Kennedy_Shirley_Od_pierwszego_wejrzenia.pdf

Shirley Kennedy

Od pierwszego wejrzenia

Jeszcze tylko dwa dni! Na tę myśl Janey zadrżała z

podniecenia. Za tydzień o tej porze będzie już po wszystkim.

Wtedy będzie już panią Boswell, odbywającą podróż do Las

Vegas. Oczywiście jeśli dotrwa do soboty!

W przymierzalni sklepu z modą ślubną było duszno i gorąco.

— Stój spokojnie, Hannah! — Janey upomniała przyjaciółkę

pomagając jej włożyć suknię, w której Hannah miała wystąpić

jako druhna. — Nie wolno ci się spocić, bo jeszcze ją

zniszczysz.

Hannah James stała z rękami podniesionymi do góry i głową

omotaną różowym tiulem.

— Ściągnij mi to, bo inaczej się uduszę — wysapała gniewnie,

a gdy suknia wreszcie znalazła się na swoim miejscu,

odetchnęła z ulgą. — Naprawdę chcesz wyjść za mąż? Chyba

wiesz, jakiej ofiary żądasz ode mnie.

— Tak, chcę! Stój prosto, żebym mogła się przekonać, czy

dobrze leży.

— Mam nadzieję, że dobrze — skrzywiła się Hannah. — Nie

uśmiecha mi się spędzenie reszty życia wśród modeli ślubnych

pani Waldens.

— Nie ma obawy — Janey próbowała uspokoić przyjaciółkę. —

Jeszcze tylko trochę cierpliwości. To ostatnia przymiarka. —

Pomyślała przy tym o problemach, jakie niesie ze sobą taka

uroczystość — włączając w to trud, jakiego wymagało

podtrzymywanie dobrego nastroju druhny, nienawidzącej

sukienek z falbankami.

Hannah szarpnęła niecierpliwie przymarszczone wycięcie

wokół szyi.

— Żarty na bok, Janey — rzekła poważnie patrząc z ukosa na

przyjaciółkę. — Możesz się jeszcze cofnąć.

— Cofnąć?! Tuż przed ślubem?! — Janey wpatrzyła się w nią

oszołomiona. — Co ty wygadujesz!

— Oczywiście. W dzisiejszych czasach takich przypadków jest

więcej, niż myślisz.

— Ależ Hannah, ja mam już przecież dwadzieścia trzy lata —

obruszyła się. — Jeśli nie wyjdę teraz za Jerry'ego, to kto mnie

potem jeszcze zechce wziąć? On jest moją ostatnią szansą.

Chcesz, żebym została starą panną?

— Dziś nie ma już starych panien, są najwyżej mądre kobiety,

które z jakichś względów wolą zostać same. Zresztą jesteś za

ładna, aby mężczyźni mieli zostawić cię w spokoju.

— Skończ już wreszcie. Gdyby Jerry spotkał mnie tu tak

ubraną, z miejsca odwołałby ślub.

Spojrzała po sobie krzywiąc się w pociesznym uśmiechu.

Ubrana była w znoszone dżinsy i wyblakły podkoszulek z

napisem „Ktoś mnie kocha w Denver", długie wijące się włosy

podpięła z obu stron głowy grzebykami, a na nogach miała

tenisówki, które z pewnością oglądały już lepsze czasy.

— Możliwe, że Jerry tak by zareagował. Jest nudny,

konserwatywny i... — Hannah urwała widząc spochmurniałą

nagle minę Janey.-— Owszem, można się w nim doszukać

czegoś pozytywnego — ambicji, która mu pomoże zarobić sporo

pieniędzy.

Janey zasunęła zamek błyskawiczny przy sukni Hannah i

odstąpiła krok do tyłu.

— Nawet jeżeli nie jest samą doskonałością, lubię go takim,

jaki jest — rzuciła poirytowana. Nie pierwszy raz przyjaciółka

wyprowadziła ją z równowagi. Zawsze kłóciły się na temat

Jerry'ego. — No a teraz zobaczmy... — Cofnęła się jeszcze

bardziej i z podziwem lustrowała przyjaciółkę. — Moim

zdaniem leży wspaniale! Będziesz śliczną druhną.

Hannah, obejrzawszy się w lustrze ze wszystkich stron,

parsknęła śmiechem.

— Tylko mi się przyjrzyj. Przecież wyglądam jak słoń w

krynolinie! Falbanki i kokardki to nie dla mnie.

To ostatnie się zgadzało. Hannah była rosła, dobrze

zbudowana i preferowała odzież sportową. Nigdy nie widziało

jej się w sukience, a już na pewno nie w różowej, suto

marszczonej i z olbrzymią satynową kokardą na plecach.

— Wiem, że to nie twój styl, Hannah, lecz mimo to jest ci w

niej bardzo ładnie.

— Z całą pewnością nie! Niech ci przypadkiem nie przyjdzie do

głowy rzucić mi bukiet ślubny — ostrzegła Hannah błyskając

gniewnie oczami. — Nie życzę sobie żadnych ślubów, jeśli z ich

okazji trzeba wkładać takie idiotyczne sukienki. A w ogóle...

Mam mówić otwarcie?

— Czyż mogę ci przeszkodzić? — uśmiechnęła się niepewnie

Janey.

— Jasne, że nie możesz — stwierdziła z zadowoleniem

Hannah. — Śmiem wątpić, czy Jerry jest odpowiednim

mężczyzną dla ciebie.

Janey westchnęła. To wszystko słyszała już wiele razy.

Hannah wyraźnie nie lubiła Jerry'ego i nie przepuściła okazji,

aby nie przypiąć mu łatki.

— Wierz mi, Jerry jest odpowiednim mężczyzną. — Po-

wiedziała to wolno i dobitnie, jak gdyby mówiła do dziecka, a

zarazem i siebie chciała o tym przekonać. — Kocham go. Jest

dla mnie wszystkim.. Ale ty tego nie rozumiesz, przecież na

dobrą sprawę jeszcze nigdy nie byłaś naprawdę zakochana.

Hannah wybuchnęła głośnym śmiechem.

— I nie chcę być — a przynajmniej przez dziesięć najbliższych

lat. — Nagle spoważniała. — Nie gniewaj się, ale ja

oczekiwałam, że zrobisz coś wyjątkowego ze swoim życiem, a

ty co? Rzucasz wszystko, aby wyjść za Jerry'ego Boswella.

— Co takiego znów rzucam? — żachnęła się Janey. —

Uważasz, że bycie sprzedawczynią to oszałamiająca kariera?

— Byłaś więcej niż sprzedawczynią. Miałaś wspaniałą pracę,

która sprawiała ci przyjemność, przecież wiem. A teraz co?

Poświęciłaś wszystko inne dla tego nudziarza i...

Janey zżymała się w duchu, że tym razem nie potrafi

odparować ciosu. Wbrew sobie samej zrezygnowała z ukocha-

nego zajęcia w specjalistycznym sklepie ze sprzętem do nur-

kowania, gdyż Jerry nie chciał, aby po ślubie tam pracowała.

Miała wyszukać sobie coś „poważnego", może w którymś z

banków. „Coś takiego z klasą", powiedział wtedy. Janey co

prawda nie dawała spokoju myśl, że chodziło mu o pracę „z

większą kasą", lecz prędzej by sobie odgryzła język, niż

podzieliła się swym przypuszczeniem z Hannah.

— To była praca jak każda inna — zauważyła chłodno, po

czym skrzyżowawszy ręce na piersi jeszcze raz przyjrzała się

krytycznie przyjaciółce. — Nie uwiera pod pachami?

Hannah obróciła się przed lustrem.

— Nie — przyznała niechętnie. — A teraz zabierajmy się stąd.

Mamy jeszcze tyle do załatwienia.

Janey skinęła głową. Tak, ślub był emocjonującym przeżyciem,

ale w przygotowania do niego trzeba było włożyć sporo trudu.

Zaproszenia, kwiaty, organizacja przyjęcia i jeszcze tyle innych

spraw... Matka wprawdzie pomagała jej we wszystkim, lecz

większość z tych rzeczy Janey załatwiała sama. Nie żeby miała

się skarżyć. Ostatecznie robiła to z miłości.

Tak, kochała Jerry'ego. Wzrastali obok siebie, chodzili do tej

samej szkoły. Żaden z kolegów nie mógł się z nim równać. Był

spokojny i godny zaufania, na pozór absolutne przeciwieństwo

impulsywnego temperamentu Janey. Pochodził z szanowanej

powszechnie, zasiedziałej rodziny, szkołę i studia ukończył z

odznaczeniem i od pewnego czasu pracował jako świeżo

upieczony menedżer w konsorcjum naftowym. Mówiono o nim,

że wiele sobą obiecuje i na pewno zrobi karierę. Oczywiście nie

wszyscy go lubili, dobrze o tym wiedziała. Byli tacy, którzy

uważali go za mruka, inni stronili od niego przypisując mu

zarozumiałość i bezwzględność. Janey wszakże nie zaprzątała

sobie głowy ich sądami. Czuła, że nie kocha go szaleńczą

miłością, zresztą tak może było i lepiej. Uniesienia i zachwyty

zwykle kończą się rozczarowaniem, myślała, a małżeństwo

należy budować na solidniejszych podstawach, jak mówił

Jerry.

Sama nie marzyła o karierze. Miała zamiar pracować, dopóki

nie przyjdą na świat dzieci, a później jako żona i matka strzec

ogniska domowego. Głównym celem jej życia było pozostanie

panią Boswell, nie kryła się z tym zresztą.

— Och, Hannah, nawet nie wyobrażasz sobie, jaka jestem

szczęśliwa! — wybuchnęłą żywiołową radością, gdy znalazły

się na parkingu przed sklepem.

— Mój Boże — jęknęła przyjaciółka — jakże ja wytrzymam do

soboty?

— Jest mi po prostu lekko na duszy. Ślub daje poczucie

bezpieczeństwa — wszystko naraz staje się jasne, wiesz już,

jak spędzisz resztę życia.

Hannah przyglądała się jej z powagą.

— Jeśli uważasz, że małżeństwo oznacza jakieś gwarancje na

przyszłość, to naprawdę jesteś szalona. Przecież tysiąc rzeczy

może się nie udać. Czasem już od początku się nie układa.

— Ale nie w moim życiu! — Janey odgarnęła włosy z twarzy.

— Co właściwie miałoby się nie udać? Ostatecznie wszystko

zostało starannie przemyślane i zaplanowane.

Naprawdę to zrobiła. Pozwolił jej na to długi okres

narzeczeństwa, miała przecież na to dużo czasu. A teraz

sprawy biegły ustalonym torem, jakby same z siebie. Suknia

ślubna już dawno była gotowa, Janey uszyła ją sama wkłada-

jąc w to wiele uczucia. Jej cztery przyjaciółki obowiązkowo

miały być druhnami, a dla każdej z nich przewidziała na tę

okazję sukienkę w innym odcieniu różu. Ślub, na który

zaproszonych zostało z górą dwustu gości, miał się odbyć w

najbliższe sobotnie popołudnie w kościele, gdzie chodziła od

dziecka. Tuż po ceremonii przewidziany był szampan, a zaraz

potem obiad w eleganckiej restauracji. Miał im tam

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: