Prometeusz - archetyp buntownika i bezinteresownego dobroczyńcy. Tytan, który wbrew woli Zeusa nie tylko ofiarował ludziom ogień, ale też zakpił sobie z bogów, sprytnie ustalając zasady dzielenia mięsa ofiarnego.
Dedal - archetyp człowieka rozważnego, doświadczonego, ale postrzeganego jako skrajnego realistę. Uosabia tęsknotę za ojczyzną, pragnienie niezależności i wolności.
Ikar - archetyp człowieka, który w pragnieniu pokonania granic, jakie stawia człowiekowi natura, potrafi się zapamiętać, śmiercią zapłacić za chwilę szczęścia; symbol uniesienia, upojenia swobodą; również - klęski nauczyciela.
Niobe - królowa Teb, tak dumna ze swoich czternaściorga dzieci, że wynosiła się ponad Latonę, matkę Apolla i Artemidy. Zagniewana bogini uśmierciła jej pociechy, a zrozpaczoną kobietę zamieniła w kamień. Symbol cierpienia matki.
Herkules - syn Zeusa i ziemianki Alkmeny. Zasłynął jako wykonawca dwunastu prac. Symbolizuje odwieczny sen o potędze, jego przykład dowodzi, że dzięki męstwu i wytrwałości można dokonać czynów przekraczających pozornie możliwości człowieka. Kasandra - zwiastunka katastrofy, nieszczęścia.
· Safona - (VII-VI wiek p.n.e.) - przedstawicielka liryki eolskiej, autorka pieśni weselnych, modlitw z najsłynniejszą do Afrodyty (sparafrazowaną przez J. Kochanowskiego we fraszce "Do Miłości": Matko skrzydlatych miłości), hymnów miłosnych. Jako pierwsza znalazła środki do wyrażenia najbardziej subtelnych przeżyć i uczuć. Chętnie i umiejętnie wykorzystywała motywy liryki ludowej (np. w jednym z zachowanych fragmentów piosenki weselnej panna młoda przyrównana jest do jabłka rosnącego na szczycie drzewa).Współcześnie bardzo wysoko ceniono jej twórczość (Platon nazwał ją dziesiątą Muzą).Od jej imienia ukuto nazwę strofy safickiej, dla określenia strofy czterowersowej, zbudowanej z trzech wersów jedenastozgłoskowych i jednego pięciozgłoskowego, który stanowi rytmiczną i znaczeniową puentę zwrotki.
· Symonides - (556-468 p.n.e.) - jeden z najwybitniejszych twórców liryki chóralnej, uprawiał różne gatunki, między innymi: hymny na cześć zwycięstw, peany ku czci Apollina, treny (według J. Kochanowskiego, Tren I: "lamenty i skargi Symonidowe");. Nadał epigramatom literacki charakter, zawierając w dystychach (dwuwierszach) prawdziwe bogactwo treści. Autor sławnego epigramatu poświeconego Spartanom: "Gościu, oznajmij Lacedemończykom, że w boju poległszy - / Tu spoczywamy po wiek, wiernie słuchając ich praw".
· Średniowiecze
· Szczególnie popularne były apokryfy biograficzno-historyczne skupione wokół Chrystusa i innych postaci z Ewangelii, głównie Matki Boskiej.
· Spolszczenia apokryfów przyniósł wiek XV.
·
Nisa