Feist Raymond E. - Konklawe Cieni 03 - Powrót wygnanca.pdf - Feist Raymond E - ssaaggaa

Raymond E. Feist

Powrót Wygnańca

(Exile’s Return)

Konklawe Cieni

Księga III.

Ta jest dla Jamesa,

Z całą miłością, jaką może dać ojciec.

Teraz rozumiem, choć późno imię twe oczyszczono,

I odzyskał sławę ten, kogo niegdyś potępiono.

Richard Savage

Dzieje Jamesa Fostera.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Więzień

Jeźdźcy byli coraz bliżej.

Jeszcze wczoraj Kaspar cieszył się tytułem księcia Olasko. Teraz czekał, gotów

na wszystko, poruszając lekko łańcuchami. Zaledwie chwilę wcześniej został

przeniesiony na tę zapyloną równinę przez białowłosego maga, który zanim zniknął,

zdobył się jedynie na kilka suchych pożegnalnych słów. I zostawił byłego władcę

całkiem samego, podczas gdy banda nomadów zbliżała się w zastraszającym tempie.

Kaspar nigdy jeszcze nie czuł się tak pełen sił i życia. Wyszczerzył zęby

w uśmiechu, wziął głęboki oddech i lekko ugiął kolana. Jeźdźcy rozproszyli się

i ustawili w półkolu. Domyślił się, że uważają starcie za dość ryzykowne, chociaż stał

przed nimi sam, bosy i pozbawiony wszelkiej broni. Jeżeli nie liczyć ciężkich

łańcuchów z obręczami i zamkami.

Jeźdźcy zwolnili. Książę naliczył ich sześciu. Nosili obco wyglądające stroje –

luźne płaszcze w kolorze indygo, a pod spodem białe kaftany przepasane biczami.

Szerokie szarawary włożyli w czarne skórzane buty. Na głowach mieli turbany,

których wolne końce opadały aż na prawe ramię. Domyślił się, że luźno zwisający

koniec może być szybko umocowany z lewej strony, a tym samym osłania nos i usta

przed wszechobecnym pyłem, wzniecanym przez nagłe podmuchy wiatru. Albo po

prostu umożliwia ukrycie twarzy właściciela. Stwierdził, że ubiór przypomina raczej

strój etniczny niż jakiś rodzaj munduru. Mężczyźni posługiwali się całą gamą

śmiercionośnej broni.

Ich przywódca przemówił w języku, którego Kaspar nie rozumiał, chociaż słowa

brzmiały mu dziwnie znajomo.

– Nie przypuszczam, byście znali język Olasko? – zapytał książę.

Mężczyzna, który zdaniem Kaspara był przywódcą oddziału powiedział coś do

towarzyszy, machnął ręką, a potem rozparł się w siodle i zaczął się przyglądać. Dwaj

podwładni zsiedli z wierzchowców i ruszyli w kierunku księcia, wyciągając broń.

Trzeci odplątał od pasa skórzany bat, który najwyraźniej miał służyć jako pęta dla

przyszłego więźnia.

Olaskanin pozwolił, aby łańcuch opadł lekko, opuścił ciężko ramiona, jakby

godził się z przeznaczeniem. Były władca natychmiast zorientował się, co zamierzają

napastnicy. Wyciągnął wnioski ze sposobu, w jaki się zbliżali. Byli to doświadczeni

wojownicy, twardzi, spaleni słońcem nomadzi, zapewne mieszkający w namiotach,

ale z pewnością nie odebrali wojskowego przeszkolenia. Jeden rzut oka pozwolił

Kasparowi wybrać odpowiednią strategię. Żaden z jeźdźców nie sięgnął jeszcze po

łuk.

Pozwolił, aby mężczyzna dzierżący skórzany bat podszedł bliżej, i w ostatniej

chwili kopnął go mocno. Trafił napastnika prosto w klatkę piersiową. Wiedział, że

zaatakowany nomada jest najmniej niebezpieczny ze wszystkich trzech, którzy się

zbliżali. Następnie Kaspar rozhuśtał łańcuchy i uderzył nimi prawie natychmiast.

Zbliżający się z prawej strony, uzbrojony w miecz, mężczyzna najwyraźniej uważał,

że jest poza zasięgiem księcia. Dostał prowizoryczną bronią prosto w twarz. Kaspar

usłyszał trzask łamanej kości. Napastnik w milczeniu osunął się na ziemię.

Ostatni szermierz zareagował szybko Uniósł miecz i krzyknął kilka

niezrozumiałych słów, które mogły być obrazą, zawołaniem bitewnym albo

wezwaniem jakiegoś obcego boga. W każdym razie przybysz nie wiedział, co znaczą.

Były władca zdawał sobie sprawę, że zostały mu trzy, może cztery sekundy życia.

Zamiast uciekać przed przeciwnikiem, rzucił się nań i uderzył go mocno całym

ciałem, miecz przeciął powietrze.

Udało mu się wepchnąć ramię pod pachę wojownika, a kiedy chybiony cios

wytrącił nomadę z równowagi, książę przerzucił go przez plecy. Mężczyzna poleciał

daleko i ciężko wylądował na twardej ziemi powietrze opuściło jego płuca ze

świstem. Kaspar podejrzewał, że nomada złamał sobie kręgosłup.

Raczej wyczuł, niż zobaczył, że dwaj łucznicy właśnie sięgają po strzały, więc

skoczył naprzód i przetoczył się po ziemi. Kiedy wstawał, dzierżył miecz najbliżej

leżącego napastnika. Wojownik co trzymał wcześniej rzemienny bat, próbował

podnieść się na nogi i także wyciągnąć ostrze, ale książę był już przy nim i uderzył

mężczyznę w głowę płazem. Nomada upadł na plecy nie wydając nawet jednego

dźwięku.

Kaspar nie był może tak doskonałym szermierzem jak Talwin Hawkins, ale przez

większość życia trenował walkę mieczem jako żołnierz i w bezpośrednim starciu czuł

się jak ryba w wodzie. Ruszył w kierunku trzech jeźdźców, z których dwóch

uzbrojonych było w łuki, a jeden w smukłą lancę. Ostatni z napastników wycelował

oręż w Olaskanina i wbił pięty w brzuch wierzchowca. Zwierzę z pewnością nie było

koniem szkolonym do bitwy, ale dobrze je ujeżdżono. Skoczyło naprzód jak sprinter

z linii startowej i książę ledwie uniknął stratowania. Mężczyzna prawie trafił go lancą

w pierś i tylko szybki unik w lewo ocalił atakowanemu życie. Gdyby koń stał metr,

czy dwa dalej w momencie startu, znalazłby się przy nim tak szybko, że Kaspar nie

byłby w stanie zrealizować swego zamiaru. Książę obrócił się wokół własnej osi,

lewą ręką złapał jeźdźca za luźny płaszcz na plecach. Przeciwnik został ściągnięty

z siodła.

Kaspar nie czekał, aż mężczyzna uderzy o ziemię, lecz obrócił się ponownie,

żeby stawie czoła bliższemu z łuczników, który właśnie usiłował naciągnąć łuk

Feist Raymond E. - Konklawe Cieni 03 - Powrót wygnanca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: