Goddard Kenneth - Alchemik.pdf - Goddard Kenneth - ssaaggaa

"Alchemik"

Kenneth GoddaRD

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa 199 ł

PROLOG

Kiedy zaczęli to wszystko opisywać w raporcie końcowym, od

razu się okazało, że kluczem do sprawy był Jamie MacKenzie,

chociaż motywom, jakie nim kierowały, wciąż brakowało sensu

Biorąc pod uwagę jego szczegółowo udokumentowany iloraz

inteligencji oraz znakomite wyniki w nauce, nie mogli uwierzyć,

że tak bystry młody człowiek mógł do tego stopnia zlekceważyć

lodowatą obojętność i przemoc nieodłącznie związane z profesją,

którą dobrowolnie obrał. Lecz z perspektywy czasu rzeczą aż

nazbyt ewidentną było, iż MacKenzie po prostu nie rozumiał ani

przerażającej wielkości, ani nieuniknionych konsekwencji głupiego

błędu, jaki popełnił.

Jamie musiał chyba wmówić sobie, że cała ta historia jest

tylko wspaniałą i nader lukratywną zabawą, co zakrawa na ironię,

bo o ile jego dodatkowe zajęcie dostarczało mu czasem uciech - a

na pewno sporo pieniędzy - zabawą bynajmniej nie było.

Dlatego kiedy w pokoju numer 245 domu akademickiego Voyćger

Hall na Uniwersytecie Kalifonijskim w San Diego zadzwonił

telefon, Jamie nie przeczuwał nic złego. Oderwał wzrok od swoich

obliczeń i z obojętnością i roztargnieniem sięgnął po słuchawkę.

- Halo?

- Sie masz Jamie. Jak leci?

MacKenzie natychmiast rozpoznał bełkotliwy głos Bobby'ego

Lockwooda. Kiwnął głową. Tym razem alkohol, najpewniej piwsko.

Jak wszyscy mieszkańcy Voyager Hall, doskonale wiedział, że

urodzony na Alasce, a niedawno zmarły ojciec Bobby'ego Lockwooda

zostawił synowi coś więcej niż tylko jasnoniebieskie oczy, czarne

kręcone włosy, niezależność ducha i trochę ciężko zarobionego

grosza. Ale tym czymś nie było z pewnością zamiłowanie do wiedzy

jako takiej. Zainteresowania akademickie Bobby'ego ograniczały

się wyłącznie do badań nad różnorodnymi skutkami oddziaływania

środków chemicznych na ludzki umysł tudzież ciało. Tak się

przypadkiem zdarzyło, że jednym z najbardziej ulubionych przez

Lockwooda środków był alkohol etylowy.

- Gorąco - odrzekł dobrodusznie MacKenzie. - W przyszłym

tygodniu sesja. Zaczynam coraz poważniej myśleć, że najwyższa

pora przeczytać parę książek albo pojechać do Centrum i zarwać

jakąś dupcię. Nie mogę się zdecydować.

- No i git, będziesz miał dobry dzień! - rzucił ze śmiechem

Lockwood. - Słuchaj, stary. Niedawno poznałem taką jedną, rudą

zresztą. Chyba nieźle mi z nią idzie i w przyszłym tygodniu chcę

ją zabrać na narty, no wiesz. Sęk w tym, że nigdzie nie mogę

znaleźć porządnego śniegu. Pomyślałem sobie, że zwrócę się o

pomoc do pewnego dzianego i ustosunkowanego kumpla.

MacKenzie przeprowadził w myśli kilka obliczeń.

- Może będę mógł coś dla ciebie zrobić - rzekł ostrożnie. -

W tym miesiącu mam od groma zamówień, ale niewykluczone, że

dwójkę uda mi się dla ciebie jakoś wytrzasnąć. Ale to cię będzie

trochę więcej kosztowało. Towar pierwszej klasy jest dzisiaj

bardzo poszukiwany.

- To prawda, święta prawda - mruknął Lockwood. - Dwójka nam

wystarczy, przyjacielu, aż nadto. No to ile zedrzesz ze starego

kumpla, hę?

- O tej porze roku za dostawę ekspresową biorę minimum dwie

stówy - odparł MacKenzie. - Ale jak dla ciebie, niech będzie sto

pięćdziesiąt. Pasuje?

- Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć, Jamie. - Bobby aż

westchnął ze szczęścia. - Jutro wieczorem moja pani będzie

promieniała z wdzięczności.

- Naprawdę? - MacKenzie zachichotał. Rozbawiło go to, bo

kędzierzawy, niebieskooki Lockwood miał wśród studentów reputację

ostrego podrywacza i zazwyczaj obywał się bez żadnych środków

wspomagających. - Ona wie, że szykujesz dla niej paczuszkę?

- Słyszę, jak się dobija do moich drzwi, kochany! Więc jak

to załatwimy? Jak zwykle?

- Jak zwykle. Skrytka 245.

- Forsa już do ciebie płynie, stary. Jeszcze raz wielkie

dzięki. Tylko nie siedź za długo nad tymi... książkami.

MacKenzie

uśmiechnął się, odłożył słuchawkę i spojrzał na zegarek. Piątek,

ósma czterdzieści pięć wieczorem. Mnóstwo czasu, żeby pójść do

Centrum Studenckiego, przerzucić kilka rozdziałów rachunku

różniczkowego i wybrać - oraz zarwać - odpowiedni towar na

weekend.

Uśmiechając się ze szczerym, niczym nie zmąconym

ukontentowaniem, MacKenzie chwycił gruby, rzadko otwierany

podręcznik do rachunku różniczkowego, sięgnął po błękitnozłotą

wiatrówkę i ruszył do drzwi.

Zważywszy wszystkie korzyści płynące z jego obecnego stylu

życia, bezsensem było namawiać Jamiego, by bardziej przykładał

się do nauki, a przynajmniej do nauki w uniwersyteckim tego słowa

znaczeniu. O tak, wielu ludzi próbowało go do tego skłonić, jak

najbardziej. Ludzi takich jak choćby wydziałowy opiekun do spraw

naukowych, trzech profesorów Bobby'ego, paru kumpli z pierwszego

roku, nie wspominając już o kilku bardzo bliskich przyjaciołach,

którzy właściwie powinni wiedzieć, że to naprawdę bez sensu.

Ale z drugiej strony fakt, że ludzie ci w ogóle przejmowali

się edukacją MacKenziego zakrawał na ironię, albowiem dzień w

dzień każdy z nich rozmyślnie dostarczał Jamiemu zachęty do

kompletnej obojętności wobec rzeczy tak trywialnych, jak

zbliżająca się sesja egzaminacyjna. Tą zachętą były oczywiście

pieniądze. «Ściślej mówiąc, bardzo dużo pieniędzy.

Za każdym razem, kiedy jeden z tych szlachetnych osobników

kupował od Jamiego gramową paczuszkę białego krystalicznego

proszku - w położonym nad brzegiem oceanu kampusie MacKenzie miał

opinię najbardziej zaufanego i pewnego handlarza kokainą - po

prostu umacniał go w przekonaniu, iż życie jest niczym kawałek

pysznego ciasta, które upieczono, pokrojono i osobiście

dostarczono mu do drzwi. Dlatego w wieku lat osiemnastu Jamie

MacKenzie miał niemal wszystko, czego od życia chciał: stały i

wystarczający napływ pieniędzy, najlepszego gatunku narkotyki,

kampus pełen młodych, chętnych dziewczyn, szafę zapchaną drogimi,

modnymi ubraniami i nowiutki angielski sportowy samochód, za

który zapłacił gotówką; uwzględniając konieczność zachowania

niezwykłej ostrożności podczas wykonywania codziennych obowiązków

zawodowych, cieszył się poza tym w miarę satysfakcjonującym

rozgłosem i szacunkiem.

Rzeczą zrozumiałą jest, że umysł osiemnastolatka nie mógł

tego wszystkiego w pełni ogarnąć, jednak tym, co Jamiego brało

najbardziej, był fakt, że podtrzymywanie jakże luźnego i

dostatniego trybu życia wcale nie wymagało ciężkiej pracy. Ba,

praktycznie żadnej pracy. Co tydzień odbierał towar, rozprowadzał

go i zgarniał forsę. Tyle. Dziecinna igraszka dla detalisty tak

inteligentnego jak Jamie MacKenzie.

Zaczynał w niedzielę rano. Otwierał kluczykiem metalową

kasetkę ukrytą pod najniższą szufladą niezwykle ciężkiej dębowej

serwantki stojącej w jego pokoju i wyjmował z niej dwa tysiące

pięćset dolarów w banknotach o małym nominale (nierzadko brał

dwa, a nawet trzy razy więcej). Włożywszy pieniądze do

niewielkiej koperty, zaklejał ją, kładł się na łóżko z czymś

lekkim do czytania - najczęściej z drogim magazynem porno - i

czekał.

O dziewiątej trzydzieści, plus minus pięć minut, w pokoju,

którego z nikim nie dzielił, dzwonił telefon. Rozmówca Jamiego

podawał mu namiary budki telefonicznej, gdzieś w kampusie, oraz

godzinę przybycia - zwykle dziesięća do piętnastu minut po

rozmowie, zależnie od odległości.

W umówionej budce MacKenzie odbierał drugi telefon. Tym

razem otrzymywał wskazówki, jak dotrzeć do "skrytki", gdzie miał

nastąpić "zrzut". Taką "skrytką" był na przykład pojemnik na

zużyte ręczniki papierowe w jednej z licznych toalet w kampusie

albo w najbliższej okolicy. Otwierał pojemnik uniwersalnym

kluczem, wsuwał kopertę pod ręczniki, możliwie niegłęboko, i

wracał prosto na uniwersytet.

Zgodnie z bardzo wyraźnymi poleceniami Jamie nigdy, ale to

nigdy nie kręcił się w pobliżu skrytki, by zidentyfikować

śmieciarza, który, jak przypuszczał, przychodził niedługo potem.

Będąc osobnikiem nader praktycznym, MacKenzie słusznie zakładał,

że taka ciekawość jest rzeczą wysoce niebezpieczną, możliwe nawet

że zgubną w skutkach. Żaden problem, gdyż tożsamość "łącznika"

niezbyt Jamiego interesowała.

Jak dotąd pestka.

Odbiór towaru, następna faza cotygodniowej procedury

odbywał się wieczorem w pierwszy wtorek po zrzucie. O szóstej

czterdzieści pięć, po typowo stołówkowej i pozbawionej smaku

kolacji, Jamie MacKenzie wracał jak co dzień do akademika,

wystukiwał czterocyfrowy kod, otwierał skrzynkę i wyjmował

pocztę. We wtorki, czasami w środy, wśród listów znajdował

dwadzieścia osiem, pięćdziesiąt sześć, a niekiedy nawet

osiemdziesiąt cztery gramy czterdziestoprocentowej kokainy. Każda

partia towaru była zapakowana w kilka cieniutkich, hermetycznie

zamkniętych paczuszek z wytrzymałego plastiku.

Otrzymawszy tygodniowy zapas narkotyku, MacKenzie szedł

szybko i ostrożnie do swego pokoju. Natychmiast zatrzaskiwał dwa

zamki u drzwi, zamykał okno, zaciągał firankę i czekał.

Punktualnie o siódmej, gdy zaczynała się ściśle

przestrzegana trzygodzinna nauka własna, Jamie otwierał skrytkę w

serwantce, wyjmował z niej elektroniczną wagę szalkową, ponad

dwulitrowy słój z laktozą, wielki moździerz i tłuczek, pudełko z

grubymi, błyszczącymi papierkami w kształcie kwadracików i

niewielką metalową łopatkę. Układał te przedmioty na uprzątniętym

fragmencie blatu biurka, siadał i resztę wieczoru spędzał na

ważeniu i pakowaniu kokainy.

Jamie był tak zwanym "detalistą" albo "gońcem", jak nazy-

wano handlarzy najniższego szczebla. Ważenie i pakowanie towaru

nie wymagało od nich jakichś specjalnych predyspozycji, poza

odrobiną zręczności, niezbędną do obsługiwania wagi i składania

maleńkich kopert z błyszczącego papieru. Kalkulacja była

niezwykle prosta, co wynikało z dokładnie rozplanowanego

harmonogramu dystrybucji na poziomie hurtowników mniejszych, tych

obracających gramami kokainy, i większych - ci obracali

kilogramami.

Każda cotygodniowa partia czterdziestoprocentowej kokainy

ważyła około dwudziestu ośmiu gramów. Zadaniem MacKenziego było

odważyć z każdej dokładnie dwadzieścia pięć gramów narkotyku i

dokładnie zmieszać go z dwudziestoma pięcioma gramami

sproszkowanej laktozy. W rezultacie takiej operacji otrzymywał

pięćdziesiąt gramów dwudziestoprocentowej kokainy, którą

zapakowywał w pięćdziesiąt starannie odważonych jednogramowych

paczuszek.

Jako jeden z dwóch autoryzowanych detalistów w uniwersy-

teckim kampusie, MacKenzie miał sprzedać przynajmniej pięć-

dziesiąt jednogramowych paczuszek tygodniowo i zgarnąć za to trzy

tysiące dolarów. Dwa i pół tysiąca dolarów szło na niedzielny

zrzut; rankiem odbierał je łącznik. Pięćset dolarów i pozostałe

trzy i trzy dziesiąte grama czterdziestoprocentowej kokainy

zostawało dla Jamiego jako udział w zyskach ze sprzedaży każdej

partii proszku. Dla młodego człowieka była to kwota aż nadto

wystarczająca. Dzięki niej mógł sobie pozwolić na kobiety,

ubrania i samochody aż do końca swojej uniwersyteckiej kariery. O

ile tylko zachowa należytą ostrożność i nie stanie się chciwy

albo głupi.

Jednak oddając Jamiemu sprawiedliwość, należy uczciwie

stwierdzić, że do typów nieostrożnych nie należał. Z religijną

nabożnością przestrzegał naczelnych dyrektyw, jakie wbijano do

głów wszystkim detalistom tudzież mniejszym hurtownikom podległym

Generałowi. Sprzedawaj tylko ludziom, których znasz i którym

całkowicie ufasz, najlepiej z góry ustaloną ilość kokainy

tygodniowo. Nigdy nie sprzedawaj komuś, kogo niedawno

aresztowano. Nigdy nie proponuj towaru komuś, kogo nie

sprawdziłeś, a jeśli taka osoba pyta cię, czy sprzedajesz

narkotyki, zaprzeczaj. I nigdy, przenigdy nie sprzedawaj ludziom

zupełnie obcym. Tak więc klienta trzeba najpierw poznać i dopiero

wtedy ryzykować własny tyłek.

MacKenzie nie był też człowiekiem specjalnie chciwym. Kiedy

na rynku brakowało towaru, Jamie prawie nigdy nie podbijał ceny,

poza nielicznymi wyjątkami, jak choćby w przypadku ekspresowej

dostawy dla Bobby'ego Lockwooda, kiedy to musiał sięgnąć do

swoich prywatnych zapasów. I z pewnością nie zależało mu na tym -

jeszcze nie - by zostać hurtownikiem, mniejszym lub większym, bo

uważał, że na grubsze transakcje będzie miał mnóstwo czasu w

późniejszym okresie życia. Na razie Jamie MacKenzie był

całkowicie zadowolony z tego, że jest młodzieńcem w miarę

przystojnym, i że stopniowo zyskuje coraz większą popularność.

Wspomaganą, rzecz jasna, nie wysychającym strumieniem pieniędzy

oraz kokainy.

Nie, Jamie z pewnością nie zachował się nierozważnie, gdy o

Goddard Kenneth - Alchemik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: