Haught James A. - Święty koszmar (bez ilustracji).pdf - Haught James A - ssaaggaa

Święty koszmar

Ilustrowana historia mordów i okrucieństw religijnych

James A. Haught

Przedmowa: Przez mord do raju

Wstęp 9

Wyprawy krzyżowe 11

Ofiary z ludzi 13

Dżihad - święte wojny w Islamie

Legenda o mordach rytualnych

Ukrzyżowanie hostii 17

Zabijcie ich wszystkich, Bóg rozpozna swoich!

Inkwizycja 19

Czarna śmierć 20

Polowania na czarownice

Reformacja 22

Anabaptyści 28

Purytanie 28

Wojny w chrześcijaństwie wschodnim

Oświecenie 31

Powstanie Sipajów 33

Bahaici 33

Pogromy w Rosji

Armenia

Holokaust

Indie 37

Sudan 38

Irlandia Północna (Ulster)

Liban 42

Iran 43

Inne kraje islamskie 45

Siła na rzecz dobra? 48

Epilog 50

Jonestown

Przedmowa: Przez mord do raju

Zabójstwo dla Boga i w imię Boga, zjawisko stare jak świat, osiągnęło swoją przerażającą

kulminację 11 września 2001 roku. Zbrodnia, której dopuściła się nieliczna grupa szukających

śmierci fanatyków, przyjęła niepojęte rozmiary. Zszokowana ludzkość zrozumiała, że

kilkunastu uzbrojonych w noże mężczyzn może porwać cztery amerykańskie samoloty

pasażerskie i wykorzystać je do samobójczego ataku na wieżowce World Trade Center w

Nowym Jorku i siedzibę Pentagonu w Waszyngtonie. W wyniku ataku nowojorskie wieże i

fragment budynku rządowego w stolicy USA obróciły się w ruiny. Zginęło ponad 3 tysiące

osób, wśród nich sami zamachowcy. Miliardy ludzi na całym świecie oglądało te dramatyczne

wydarzenia na ekranach telewizorów. Ameryka zamarła. Wszyscy, którym nieobce są ludzkie

uczucia, z przerażeniem myśleli o losie pasażerów porwanych samolotów i ludzi uwięzionych

w płonących wieżach, z których część szukała ratunku przed ogniem, skacząc z wysokości

na pewną śmierć.

Dlaczego? Dlaczego ktoś miałby popełnić tak okrutny i samobójczy czyn? Pytanie to

zadawały sobie miliony ludzi na całym świecie. Jakie mogły być motywy tego szaleńczego

zamachu? Przyczyn upatrywano w różnicach kulturowych, w amerykańskiej polityce

zagranicznej lub zderzeniu cywilizacji. Co zdumiewające, w większości przypadków nie

zwracano uwagi na fakt, że ów akt ludobójstwa był jednocześnie aktem wiary, jednym z

tysięcy okrucieństw i niegodziwości, które w ciągu stuleci popełniono w imię wiary religijnej.

Cóż innego niż fanatyczna wiara mogło popchnąć dziewiętnastu młodych muzułmanów do

tego szaleńczego kroku? Jak inaczej można wyjaśnić motywy ich działania? Ludzie ci złożyli

uroczystą, samobójczą przysięgę, następnie odbyli podróż do Stanów Zjednoczonych, gdzie

udawali lojalnych obywateli, ukończyli kursy pilotażu i jak wszyscy inni pasażerowie weszli na

pokład samolotu po to tylko, by poświęcić życie własne i tysięcy nieświadomych i niczemu

niewinnych ludzi. Nic poza ślepą wiarą nie mogło równie skutecznie stłumić w nich zdolności

do współodczuwania z ludźmi, wśród których żyli. Nic poza niezachwianą wiarą nie mogło

zastąpić tych ludzkich uczuć pragnieniem mordu.

Znalezione w bagażu zabójców zeszyty zapełnione były modlitwami. Każde zawarte w nich

słowo dotyczyło Boga i wiary. Znajdowało się tam również kilka egzemplarzy swoistego

kazania, tak zwanej egzorty, będącej rodzajem religijnego wezwania lub zachęty do

działania. Kontemplacja tego arabskiego tekstu miała przygotować zamachowców do

samobójczej śmierci. Warto się zapoznać z jego treścią, gdyż - jak się zdaje - bardziej nas

ona przybliża do zrozumienia motywacji zabójców niż najbardziej nawet staranna analiza ich

zachowania. Kazanie zawiera obietnicę. Allach przyrzeka w nim, że sprawcy zamachu

zostaną zaliczeni do grona męczenników i że otwarte będą przed nimi bramy

muzułmańskiego raju, gdzie trafią wprost w objęcia spragnionych ich pieszczot hurys. Tu nie

może być wątpliwości. Zamachowcy z całego serca wierzyli, że ich ludobójczy czyn

zaprowadzi ich wprost do nieba. Oto kilka fragmentów tego jedynego w swoim rodzaju

kazania:

Oczyśćcie swoją duszę z tego, co nieczyste. Zapomnijcie o wszystkim, co zwą „tym

światem". Zapomnijcie o zabawie, nadszedł czas powagi...

Zachowajcie spokój, albowiem czas, jaki dzieli was od zaślubin (w niebie) jest krótki. Potem

rozpoczniecie szczęśliwe życie. Gdy Bóg będzie z was zadowolony, nadejdzie okres

wiecznej szczęśliwości...

Zapamiętajcie słowa Wszechmocnego Boga: „Wypatrywaliście bitwy, zanim nadszedł jej

czas, teraz ujrzycie ją na własne oczy". Wspomnijcie: jakżeż często garstka ludzi zwyciężała

w boju przeważające siły, tylko dlatego, że taka była wola Boga. Oto jego słowa: „Nikt nie

pokona tego, komu Bóg zapewnia bezpieczeństwo"...

Gdy jedziecie taksówką na lotnisko, niech wasze myśli będą cały czas przy Bogu...

Gdziekolwiek się udajecie, módlcie się, uśmiechajcie i zachowajcie spokój, gdyż Bóg jest z

tymi, którzy mają wiarę, a aniołowie będą was chronić ode złego ...

Módlcie się tymi słowy: „Panie, na nich skieruj swój gniew i prosimy cię, byś chronił nas od

zła, jakie czynią". I proście: „Panie, niech zaniewidzą, żeby nie dostrzegli tego, co ich czeka

... Bóg sprawi, że nie powiodą się knowania niewiernych"...

Nikt nie powinien widzieć, gdy wypowiadacie te pokorne słowa: „Nie ma Boga wartego czci

prócz Allacha". A jeśli wypowiecie je tysiąc razy, nikt nie powinien wiedzieć, czy jesteście tak

spokojni, czy też cały czas myślicie o Bogu. Każdy, kto z całego serca wypowie te słowa: „Nie

ma Boga wartego czci prócz Allacha", zapewnioną ma drogę do nieba.

Nie okazujcie zmieszania ani innych oznak napięcia. Bądźcie szczęśliwi, radośni i spokojni,

ponieważ Bóg umiłował to, czego chcecie dokonać i w jego oczach znajdzie to uznanie. A

jeśli taka będzie jego wola, bliski będzie dzień, który spędzicie z hurysami w raju...

Nie zapominajcie, że walka toczy się w imię Boga... Pamiętajcie o nim, gdyż zapisano w

Księdze: „Panie, daj nam cierpliwość i spraw, byśmy mocno stanęli na nogach. Daj nam

zwycięstwo nad niewiernymi" ... Módlcie się za siebie i za swoich braci, żeby ich było

zwycięstwo i żeby trafili w wyznaczone cele ... Proście Boga, by uznał was za męczenników

w obliczu wroga ...

Gdy dojdzie do bezpośredniej konfrontacji, czyńcie, co do was należy jak mistrz, który nie

chce już powrotu do tego świata. Wołajcie: „Bóg jest wielki", gdyż słowa te budzą trwogę w

sercach niewiernych. Rzekł Bóg : „Uderz w ich głowy i w ich kończyny". Wiedzcie, że rajskie

ogrody czekają na Was w całym swoim pięknie, a w nich rajskie kobiety, które wołają:

„Przybywajcie, przybywajcie, boży przyjaciele". Tymi słowy powitają was hurysy przyodziane

w swoje najpiękniejsze szaty...

Uderzajcie w imię Boga, a biorąc niewiernych w niewolę, naśladujcie proroka: weźcie jeńca

i zabijcie go... Przypomnijcie swoim braciom, że wasz czyn jest aktem bożej woli...

A gdy wybije godzina prawdy, godzina zero, z radością powitajcie śmierć w imię Boga

waszego. Nigdy o nim nie zapominajcie. Módlcie się w ostatnich sekundach przed

uderzeniem w cel albo wypowiedzcie te słowa: „Nie ma Boga wartego czci prócz Allacha, a

Mahomet jest jego wysłannikiem. Kiedyś, jeśli taka będzie wola boża, wszyscy się spotkamy

w najwyższym kręgu niebios.

Niewiarygodne! Te magiczne wizje raju urozmaicone seksualnymi fantazjami typowymi

raczej dla dojrzewających seksualnie młodzieńców wystarczyły tym wyznawcom Allacha, by

zabili samych siebie i blisko 3 tysiące niczemu niewinnych Amerykanów. Czy owe własnymi

rękami spisane świadectwa wiary nie powinny zamknąć ust tym wszystkim, którzy powodów

tragedii upatrują w problemach gospodarczych, napięciach etnicznych, niesprawiedliwej

polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych itp.? Na całym świecie żyją miliony ludzi

biednych i prześladowanych, jednak tylko nieliczni spośród nich gotowi są do popełnienia

samobójstwa i masowego mordu. Czy coś innego niż żarliwa wiara może popchnąć

człowieka do popełnienia takich okrucieństw? Wszystkie znane z historii zamachy

samobójcze noszą wyraźne znamiona szaleństwa, ucieczki od rzeczywistości niemal zawsze

cechującej fanatyczną wiarę.

W następnych tygodniach doszło do kolejnych dramatycznych wydarzeń. Niektóre redakcje

i instytucje rządowe otrzymały nadane 11 września listy zawierające śmiertelne zarazki

wąglika, w wyniku czego zachorowali i umarli ludzie, wśród nich m.in. pracownicy urzędów

pocztowych. Wszystkie listy, jakie dotarły do redakcji New York Post, do znanego spikera

telewizji NBC, Toma Brokaw oraz do przywódcy senackiej większości, Toma Daschle,

zawierały następujące słowa: „Śmierć Ameryce. Śmierć Izraelowi. Allach jest wielki".

Za ironię losu należy przy tym uznać fakt, że ziarno tragedii z roku 2001 zasiała niemal

ćwierć wieku wcześniej Amerykańska Agencja Wywiadowcza, uzbrajając muzułmańskich

fanatyków prowadzących świętą wojnę z Rosjanami.

Gdy sięgniemy w głąb dziejów, zauważymy, że tą górzystą krainą położoną na północ od

Pakistanu zawsze rządziła brutalna siła, a zamieszkujące ją zacofane plemienne

społeczności wyznawały przesądy, trzymając jednocześnie kobiety w poddaństwie, ukryte za

zasłoną. W latach siedemdziesiątych XX wieku Związek Radziecki przeznaczył na pomoc dla

Afganistanu 1,5 miliarda dolarów, zarówno na zwalczanie skutków zgubnej suszy, jak i

krzewienie marksizmu. W roku 1978 afgańscy lewacy przejęli władzę w kraju i zaprowadzili w

nim „naukowy socjalizm". Afgańskie kobiety mogły wreszcie uwolnić się od zakrywających

całe ciało zasłon chadri, a ich córkom zezwolono na naukę w szkole. Wkrótce tysiące

młodych Afganek podjęło studia uniwersyteckie, swoim wyglądem nie różniąc się od

wyzwolonych zachodnich nastolatek. Muzułmańscy fanatycy patrzyli na to ze zgrozą.

Niektórzy polewali odsłonięte twarze dziewcząt żrącym kwasem. Mudżahedini (święci

bojownicy) rekrutujący się z górskich plemion podjęli walkę z nowoczesnym rządem.

Socjalistyczni przywódcy zabiegali o wsparcie Moskwy, aż ich błagania zostały wysłuchane i

Armia Czerwona wkroczyła do Afgani-8 stanu, żeby obronić marionetkowy reżim. Już wkrótce

jednak Rosjanie zdradzili zainstalowany przez siebie rząd i poparli zamach stanu, który

doprowadził do jego upadku.

Podczas radzieckiej okupacji kobiety stanowiły 60 proc. nauczycieli w afgańskich szkołach

średnich, 50 proc. urzędników państwowych i 40 proc. lekarzy. Pracowały także jako

prawniczki, pisarki, pielęgniarki, uprawiały sztuki piękne i wiele innych zawodów tradycyjnie

zarezerwowanych dla mężczyzn.

Amerykańscy zimnowojenni „jastrzębie" w Waszyngtonie dostrzegli dla siebie szansę na

zaszkodzenie Związkowi Radzieckiemu. Centralna Agencja Wywiadowcza, działając w

najgłębszej tajemnicy, uzbroiła i wyszkoliła oddziały muzułmańskich partyzantów. Prezydent

Ronald Reagan nazwał ich „bojownikami o wolność narodową". W ten sposób, nie przyznając

się do tego otwarcie, amerykański rząd stanął po stronie tych, którzy niedawno poparzyli

twarze afgańskich dziewcząt kwasem. Rozpoczęła się trwająca długie lata wojna. Do

Afganistanu zaczęły napływać tysiące młodych, żarliwych muzułmanów pragnących walczyć

za Allacha. Z Egiptu przybył niewidomy, ale przez to wcale nie mniej gwałtowny, szejk Omar

Abdul Rahman, którego synowie przyłączyli się do mudżahedinów, a on sam wezwał

muzułmanów, by zabijali niewiernych w imię Boga. Z Arabii Saudyjskiej przyjechał niejaki

Osama bin Laden, syn bogatego saudyjskiego przemysłowca, ojca pięćdziesięcioroga

siedmiu dzieci, urodzonych przez jego kilkanaście żon. Pobożny Osama, działając pod

wpływem fundamentalistycznego ruchu wahhabitów, wykorzystał odziedziczone po

przodkach miliony dolarów do rekrutacji i finansowania działalności islamskich bojowników.

W roku 1989 fanatycy ostatecznie zmusili Armię Czerwoną do wycofania się z Afganistanu,

po czym przez następne trzy lata poświęcili się niemal bez reszty likwidacji ocalałych

członków dawnego, reformatorskiego rządu. Wkrótce zwycięskie oddziały partyzanckie

zwróciły się przeciw sobie, doprowadzając do wybuchu krwawej wojny domowej, która

obróciła w ruiny to, co zostało jeszcze ze zniszczonego przez dziesięcioletnią wojnę kraju.

Ostatecznie, w roku 1996, wojska talibów (uczniów szkół muzułmańskich) przejęły władzę

w całym kraju i zaprowadziły w nim surową teokrację. W Afganistanie nastał terror. Kobietom

nakazano noszenie zakrywających całe ciało zasłon i zabroniono im wykonywania pracy

zawodowej. Afganki utraciły wszystkie uzyskane wcześniej swobody. Zmuszono je, by

pozostawały w czterech ścianach własnych domów, w praktyce skazane na areszt domowy.

Wiele ukamienowano za naruszenie skrajnie restryktywnych przepisów dotyczących życia

seksualnego lub poddano chłoście, gdy którejś z nich spod zasłony wymknął się kosmyk

włosów. Kobietom nie wolno było się śmiać, a mężczyznom golić brody. Obowiązkowe za to

stały się wielokrotne modlitwy - nie mniej niż pięć razy dziennie. Na mocy przepisów

drakońskiego prawa islamskiego (szariatu) nawet błahe przewinienia były karane obcięciem

dłoni lub stóp. Okna w domach prywatnych były zamalowane na czarno, żeby przechodzący

mężczyźni nie mogli ujrzeć przez szybę kobiecej twarzy. Talibowie zakazali oglądania

telewizji, słuchania muzyki, korzystania z internetu, tańca, gry w szachy, puszczania

latawców i wszelkich innych rozrywek. Lekarzom nie wolno było leczyć kobiet, które w

praktyce nie mogły korzystać z żadnej pomocy medycznej, nawet podczas porodu.

Pracownikom zagranicznych organizacji charytatywnych zarzucano krzewienie chrze-

ścijaństwa, co uważano za bluźnierstwo wobec Allacha i karano uwięzieniem. Hindusi,

buddyści i wyznawcy innych religii musieli nosić identyfikatory, podobnie jak Żydzi w Trzeciej

Rzeszy pod rządami faszystów. Starożytne posągi buddyjskie w Bamjanie, powszechnie

uznawane za najcenniejsze zabytki Afganistanu, zniszczono wbrew protestom

cywilizowanego świata, gdyż zdaniem fanatycznych „poszukiwaczy prawdy" mogły one

sprowadzić prawowiernych muzułmanów na religijne manowce. W każdy piątek na stadionie

miejskim w stolicy kraju Kabulu odbywały się publiczne egzekucje. Najbardziej religijny rząd

na świecie odznaczał się także największym okrucieństwem.

Po wycofaniu się Armii Czerwonej wielu zagranicznych bojowników, którzy przybyli do

Afganistanu walczyć z niewiernymi, powróciło do swoich krajów ojczystych i tam próbowali

spożytkować nabyte wśród mudżahedinów doświadczenie, co doprowadziło do silnych

napięć na tle religijnym. Ożywili się islamscy fundamentaliści w Egipcie, Algierii i wielu innych

krajach. Niektórzy z tych muzułmańskich bojowników udali się na Bałkany, by stanąć po

stronie swoich współwyznawców w tragicznej wojnie domowej, która toczyła się w byłej

Jugosławii. Szejk Rahman wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie zajął się rekrutacją

muzułmańskich radykałów. Osama bin Laden powrócił do Arabii Saudyjskiej w glorii

bohatera, ale wkrótce popadł w niełaskę, po tym, jak potępił króla tego kraju za umożliwienie

„niewiernym" Amerykanom prowadzenia wojny w Zatoce Perskiej z baz położonych na

świętej ziemi Mahometa. Utracił nawet saudyjskie obywatelstwo. Wraz ze swymi trzema

żonami i dziećmi bin Laden przeniósł się do Sudanu, gdzie rozpoczął nowy etap swej

działalności: tworzenie przy udziale rozproszonych dotąd islamskich radykałów tajnej

organizacji terrorystycznej pod nazwą al-Qaida (w języku rabskim „baza").

Pierwszym aktem terroru, którego autorstwo przypisuje się Bazie było podłożenie i

zdetonowanie bomby w podziemnym garażu World Trade Center w 1993 roku. W wyniku

wybuchu zginęło sześć osób, a ponad tysiąc odniosło obrażenia. Straty materialne sięgnęły

setek milionów dolarów. Ramzi Yousef i Abdul Rahman zostali uznani za organizatorów

zamachu przygotowanego przy pomocy zespołu gotowych na wszystko ochotników.

Nazwisko bin Ladena wymieniano wśród współorganizatorów zamachu, nie postawiono mu

jednak zarzutów ani nie został zatrzymany.

Jeszcze w tym samym roku bin Laden udzielił wsparcia grupie fanatyków, którzy

zamordowali osiemnastu amerykańskich żołnierzy sił pokojowych w Somalii. W latach 1995 i

1996 przyjął także odpowiedzialność za podłożenie bomb pod amerykańskie samochody

wojskowe, w wyniku czego zginęło ponad dwudziestu żołnierzy w bazie wojskowej USA w

Arabii Saudyjskiej. Według danych wywiadu Osama bin Laden był także zamieszany w

spiski, mające na celu zamordowanie kilku przywódców politycznych. Do zamachów jednak

nie doszło. W roku 1996 Waszyngton wywierał na Sudan naciski, mające doprowadzić do

wydalenia bin Ladena z tego kraju.

Terrorysta powrócił do Afganistanu, gdzie udzielił hojnego wsparcia sprawującym już rządy

talibom. W rok później, według amerykańskiego Departamentu Stanu, bin Laden sfinansował

zamach terrorystyczny w jednej ze świątyń egipskich w pobliżu Luksoru, w którym śmierć

poniosło 62 turystów i przewodników.

W roku 1998 Osama bin Laden ogłosił utworzenie nowej organizacji pod nazwą

Międzynarodowy Front Islamski na rzecz Świętej Wojny przeciwko Żydom i Chrześcijanom.

Wydał wtedy religijny edykt (fatwę), w którym czytamy między innymi:

Zabijanie Amerykanów i ich sojuszników, zarówno cywilnych, jak i wojskowych, jest

osobistym obowiązkiem każdego muzułmanina, który jest do tego fizycznie zdolny, wszędzie

gdzie to tylko jest możliwe... Za bożym przyzwoleniem wzywamy wszystkich muzułmanów,

którzy wierzą w Boga i mają nadzieję, iż za posłuszeństwo jego woli spotka ich nagroda w

niebie, by zabijali Amerykanów i grabili ich własność zawsze i wszędzie, gdzie ich napotkają i

gdzie to będzie możliwe. Wzywamy także muzułmańskich ulemów, przywódców, młodzież i

bojowników, by atakowali wojska amerykańskich diabłów i ich sprzymierzeńców jako

pomocników szatana.

Wkrótce okazało się, że nie było to pustosłowie. Po kilku miesiącach podłożone w

samochodach bomby obróciły w perzynę amerykańskie ambasady w Kenii i Tanzanii,

zabijając 224 osoby i raniąc tysiące. Tym razem o zbrodnię oskarżono bin Ladena, jednak

pozostał on na wolności w Afganistanie. Nowojorski sąd skazał później jego czterech

współpracowników na dożywocie. Pod koniec roku 2000 w jednym z jemeńskich portów

doszło do samobójczego zamachu na pokładzie amerykańskiego niszczyciela USS Cole.

Haught James A. - Święty koszmar (bez ilustracji).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: