Frederick Forsyth - Szepczący Wiatr.pdf - --- inne - intintika

Friderick Forsyth - Szepczący wiatr

Tłumaczył Piotr Art

2003

Jest rok 1876

W południowej Motanie toczą się krwawe walki między Indianami a białymi osadnikami

prącymi na Zachód.

Szepczący Wiatr to najpiękniejsza kobieta, jaką zdarzyło się Benowi Craigowi

kiedykolwiek widzieć. Tyle, że ona jest Czejenką a on Amerykaninem, zwiadowcą służącym w

armii generała Custera. Wydaje się, że ich związek nie ma najmniejszych szans.

Jednak niektóre uczucia są na tyle silne, by przetrwać do końca życia, a nawet dłużej.

Legenda głosiła,

że z masakry żołnierzy

generała Custera nad rzeką Little Big Horn

25 czerwca 1876 roku nie uszedł z życiem żaden biały.

To nie do końca prawda. Przeżył j a jeden człowiek.

Był nim dwudziestoczteroletni zwiadowca Ben Craig.

Oto jego historia.

Lekką woń dymu z ogniska, niesioną wiatrem wiejącym nad prerią, pierwszy wychwycił

zwiadowca. Pełnił rolę czujki wystawionej dwadzieścia metrów przed dziesięcioma

kawalerzystami, którzy tworzyli straż przednią głównej kolumny wojsk poruszającej się wzdłuż

zachodniego brzegu rzeki Rosebud.

Nie odwracając się, zwiadowca uniósł prawą dłoń i ściągnął cugle. Jadący za nim sierżant

i dziewięciu żołnierzy poszło w jego ślad. Zwiadowca zeskoczył z konia, który spokojnie zaczął

gryźć trawę, po czym pochylony ruszył truchtem w kierunku niewysokiego pagórka

oddzielającego ich od brzegu rzeki. Tam padł na ziemię, doczołgał się do szczytu wzniesienia i

leżąc w wysokiej trawie, uniósł nieco głowę.

Rozłożyli się obozem między wzniesieniem a rzeczką. Był to niewielki obóz, nie więcej

niż pięć szałasów. Najwyraźniej jedna wielopokoleniowa rodzina. Sądząc po kształcie tipi, byli to

Czejenowie Północni. Zwiadowca znał ich doskonale. Namioty Siuksów były wysokie i wąskie,

natomiast tipi Czejenów szersze u podstawy, bardziej przysadziste. Sceny łowieckie zdobiły boki

pięciu namiotów. To również był element charakterystyczny dla Czejenów.

Zwiadowca ocenił, że w całym obozie może być około dwudziestu pięciu osób, z czego

mniej więcej dziesięciu mężczyzn. Ci jednak z pewnością byli akurat na polowaniu. W pobliżu

namiotów pasło się tylko siedem wierzchowców. Ażeby przenieść taki obóz z kobietami i

dziećmi, zwiniętymi namiotami i resztą dobytku na toboganach, Indianie potrzebowali blisko

dwudziestu koni.

Zwiadowca usłyszał, że sierżant czołga się w jego kierunku. Dał mu znak, by

przypadkiem nie uniósł głowy. Po chwili kątem oka dojrzał obok siebie granatowy rękaw

munduru z trzema skrzydełkami - oznaką stopnia wojskowego.

- Jaka sytuacja? - dobiegł go chropawy szept.

Była dopiero dziewiąta rano, ale już panował okropny upał. Byli w drodze od trzech

godzin. Generał Custer lubił zwijać obóz bardzo wcześnie. Mimo to zwiadowca poczuł od

przyczajonego obok mężczyzny woń kiepskiej whisky. Była ostra i nieprzyjemna, silniejsza od

aromatu dzikich śliw, wiśni i pnących dzikich róż, którym rzeczka zawdzięczała swoją nazwę.

- Pięć tipi. Czejenowie. W obozie są tylko kobiety i dzieci. Mężczyźni pojechali na łowy

na drugi brzeg.

Sierżant Braddock nie spytał nawet, skąd zwiadowca może to wiedzieć. Po prostu przyjął

do wiadomości, że wie. Chrząknął głośno, splunął śliną przesyconą tytoniem i wykrzywił usta w

uśmiechu, odsłaniając pożółkłe zęby. Zwiadowca zsunął się tyłem ze wzniesienia i wstał.

- Zostawmy ich w spokoju. To nie ich szukamy

Jednak Braddock spędził już trzy lata na Wielkich Równinach w Siódmym Pułku

Kawalerii, mając przeraźliwie mało rozrywki. Przybył tu, na Równiny, by zabijać Indian i nie

miał zamiaru sobie tego odmawiać.

Rzeź trwała zaledwie pięć minut. Dziesięciu konnych przeskoczyło przez wzniesienie w

jego środkowej części i ruszyło z kopyta, nacierając na obóz. Zwiadowca pozostał na koniu,

patrząc na tę scenę z odrazą.

Jeden z żołnierzy, rekrut tak kiepsko jeździł na koniu, że podczas natarcia natychmiast

spadł z jego grzbietu. Pozostali dokonali rzezi. Ponieważ białą broń zostawili w Fort Lincoln,

strzelali z coltów i nowiutkich springfieldów model 1873.

Indiańskie kobiety, zajęte doglądaniem ognia i gotowaniem, usłyszawszy tętent końskich

kopyt, zgarniały w popłochu bawiące się dzieci, by wraz z nimi uciec w stronę rzeczki. Było już

jednak za późno. Zanim Indianie dobiegli do brzegu dopadli ich jeźdźcy, strzelając do

wszystkiego co się poruszało. Kiedy było już po wszystkim a kobiety, dzieci i starcy leżeli

martwi na ziemi, żołnierze zeskoczyli z koni i zaczęli plądrować namioty. Z ich wnętrza dobiegło

jeszcze kilka strzałów.

Zwiadowca podjechał powolutku do obozowiska, by ocenić wyniki jatki. Gdy żołnierze

podpalali tipi jasne było, że nikt nie uszedł z życiem. Pokręcił głową odmownie kiedy jeden z

żołnierzy zaproponował, że podzieli się z nim łupami, po czym odjechał powoli wzdłuż

płonących szałasów nad brzeg rzeki by napoić konia.

LEŻAŁA skulona w trzcinie. Z rany postrzałowej na udzie ciekła jej krew. Gdyby był

nieco szybszy zdążyłby odwrócić głowę i obojętnie zawrócić w stronę płonących tipi. Jednak

Braddock, który go obserwował zdołał zauważyć, że zwiadowca się czemuś przygląda i

natychmiast podjechał.

- Coś znalazł? - spytał. - A, jeszcze jedna gnida wciąż żywa. Wyciągnął colta z kabury i

wycelował. Leżąca w szuwarach dziewczyna podniosła głowę i patrzyła na nich rozszerzonymi z

przerażenia oczami. Zwiadowca chwycił Irlandczyka za nadgarstek i wykręcił mu rękę tak, że

lufa pistoletu sterczała do góry. Kostropata, zaczerwieniona od whisky twarz Braddocka

pociemniała teraz z gniewu.

Frederick Forsyth - Szepczący Wiatr.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: