Kotowski Krzysztof - Ultra 03 - Japonskie ciecie.pdf - Kotowski Krzysztof - Arekszefunio

Krzysztof Kotowski

Japońskie cięcie

2003

Wydanie polskie

Data wydania:

2003

Projekt okładki:

Zbigniew Mielnik

Ilustracje na okładce:

CORBIS

Wydawca:

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 867-47-08, 867-81-40; fax 867-37-74

rebis@rebis.com.pl

www.rebis.com.pl

ISBN 83-7301-460-8

Wydanie elektroniczne

Trident eBooks

ROZDZIAŁ 1

Pan Czesio z pewnością nie miał zbyt inteligentnej miny. Jego wyłupiaste oczy

spoglądały ze strachem w kierunku butelek z wódką, a zęby szczękały za zaciśniętymi ustami,

jakby od kilku godzin stał na mrozie. Ręce, które trzymał na blacie, pociły się niemiłosiernie,

ale bał się sięgnąć po chusteczkę.

Pan Czesio był człowiekiem dość otyłym i nie lubił zbyt ciasno zapinać paska. Teraz

jednak, w tej dość stresującej chwili, poczuł, że spodnie zsuwają mu się coraz bardziej, co

zwiększyło jeszcze jego przerażenie, bo odwrócony był, nie da się ukryć, tyłem do sali.

Lokal zwany przez okolicznych pijaczków pieszczotliwie U Kotka – którego zresztą był

właścicielem – o tej porze zwykle świecił pustkami. Obecnie nie było tu nikogo prócz niego i

faceta o twarzy wymuskanego gogusia, w okrutnie niemodnym już garniturze.

Goguś stał spokojnie tuż obok, trzymając pistolet wycelowany niestety w jego głowę.

– Zrozumiałeś pytanie? – spytał beznamiętnie.

– Tak, tak, jasne, oczywiście, bez wątpienia – dukał pan Czesio najszybciej jak potrafił, z

lękiem oczekując na rozwój wypadków.

– No więc?

– Ja jej nie widziałem... może kto inny. Zwykle jestem na zapleczu i...

– Spodnie opadły ci już do pół dupy, a wciąż kręcisz. – Mina Gogusia nie wróżyła nic

dobrego.

– Nie kłamię... aaaa, właśnie coś sobie przypomniałem!

– Zamieniam się w słuch. – Goguś zajrzał panu Czesiowi głęboko w oczy.

– Mógłby pan jeszcze... tak trochę dokładniej ją opisać? – wyjąkał barman, czyniąc

pewne starania, aby na jego twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech.

– Wysoka blondynka, szafirowy pierścionek, niebieska sukienka, długie włosy...

– Aaaaa, ta pani. Noooo... była tu, ale chyba nie sama... – Pot z jego twarzy ściekał już

strumyczkami.

Goguś zacisnął zęby i pewniej chwycił pistolet.

– Długo tu byli?

– Godzinę, może trochę dłużej.

– Znasz tego faceta?

– To taki lekarz. Wpada tu czasem i podrywa laski... to znaczy, towarzyszy różnym

paniom.

– Czy oni...?

– Bardzo kulturalnie się zachowywali – odparł szybko Czesio, zażegnując w zarodku

niebezpieczeństwo. – Szczególnie ta pani. On wpada tu częściej.

– Wiem, łajzo, że wpada. Dlatego tu jestem!

– Może piwko? – Panu Czesiowi udało się wreszcie uśmiechnąć.

– Whisky z colą. – Goguś opuścił pistolet.

Barman podciągnął spodnie i podreptał do półki, aby zdjąć z niej butelki. Nalał szybko do

szklanki trochę szkockiej, po czym profesjonalnie odmierzył tyle coli, ile trzeba. Kłopotliwy

gość stał chwilę bezradnie przy barze, a następnie schował broń, wziął szklankę i wypił

jednym haustem jej zawartość.

– Popraweczka? – jęknął nieśmiało pan Czesio.

– Nie wiem. – Goguś wyraźnie robił się coraz smutniejszy.

– No to popraweczka.

Nie żałował whisky, mając nadzieję, że uspokoi faceta przynajmniej na pewien czas.

Obserwował teraz uważnie, jak tamten ponownie wychyla drinka, stawia cicho szklankę na

blacie i niczym zahipnotyzowany odwraca się, by ruszyć do wyjścia. Przez chwilę krokom

Gogusia towarzyszyła niemal absolutna cisza. Pan Czesio pełnym przerażenia wzrokiem

pożegnał go, a następnie opadł ciężko na najbliższe krzesło. Siedział tak jakiś czas, patrząc

zamyślony w dal jak żołnierz w radzieckim filmie wojennym, aż wreszcie wolno i dostojnie

wycedził: – Kurrrrwa!

Doktor Robert Czechowicz nie bez zdziwienia stwierdził, że zginęły mu majtki. Jeszcze

raz uważnie przyjrzał się Jolce leżącej wciąż w łóżku i z jej zalotnego uśmiechu słusznie

odczytał, kto za tym stoi.

– Nie wygłupiaj się, spóźnię się do roboty. Oddawaj gacie! – zarządził nie znoszącym

sprzeciwu tonem.

Dziewczyna podniosła się wolno, nie spuszczając z niego wzroku. Jej nagość miło

kontrastowała ze skromnym wyposażeniem kawalerki Czechowicza. Bałaganiarstwo Roberta

nie przeszkadzało jego przyjaciółce, dawało za to doskonałą pożywkę dla kpin i żartów.

Najwyżej trzydziestometrowe mieszkanko pełne było ciśniętych pod ściany książek, papierów

niewiadomego pochodzenia, nierzadko ubrań wyrzuconych z szafy przy okazji szukania

czegoś potrzebnego, a nawet butelek po coli, sokach owocowych i... wódeczce. Dość dużo

miejsca zajmowały co prawda półki na książki niemal całkowicie wypełniające dłuższą ścianę

naprzeciwko okien, ale nawet tam trudno było o porządek, szczególnie że nie były pełne.

Szafa tuż przy wejściu do przedpokoju była oczywiście otwarta, dzięki czemu Jola mogła bez

problemu skontrolować jej zawartość.

Podeszła teraz do niego wolno, jakby każdy krok wymagał przemyślenia, i delikatnie

zakryła mu oczy dłonią, uśmiechając się zalotnie.

– A ty jesteś chirurg miękki – błyskawicznie zjechała palcami w dół ciała Roberta – czy

twardy?

Czechowicz drgnął.

– Sytuacja staje się coraz bardziej niebezpieczna – mruknął, czując z niepokojem, co

Jolka wyprawia palcami.

– Niebezpieczeństwo to twój żywioł – powiedziała z ironią.

– Nie żartuj. – Robertowi nadludzkim wysiłkiem udało się wyrwać z jej uścisku, co było

niestety trochę bolesne. – Ten twój mafioso biega za mną po całym mieście.

– Spokojnie, jest niegroźny. Ma tylko romantyczne usposobienie. Dam sobie z nim radę.

– Dziś rano wystraszył podobno pana Czesia z Kotka. Witek mi mówił przez telefon.

Machał skurwiel spluwą tak, że biedak mało nie padł trupem na sam jego widok.

– Mówiłam ci, że ma romantyczne usposobienie. W końcu ma zostać moim mężem.

– Po co to robisz? Przecież i tak nigdy za niego nie wyjdziesz.

– Nigdy nie mów „nigdy”. Świat pełen jest niespodzianek.

– Jolka, to jest bandyta. Powinien siedzieć w pudle. – Czechowicz zanurkował pod łóżko

w poszukiwaniu majtek.

– Przesadzasz. To ty powinieneś siedzieć za te setki złamanych serc niewieścich...

– Setki. – Robert popukał się w czoło rozdrażniony przedłużającymi się poszukiwaniami.

– Mogłabyś mi pomóc?!

– Są w przedpokoju. – Parsknęła śmiechem, opadając na łóżko.

Czechowicz pobiegł w kierunku drzwi wejściowych. Slipki wraz z koszulką i spodniami

leżały na podłodze.

– Jasna cholera, spóźnię się! Która godzina?! – krzyknął do dziewczyny.

– Trochę po siódmej. O której masz być w szpitalu?

– O wpół do ósmej. Mam dziś noc, a nie spałem ani chwili.

– Prześpisz się na dyżurze.

– Zwariowałaś?! Przecież dzisiaj sobota. Wypadków wystarczy do rana.

Widząc, że Robert jest naprawdę zaniepokojony, Jolka szybko sięgnęła po sukienkę i

buty.

– Podrzucić cię?

– Nie, pojadę swoim. Jesteś gotowa?

– Sekunda, pójdę tylko po torebkę do łazienki.

Przerażenie w oczach pacjenta nie gasło. Młoda pielęgniarka starała się go uspokoić na

Kotowski Krzysztof - Ultra 03 - Japonskie ciecie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: