Dean R. Koontz
TIK-TAK
Przełożył: Jan Kabat
Data wydania oryginalnego: 1996
Data wydania polskiego: 1997
Gerdzie,
z obietnicą plaży, fal
i naszego własnego Scootiego
Widzieć, czego nie widzieliśmy,
być tym, kim nigdy nie byliśmy,
wyjść z poczwarki i poszybować,
opuścić ziemię, błękit całować,
znów się urodzić, być kimś innym:
prawda to jest, czy sen niewinny?
Czy przyszłość naszą można oddzielić
od życia, które Bóg nam przydzielił?
Czy każdy z nas jest istotą wolną –
czy też ofiarą losu bezwolną?
Żal tych, co w drugie wierzą uparcie.
Gdy brak wolności, świat nic nie warty.
Księga wszelkich smutków
tak i na jawie
nic nie jest takie
jak się wydaje.
l
Tego bezwietrznego listopadowego dnia z bezchmurnego nieba spłynął nagle cień, który prześliznął się po jasnobłękitnej corvecie. Tommy Phan stał w ciepłym blasku jesiennego słońca obok samochodu, wyciągając dłoń, by wziąć od Jima Shine, sprzedawcy, kluczyki do wozu, gdy poczuł dotknięcie przesuwającego się cienia. Słyszał przez chwilę dziwny hałas, przypominający trzepot oszalałych skrzydeł. Zerknął w górę, spodziewając się, że ujrzy mewę, ale nigdzie nie dostrzegł ptaków.
W niewytłumaczalny sposób zrobiło mu się zimno, jakby ten cień niósł ze sobą chłodny powiew wiatru, ale powietrze było całkowicie nieruchome. Zadrżał, kiedy poczuł na dłoni ostrze lodu, i cofnął rękę, akurat wtedy, gdy uświadomił sobie, zbyt późno, że to nie lód, tylko kluczyki. Zdążył skłonić głowę i zobaczyć, jak spadają na chodnik.
- Przepraszam - powiedział i zaczął się schylać.
- Nie, nie. Ja je podniosę - zaprotestował Jim Shine.
Marszcząc brwi, Tommy znów spojrzał w niebo. Nieskazitelny błękit. I ani śladu jakiegokolwiek latającego stworzenia.
Na najbliższej ulicy rosły palmy o ogromnych liściach, pozbawione jednak gałęzi, na których mogłyby przysiąść jakieś ptaki. Nie było ich także widać na dachu salonu samochodowego.
- Ekscytujące, co? - spytał Shine.
Tommy spojrzał na niego, nieco zdezorientowany.
- Hę?
Shine znów wyciągał dłoń z kluczykami. Przypominał pulchnego chłopca ze szkolnego chóru, o niewinnych, błękitnych oczach. Lecz kiedy mrugnął, jego twarz wykrzywił lubieżny uśmiech, w zamierzeniu komiczny, jednak wprawiający w zakłopotanie, niczym oznaka najczystszego i zazwyczaj skrywanego zepsucia.
- Pierwsza corvetta to jak pierwsza dupa.
Tommy drżał i wciąż odczuwał niewytłumaczalny chłód. Wziął kluczyki. Nie przypominały już lodu.
Błękitna corvetta czekała, gładka i zimna jak wysokogórski strumień ześlizgujący się ze zbocza po wygładzonych kamieniach. Całkowita długość: sto siedemdziesiąt osiem i pół cala. Rozstaw osi: dziewięćdziesiąt sześć i dwie dziesiąte cala. Siedemdziesiąt i siedem dziesiątych cala szerokości, czterdzieści sześć i trzy dziesiąte wysokości, prześwit między zawieszeniem a nawierzchnią drogi minimum cztery i dwie dziesiąte cala.
Tommy znał dane techniczne tego wozu lepiej niż jakikolwiek kaznodzieja Biblię. Był Amerykaninem wietnamskiego pochodzenia; Ameryka była jego religią, autostrada, kościołem a corvetta świętym naczyniem, z którego miał otrzymać komunię.
Choć Tommy nie był pruderyjny, poczuł się nieco zakłopotany, kiedy Shine użył takiego porównania. Co najmniej przez chwilę corvetta była czymś lepszym niż jakakolwiek zabawa w łóżku, bardziej podniecającym, czystszym, samym wcieleniem szybkości, wdzięku i wolności.
Tommy potrząsnął miękką, lekko spoconą dłonią sprzedawcy i wśliznął się na siedzenie kierowcy. Trzydzieści sześć i pół cala dla głowy. Czterdzieści dwa dla nóg.
Serce waliło mu jak młotem. Nie było mu już zimno. Prawdę mówiąc, czuł na twarzy rumieniec.
Zdążył już podłączyć telefon komórkowy. Corvetta należała do niego.
Shine, uśmiechając się szeroko, nachylił się do okna samochodu i powiedział:
- Nie jesteś już zwykłym śmiertelnikiem.
Tommy uruchomił silnik. V8 w układzie widlastym. Blok odlany z jednego kawałka stopu. Głowice aluminiowe z hydraulicznymi popychaczami. Jim Shine podniósł głos.
- Już...
izebel