Greene Jennifer - Kapryśna dama.pdf - Greene Jennifer - ssaaggaa

JENNIFER GREENE

KAPRYŚNA DAMA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Kochaj się ze mną, Clay. Clay właśnie wsuwał prawe ramię w rękaw

dżinsowej kurtki, kiedy z kanapy dobiegł go wyrazisty kobiecy szept. W miękkim,

sennym alcie pobrzmiewała nutka szaleństwa.

Głos Liz Brady zawsze doprowadzał mężczyzn do utraty zmysłów. Miała, jak

się okazało, żelazny organizm. Ta kobieta dawno już powinna całkowicie opaść z sił.

Przed laty Liz uznawała co najwyżej kieliszek wina dla towarzystwa, zaś podczas

ostatnich czterech godzin doprawiał jej lemoniadę taką ilością wódki, która każdego

zwaliłaby z nóg.

- Clay?

- Słyszałem, kochanie. - Lewe ramię weszło gładko, skończył naciągać kurtkę.

Poczuł zaniepokojenie na widok szczupłej, zgiętej nogi w pończosze, wyłaniającej się

zza oparcia kanapy. Clay przeżył już niejedno. Ale teraz uznał, że jego doświadczenie

nie wystarczy, aby poradzić sobie z prężeniem się palców stóp, delikatnością kostki

oraz nieskazitelnym kształtem łydki.

Na szczęście noga zniknęła, zaraz jednak po przeciwnej stronie kanapy

pojawiła się owalna twarz z subtelnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi.

Wspaniałe, jedwabiste, platynowe włosy ledwie sięgały ramion. Oczy były

ciemniejsze niż kawa i czulsze niż noc. Liz z pewnością na co dzień wyglądała jak

kompetentna, dwudziestosiedmioletnia bibliotekarka. Lecz nie tej nocy. Żadna

kobieta nie ma prawa prezentować się równie bezwstydnie, równie... prowokująco.

Deja vu poraził go niemal jak piorun. Mężczyzna nie powinien powtórnie

przeżywać niektórych spraw. Kiedy poprzednim razem Liz usiłowała go uwieść,

miała siedemnaście lat i była gotowa na wszystko. Wyobrażał sobie, że musiały

minąć całe miesiące, zanim zdobyła się na odwagę kupna prezerwatyw w miejscowej

drogerii. Już wtedy Liz uważała, że nie należy dać się życiu zaskoczyć.

Wyglądało na to, że teraz jest zdecydowana doprowadzić go bez mała do

poważnego ataku serca.

- Clay... Śpiew mitycznych syren, które wabiły żeglarzy, wydał się Clayowi

mało przekonujący w porównaniu z głosem Liz.

- Idę, kochanie - zgasił nocną lampkę i ruszył ku niej. Dziesięć lat temu Liz

charakteryzowała przedziwna mieszanina tupetu, świeżości i słodyczy. Uwielbiał ją

wówczas, lecz nigdy nie czuł się szczęśliwszy niż wtedy, gdy wyjechała na studia.

Podczas rzadkich chwil, kiedy zaglądała do Ravensport, starannie usuwał się jej z

drogi. Choć nie tknął jej wówczas, gdy miała siedemnaście lat, w głębi serca

wiedział, że zawsze tego pragnął. Upływ czasu niczego nie zmienił. Ale cóż,

przegrani nie sięgają po damy. Bez względu na to, jak dalece prowokujący był jej

senny uśmiech, jak porywcze ruchy, Liz zawsze pozostanie damą. Chociaż w tej

chwili o tym po prostu nie pamiętała.

Przegięła się ku niemu. Ściągnięte w zamyśleniu brwi zdawały się

wskazywać, iż w jej głowie toczy się ciężka batalia. Musiała jednak w pewnym

momencie zgubić wątek, bo gdy wreszcie dosięgnęła Claya, wymruczała:

- Halo. Omal się nie roześmiał. Zagarnął ramieniem jej barki, aby uchronić

osuwające się, chwiejne ciało przed upadkiem.

- Halo - odmruknął.

- Sprawa ma się tak, Clay - przerwała i ziewnęła, - że zawsze cię kochałam.

- Oczywiście, że mnie kochałaś - odparł, prowadząc ją w stronę drzwi.

W połowie drogi jej stopy wrosły nagle w podłogę. Jedna z delikatnych,

jasnych brwi uniosła się ku górze.

- Zdaje mi się, że pamiętam... już to przedtem robiliśmy...

- Hmmm... hmmm...

- Byłam mężatką, nie wiedziałeś?

- Tak. - Słowa Liz zlewały się do tego stopnia, że z trudem mógł ją zrozumieć.

Zresztą, skupiał się raczej na prowadzeniu w kierunku wyjścia stawiających mu opór

czterdziestu dziewięciu kilogramów.

- Ale już nie jestem.

- Wiem.

- Małżeństwo - zdawała się zastanawiać nad doborem słów - to twardy orzech

do zgryzienia.

- Też to słyszałem. - Liz mocno gestykulowała, zupełnie jakby brakowało jej

słów. W połowie drogi do holu obróciła się, oplatając ramionami szyję Claya, po

czym wlepiła zamglony wzrok w jego pełne niepokoju oczy. Zakołysała biodrami, a

ten ruch sprawił, że ciśnienie krwi Claya gwałtownie wzrosło.

Odgarnął z jej czoła jedwabistą grzywkę, starając się odnaleźć w pamięci

obraz siedemnastoletniej, wiecznie pogrążonej w lekturze nimfy z warkoczykami.

Pełen dumy i niewinności podlotek wyzwalał wówczas w mężczyźnie opiekuńcze

skłonności. Świat zmienił się przez tych dziesięć lat, podlotek stał się kobietą, lecz

Clay czuł, że ogarniają go dawne pragnienia.

Nigdy by nie przypuścił, że tego wieczoru natknie się na Liz. Wprawdzie stale

widywał się z jej bratem, lecz Andy ani razu nie wspomniał o rozwodzie siostry, ani o

tym, że zamierza ona przyjechać do domu na dłużej. Dzisiejsza wizyta Claya była

niespodziewana i, gdyby miał więcej rozumu, zostawiłby brata oraz siostrę samym

sobie pod rodzinnym dachem.

Ale rozsądek nigdy nie był jego mocną stroną. Dotknął dłonią pobladłego

policzka Liz. Była tak piekielnie chuda, iż każdy powiew wiatru mógł ją zdmuchnąć.

Już od pierwszego rzutu oka zrozumiał, że jest krańcowo wyczerpana i

niebezpiecznie bliska załamania. Nie umiała się pozbyć sztucznego uśmiechu, nie

mogła przestać mówić, nie potrafiła też opanować gestykulacji. Miała podbite oczy, a

cerę bielszą niż papier. Andy rzucił mu bezradne spojrzenie. Zupełnie nie wiedział, co

począć z kobietą w tym stanie nerwów.

Clay wiedział. Trunek powinien zrobić swoje. Doprawił jej lemoniadę, gdyż

pamiętał, jak bardzo lubiła taki napój. Zapomniał jednak, że nie miała mocnej głowy.

- Pocałuj mnie, Clay.

Posłusznie musnął jej usta. Lecz ogarniające go szaleństwo nie udzieliło się

Liz. Usta miała nieduże, z wyraźnie zarysowaną górną wargą, dolna była

zdecydowanie pełniejsza. Delikatna, wygięta w łuk szyja jakby domagała się

gorących pocałunków kochanka.

Szorstkim kciukiem przesuwał pieszczotliwie po jej szyi, zostawiając ślady na

wrażliwym ciele. Liz smakowała jak egzotyczny owoc, pachniała jak wiosna. Gdyby

jakiś mężczyzna doprowadził ją do rozpaczy, byłby z pewnością najszczęśliwszy,

zmykając, gdzie pieprz rośnie.

- Do łóżka - mruknął.

- Tak. Och Clay, potrzebuję...

- Wiem dobrze, czego potrzebujesz, kochanie - objął ją mocniej ramieniem. W

pantoflach na wysokich obcasach sprawiała wrażenie raczej wysokiej, natomiast boso

była drobniutka. Nosiła kostium w wąskie, koralowe i szare prążki, czerwoną

jedwabną bluzkę oraz odpowiednio dobrane klipsy. Ten strój, z pozoru tak

zasadniczy, był zarazem kobiecy i dystyngowany.

Poprowadził swoją damę w stronę sypialni. Wiedział, gdzie się znajduje, na

dobrą sprawę wychował się przecież w tym domu. Sypialnia Andy'ego mieściła się u

szczytu schodów, zaś pokój Liz, dawniejsza weranda, położony był w tylnej części

domostwa.

Nie miał czasu na zapalenie światła. Odwróciła się ku niemu, uśmiechając się

ufnie, a zarazem prosząco. Jej biodra ponownie wykonały jeden z tych ruchów, który

skłoniłby nawet mnicha do zrzucenia habitu. Clay nawet nie próbował być mnichem.

- Chcesz mnie, prawda, Clay? - wyszeptała.

- Tak. - Nigdy nie kłamał kobiecie w sypialni. Zresztą, Liz nie była w stanie

zapamiętać czegokolwiek.

- Zawsze mnie pragnąłeś.

- Tak. - Udało mu się ściągnąć z niej żakiet, lecz gdy otarła się o niego,

niczym prężąca się w blasku słońca kotka, zabrakło mu tchu. Delikatnie odsunął jej

ręce, zanim zdążyła wyzwolić w nim te siły, nad którymi nie umiałby zapanować.

- Nie obawiaj się, że będę nieśmiała - zapewniła. Tym akurat się nie martwił. -

Chciałabym, żeby dobrze wypadło - wyznała. - Mogłabym spróbować zrobić

wszystko, jak należy.

W jej oczach pojawił się nagle wyraz bólu, lecz wkrótce zniknął.

- Mniejsza o to. Nie zależy mi. Teraz jestem wolna. Będę grzeszna i

swobodna. Zamierzam tańczyć w słońcu. I postanowiłam cię uwieść, Clay. Tym

razem nie wyślizgniesz się niczym węgorz. Sądzisz, że nie potrafię?

- Wiem, że potrafisz, - mruknął. W międzyczasie rozpinał jej bluzkę, chociaż

obciągane jedwabiem guziki ślizgały mu się w palcach. Poza tym było ciemno.

- Nie jestem zbudowana jak Mae West.

- Wierz mi, nigdy nie zwracałem na to uwagi. - Musiał sobie jeszcze poradzić

z guzikami przy mankietach, zanim ostatecznie zdołał z niej zrzucić bluzkę.

- Głupio mi, że noszę staniki z wyściółką.

- Widzę.

- Ale to wcale nie znaczy, że jestem płaska. Po prostu nie znoszę, kiedy sutki

odznaczają się przez ubranie.

Osobiście nie miał nic przeciwko temu, lecz nie śledził aż tak uważnie jej

monologu. Rozkosznie miękka skóra lśniła bielą w księżycowej poświacie. Liz ciągle

bardziej przypominała sylwetką dziewczynę, niż kobietę - zbyt szczupła talia oraz

chłopięce biodra zdawały się gwałtownie dopominać o solidną porcję krwistego

mięsa i cytrynowego placka z bezami.

Starał się wyobrazić sobie ten cytrynowy placek z bezami, ale był w stanie

myśleć jedynie o seksie. Rozgrzane ciało emanowało zapachem, który zapamiętał na

zawsze. Kochał jej zapach, kochał też jej skórę, lekki cień pomiędzy piersiami i jej

podbródek. Uwielbiał jej słodkie wargi.

Zorientował się, że przygląda się właśnie ustom. Liz w tej chwili nie potrafiła

nad sobą zapanować. Nie istniał najmniejszy nawet powód, żeby Clay znajdował się

w jej sypialni, a tym bardziej, aby ją rozbierał. Wbrew oczekiwaniom, poczucie winy

nie odezwało się. Nie był w stanie myśleć o honorze czy innych podstawowych

zasadach.

Doświadczone palce przesuwały się po spódnicy, póki nie wyczuły z tyłu

guziczka i zamka błyskawicznego. Rozpiął je, przyciskając policzek Liz do swej

piersi, następnie pozwolił, by lniana spódniczka swobodnie opadła na podłogę.

Nacisk małych piersi i szczupłych bioder omal nie doprowadził go do

szaleństwa. Podobną scenę wyobrażał sobie tak często, że strzępek atłasowych

majteczek mógłby równie dobrze nie istnieć. Zacisnął zęby. Czuł w żyłach tętniącą

krew. Liz odchyliła się do tyłu. Momentalnie zorientował się, że ma zamiar rozpinać

guziki jego koszuli. Lecz nie radziła sobie, wątpił nawet, czy mogłaby je dojrzeć.

Trzepotała rzęsami, drżały pod nią nogi. Z jej twarzy zniknął wreszcie wyraz udręki.

Pozwolił jej bawić się guzikami, sam tymczasem przechylił się, odrzucając

białą kołdrę na bok tapczanu. Poduszka, wciśnięta w obszytą koronkami poszewkę,

nie dawała się przesunąć.

Greene Jennifer - Kapryśna dama.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: