Canoandes_Na_podboj_kanionu_Colca_i_gorskich_rzek_obu_Ameryk_becano.pdf

Canoandes

Rozdział I

Meksyk

K iedy pod koniec marca 1980 roku ponownie zna-

Nakaz Almaturu wywołał burzliwą dyskusję w naszej nie-

wielkiej grupie. Podzieliliśmy się na dwa obozy: tych, którzy

chcieli się podporządkować i wracać do Polski, oraz tych,

którzy za wszelką cenę pragnęli kontynuować dalszą podróż.

Sprawa miała się rozstrzygnąć na spotkaniu z ambasadorem

Józefem Klasą.

leźliśmy się w Meksyku, niemal od razu ruszyliśmy

na podbój rzek. Spłynęliśmy jako pierwsi Río Moc-

tezuma i Río Atoyac. Na początku kwietnia znaleźliśmy się na

niebezpiecznych wodach Río Santa Maria, która płynie korytem

wydrążonym w aż pięciu niezwykle zróżnicowanych kanionach.

Rzeka okazała się dla nas największym z dotychczasowych wy-

zwań. W ciągu dziewięciu dni pokonaliśmy 170 kilometrów, za-

liczając dwadzieścia jeden przenosek w miejscach, które okazały

się niespływalne. Do tego straciliśmy cały zapas żywności pod-

czas wywrotki pontonu i przez kilka kolejnych dni żywiliśmy się

wyłącznie złapanymi przez siebie rybami. Przeszliśmy prawdziwy

test sprawności, cierpliwości i pokory wobec natury.

Kiedy usiedliśmy w bibliotece i zaczęliśmy rozmawiać z kon-

sulem Stanisławem Ratajczakiem, z trudem zachowywaliśmy

spokój. Ambasador był zajęty, dołączył do nas jednak nieco

później. Obydwaj dyplomaci, bardzo nam przychylni, słucha-

li z uwagą naszych argumentów. Marek Byliński, kierownik

wyprawy, zaciekle bronił decyzji Almaturu, uważając, że jest

odpowiedzialny za sprowadzenie wszystkich do kraju. Część

grupy, sami kawalerowie (reszta miała już rodziny), czyli ja

– Andrzej Piętowski, Piotr Chmieliński, Jurek Majcherczyk

i Jacek Bogucki, staraliśmy się przekonać wszystkich, że bez

dotarcia do Ziemi Ognistej nie ma po co wracać do kraju.

Zbyszek Bzdak, fotograf wyprawy, był niezdecydowany.

Z jednej strony czuł lojalność wobec kierownika, któremu

podlegał, z drugiej zaś miał uczucie niedosytu, w końcu

przyjechał tu, by zrobić niepowtarzalne zdjęcia niezwykłych

miejsc. W pewnym momencie Marek poprosił o przerwę, aby

załatwić coś na mieście, i wyszedł.

Gitara i śpiew towarzyszyły spotkaniom na każdym szczeblu – tu Andrzej Piętowski gra na gitarze

po spotkaniu z członkami Klubu Wspinaczy w Meksyku

fot. Zbigniew Bzdak

Canoandes 79 nieoczekiwanie stała się wyprawą, która zde-

cydowała o moich dalszych losach i moim miejscu na ziemi,

podobnie jak w przypadku kolegów, z którymi dotarłem nad

Río Colca i do Ziemi Ognistej. Zbieg wielu okoliczności, w tym

także politycznych, sprawił, że Polskę, zamiast po kilku miesią-

cach od wyjazdu, zobaczyłem po jedenastu latach. Właściwie

nie powinien się temu dziwić, wyprawa od początku wymykała

się przemyślanym i przygotowanym przez nas planom. Pomimo

zawirowań i komplikacji pozwoliła jednak zrealizować powzięte

zamiary i w nowej sytuacji wytyczyć życiowe cele.

Wróćmy teraz do roku 1980, kiedy opuściliśmy przyjazne

Casper w Stanach Zjednoczonych i z nowiutkim pontonem,

wiosłami, kamerami oraz innym sprzętem znaleźliśmy się znów

w Meksyku.

W planach mieliśmy podbój kolejnych rzek w tym kraju, a po-

tem przejazd przez Amerykę Środkową, przepłynięcie kanionu

Colca w Peru i dotarcie do Argentyny i jej Ziemi Ognistej. Ale

o tym opowie już Andrzej Piętowski.

Pełni wiary w swoje możliwości i z głowami przepełnionymi

planami o zdobywaniu kolejnych rzek wróciliśmy do Ciudad de

México. I tu nasz entuzjazm gwałtownie zgasł. W polskiej am-

basadzie czekała na nas wiadomość, która nadeszła z Almaturu.

Właściwie nie tyle wiadomość, co kategoryczne wezwanie do

natychmiastowego zakończenia wyprawy i powrotu do Polski.

Czyżby nasz sen o Argentynie i nieprzepłyniętych rzekach w An-

dach miał się nie ziścić? Tyle przygotowań, tyle pokonanych

przeszkód, tyle pracy włożonej w organizację wyprawy i wszyst-

ko miało pójść na marne? Trudno było się pogodzić z taką myślą.

Waszyngton, styczeń 2013

Canoandes

Meksyk

Zebraliśmy się ponownie późnym popołudniem. Czekaliśmy

na Marka. Właściwie nic nowego nie mieliśmy sobie do po-

wiedzenia. Wszystkie argumenty zostały przedstawione, teraz

musieliśmy tylko poczekać na decyzję ambasadora. W końcu

rozległ się ostry dźwięk dzwonka do drzwi. Wrócił Marek, go-

tując się z wściekłości. Wszedł do biblioteki i krzyknął:

– Kto zabrał pieniądze z konta wyprawy?!

– Ja zabezpieczyłem nasze wspólne pieniądze, abyśmy mogli

skończyć wyprawę do Ziemi Ognistej – odpowiedziałem.

Podczas mojej nieobecności obaj panowie – ambasador i kon-

sul – naradzili się i ustalili plan, który miał pogodzić naszą

grupę. Po dostarczeniu przeze mnie pieniędzy i ich przeliczeniu

ambasador oznajmił:

– Rozmawiałem z niektórymi z was oraz z panem konsulem

i doszliśmy do wniosku, że ci, którzy chcą, powinni kontynuować

wyprawę. Pozostali wrócą do domu przy pierwszej nadarzającej

się okazji. Samochód i sprzęt odeślemy do Almaturu najbliższym

statkiem. Grupa kontynuująca wyprawę ma wybrać kierownika

i ustalić, jaki sprzęt jest jej niezbędny. Nie chcemy więcej słyszeć

o nieporozumieniach. Jesteście tutaj, aby wykonać założony pro-

gram. Pamiętajcie, że reprezentujecie Polskę, a nie tylko siebie.

Teraz czekam na wybór nowego kierownika wyprawy.

Tuż przed spotkaniem w ambasadzie doszliśmy z Piotrem do

wniosku, że trzeba zabezpieczyć nasze wspólne zasoby inanso-

we. Po kryjomu wymknąłem się z naszego obozu i pojechałem

do banku. Pieniądze zdeponowałem u znajomych Polaków

pracujących w meksykańskim biurze Organizacji Narodów

Zjednoczonych.

Po tych słowach wyszedł. Zrozumieliśmy, że nie czas na kłótnie

i przepychanki. Po krótkiej dyskusji zostałem zgłoszony na kie-

rownika. Głosowanie było jednomyślne. Otrzymałem krótkie

brawa i wyszliśmy z biblioteki.

Przysłuchujący się nam ambasador był zbulwersowany. Chyba

po raz pierwszy, odkąd go poznałem, podniósł głos. I zawsty-

dził nas wszystkich.

– To wy nosicie krzyżyki na szyjach, chodzicie do kościoła, a za-

chowujecie się jak… – tu głos mu się urwał – …jak chuligani.

Ciszę, która zapadła po tych słowach, przerwał jego już spokoj-

ny głos:

– Panie Andrzeju, daję panu mojego kierowcę. Pojedzie pan

natychmiast i przywiezie pieniądze. Ma pan na to czterdzieści

pięć minut. Pieniądze zdeponujemy w sejie ambasady. A po-

tem zaczniemy rozmawiać.

– Tak jest, panie ambasadorze – odparłem. Jego słowa za-

brzmiały dla mnie tak, jakby nie wszystko było jeszcze stracone.

Wsiadłem do czekającego przez ambasadą auta i wraz z kierow-

cą popędziliśmy do znajomych, u których zostawiłem pieniądze

wyprawy.

Reorganizacja naszej wyprawy wymagała podzielenia ekwipun-

ku na ten, który mieliśmy zabrać w dalszą podróż, i ten, który

musiał wrócić do kraju. Część pieniędzy przekazaliśmy kole-

gom odlatującym do Polski. Niebawem ciężarówka, motocykle

i sprzęt załadowane na statek w porcie Veracruz odpłynęły wraz

z naszym kierowcą Jankiem. A my musieliśmy znaleźć nowy

środek lokomocji.

Zadzwoniłem do naszych przyjaciół Jadzi i Jurka Jabczyńskich,

którzy prowadzili słynny Cyrk Jabczyńskich. Mieszkali w Las

Vegas. Poprosiłem ich o znalezienie taniej furgonetki lub vana,

abyśmy mogli pojechać do Argentyny. „Nie ma sprawy” – usły-

szałem. „Oddzwonimy za dzień lub dwa”. Następna rozmowa

była już zaproszeniem: „Przyjeżdżajcie, mamy coś na oku”.

Río Santa Maria w Meksyku to kolejny podbój Canoandes 79;

w kajaku Piotr Chmieliński

fot. Zbigniew Bzdak

Canoandes

Meksyk

Poleciałem razem z Piotrem. Jadzia i Jurek odebrali nas z lot-

niska, jak zawsze uśmiechnięci, okazujący radość na widok sta-

rych przyjaciół. Po południu Jurek, szef akrobatów cyrkowych

pracujących w hotelu Hilton-Flamingo, zaprosił nas na spotka-

nie z zespołem. Staliśmy w kręgu na placu w centrum miasta,

przed ich mieszkalnymi wozami kempingowymi. Jurek wyszedł

na środek placu tym swoim charakterystycznym „gumowym”

krokiem akrobaty i oznajmił:

– Naradziliśmy się z całą grupą. Mamy stałą pracę i nie musimy

przewozić trampolin oraz sprzętu do wielu miejsc. Doszliśmy

więc do wniosku, że nasza furgonetka Chevrolet Cheyenne

nie jest nam potrzebna. Dlatego darujemy ją waszej wyprawie.

Mamy nadzieję, że będzie wam służyć do samej Ziemi Ognistej.

Na twarzach akrobatów malowały się życzliwe uśmiechy. My

z Piotrem staliśmy jak wmurowani. Byliśmy kompletnie zasko-

czeni gestem przyjaciół, myśleliśmy nawet, że trochę jesteśmy

go niegodni. Wybąkałem coś jak zapytanie, czy to naprawdę

jest prezent. Akrobaci roześmiali się tylko i otoczyli nas zwar-

tym kołem, gratulując i zapraszając na wieczorne przyjęcie

w schronisku, wysoko ponad Las Vegas, w Sierra Nevada. Piotr

dostał kluczyki do samochodu, a ja tytuł własności do naszego

nowego wspaniałego auta.

Na złomowisku zakupiliśmy białą naczepę kempingową do

zamontowania na platformie, z drzwiami z tyłu, do tego dwa

skórzane fotele i mnóstwo innych niezbędnych rzeczy. Pod-

pięliśmy jeszcze do furgonetki platformę dwukółkę, na której

mieliśmy zbudować nową przyczepę kajakową.

Następnego dnia wyruszyliśmy z zawrotna prędkością 70 mil

na godzinę na południe, do granicy z Meksykiem. Celnicy

meksykańscy chcieli wprawdzie opodatkować dwóch gringos ,

ale pokazaliśmy im list od prezesa Narodowego Instytutu Spor-

tu i pisma z ambasady, wręczyliśmy kilka proporczyków oraz

broszurek wyprawy i pozwolono nam jechać dalej.

Nazajutrz przerejestrowaliśmy samochód na moje nazwisko, bo

miałem już amerykańskie prawo jazdy z Chicago. Do zderza-

ków przykręciliśmy niebieskie tablice rejestracyjne z Nevady.

Podróżowaliśmy wzdłuż Sierra Nevada, półpustynnych wzgórz

porośniętych kaktusami. Słońce prażyło niemiłosiernie. Ja pro-

wadziłem, a Piotr, wysmarowany obicie olejem diesla, opalał się

w najlepsze, rozparty na jednym ze skórzanych foteli, które przy-

kręciliśmy do podłogi przyczepy. Odkąd go znałem, uwielbiał się

opalać. Widziałem Piotra w lusterku wstecznym – gdy chciał się

zatrzymać, po prostu dawał znak. Po czterech dniach dotarliśmy

do stolicy, zajeżdżając z gracją przed dom przyjaciół, u których

się zatrzymaliśmy. Byli pod wrażeniem naszego nowego auta,

informacji o niesamowitej szybkości, jaką nasz „chevy” rozwijał,

i o zaoszczędzonej fortunie. Zaprzyjaźniony kajakarz, Luis Sier-

ra, zabrał auto do warsztatu na politechnice i w ciągu tygodnia

mieliśmy nową przyczepę na kajaki, wyposażone wnętrze nacze-

py kempingowej i nawet dzwonek do kabiny kierowcy. Wszystko

za darmo – kolejny prezent dla los amigos Polacos .

Nowy samochód potrzebował nowej przyczepy;

musiała ona pomieścić większą część bagażu wyprawy

fot. Zbigniew Bzdak

wizy, dokładnie określając i dokumentując cel podróży. To zaś

trwało wieki. Na szczęście konsul, będący dziekanem Korpusu

Konsularnego, zwołał dwie narady konsulów akredytowanych

w Meksyku i tak pokierował sprawą, że w ciągu tygodnia uzy-

skaliśmy pozwolenie na wjazd do wszystkich krajów. Z wyjąt-

kiem Hondurasu.

Moim zadaniem było odebrać wszystkie wizy z konsulatów

zlokalizowanych w różnych częściach Ciudad de México. Jeź-

dziłem na motocyklu, w żółtym kasku hokejowym produkcji

ZSRR na głowie i podkoszulku z napisem „Polonia”. Mój

wygląd musiał wzbudzać sympatię, bo często zwalniano nas

z opłat za pieczątki i znaczki w paszportach. Cieszyłem się też

sporym zainteresowaniem ze strony urzędniczek konsularnych,

które częstowały mnie kawą najwyższej jakości.

Podczas gdy my dokonywaliśmy reorganizacji naszej wyprawy,

konsul Ratajczak robił wszystko, co w jego mocy, by umożliwić

nam uzyskanie wiz do bananowych republik. Problem w tym,

że władzę w Nikaragui przejął rząd promoskiewski zwalczany

przez oddziały contras wspomagane przez CIA i prezydenta

Ronalda Reagana. Groźba rozprzestrzenienia się wpływów ko-

munistycznych zawisła nad całym regionem. Polska znalazła się

na liście państw, których obywatele musieli się starać o specjalne

Od dawna byliśmy gotowi do wyjazdu na południe. Sprzęt pły-

wacki został sprawdzony na rzece Amacuzac, samochód przy-

stosowany do jazdy w terenie, dwa zapasowe koła zamontowane

Guillermo López Portillo był pod wrażeniem naszych dokonań oraz naszego samochodu,

który otrzymaliśmy od cyrkowej grupy Jabczyńskich z Las Vegas

fot. Zbigniew Bzdak

Canoandes

Meksyk

nad kabiną, a Ministerstwo Spraw Zagranicznych w Tegucigal-

pie nadal milczało odnośnie naszych pozwoleń na przejazd

przez Honduras. Upłynął miesiąc od powrotu z Las Vegas

i trochę się już niepokoiliśmy o losy naszej wyprawy. Fiesty

pożegnalne odbywały się nieprzerwanie w każdy weekend.

Konsul Ratajczak był jednak dobrej myśli.

– Panowie, sprawa będzie pozytywnie załatwiona – powtarzał.

Podziękowaniom z obydwu stron nie było końca, czułem się

świetnie w roli prawie konsula Polski w Meksyku. Wróciłem

radosny z naszymi paszportami zawierającymi komplet nie-

zbędnych wiz. Koledzy powitali mnie entuzjastycznie. Wresz-

cie nadszedł czas wyjazdu. Ambasada polska zaprosiła nas na

pożegnalne spotkanie. Wcześniej jednak wydaliśmy najdłuższą

iestę pożegnalną w obozie przy olimpijskim torze kajakowym

Cuemanco. Żegnaliśmy wielu przyjaciół, tak Polaków, jak

Meksykanów. A potem udaliśmy się do ambasady znajdującej

się przy swojsko brzmiącej dla naszych uszu Calle Cracovia.

Ostatnie słowa podziękowań i w drogę!

Któregoś poranka zadzwoniłem do ambasady i wreszcie usły-

szałem komunikat, na który od tak dawna czekaliśmy.

– Proszę jechać z paszportami do konsulatu Hondurasu. Czeka

na pana konsul o długim, pięknie brzmiącym hiszpańskim

nazwisku. Niestety, będzie opłata, po dziesięć dolarów od wizy

– poinformował mnie Stanisław Ratajczak.

Pospiesznie przebrałem się w bardziej wizytowy strój i pogna-

łem na motorze do śródmieścia. Zaparkowałem motocykl na

chodniku przed wejściem do konsulatu honduraskiego i zgło-

siłem ochroniarzowi, że ma go pilnować. Nie wiedząc, kim

jestem, posłusznie odparł: „ Si señor, no hay ningún problema ”,

Tak, proszę pana, oczywiście. I uśmiechnął się służbowo, od-

słaniając piękne białe zęby. Wypełniłem formularze, podałem

paszporty do okienka konsularnego. Poczęstowano mnie café

de altura – najlepszym gatunkiem kawy, którą uprawia się

wysoko w górach – i kazano czekać. Zaczęło mi się dłużyć.

Po trzeciej kawie, kiedy byłem już mocno pobudzony kofeiną,

zostałem poproszony do gabinetu konsula. Przystojny młody

dyplomata podał mi rękę na powitanie. Zaczął rozwodzić się

nad przykładnymi stosunkami łączącymi go z jego przyjacie-

lem konsulem Ratajczakiem. Przepraszał też kilka razy, że mu-

sieliśmy tyle czekać na wizy do jego pięknego kraju. W końcu

wręczył mi paszporty, w których tkwiły kartki z wizami i wie-

loma pieczątkami.

– No hay ningún problema, señor Pietowski . Nie mogłem wam

wbić wiz do paszportów, bo wystawiłem wizy tranzytowe na

czterdzieści osiem godzin. Ale to wam na pewno wystarczy na

przejazd do Nikaragui – zapewnił.

Chevrolet, pokonując ostre zakręty, wspinał się na krawędź

Sierra Nevada. Z góry spoglądaliśmy na malejące w dolinie

jedno z największych miast naszej planety. Byliśmy wzruszeni,

przypominając sobie tysiące sytuacji, w większości dobrych

lub nawet wspaniałych, jakie przeżyliśmy w tym mieście wśród

fantastycznych przyjaciół. Czuliśmy, że zamyka się pewien etap

w naszym życiu.

Trzech z nas siedziało w kabinie, dwójka obserwowała krajo-

brazy z wygodnych foteli w przyczepie kempingowej. Czasami

ci z tyłu używali dzwonka, aby poinformować nas, że mamy się

zatrzymać, czy to na zrobienie zdjęć, małe zakupy w przydroż-

nej budzie, czy to do toalety. Wciąż wspominaliśmy przeżycia

ostatniego roku, raz po raz wybuchaliśmy śmiechem, przypo-

minając sobie przygody na rzekach, zwłaszcza z naszymi gośćmi

w pontonie. Przyjemny wiatr z południa rozsadzał nam piersi

falami radości. Byliśmy na szczycie świata: droga do Patagonii

Zadowolenie ze zwycięstwa – Piotr Chmieliński niesie

kajak po przepłynięciu Río Pescados w Meksyku

fot. Zbigniew Bzdak

Canoandes

stała przed nami otworem! Wiele lat pracy i niebywały upór

zaczęły w końcu owocować. „Chevy” pokonywał kilometry

z szybkością małej awionetki. To nie ciężki star mitrężący całe

tygodnie na przejazdy.

– No problem – odparł gubernator płynną angielszczyzną. –

Wszystko naprawią w warsztatach policyjnych, mają bardzo

podobne samochody do waszego.

Wydał polecenie i kilka piosenek później powiedziano nam, że

możemy jechać do warsztatów. Nasi artyści wykonali pożegnal-

ne zdjęcia i obiecaliśmy odezwać się już z Argentyny.

– Uważajcie na siebie w bananowych republikach, nie podró-

żujcie nocą – pożegnał nas gubernator.

Problemy pojawiły się zaraz po przekroczeniu granicy stanu

Veracruz. Na gorącym asfalcie zaczęły pękać przywiezione ze

złomowiska w Las Vegas opony. Co kilkanaście kilometrów

stawaliśmy w przydrożnych warsztatach, gdzie zaklejano dziury

i wykonywano magiczne wprost sztuczki, łatając stary kauczuk

i kiwając przy tym z politowaniem głowami.

– Na tych oponach do Argentyny z pewnością nie dojedzie-

cie – zawyrokował jeden z umorusanych wulkanizatorów,

oglądając mapę podróży wymalowaną na ścianie przyczepy

kempingowej.

Rozdział II

Gwatemala

W warsztatach policji stanowej przyjęto nas „na baczność”.

Kierownik wypytywał, czego potrzebujemy, coraz odważniej

więc wyliczaliśmy zużyte części w starym chevrolecie. Tym

sposobem wymieniono olej, zainstalowano nową prądnicę oraz

wyklepano przygięty błotnik i klapę. Potem do pracy ruszyli

lakiernicy. Problem był tylko z oponami, właściwego rozmia-

ru nie było w magazynie. Pogodny kierownik warsztatów nie

przejął się tym zbytnio, zadzwonił do irmy Goodyear i załatwił

pozwolenie od kogoś „na górze” na zakup czterech nowych sze-

rokich opon typu wrangler. Tak mu poradzili eksperci, słysząc,

że jedziemy do Argentyny. Po dwóch dniach samochód i przy-

czepa wyglądały jak nowe. Sprawny lakiernik odmalował naszą

amatorską mapę na ścianie przyczepy kempingowej, wypisał

reklamy irm sponsorujących, a na drzwiach umieścił nazwę

Klubu Kajakowego „Bystrze” w języku hiszpańskim. Z boku

pojawił się napis informujący, skąd wziął się ten wspaniały we-

hikuł: „Dar Grupy Jabczyńskich z Las Vegas”. Na szybie tylnych

drzwi przyczepy nakleiliśmy kolorowy portret papieża Jana

Pawła II, uśmiechniętego i błogosławiącego całemu światu.

L śniący nowym lakierem chevrolet pędził równą asfal-

Belize, ówczesny Honduras Brytyjski, jak się bowiem okazało

w konsulacie w Méridzie, na wizy wystawiane przez Minister-

stwo Spraw Zagranicznych w Londynie trzeba było czekać

prawie miesiąc. Zdecydowaliśmy się zatem na inną trasę, nawet

kosztem ominięcia najpiękniejszych raf koralowych świata.

Jeżdżąc w ciemnościach nocy, z coraz większym zdziwieniem

i zniecierpliwieniem poszukiwaliśmy Tuxtla. Według mapy

znajdowaliśmy się w mieście, którego jednak… nie było! Wresz-

cie zapytaliśmy napotkanych wieśniaków o drogę. Śmiejąc się

niczym z udanego dowcipu, wyjaśnili:

– Takiego miasta nie ma, to wioska. Mapa, którą macie, została

przygotowana dla naszych nieprzyjaciół, Gwatemalczyków

i Belizeńczyków.

tową szosą na południe, szlakiem jednej z najstarszych

kultur amerykańskich. W podziw i zadumę wprawiały

nas majestat i tajemniczość odwiedzanych majańskich miast:

Xel Ha położonego nad samym morzem, Chichén Itzá z po-

tężną piramidą Kukulkana czy portowej miejscowości Tulum,

z małą plażą ze złotym piaskiem i turkusową wodą u stóp ruin

kamiennych budowli. List z Ministerstwa Kultury Meksyku

otwierał nam bramy do wszystkich zabytków pradawnej cywili-

zacji, co przy naszym skromnym budżecie i wielkiej ciekawości

świata było nie lada pomocą. W muzeach mogliśmy fotogra-

fować eksponaty. W ruinach miast Majów pozwolono nam

zaglądać do wszelkich zakamarków i wspinać się po stopniach

piramid, by z ich szczytów zachwycać się oszałamiającymi

widokami. Atmosfera wokół nas, Polaków, była niezwykle

życzliwa i serdeczna. Szczególnymi względami darzyła nas płeć

piękna. Señority z niedowierzaniem dotykały jasnych niczym

len włosów Jurka i wysyłały długie rozmarzone spojrzenia

w stronę jasnoniebieskich oczu Piotra.

Uznaliśmy, że na razie musimy dojechać do stolicy stanu,

Méridy. To wielkie miasto i tam na pewno coś wymyślimy. Na

ostatnich kołach wjechaliśmy do miasta i znaleźliśmy nocleg.

Upał był niesamowity, nawet w nocy.

Rano, odświeżeni po podróży, udaliśmy się do pałacu guber-

natora, aby wręczyć mu list polecający od meksykańskiego

prezesa Instytutu Sportu, prywatnie brata prezydenta kraju

– Guillerma Lópeza Portilla. Przyjęto nas bardzo serdecz-

nie. Obydwaj panowie przyjaźnili się od lat i byli wysoko

postawionymi działaczami tej samej partii – PRI (Partii Re-

wolucjo-Instytucjonalnej) – która od sześćdziesięciu lat spra-

wowała władzę w kraju. Po wypiciu świetnej kawy i odśpie-

waniu jakichś pieśni przy akompaniamencie gitary wreszcie

zapytano nas, czy czegoś nie potrzebujemy przed wyjazdem

do Gwatemali. Skromnie poinformowaliśmy gubernatora,

że mieliśmy problemy z ogumieniem samochodu i kilkoma

innymi drobiazgami.

Belize było wówczas przedmiotem sporu dyplomatycznego

i walk między Gwatemalą a Meksykiem. Do dziś mieszkańcy

terenów przygranicznych tego małego państwa czują się nie-

zbyt pewnie w swoich domach.

Długo nie mogliśmy się rozstać z naszymi dobroczyńcami.

Zamknęli garaż i odbyła się krótka, ale „intensywna” iesta.

Później mocno rozweseleni rozjechali się do domów. Nas na-

tomiast chevrolet powiózł do sąsiedniego stanu Quintana Roo,

do serca tajemniczej kultury Majów.

Późno w nocy rozłożyliśmy się więc w szczerym polu i zasnęliśmy

na polowych łóżkach, trzymając pod śpiworami maczety – na

wszelki wypadek. Obudziły nas pierwsze promienie słońca. Szyb-

ko zwinęliśmy obóz, zażyliśmy kąpieli w strumyku i z duszą na

ramieniu ruszyliśmy w kierunku szlabanu granicznego Meksyku.

Granicę z Gwatemalą postanowiliśmy przekroczyć w mieście

Tuxtla Gutiérrez, oznaczonym na mapie dużą gwiazdką. Tam

też mieliśmy zrobić ostatnie zakupy przed wjazdem do bana-

nowych republik. By dotrzeć do przejścia, musieliśmy okrążyć

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: