De La Cruz Mellissa Błękitnokrwiści 01 - Błękitnokrwiści.pdf - Mellissa De La Cruz - milagre

MELISSA DE LA CRUZ

Błękitnokrwiści

Tom I

Rodzina nie jest po prostu sumą powiązań, tworzących wielką, rozległą sieć relacji…

rodzina… to nazwisko, materialne i symboliczne dziedzictwo, rodzaj udziałów w

Ameryce, opisujące w całości pochodzenie, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Eric Homberger, Mrs. Astor’s New York

You can’t push it underground

You can’t stop it screaming out

How did it come to this?

You will suck the life out of me…

- Muse, Time Is Running Out

Sto dwie osoby przybyły do Ameryki na pokładzie statku „Mayflower” w

listopadzie 1620, ale tylko niespełna połowa z nich dożyła założenia kolonii w

Plymouth w następnym roku. Chociaż nikt nie zmarł w czasie podróży przez

ocean, życie w Nowym wiecie okazało się niezwykle trudne, szczególnie dla

najmłodszych. Śmierć zbierała żniwo głównie wśród tych, którzy nie skończyli

jeszcze szesnastu lat.

Tak wysoka śmiertelność spowodowana była z jednej strony ostrą zimą, z

drugiej zaś tym, że podczas gdy mężczyźni przebywali na świeżym powietrzu,

budując domy i pijąc czystą wodę, kobiety i dzieci pozostawały w

wilgotnym, zatłoczonym wnętrzu statku przed dodatkowe cztery miesiące,

czekając na wzniesienie budynków mieszkalnych i gospodarczych. Młodzi

purytanie zwyczajowo opiekowali się chorymi, co zwiększało ich podatność na

wiele chorób, w tym śmiertelną chorobę krwi, która w dokumentach historycznych

była nazywana „wysuszeniem”.

Myles Standish został wybrany na gubernatora kolonii w

roku 1622 i piastował ten urząd przez trzydzieści rocznych kadencji. Z żoną Rose

mieli czternaścioro dzieci, i co godne odnotowania, było to siedem par bliźniąt.

Niezwykły splot wydarzeń sprawił, że w ciągu kilku lat liczebność kolonii

podwoiła się, ponieważ we wszystkich ocalałych rodzinach pojawiły się ciąże

mnogie.

Śmierć i życie w kolonii Plymouth (1620 – 1641),

prof. Lawrence Winslow Van Alen

Nowy Jork

Teraźniejszość

JEDEN

Klub The Bank mieścił się w zniszczonym, kamiennym budynku na końcu

Houston Street, na ostatnim skrzyżowaniu między pylistym East Village a dziczą Lower

East Side. Gmach, niegdyś główna siedziba szacownego domu inwestycyjnego i

maklerskiego Van Alenów, imponował przysadzistą, klasyczną bryłą, sześciokolumnową

fasadą i onieśmielającymi żłobieniami – ostrym ząbkowaniem, pokrywającym

powierzchnię frontonu. Przez wiele lat stał opuszczony, pusty i zdewastowany na rogu

Houston i Essex, aż pewnego zimowego wieczora noszący opaskę na oku sponsor

nocnych klubów przechodził tamtędy po skonsumowaniu hot doga w Katz’s Deli.

Poszukiwał miejsca, w którym mógłby zaprezentować nową muzykę tworzoną przez jego

didżejów – mroczne, przejmujące brzmienia „trance”.

Pulsująca muzyka wylewała się teraz na chodnik, gdzie Schuyler Van Alen,

drobna, kruczowłosa piętnastolatka o intensywnie niebieskich oczach podkreślonych

ciemnym cieniem do powiek, czekała nerwowo na końcu kolejki przed wejściem.

Zeskubywała z paznokci odpryskujący czarny lakier.

- Naprawdę myślisz, że nas wpuszczą? – zapytała.

- Spoko. – Jej najlepszy przyjaciel, Oliver Hazard – Perry, uniósł brwi. – Dylan

mówił, że to łatwizna. Poza tym zawsze możemy pokazać im tę tablicę. W końcu to

twoja rodzina wybudowała ten dom, nie? – wyszczerzył zęby.

- I co jeszcze? – Schuyler uśmiechnęła się, przewracając oczami. O ile wiedziała,

była spokrewniona z muzeum Ficka, Van Wyck Expressway i Hayden Planetarium, plus

minus jedna czy dwie instytucje (lub arterie). Wyspa Manhattan była nierozerwalnie

połączona z historią jej rodziny. Nie sprawiało jej to większej różnicy. Pieniędzy miała

zaledwie tyle, by starczyło na pokrycie dwudziestopięciodolarowej opłaty za wstęp do

klubu.

Oliver z czułością objął przyjaciółkę ramieniem.

- Nie martw się! Za bardzo się przejmujesz. Będzie fajnie, obiecuję.

- Wolałabym, żeby Dylan na nas zaczekał – denerwowała się Schuyler, drżąc z

zimna w długim, czarnym, zapinanym swetrze z wycięciami na ramionach. Wyszperała

go tydzień wcześniej w tanim sklepie Manhattan Valley. Sweter pachniał stęchlizną i

zwietrzałą wodą różaną, a drobna sylwetka Schuyler ginęła w jego obfitych fałdach.

Zawsze wyglądała, jakby tonęła w tkaninach. Czarny sweter sięgał jej prawie do łydek.

Pod spodem miała jednolicie czarny T-shirt, włożony na znoszony, szary, ciepły

podkoszulek. Lamówka zamiatającej chodnik cygańskiej spódnicy, była czarna jak u

dziewiętnastowiecznej ulicznicy. Nosiła ulubione czarno-białe tenisówki Jacka Purcella,

z otworem na czubku. Ciemne, falujące włosy zebrała do tyłu i związała ozdobioną

szarfą, którą znalazła w szafie babki.

Zachwycająca uroda Schuyler, jej słodka twarz w kształcie serca, lekko zadarty

nosek i delikatna, mleczna skóra kryły w sobie coś niemal eterycznego. Przywodziła na

myśl drezdeńską lalkę w stroju czarownicy. Dzieciaki w Duchesne uważały, że ubiera się

jak menelka. Wyjątkowo nieśmiała i zamknięta w sobie, została niesłusznie uznana za

zarozumiałą, podczas gdy była po prostu trochę wycofana.

Oliver, wysoki i szczupły, o przystojnej elfie twarzy, obramowanej szopą

intensywnie kasztanowych włosów, wystających kościach policzkowych i życzliwych,

brązowych oczach nosił prosty, wojskowy płaszcz, narzucony na flanelową koszulę i

postrzępione niebieskie dżinsy. Oczywiście koszula była od Johna Varvatosa, a dżinsy

marki Citizens of Humanisty. Oliver uwielbiał grać rolę zbuntowanego nastolatka, ale

jeszcze bardziej uwielbiał zakupy w Soho.

Byli najlepszymi przyjaciółmi od drugiej klasy, kiedy opiekunka pewnego dnia

zapomniała zapakować Schuyler drugie śniadanie, a Oliver oddał jej pół swojej kanapki z

sałatą i majonezem. Kończyli nawzajem swoje wypowiedzi, a kiedy byli znudzeni, lubili

czytać głośno przypadkowe strony z Infinite Jest. Oboje chodzili do Duchesne ze

względu na swój rodowód, który wywodzili od osadników z „Mayflower”. Drzewo

genealogiczne Schuyler liczyło sześciu prezydentów USA. Ale nawet z takim

pochodzeniem nie pasowali do Duchesne. Oliver wolał muzea od lacrosse’a, a Schuyler

nie odwiedzała fryzjerów i kupowała ubrania w sklepach wysyłkowych.

Dylan Ward – chłopak o smutnej twarzy, długich rzęsach, przenikliwych oczach i

marnej reputacji – dołączył do nich niedawno. Podobno był notowany przez policję i

właśnie został wyrzucony ze szkoły wojskowej. Mówiło się, że jego dziadek ufundował

Duchesne nową salę gimnastyczną, żeby Dylan mógł zostać przyjęty. Szybko dołączył di

Schuyler i Olivera, wyczuwając w nich pokrewne dusze.

Schuyler przygryzła policzek i poczuła uczucie niepokoju w żołądku. Najlepiej

byłoby po prostu siedzieć jak zwykle w pokoju Olivera, słuchać muzyki i oglądać filmy

na jego TiVo. Oliver odpalałby kolejną rundę Vice City na podzielonym ekranie, a ona,

kartkując błyszczące magazyny, marzyłaby o tym, że pewnego dnia będzie wylegiwać się

na dmuchanym materacu na plażach Sardynii, tańczyć flamenco w Madrycie, albo

wędrować w zadumie ulicami Bombaju.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Miała wrażenie, że wolałaby znaleźć się

powrotem w przytulnym pokoju, a nie dygotać na chodniku, zastanawiając się, czy

zostanie wpuszczona do klubu.

De La Cruz Mellissa Błękitnokrwiści 01 - Błękitnokrwiści.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: