Znak Czarnej Róży [rozdział II].pdf

Rozdział II

Panna Blank wysiadła z samochodu, obładowana torbami z niezbędnym sprzętem. Spojrzała

na wejściowe drzwi hotelu. Była zaskoczona widokiem. Nie ma co, hotel pierwsza klasa, jak nie

lepiej – mruknęła do siebie. Weszła do środka, kierowała się do recepcji, gdy zastąpił jej drogę

wysoki mężczyzna. Był wyższy od niej o jakieś dwie głowy. Ubrany w czarne spodnie, czarną

koszulę, zarzuconą na ramiona skórzaną kurtkę. Dostrzegła, iż mężczyzna na serdecznym palcu

lewej dłoni ma założony srebrny sygnet z czarnym kamieniem. Spojrzał on na stojącą przed nim

kobietę.

- Pani Blank.. Czekałem na panią – z delikatnym uśmiechem rzekła do zaskoczonej dziewczyny.

Był on nie tyle wysoki, co dodatkowo zabójczo przystojny. Czarne włosy ułożone

były w kontrolowany nieład, odnosiło się wrażenie, iż właśnie co wiatr je potargał. Dodawało mu to

uroku. Pomyślała dziewczyna. Mężczyzna spoglądał przenikliwymi zielonymi oczami na

rozmówczynię. Jego oczy uśmiechały się do niej. - Proszę dać torby, pomogę pani.

- Nie ma potrzeby, nie jest mi ciężko. Przepraszam za spóźnienie. Czy możemy spotkać się z

panem Blackiem? - odparła grzecznie Carol.

- Proszę za mną- odparł mężczyzna.

Oboje skierowali się w stronę wind. Zaczekali, aż jedna z nich przyjedzie. Wsiedli, a

mężczyzna wcisną przycisk ostatniego piętra. Carol się zdziwiła, iż jadą do pokoju jej nowego

klienta. Nie spodziewała się tak intymnego spotkania. Wolała na rozmowy biuro lub miejsca

publiczne. Czuła się wówczas bezpieczniej oraz bardziej komfortowo.

Winda zatrzymała się, oboje z niej wysiedli. Wysoki brunet skierował się w głąb korytarza.

Panował tutaj lekki półmrok, nieco tajemniczo. Takie wrażenie odniosła dziewczyna. Stanęli przed

ciemnymi drzwiami, pokój numer 802. Mężczyzna nie zapukał, od razu otworzył przed nią drzwi. Z

zapraszającym uśmiechem pościł ją przed siebie. Stanęła w dużym salonie, był on w kolorze

głębokiej czerwieni i czerni. Ściany pomalowane były na kolor burgundy, zasłony były rozsunięte,

tak by można podziwiać widok miasta z wielkiego okna. Po środku pokoju stał stolik kawowy, cały

ze szkła na mosiężnych pomalowanych na czarno nóżkach. Na stoliku w kryształowym wazonie

stały białe róże. Po przeciwnych stronach stolika stały czarne skórzane sofy. Mężczyzna, który

ruchem ręki zaprosił ją, by spoczęła. Carol przyjęła jego propozycje. Postawiła torby na podłodze i

usiadła. Usiadł po przeciwnej stronie stolika, wygodnie się rozsiadł. Wyją z kieszeni spodni mały

telefon. Wybrał numer:

- Już jesteśmy – rzekł.

Carol zaskoczona spojrzała na siedzącego naprzeciwko niej mężczyznę. Zaczynała mieć złe

przeczucia. Nie była pewna czy spotkania w takim miejscu, jest dobrym pomysłem. Nigdy ją

intuicja nie zawodziła. Spojrzała spod przymrużonych oczu na niego. Musiała przyznać, iż jest on

czarujący, a zarazem wygląda na osobę bardzo tajemniczą. Nie koniecznie w dobrym znaczeniu

tego słowa. Siedząc zamyśloną, nie zauważyła, iż do salonu weszła jakaś osoba.

Mężczyzna nachylił się do niej, siedzącej do niego tyłem. Szepnął do jej ucha:

- Dobry wieczór pani Caroline Blank. - Drgnęła. Usłyszała ponownie ten głos, był głęboki,

zmysłowy, aż poczuła przechodzące po plecach dreszcze. Tak samo, jak pierwszy raz, kiedy z nim

rozmawiała. Przestraszona swojej reakcji na głos i sposób przywitania, wstała. Obróciła się w jego

stronę.

- Hm... panie Black, witam. - z uśmiechem na ustach odpowiedziała mężczyźnie. - Zaskoczył

mnie pan, takim zaczajeniem się za mną. Jak drapieżnik polujący na ofiarę. - mężczyzna

uśmiechnął się do dziewczyna, ukazując śnieżnobiały zęby w czarującym, a zarazem dzikim

uśmiechu.

Patrzył jej w oczy. Widział w nich zdziwienie, a za razem skrywaną niepewności i strach.

Podszedł do niej, wyciągnął do niej rękę. Ujął ja w swoje dłonie i złożył na jej nadgarstku długi

pocałunek. Carol zaczęła serce coraz szybciej bić, nie wiedziała co ma począć. Siłą zabrała rękę z

dłoni mężczyzny. Spuściła wzrok na swoje ręce. Po chwili spojrzała w ciemne oczy mężczyzny.

Przez chwilkę musiała się zastanowić, jaki one mają kolor. Doszła do wniosku, że są niebieskie.

Jedynie ten półmrok w salonie powodował, iż odniosła wrażenie czarnych. Klient był od niej

znacznie wyższy, mierzył na oko jakieś ponad metr osiemdziesiąt pięć. Czarna koszula opinała jego

mięśnie, nie był typem z tych, co tylko pakują. Miał tak jak siedzący naprzeciwko brunet, założone

czarne spodnie, czarne wysokie buty oraz na prawej dłoni na serdecznym palcu widniał srebrny

sygnet z czarnym kamieniem. Damian Blank był szatynem, miał nieco ciemniejsze włosy od

dziewczyny w pełnym nieładzie. Podobnie, jak siedzący mężczyzna na sofie, spoglądający na nich

obojga, owiany był aurą tajemniczości.

Carol spoglądała z jednego na drugiego mężczyznę. Była zaskoczona widokiem klienta.

Nigdy nie widziała go, nikt nie wiedział jak wygląda, gdyż starannie strzegł swojej prywatności, nie

publikowano nigdzie jego zdjęć. Mimo, iż był właścicielem kilku stacji telewizyjnych i czasopism,

nie pozował do żadnej sesji zdjęciowej, nie pokazywał się w telewizji. Raz tylko przeczytała jego

wywiad na łamie jakiejś gazety poświęconej biznesowi. Wypowiadał się, jak dorobił się ogromnego

majątku. Dokładnie nie pamiętała, co jeszcze było napisane w magazynie o nim. Możliwe dlatego,

iż nie interesuje się kolorową prasą. Jeszcze raz spojrzała na dwóch mężczyzn. Doszła o wniosku, iż

są oni do siebie podobni. Różnili się tylko kolorem oczu i włosów. Wyglądali na niewiele od niej

starsi. Mają może jakieś około trzydziestu lat. W końcu usiadła na brzegu sofy. Damian Black staną

obok kanapy stojącej naprzeciwko niej. Uśmiechnął się do niej tajemniczo.

- Pani Blank, miło mi w końcu panią poznać. Nie spodziewałem się, iż zobaczę tak piękną

kobietę.- mówił uwodzicielskim tonem. Trochę za bardzo poufałym, jak dla niej.

- Panie Black...- mężczyzna przerwał jej.

- Proszę mówić mi Damian – przemówił czarującym głosem. Carol nie wiedziała, co ma

powiedzieć, zrobić. Intensywnie myślała nad jakimś rozwiązaniem.

- Panie...przepraszam. Damianie proszę powiedzieć, dlaczego spotykamy się w takich

okolicznościach? - niepewnie odparła.

- Tak lepiej, Caroline. - uśmiechał się do niej.- Do tego jeszcze dojdziemy.- taksował ją wzrokiem

od stóp po głowę. Przechylił głowę i zrobił niezadowoloną minę.- Caroline, chyba wspomniałem,

iż powinnaś ubrać coś wieczorowego.

- Słucham? - coraz bardziej czuła się nie pewniej.- Nie lubię, jak nieznajomy facet dyktuje mi, co

mam ubrać na spotkanie w interesach- odparła poważnym tonem. Zaczyna irytować ją ta sytuacja.

Spojrzała na siedzącego mężczyznę naprzeciwko niej. Uśmiechał się do niej. Ciągle patrzył jej w

oczy, jakby próbował czytać jej w myślach. Wstała, wzięła torby i już miała kierować się do

wyjścia. Klient staną przed nią, zablokował jej przejście. Spojrzał na nią nieprzeniknionym

wzrokiem, mina świadczyła o niezadowoleniu.

- Usiądź. - zażądał beznamiętnym głosem.

Carol wciąż stała naprzeciwko mężczyzny. Przestraszyła się tonu jego głosu. Spojrzała mu

w oczy, spostrzegła błysk gniewu. Stał on przed nią opanowany i zimny, mięśnie ramion miał

napięte. Nachylił się do niej i ponownie szeptem powiedział jej, aby usiadła. Stała niewzruszona z

podniesiona głową, zmrużyła oczy. Nie wiedziała, co się dzieje, ale pomyślała, że nie pozwoli by

ktoś tak do niej mówił. Zerknęła nad jego ramienia na bruneta. Miał poważną minę. Zawało się jej,

iż on również jest spięty tak jak ona, nie wie, co się dzieje. Jednakże się pomyliła. W przelotnym

spojrzeniu, skinął jej, by jednak usłuchała klienta. Mruknęła przekleństwo pod nosem, usiadła. Torb

nie postawiła obok nogi, trzymała w ręku w razie potrzeby szybkiej ewakuacji.

- Tak lepiej Caroline. - usiadł na brzegu stolika, skierowany twarzą do niej.- Porozmawiajmy

teraz. Poznałaś już mojego brata, prawda? - zdziwiła się. - Gabriel jest moim młodszym bratem, a

zarazem cichym wspólnikiem w interesach. O czym będziemy dziś rozmawiać, nie wyjdzie spoza

tych czterech ścian. Nie powiesz wspólniczkom czym dokładnie będziesz się zajmować.

Zrozumiałaś? - rzekł oschle.

- Nie do końca... po co tajemnica. - po chwili milczenia dodała- Nie jestem pewna czy chcę dla

ciebie pracować.- odparła poważnym tonem. Z minuty na minutę miała coraz gorsze przeczucia,

co do tego całego zlecenia. Zastanawiała się, jak może się z tego wywinąć.

- Nie myśl o tym- Damian ostrzegł ją z groźną nutą w głosie.- Przyszłaś, więc zlecenie będzie

zrealizowane. Nie możesz się wycofać. - rzekł coraz bardziej nachylając się w jej kierunku. Oparł

się dłońmi obok jej kolan. Nachylił się, spojrzał jej w oczy, przenikliwym wzrokiem. Widział

coraz większy strach w jej oczach.

Carol poczuła świeży zapach jego wody toaletowej, mieszanka piżma i lasu, oraz coś

jeszcze, ale nie potrafiła tego określić. W powietrzu dało się wyczuć chwilę napięcia, żądzy, po

części pożądania. Powietrze wokół niej było wręcz naelektryzowane. Wzięła głęboki wdech,

wypuściła powoli powietrze. Odwzajemniła spojrzenie, ale po chwili tego pożałowała. Spuściła

wzrok na swoje dłonie. Damian szybko wstał, podszedł do okna. Stał do nich obrócony plecami.

Nie widział, jak Gabriel spojrzał na nią. Jego spojrzenie było przepełnione zatroskania oraz

czułości. Nikt tego nie zauważył.

Po kilku minutach klient Carol ciężko westchnął. Ponownie podjął wątek rozmowy.

- Carol, nie możesz mi odmówić wykonania zlecenia. Nie ma takiej możliwości. Zostały podjęte

kroki realizacji twojej przyszłej pracy. – zamilkł. Nie spojrzał na nią.- Wiesz co to oznacza?

- Nie... - odpowiedziała. - Nie chce wiedzieć. Myślę, iż nasza współpraca nie wyjdzie. Nawet nie

wiem czego dotyczy zlecenie- spojrzała na mężczyznę odwróconego do niej plecami.- Wyjaśnisz

mi?

- Jeszcze nie, ale powiem ci od czego zaczniemy.- odwrócił się w jej kierunku. Stał z założonymi

rękoma, patrzył na nią. Był ciekawy, jak ona zareaguje na to, co za chwilę jej powie.- Jutro rano

zacznij się pakować. Przeprowadzasz się przed południem do naszej rezydencji. Będziesz tam

jakiś czas mieszkać. To początek twojego zlecenia.- Carol oniemiała.

- Co?!- powiedziała podniesionym o kilka tonów głosem- Mam rzucić wszystko, bo takie mam

zlecenie? Nie zgadzam się! - ledwo panowała nad sobą.

Stała twarzą skierowaną w jego kierunku. Zaciskała pięści. Zaczęła gorączkowo myśleć: Do

cholery, co tu się dzieje? Jakiś bogaty dupek będzie mi tu stawiać warunki i grozić? Po moim

trupie! Emma ma przechlapane!!!! Starała się opanować. Powinnam się uspokoić. Jestem

profesjonalistką w swoim fachu, powinnam się tak zachować. Dam do zrozumienia tym facetom, iż

nie stać ich na moje usługi.- Myślę, iż musicie poszukać kogoś innego do tego. Nie wiem czego

dotyczy zadanie, sądzę że jemu nie podołam. - jak najspokojniej odparła.

- Nikt inny się nie nadaje do tego, jesteś idealną kandydatką do tej pracy. - rzekł oschle. Damian

zaczął coraz bardziej się irytować jej zachowaniem. Sądził, że pójdzie mu łatwo z nią.

Gabriel z pustym wyrazem twarzy spojrzał w kierunku swojego brata. Jego zachowanie

przykuło uwagę młodej kobiety. Na chwilę zaczęła błądzić myślami. Hm... ciekawe co się dzieje,

skoro Gabriel prawdopodobnie nie jest zadowolony z zachowania brata. Oni ukrywają coś, z

pewnością nie chcą mi tego wyjawić.

- Carol, proszę usiądź. Damian wyjaśni ci dokładnie czego, dotyczy zlecenie. - odezwał się

Gabriel.

Spojrzał na zdenerwowaną kobietę. Powoli zaczął mieć wątpliwości, co do powodzenia ich

planu. Szczególnie, kiedy już na samym początku ta kobieta zaczęła sprawiać wątpliwości, to co

będzie dalej. Po chwili odsunął czarne myśli na dalszy plan. Wstał. Zmierzał w kierunku barku z

alkoholami. Nalał białego wina do kryształowego kieliszka i podał go roztrzęsionej kobiecie.

Uśmiechając się do niej, zachęci do upicia kilka łyków. Do następnych dwóch kieliszków wlał

ciemno czerwone wino, przynajmniej wyglądało, jak wino. Przeznaczone było ono, dla niego i

Damiana. Mężczyźni stali obok siebie przed dużym oknem. Spoglądali na oświetloną panoramę

miasta, zasnute mrokiem. Na niebie nie było gwiazd, księżyc był przysłonięty chmurami.

Dziewczyna wypiła trochę słodkiego wina. Poczuła się znacznie lepiej, nieco rozluźniona.

Jednak jej szok nie minął. Myśl, iż ma zamieszkać z dwojgiem nieznajomy mężczyzn powodował

coraz większą niepewność, strach. Dziewczynom i Marii z całą pewnością to się nie spodoba.

- pomyślała . Spojrzała w stronę okna. Gabriel szeptem coś zawzięcie tłumaczył swojemu rozmówcy.

Dyskusja wyglądała na poważną, obojem mieli pusty wyraz twarzy. Czuło się napiętą atmosferę w

apartamencie. Carol próbowała wsłuchać się w ich rozmowę, nic nie usłyszała. W końcu wygodnie

oparła się na sofie, zamknęła oczy. Spróbowała się skupić, wzięła kilka głębokich wdechów.

Poczuła, że jej serce zaczyna bić swoim naturalnym rytmem. Uspokoiła się. Po chwili poczuła,

przyjemną woń wody toaletowej. Była inna niż, tą którą poczuła u Damiana. Ta była świeższa,

zapach lasu. Otworzyła oczy. Zaskoczona zobaczyła, iż Gabriel się nad nią nachyla. Wpatrywał się

w nią z zaciekawieniem.

- Dobrze się czujesz? - zapytał – Może czegoś potrzebujesz?

- Nie. Nic mi nie jest, próbuję zrozumieć, co tu tak naprawdę się dzieje. Sądzę, że zlecenie mnie

przerasta. Nie mogę zrozumieć do czego wam jestem potrzebna. Poza tym, po co cała ta otoczka

tajemnicy? - z poważnym wzrokiem spojrzała na dwóch mężczyzn. - Rozumiem, iż cenicie swoją

prywatność, ale chciałabym wiedzieć więcej, skoro mnie do tego zmuszacie.

- To nie najlepsze rozwiązanie, by wtajemniczać cię w coś, co ciebie nie dotyczy. Nie wszystko

zrozumiesz. - powiedział surowym tonem Damian.

- Nie zgodzę się z tobą. - odparła poirytowana Carol- Nie możecie mnie zmuszać, nie wyjaśniając

mi nic.

- Jeszcze przymusu nie rozpocząłem. - uśmiechnął się ze złowieszczym błyskiem w oku. -

Pozwól, że dokończę wyjaśniać ci, na czym ma polegać twoja praca. - dziewczyna z

zaciekawieniem spojrzała na potencjalnego klienta - Z końcem tego tygodnia mamy mieć

pewnych gości w naszym domu. Jednakże również Gabriel otwiera nowy nocny klub. Nie bardzo

ufamy naszym gościom. Chcemy, abyś przez okres pobytu naszych znajomych, zamieszkała u nas

jako moja narzeczona. - Caroline otworzyła usta, by zaprotestować, ale po chwili je zamknęła.-

Przedstawimy cię jako moją przyszłą żonę. Wspomnimy, iż zajmujesz się fotografią zawodowo

oraz dla przyjemności. Twoim zdaniem będzie robienie zdjęć naszym gościom, wówczas gdy nas

nie będzie. Podczas otwarcia „Red Hall” każdej osobie zrobisz zdjęcie, oprócz nas. Uznajmy, iż

będzie to robione w ramach promocji lokalu, coś w tym stylu. - klient na chwilę się zamyślił.- Nie

jestem w stanie powiedzieć ile czasu będzie trwało zlecenie. Podejrzewał około od dwóch tygodni,

do miesiąca. - na zakończenie dodał.- Zaliczkowo zapłacimy dwadzieścia pięć tysięcy euro, po

zakończeniu umowy drugie tyle. W umowie będą zawarte trzy główne warunki. Po pierwsze, nie

wyjawisz czym się będziesz zajmować wspólniczkom oraz rodzinie. Po drugie wszystkie zdjęcia

wraz z nośnikami zapisu przekażesz mnie. Trzeci i najważniejszy warunek to, nikt nie może

dowiedzieć się, że nic nas nie łączy.

- Hm... Czy jest w tym jakieś „ale”? Prawda ? - dopytywała się. - Przynajmniej odnoszę takie

wrażenie. - Klient uśmiechnął się tajemniczo.- Dlaczego wam zależy, żebym to była ja? - Damian

usiadł po przeciwnej stronie stolika. W dłoni trzymał kieliszek z winem. Upił płyn.

- Chcemy ciebie, od tak. - po chwili dodał - Musisz wiedzieć jedno, nie jestem typem człowieka,

który lubi, by mu odmawiano. Płacę za to, co chcę oraz wymagam wywiązywania się z zawartych

umów. - z uśmiechem powiedział. - Myślę, że twojej firmie przysłuży się takie zlecenie. Po

wszystkim reklama twojej agencji na łamach moich magazynów przyniesie ci same korzyści.

Milcząca kobieta siedziała naprzeciwko mężczyzn, nie była pewna, co ma powiedzieć.

Wiedziała, że taka reklama jej firmie może przynieść sławę, więcej poważnych zleceń. Tylko jakim

kosztem? Musi na jakiś czas zrezygnować ze swojej pracy, życia prywatnego, aby wykonać to

zlecenie. Nie była pewna, czy jest w stanie się tak poświęcać.

- Carol... nie ufamy nikomu. - odparł w poważną minął Gabriel.- Potrzebujemy osoby

niepozornej, nie wrzucającej się w oczy, a zarazem dobrej w swoim fachu. Ufamy, iż potrafisz

dostosować się do różnych sytuacji, zrobić świetne zdjęcia, odpowiednie ujęcia. Tego nam

potrzeba. Nie wyjaśnimy ci do czego są one nam potrzebne. Nie musisz o tym wiedzieć.

- Chcę byście dali mi czas na zastanowienie się. Nie mogę podejmować się zadań bez

uprzedniego przeanalizowania sytuacji oraz odpowiedniego przygotowania się. - powiedziała

rzeczowym tonem, pełnym profesjonalizmu jakiego używała w trudnych rozmowach. - Nie jestem

pewna czy mówią mi prawdę. Moja intuicja mnie nigdy nie zwodzi, za dużo tajemnic. Nie

powinnam dla nich pracować, zbyt niebezpieczne. - Nie mam wyboru? - dopytywała się. Oboje

mężczyzn przytaknęło.

- Jutro wyślemy po ciebie samochód. Jeden z naszych ludzi pomoże ci się spakować.

Przewieziemy twoje najpotrzebniejsze rzeczy, resztę się zamówi. - odparł Damian. - Teraz jeśli

pozwolisz, zapraszam na kolację. W tutejszej hotelowej restauracjo mają wyśmienitą kuchnię.

Będzie to dobra okazja do ustalenia szczegółów. Wczujesz się w rolę mojej narzeczonej –

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: