Harrison Harry - Filmowy wehikul czasu.pdf - Harrison Harry - ssaaggaa

Harry Harrison

Filmowy wehikuł czasu

przekład : Marek Urbański

. 1 .

- Co ja tutaj robię? Jak mogłem dać się namówić na coś takiego? - jęknął L.M.

Greenspan, czując, że zjedzona niedawno kolacja atakuje mu boleśnie wrzody

żołądka.

- Jest pan tu, L.M., dlatego, że jest pan błyskotliwym i przewidującym szefem. Albo,

mówiąc innymi słowy, dlatego że musi pan wykorzystać każdą szanse - bo jeśli nie

zrobi pan czegoś, i to szybko, Climactic Studios przepadną z kretesem. - Barney

Hendrickson zaciągnął się łapczywie zaciśniętym miedzy pożółkłymi palcami

papierosem i spojrzał nic nie widzącym wzrokiem na górzysty krajobraz,

przesuwający się bezgłośnie za szybami Rolls - Royce'a. - Albo, ujmując to jeszcze

inaczej, poświęca pan teraz godzinę swego czasu, by być świadkiem pewnego

eksperymentu. Eksperymentu, który być może oznacza ratunek dla Climactic - dodał.

L.M. skupił całą uwagę na subtelnym problemie przypalenia szmuglowanej "havany".

Obciął jeden z końców cygara złotą, kieszonkową gilotynką i ostrożnie oblizał

okaleczony wierzchołek. Następnie wymachiwał jakiś czas zapałką, czekając aż

ulotnią się wszelkie chemiczne substancje, którymi była nasycona, by w końcu

zaciągnąć się delikatnie dymem wytwornego, zielonkawobrunatnego zwitka

tytoniowych liści.

Samochód zjechał na pobocze i stanął bezszelestnie jak dobrze naoliwiona prasa

hydrauliczna. Szofer wyskoczył błyskawicznie, gotów otworzyć tylne drzwi. L.M. nie

drgnął nawet, rozglądał się tylko podejrzliwie naokoło.

- Śmietnik! Ciekaw jestem cóż takiego, co mogłoby uratować wytwórnie, znajduje się

na tym wysypisku śmieci?

Barney bezskutecznie usiłował pobudzić do życia nieruchome i bezwładne cielsko

szefa.

- Proszę bez uprzedzeń, panie L.M. Zresztą niech pan pomyśli, czy ktokolwiek mógł

przewidzieć, że ubogi wyrostek ze slumsów East Side stanie się pewnego dnia głową

największej kompanii filmowej Świata?

- Bierzemy się za impertynencje, co?

- Nie odbiegajmy od tematu, proszę - zażądał Barney. - Na początek zajrzyjmy do

środka i przekonajmy się, co ma nam do zaofiarowania profesor Hewett. Uprzedzenia

zostawmy na potem.

Z najwyższą niechęcią L.M. dał się wyprowadzić na wyłożoną zmurszałymi płytami

ściężkę, która wiodła do drzwi zapadniętego w ziemie, ale ozdobionego sztukateriami

domu. Barney, mocno trzymając go za ramie, nacisnął guzik dzwonka. Musiał jednak

zadzwonić jeszcze dwa razy, nim drzwi otworzyły się z łoskotem i wychynął z nich

niski mężczyzna z ogromną, łysą głową ozdobioną okularami w grubej rogowej

oprawie:

- Profesorze Hewett - zaczął Barney, lekko popychając L.M. do środka. - Oto

człowiek, o którym panu wspominałem. Prezes Climactic Studios, pan L.M.

Greenspan we własnej osobie.

- Ach tak, oczywiście, proszę wejść - profesor łypnął wodnistymi oczyma spoza

owalnej oprawy okularów i usunął się nieco, aby umożliwić im wejście.

Gdy tylko drzwi zatrzasnęły się za jego plecami, L.M. westchnął żałośnie i zupełnie

zrezygnowany dał się sprowadzić skrzypiącymi schodami na dół, do piwnicy. Stanął

jak wryty, gdy ujrzał półki pełne najrozmaitszego sprzętu elektrotechnicznego,

girlandy poplątanych kabli i jakieś pobrzękujące urządzenia.

- Co to takiego? Przypomina mi zużyte dekoracje do filmu o Frankensteinie.

- Pozwólmy profesorowi to wyjaśnić - Barney ciągle jeszcze popychał go do przodu.

- Oto dzieło mojego życia - obwieścił Hewett i nie wiadomo dlaczego machnął ręką w

stronę toalety.

- Cóż u diabła ma być tym dziełem życia?

- On miał na myśli te maszynerie, ten aparat... po prostu pokazuje nieco niedokładnie

- szepnął Barney.

Profesor Hewett zdawał się ich nie słyszeć. Zajęty był regulowaniem czegoś na

tablicy kontrolnej. Piskliwy jęk aparatury wznosił się na coraz wyższe tony, a z

topornej bryły maszyny sypnęło iskrami.

- Tutaj - stwierdził, wskazując teatralnie (i tym razem z nieporównanie większą

precyzją) na metalową płytę, osadzoną na masywnych izolatorach - znajduje się serce

Vremiatronu, miejsce, w którym odbywa się p r z e m i e s z c z e n i e . Nie mam

zamiaru urządzać panom wykładu z matematyki ani tłumaczyć całej złożoności

konstrukcji tej oto maszyny - przypuszczam, że byłoby to dla panów mało

zrozumiałe. Sądzę, że najwłaściwszy będzie pokaz praktyczny. - Profesor schylił się i,

pomacawszy chwile pod stołem, wyciągnął zakurzoną butelkę po piwie, po czym

ustawił ją na metalowej płycie.

- Co to jest ten Vremiatron? - zapytał podejrzliwie L.M.

- To właśnie to! To, co właśnie pokazuje. Umieściłem nieskomplikowany obiekt w

obrębie pola, które zaraz uaktywnię. Proszę uważać.

Hewett przekręcił wyłącznik i elektryczność wytrysnęła łukiem z umieszczonych w

rogu transformatorów - wycie mechanizmu przeszło w przeraźliwy pisk, krawędzie

przewodów rozjarzyły się oślepiająco, a powietrze wypełnił zapach ozonu.

Butelka po piwie rozmyła się na moment i ryk aparatury ucichł.

- Widzieliście panowie p r z e m i e s z c z e n i e ? Niebywałe, nieprawdaż?

Profesor promieniejąc samozadowoleniem wyciągnął spod rysika papierową taśmę,

upstrzoną atramentowymi wykresami.

- Wszystko zawarte jest tu, w zapisie. Ta oto butelka przeniosła się w przeszłość na

okres siedmiu mikrosekund, by następnie powrócić do teraźniejszości. Wbrew temu,

co głoszą moi wrogowie, urządzenie to jest sukcesem. Mój Vremiatron - nazwa

pochodzi od słowa "vreme", po serbochorwacku "czas", na cześć mojej babki po

kądzieli, która pochodziła z miasta Małe Łożne - jest pierwszym działającym

wehikułem czasu.

L.M. westchnął i zawrócił ku schodom.

- Szaleniec - mruknął.

- Proszę go wysłuchać - błagał Barney - ten profesor ma naprawdę niezłe pomysły, a

jeśli rozważa możliwość współpracy nawet z nami, to tylko dlatego, że wszystkie

istniejące fundacje odrzuciły prośby o finansowanie jego badań. Jedyne czego

potrzebuje, by puścić te maszynę w ruch, to trochę gotówki.

- Takich nie sieją, sami rosną. Idziemy.

- Niech go pan wysłucha. Niech mu pan pozwoli pokazać jak przesyła te butelkę w

przyszłość. Robi to zbyt wielkie wrażenie, by przejść nad tym do porządku

dziennego.

- Muszę to panom wyjaśnić dokładnie - wtrącił profesor Hewett - przy każdym ruchu

w przyszłość mamy do czynienia z barierą czasu. Przemieszczenie w przyszłość

wymaga nieskończenie więcej energii niż przemieszczenie w przeszłość. Oczywiście,

efekt jest również dostrzegalny, pod warunkiem, że będziecie panowie uważnie

obserwować te butelkę.

Raz jeszcze cud elektroniki starł się z barierą czasu, a powietrze zatrzęsło się od

wyładowań. Butelka po piwie drgnęła równie niedostrzegalnie jak przedtem.

- To trwa już zbyt długo - L.M. ruszył w kierunku schodów - a propos, Barney, jesteś

pan zwolniony.

- Nie może pan wyjść w tym momencie! Nie dał pan Hewettowi najmniejszej szansy,

by mógł dowieść swoich racji, albo mnie zlecić, bym je panu wyjaśnił.

Barney był wściekły, wściekły na siebie, wściekły na dogorywającą firmę, która go

zatrudniała, na ludzką głupotę i próżność i na to, że stan jego konta w banku dawno

już spadł poniżej zera. Rzucił się w stronę L.M. i wyrwał z jego ust wciąż tlącą się

"havane".

- Urządzimy tu prawdziwy pokaz. Coś, co wreszcie pan doceni!

- Płace za te cygara po dwa zielone od sztuki! Oddaj je pan...

- Za chwilę dostanie je pan z powrotem, a na razie proszę patrzeć - Barney strącił

butelkę po piwie na podłogę i na jej miejscu położył cygaro.

- Które z tych urządzeń służy do sterowania mocą mechanizmu? - zapytał Hewetta.

- Natężenie wejściowe regulowane jest tym opornikiem, ale czemu pan pyta? Nie

można przekroczyć maksymalnej granicy przemieszczenia w czasie bez zniszczenia

całego mechanizmu... Stój!

- Nowe wyposażenie może pan sobie kupić w każdej chwili, ale jeśli nie uda się

przekonać L.M., zostanie pan na lodzie - i dobrze pan o tym wie. Jedziemy na całego!

Jedną ręką Barney odepchnął wierzgającego profesora, drugą zaś w tym samym

momencie przekręcił regulator mocy na maksimum, odrywając przy okazji pokrętło

opornika. Tym razem efekt okazał się daleko bardziej zauważalny. Jęk aparatury

przerodził się w upiorne zawodzenie, od którego pękały bębenki w uszach, przewody

rozjarzyły się jak wszystkie ognie piekielne, na metalowych elementach maszyny

rozigrały się bezustanne wyładowania elektryczne, a włosy wszystkich obecnych

stanęły dęba i sypnęły iskrami.

- Wsadzono mnie na krzesło elektryczne! - wrzasnął L.M. w momencie, gdy wraz z

ostatnim spazmem energii wszystkie kable zapłonęły oślepiająco, eksplodowały - i

nastała ciemność.

- Tam! Patrzcie tam! - ryknął Barney, pstrykając swoim Ronsonem, by rozproszyć

mrok. Metalowa płyta była pusta.

- Jesteś mi winien dwa dolce.

- Patrzcie, zniknęło!!! Na co najmniej dwie sekundy, trzy... cztery... pięć... sześć.

Nagle cygaro, wciąż jeszcze dymiące, ukazało się ponownie na płycie. L.M. chwycił

je i zaciągnął się głęboko.

- W porządku, niech to sobie będzie wehikuł czasu. Ale w jaki sposób może on

pomóc przy produkcji filmów, albo przy wyciąganiu Climactic z bryndzy?

- Niech mi pan pozwoli wreszcie wyjaśnić...

. 2 .

Sześciu obecnych w gabinecie mężczyzn rozsiadło się półkolem naprzeciw biurka

L.M.

- Zamknąć drzwi na klucz i przeciąć kable telefoniczne - zarządził Greenspan.

- Jest trzecia nad ranem - zaprotestował Barney. - Podsłuch można wykluczyć.

- Jeśli banki zwąchają, co się tutaj dzieje, jestem zrujnowany do końca życia, albo i na

dłużej. Odciąć kable.

- Pozwoli pan, że się tym zajmę - Amory Blestead, szef departamentu technicznego

Climactic Studios wstał i wydobył z kieszeni na piersi kombinezonu izolowany

śrubokręt.

Tajemnica wreszcie się wyjaśniła. Od roku moi chłopcy naprawiają te cholerne kable

mniej więcej dwa razy na tydzień, pomyślał.

Pracował szybko, sprawnie wyciągając końcówki przewodów z gniazdek i

rozłączając kolejno siedem telefonów, interkom, monitor telewizji wewnętrznej i linie

specjalną. L.M. Greenspan obserwował go uważnie i nie odezwał się ani słowem,

dopóki nie stwierdził osobiście, że wszystkie dziesięć kabli zwisa luzem.

- Meldować - rzucił, dźgnąwszy palcem w stronę Barneya Hendricksona.

- Wreszcie możemy zaczynać, L.M. Wszystko gotowe do rozruchu. Podstawowe

urządzenia Vremiatronu zostały zbudowane w oparciu o dekoracje do "Zaślubin

potwora z córką Thinga", co umożliwiło nam pokrycie wszelkich kosztów z budżetu

tego filmu. Dodam, że w istocie nawet na tym zarobiliśmy maszyna profesora

kosztuje bez porównania mniej niż wynosiły nasze normalne wydał...

- Bez dygresji!

- W porządku. Ostatnie sceny studyjne do tego filmu o potworze nakręcono dziś po

południu, to jest, chciałem powiedzieć, wczoraj po południu, dzięki czemu zdołaliśmy

załatwić paru monterów, którzy w nadgodzinach wypucowali całą maszynerie. Jak

tylko sobie poszli, reszta z nas zamontowała ją na platformie wojskowej ciężarówki z

filmu "Brookliński kapuś nr 1",profesor zaś podłączył i posprawdzał wszystko, co się

dało. W efekcie całość jest zapięta na ostatni guzik.

- Nie podoba mi się ta ciężarówka. To się może wydać.

- Niemożliwe, panie L.M., podjęliśmy wszelkie środki ostrożności. Ciężarówka

pochodzi z demobilu i była przeznaczona do sprzedaży w zupełnie innym miejscu.

Kupiliśmy ją absolutnie legalnie, naszymi zwykłymi kanałami, a Tex dotransportował

ją tutaj. Powtarzam panu, jesteśmy zupełnie czyści.

- Tex? Tex! A któż to taki? Kim w ogóle są ci ludzie? - L.M. uniósł się, tocząc

podejrzliwym wzrokiem po siedzących przed nim osobach. - Wydaje mi się, że

prosiłem cię o maksymalną dyskręcje, o utrzymanie całej sprawy w tajemnicy, aż

przekonamy się jak to działa! Jeżeli banki zwęszą...

- Operacja zakrojona jest na możliwie jak najmniejszą skale. Ekipa składa się ze

mnie, profesora, którego pan zna, oraz Blesteade'a, pańskiego szefa technicznego, z

którym współpracuje pan od lat trzydziestu...

- Wiem, wiem... Ale ci trzej tutaj, co to za jedni? - L.M. wskazał palcem na dwóch

milczących, czarnowłosych osobników odzianych w "levisy" i skórzane kurtki, oraz

wysokiego, nerwowego mężczyznę o jaskraworudej czuprynie.

- Tych dwóch z przodu to Tex Antonelli i Dallas Levy, kaskaderzy.

- Kaskaderzy? Jakie znów cuda masz tu zamiar przepchnąć, ściągając tych dwóch

lewych kowbojów?

Harrison Harry - Filmowy wehikul czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: