potrzeb, narasta lękliwość aż do

granic hipochondrycznej ucieczki w chorobę. Można sobie z czasem zapewnić

pewne względy ze strony bliskich, poczynając od wszelkich odcieni oszczędzania

się kończąc na tyranizowaniu otoczenia.

•

Można być tak udręczonym zmaganiami z własną odrębnością, że stajemy się jej

przeciwnikiem, wrogiem — a tym samym przeciwnikiem i wrogiem samego

siebie. Dyktaturą woli i osądem rozsądku można próbować pokonać własny

rodzaj odczuwania.

- 1 -

Jeśli nadwrażliwy człowiek pragnie sprostać zadaniu możliwie najlepszego człowieczeństwa,

nie obędzie się bez sporej dozy samoobserwacji. Musi się to jednak dziać z pełną rzeczowością.

Musi się on nauczyć zajmować swoją odrębnością nie dlatego, że stanowi ona część jego samego,

ale dlatego, że cała jego istota stanowi instrument, na którym odgrywa on melodię swojego

życia. Jego samoobserwacja nie ma polegać na ciągłym zabawianiu się w spotkania z własnym

„ja”, ale powinna oznaczać poważną pracę nad instrumentem jego istnienia. Rzeczowość

wyklucza walkę przeciwko samemu sobie. Zadanie, które życie stawia przed nadwrażliwymi,

brzmi: Wyraźna praca nad sobą; nie zaś: Ciągła szarpanina z samym sobą. Z szarpaniny nic

nie wyniknie.

Istnieją dobre prognozy na to, że duża część niewygodnej przypadłości da się zmniejszyć na tyle,

aby rzeczowa i indywidualnie dostosowana sztuka życia wyrównała zaburzenie i wrażliwy

człowiek rozwinął się w swojej istocie w spójną osobowość. 1

W następnym rozdziale powiemy sobie o możliwych przyczynach wrażliwości oraz o

konieczności wykluczenia fizycznego jej podłoża.

1 E. Schweingruber Der sensible Mensch s. 16

- 2 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: