Kalu Rinpocze - Natura, moc i pożytek mantr.pdf - Buddyzm tybetański - tomasz-wloch

Kalu Rinpocze

NATURA, MOC I POŻYTEK MANTR

Niewielka jest różnica pomiędzy ludźmi należącymi do kultury takiej jak tybetańska, a

mieszkańcami Zachodu. Wszyscy jesteśmy ludźmi, mamy te same problemy, ten sam rodzaj

zmartwień, te same emocje, ten sam rodzaj niewiedzy w umyśle. Jednakże na praktycznym

poziomie, w tym, co dotyczy podejścia do nauk Dharmy istnieje ważna różnica między

Tybetańczykami, a ludźmi Zachodu.

W kraju takim jak Tybet, gdzie buddyzm istnieje już od wieków, wielu mistrzów posiadło

wgląd. Praktykowali nauki i dzięki temu inni mają a priori zaufanie do buddyzmu, co

niekoniecznie znaczy, że znają przyczynę tego zaufania. Teoretycznie, w krajach gdzie

istnieje buddyzm, łatwiej go praktykować, studiować, rozumieć nauki i rozwijać do nich

zaufanie. Również z kulturowego punktu widzenia Tybetańczycy mają naturalny odruch

zaufania i wiary w nauki, nawet jeśli ich nie rozumieją. Myślą pewnie: "No, cóż, jeśli jest to

prawdziwe. Prosty fakt, że ja nie rozumiem nie oznacza, że jest to błędne. Jest to prawdziwe,

chociaż ja nie rozumiem prawdy. Być może nie mogę zobaczyć niższych światów, ale one

istnieją. Wiem o tym, ponieważ tak mówią nauki." Istnieje więc pewna akceptacja nauk, tak

jak są podawane, bez tworzenia w umyśle wątpliwości czy sceptyczności.

W krajach Europy Zachodniej czy w Ameryce Północnej sytuacja jest odmienna. Buddyzm

rozwija się tam na szerszą skalę dopiero od mniej więcej dziesięciu lat, od 1970 czy 1971

roku. Oznacza to, że ludzie nie są jeszcze naprawdę zżyci z ideami Dharmy. Poza tym

społeczeństwa zachodnie są bardziej wyrachowane intelektualnie, niż wschodnie. Ludzie są

bardziej wykształceni, lecz pociąga to za sobą wiele wątpliwości i sceptycyzmu, ponieważ

nie są skłoni akceptować rzeczy, które im się podaje. Bezustannie zadają sobie pytania:

"Prawda to czy nie? Nie jestem pewien, czy mogę to zaakceptować! Czy jest tak naprawdę,

czy może nie? Przeszłe żywoty? Przyszłe żywoty? Karma? Przyczyny i skutki? Nie jestem

tego naprawdę pewien."

Ten sam problem pojawia się przy używaniu mantr i ich recytacji, przy traktowaniu ich

jako instrumentów duchowego rozwoju. Wiele osób myśli, że zwykłe słowa pozbawione są

mocy. Jak zatem fakt prostego wymawiania dźwięków może mieć związek z duchowym

rozwojem? Zaakceptowanie tego jest dużym problemem dla ludzi Zachodu.

Jako istoty nieprzebudzone, podległe fizycznie inkarnacji, istniejemy na trzech poziomach:

fizycznym, werbalnym i mentalnym. Poziom fizyczny jest całkowicie namacalny, mamy

substancjalne ciała z krwi i kości, które wszyscy mogą zobaczyć i dotknąć. Każdy może tego

doświadczyć tak samo jak my, ponieważ jest to najbardziej zewnętrzny i oczywisty poziom

naszej egzystencji. Istnieje też poziom werbalny: dźwięki, które słyszymy i które sami

wytwarzamy mówiąc. Są one namacalne i nienamacalne zarazem. Oczywiście nie mają

formy - nie możemy zobaczyć słów - możemy je słyszeć, doświadczać. Nie mają trwałości

porównywalnej z ciałem fizycznym, a jednak są czymś realnym, możemy wejść z nimi w

kontakt.

Jest także poziom mentalny, całkowicie nie namacalny. Nie tylko nikt nie może zobaczyć

naszego umysłu, dotknąć go lub doświadczyć w sposób materialny, ale i my sami nie

możemy tego zrobić. Nikt nie potrafi namacalnie doświadczyć swojego umysłu. Tak więc

żyjemy na owych trzech poziomach: pierwszy jest całkowicie namacalny, drugi jest na

granicy namacalności, a trzeci - umysł - jest czymś całkowicie nienamacalnym.

Począwszy od umysłu odbywa się rozwój elementów namacalnych i półnamacalnych:

czynników fizycznych i werbalnych. Ażeby ciało fizyczne mogło się rozwijać potrzebny jest

najpierw umysł, który jest zupełnie nienamacalny. W umyśle, który jest pustką, rozwija się

poziom dźwięku. Dźwięki lub dokładniej wibracje krzepną potem w organizm fizyczny. W ten

sposób poziom dźwiękowych wibracji rozwija się z umysłu, a z poziomu wibracji rozwija się

ciało fizyczne.

W chwili zapłodnienia dwa elementy fizyczne - sperma i jajo pochodzące od ojca i matki -

łączą się ze świadomością. Jest to proces, który ma pewien poziom wibracji, pewien dźwięk.

Dokładnie w tym momencie, kiedy umysł przybiera formę fizyczną pojawia się wibracja,

dźwięk, który jest sylabą HRI. Tak jak możemy powiedzieć, że na czystym poziomie sylaba

HRI jest nasienną sylabą Czenrezig - Bodhisattwy współczucia - tak na poziomie

nieoczyszczonym HRI jest sylabą nasienną istoty ludzkiej. Jest to dźwięk związany z

wibracją chwili poczęcia, kiedy to elementy fizyczne i mentalne łączą się z sobą, aby

uformować człowieka. Z tego punktu widzenia narodziny są przejściem umysłu poprzez

poziom dźwięku na poziom formy fizycznej, który jest najbardziej solidny i najbardziej

namacalny.

Nie jest to proces charakterystyczny wyłącznie dla świata ludzkiego. Każdy z pośród

sześciu światów jest związany z jedną nasienną sylabą, która na poziomie poszczególnych

wibracji nieodłącznych od zapłodnienia koresponduje z pojawieniem się w świecie danej

istoty. Sylaba HRI odpowiada światu ludzi, AH - bogów, SU - półbogów, DA - zwierząt, TRE -

głodnych duchów i DU - piekieł. Istnieje zresztą szczególna sześciosylabowa mantra w

naukach "Bardo Thydrei" i te sześć sylab ma swoje powiązanie z sześcioma światami

egzystencji samsarycznej.

W świecie ludzkim ciało fizyczne istot jest zbudowane w sposób szczególny: fizycznie i

psychicznie na poziomie " nadi" lub "ca", czyli kanałów energii. Ciało ludzkie posiada trzy

kanały główne. Najważniejszy jest kanał centralny "ca uma", a po bokach są dwa kanały

drugorzędne, biegnące równolegle do centralnego - "ca roma" i "ca kiangma". W innym

ujęciu wyróżnia się dziesięć kanałów głównych: pięć rdzennych i pięć drugorzędnych.

Szczegółowy opis wymienia 72000 kanałów subtelnych energii, które tworzą strukturę

psychiczną ciała ludzkiego. Nie są one czymś fizycznym, są rodzajem układu krążenia

energii w ludzki ciele. Formy zakończenia tych kanałów odpowiadają szesnastu

samogłoskom i trzydziestu spółgłoskom alfabetu sanskryckiego. Ten alfabet powstał z

konfiguracji zakończeń kanałów energii warunkujących poszczególne sposoby tworzenia się

dźwięków. Zdolności wokalne człowieka, zdolność artykulacji jest nieodłączna od struktury

fizycznego ciała.

Według tradycji buddyjskiej fizyczna struktura istoty ludzkiej i innych składa się z pięciu

elementów: ziemi, wody, ognia, powietrza i przestrzeni. W przypadku egzystencji ludzkiej,

stanu szczególnie uprzywilejowanego, mogącego się rozwijać i ewaluować, istnieje szósty

element: transcendentna świadomość, której nie doświadczamy bezpośrednio, ale do której

nasz ludzki poziom świadomości jest bardzo zbliżony. Nie występuje ona u innych form

życia. Szósty element, świadomość transcendentna lub pierwotna jest naturą samego

umysłu i jest bardzo zbliżona do świadomości powierzchniowej. Ta inteligencja wraz ze swą

strukturą, szczególnie na poziomie subtelnych kanałów, pozwala istocie ludzkiej rozwinąć

bardzo szeroki wachlarz dźwięków, większy niż u pozostałych istot.

Zwierzęta takie jak np. koń, pies, kot, baran, są ograniczone na licznych poziomach. Na

poziomie mentalnym mają inteligencję bardzo ograniczoną, ponieważ nie posiadają szóstego

aspektu: świadomości transcendentnej. Ich ciało zbudowane jest z elementów fizycznych,

ale nie posiadają owej cechy inteligentnej świadomości. Z tego powodu struktura fizyczna,

która rozwija się na bazie mentalnego ograniczenia, jest także stanem ograniczonym. A więc

kanały energii zwierzęcia nie mają zróżnicowanej struktury, wszystkie mają taką samą formę:

są albo płaskie albo okrągłe alko kwadratowe. U istoty ludzkiej ich konfiguracja jest bardziej

zróżnicowana. Gama dźwięków, którymi może posługiwać się zwierzę, jest więc bardzo

ograniczona. Może ono wydać jeden, dwa lub trzy rodzaje dźwięków - to bardzo niewiele w

porównaniu z człowiekiem. Ponadto nie może ono posługiwać się słowami, ponieważ jego

struktura fizyczna jest ograniczona, co wypływa z ograniczenia umysłu.

W świecie ludzkim emanacje Buddów i Bodisatwów nauczają bardziej aktywnie z powodu

charakteru ewolucji istot ludzkich i rodzaju ich wrażliwości. Urodzenie się człowiekiem

stwarza najkorzystniejszą sytuację do rozwoju nauk tak głębokich, w szczególności nauk

tantrycznych, które pozwalają radykalnie przekształcić strukturę fizyczną, werbalna i

mentalna człowieka. Przemiana fizyczna dokonuje się poprzez identyfikację z bóstwem,

werbalna poprzez recytowanie mantr, a mentalna poprzez rozwijanie samadhi. Jest to

możliwe tylko w świecie ludzkim i tylko w tym świecie Buddowie i Bodhisattwowie mogą się

pojawiać i skutecznie nauczać.

Są dwa rodzaje mantr. Pierwsze mogą być tworzone przez istotę, która posiada

wystarczającą mądrość i inteligencję. Nazywane są "mantra - imię", ponieważ ich rdzeń

buduje imię bóstwa lub guru, do którego się zwracamy lub na którego medytujemy. Na

przykład mantra Milarepy brzmi: OM AH GURU HASA BENZA HUNG. Sylaby OM AH na

początku i HUNG na końcu reprezentują kolejno ciało, mowę i umysł i są zawarte we

wszystkich mantrach. Sylaba OM jest związana z ciałem wadżry, czyli ciałem niezmiennym,

sylaba AH z mowa wadżry, a HUNG z umysłem wadżry. GURU oznacza Lamę lub

duchowego mistrza. HASA BENZA lub HASA WADŻRA to termin sanskrycki, który

przetłumaczony na tybetański brzmi: SZIEPA DORDŻE. HASA oznacza radość. Można więc

przetłumaczyć "Wadżra Radości", co jest tantrycznym imieniem Milarepy. W ten sposób tą

prostą mantrą przywołujemy Milarepę. Weźmy teraz na przykład mantrę Wadżrapani: OM

WADŻRAPANI HUNG - w sanskrycie lub OM BENZAPANI HUNG - po tybetańsku. Używa

się tu sylab niezmiennego ciała i umysłu, a między nimi - w centralnej części mantry - jest

imię bóstwa Wadżrapani. Istnieją liczne przykłady tego rodzaju mantr, które są - że tak

powiem - fabrykowane. Nie oznacza to, że możemy stworzyć sobie mantrę sami; nie mamy

wystarczającej mądrości, ale Mistrz może to zrobić. Wszystkie takie mantry będą ważne,

ponieważ są zbudowane z sylab już istniejących: imion bóstw i Guru.

Jeśli chodzi o inne mantry, to tylko Bodhisattwowie z ósmej, dziewiątej i dziesiątej ziemi,

czyli całkowicie Przebudzeni, mogą je kreować. Mogą one pochodzić tylko z poziomu

doświadczenia. Nie tylko byłoby dziwne, gdyby jakaś istota z niższego poziomu stworzyła

mantrę, ale jest to naprawdę niemożliwe. Taka mantra nie mogłaby funkcjonować zgodnie z

przewidywaniem. W rzeczywistości istota nie będąca na odpowiednim poziomie

urzeczywistnienia, nie rozumiejąca natury zjawisk po prostu nie jest zdolna stworzyć mantrę

posiadającą specyficzny cel i skuteczność. Tylko całkowicie Przebudzony Bodisatwa może

wytworzyć skuteczną - w odniesieniu do określonego celu - mantrę, ponieważ rzeczywiście

posiada całkowite i dokładne zrozumienie wszystkich elementów sytuacji.

Istota, która osiągnęła pierwszą ziemię Bodhisattwy, bardzo różni się od nas. Nie jest to

już zwyczajna, ograniczona istota, ponieważ ma bardzo dokładne zrozumienie natury

umysłu. Jej zrozumienie nie jest być może całkowite, ale jest niezmienne. Co więcej - istota

taka posiada wielką wolność umysłu, która pozwala jej wyrażać się z wielką niezależnością.

Na tym początkowym poziomie zrozumienia jej umysł może w jednym momencie utrzymać

sto stanów medytacyjnej koncentracji bez zakłóceń czy błądzenia. Istota ta może w jednym

momencie spotkać stu Buddów, doświadczyć stu czystych krain, emanować siebie na sto

różnych sposobów, pracować dla dobra stu istot, przypomnieć sobie sto przeszłych żywotów,

widzieć sto przyszłych stanów swojej egzystencji itd. Wszystko to może zrobić w jednej

chwili. A jednak na tak zaawansowanym poziomie nie można kreować mantry, ponieważ

brakuje jej koniecznej mądrości.

Mocy i właściwości nieodłączne od pierwszej ziemi Bodhisattwy są mnożone przez

dziesięć na poziomie drugiej ziemi; tu ma się już zdolność utrzymywania tysiąca stanów

medytacyjnej koncentracji w jednej chwili, doświadczania tysiąca czystych krain itd. Moce i

właściwości mnożone są przez dziesięć na każdym poziomie, lecz nawet urzeczywistnienie

związane z siódmą ziemią nie pozwala mantrze pojawiać się spontanicznie. To po prostu nie

działa, nawet na siódmym poziomie Bodhisattwy.

Na ósmym, dziewiątym i dziesiątym poziomie, które są zwane czystymi ziemiami, posiada

się właściwości nazywane zdolnościami kontroli lub mocy, których jest dziesięć. Bodisatwa

zaczyna tu ich doświadczać. Moce te dotyczą kontroli nad długością życia, nad szczególnymi

warunkami odrodzenia, nad karmą, nad bogactwem, nad pragnieniami itd. Na przykład na

poziomie tych trzech czystych ziem istota ma kontrolę nad odrodzeniem. Znaczy to, że może

odrodzić się w świecie, w którym pragnie, w samsarze lub w jakiejkolwiek czystej sferze, tam

gdzie czuje potrzebę. Sama decyduje więc o swoim odrodzeniu, emanuje i odradza się.

Mieć kontrolę nad życzeniami oznacza, że można natychmiast spełniać pragnienia lub

życzenia, które powstają w umyśle.

Bodisatwa, który ma kontrole nad bogactwem, posiada zdolność stwarzania

nieustającego deszczu bogactw. Na przykład mógłby napełnić całą ziemię wszystkimi

rodzajami skarbów.

Jeśli chodzi o moc nad karma, istota taka ma zdolność eliminowania lub przynajmniej

odsuwania czyjejś negatywnej karmy w taki sposób, że ten ktoś nie musi jej doświadczać

natychmiast.

Tego rodzaju moce zaczynają wiec działać począwszy od ósmej ziemi i rozwijają się

bezustannie na dziewiątej i dziesiątej. Właściwości te rozszerzają się i pogłębiają w miarę,

jak rozwija się Bodisatwa. U istot, które osiągnęły trzy powyższe czysta poziomy, wytworzyły

się cztery stany czystej i precyzyjnej świadomości. Pierwszy to czysta i precyzyjna

świadomość zjawisk samsary i nirwany, wszelkich form doświadczenia. Drugi jest czysta i

precyzyjna świadomością przyczynowości, przyczyn i warunków tworzących samsarę i

nirwanę. Bodisatwa może widzieć, jak różne elementy sytuacji prowadza do konkretnych

rezultatów. Może widzieć sens całej sytuacji i ma świadomość jej elementów. trzeci rodzaj

świadomości dotyczy komunikacji poprzez dźwięki i język oraz zdolności przynoszenia

korzyści przez sprawne posługiwanie się dźwiękami. Dzięki temu stanowi świadomości

słowa i dźwięki są postrzegane jako skuteczne w pewnych dziedzinach. Czwarty typ

świadomości pozwala widzieć procesy karmiczne, rezultat jakiegokolwiek działania; jest to

zdolność widzenia związku pomiędzy przyczyna a skutkiem.

Bodhisattwowie o takich właściwościach mogą kreować mantry, ale to nie oznacza, że

koniecznie muszą to robić - po prostu w pewnych okolicznościach dzięki swojemu

urzeczywistnieniu mogą stwarzać mantry skuteczne dla określonego celu. Dla całkowicie

Przebudzonego Buddy nie ma z tym żadnych problemów, bo nie jest ograniczony

zaciemnieniami, niewiedza; ograniczenia umysłu są wyeliminowane całkowicie i

nieskończony jego potencjał może się wyrażać bez granic. Próbować opisać właściwości

stanu Buddy jest rzeczą zupełnie niemożliwą. Żaden przykład, żadne porównanie nie może

wyrazić cech tego poziomu urzeczywistnienia. W tym stanie nieograniczonej mocy akt kreacji

mantry nie jest problemem. Z tego stanu całkowitej wszechwiedzy wypływają mantry

całkowicie skuteczne.

Niektóre mantry pochodzą ze słów całkowicie Przebudzonego Buddy. Na przykład gdy

Budda Siakjamuni po raz pierwszy wypowiedział mantrę, stało się to niezawodnym

instrumentem w praktyce duchowej, ponieważ wypowiedział ą będąc całkowicie

Przebudzonym. Budda może również zasugerować komuś mantrę w medytacji: przekazuje

wówczas błogosławieństwo lub duchowy wpływ istocie, która w tym momencie wypowiada

mantrę. Jeżeli odbywa się to dokładnie w ten sposób, że Budda kogoś inspiruje do

stworzenia mantry, to mamy nowy instrument, niezawodny i skuteczny.

W innych przypadkach mówi się, że mantry nie powstają w ustach Buddy, lecz w innych

częściach jego ciała, na przykład w wypukłości głowy. Ludzie mogą wówczas usłyszeć

dźwięki emanujące z fizycznej formy Buddy, ale nie z ust. Te wibracje lub dźwięki, które się

wówczas pojawiają, są także traktowane jako niezawodne i prawdziwe instrumenty

duchowego rozwoju, gdyż tak czy inaczej powstają z oświeconego umysłu, jaki miał Budda

Siakjamuni. Ich skuteczność nie jest więc poddawana w wątpliwość.

Pewne mantry związane z bóstwem są także wypowiadane w sposób niewokalny. Na

przykład Budda wchodzi w medytację i ludzie słyszą dźwięk mantry danego bóstwa,

pochodzący z wypukłości głowy Buddy. Jest to dźwięk bardzo łagodny i melodyjny jak śpiew

słowika. W taki więc sposób może być przekazana mantra tego bóstwa. Bóstwa mają

szczególne imiona zaczynające się słowem "uszniszna" w sanskrycie lub "cuktor" po

tybetańsku. Wyróżnia się pięć albo sześć bóstw tego rodzaju. Na przykład Namgielma ma

imię Uszniszna Widaja w sanskrycie, a Cuktor Namgielma po tybetańsku. Pierwsze imię -

Uszmiszna lub Cuktor - oznacza wypukłość na szczycie głowy Buddy będącą cudownym

źródłem tej mantry. Nie jest to zatem coś, co by Budda wypowiedział. Ludzie, którzy byli przy

tym obecni mogli usłyszeć te dźwięki w sposób niewokalny.

Mantry znajdują się też w pewnych sutrach. Między innymi w Sutrze Wielkiego

Wyzwolenia (Tharpa Czien Pej Do) można znaleźć długą mantrę o następującym początku:

"NAMO BUDDAJA, NAMO DHARMAJA, NAMO SANGHAJA..." Została ona wypowiedziana

przez Buddę przy okazji nauczania owej sutry. Istnieje także sławna mantra zwana jako

"GATE MANTRA". Jest bardzo popularna w tradycji buddyzmu tybetańskiego i japońskiego.

Brzmi: "TEJATA OM GATE GATE PARA GATE PARA SAMGATE BODHI SOHA". Została

wypowiedziana wtedy, kiedy Budda błogosławił Bodisatwę Współczucia (skr.

Awalokiteśwara, tyb. Czenrezig) i pobudził w nim tę mantrę. Scena ta opisana jest w Sutrze

Serca: Budda jest w samadhi i poprzez swój duchowy wpływ inspiruje Bodisatwę i Czenrezig

do nauczania innych tej mantry. W ten sposób odbywa się bezpośredni przekaz od Buddy

poprzez Bodisatwę. We wszystkich takich przypadkach mamy do czynienia z autentycznymi

mantrami pochodzącymi z urzeczywistnienia Buddy.

Głównym zadaniem tych mantr jest oczyszczenie nas z zasłon negatywności i niewiedzy

oraz rozwijanie w sobie pozytywnych właściwości, powiększanie zasługi i przybliżanie nas do

celu, jakim jest Przebudzenie.

Niektóre mantry bardziej niż inne są związane ze szczególnymi aspektami naszych

doświadczeń. Jedne dotyczą przedłużenia życia, inne pozwalają oczyścić się z choroby,

jeszcze inne nie dopuszczają upadku umysłu w niższe stany egzystencji lub eliminują strach

i obawy. Mówiąc ogólnie należy wiedzieć, że wszystkie mantry maja ten sam cel: usunięcie

cierpienia i pomieszania oraz doprowadzenie praktykującego do oświecenia.

Długa mantra, którą właśnie wypowiedziałem, jest mantrą Amitajusa (tyb. Tsepame). Ten

rodzaj mantry zwie się "dharani", co znaczy: długa mantra o określonej strukturze

gramatycznej. W Sutrze Amitajusa - Buddy Nieskończonego Życia - jest powiedziane, iż ta

dharani została wypowiedziana przez samego Amitajusa na poziomie Ciała Szczęśliwości,

Sambhogakaji. Przynosi ona wielkie błogosławieństwo recytującemu, ponieważ oczyszcza z

karmy, której skutkiem mogłoby być odrodzenie w niższych światach albo krótkie życie,

choroby itp. Jest także wielkim błogosławieństwem recytowanie jej na głos wśród dzikich lub

domowych zwierząt, ponieważ słyszenie tej mantry przynosi im wiele korzyści na poziomie

duchowym ich umysły oczyszczają się wówczas z tendencji karmicznych, które utrzymują je

w niższych światach i które mogłyby w przyszłości sprowadzić je jeszcze niżej. Prosty fakt

słyszenia tych dźwięków jest wielkim dobrodziejstwem dla istot na wszystkich poziomach.

Nawet jeśli nie jest się świadomym, doświadczy się ich błogosławieństwa w przyszłości.

W tradycyjnych komentarzach do tej mantry jest powiedziane, że nawet wówczas, gdyby

siły życiowe się już wyczerpywały i nadchodził czas śmierci, recytacja tej mantry pozwala

przedłużyć życie aż do stu lat. Bowiem długość życia w czasach Buddy Siakjamuniego

wynosiła sto lat i stanowiło to maksimum w tamtej epoce. Długość naszego życia w ciele

fizycznym jest ograniczona przez rozmaite czynniki: siłę witalną, nagromadzone zasługi

podtrzymujące egzystencję, tendencje karmiczne przedłużające to życie lub wiodące nas ku

innemu. Jeśli wszystkie te czynniki wyczerpią się jednocześnie nie ma żadnej nadziei, żadna

mantra nie przedłuży życia. Są jednak przypadki, że ktoś umiera przedwcześnie, bo

wyczerpał się tylko jeden spośród tych czynników. Zwłaszcza gdy przedwcześnie zaczyna

tracić siły witalne a zasługi i karma są jeszcze wystarczające, by podtrzymać egzystencję,

wtedy ta mantra może być skuteczna i przedłużyć życie.

Weźmy na przykład pod uwagę stusylabową mantrę wadżrasatwy. Te sto sylab to

rdzenne sylaby stu pokojowych i gniewnych bóstw ..... Bóstwa te są potencjalnie

reprezentowane przez sto sylab mantry, która ma pewna strukturę gramatyczna i osoba

znająca sanskryt wraz z jego składnią mogłaby przetłumaczyć ja jako modlitwę lub pochwałę

Wadżrasatwy. Tymczasem ostateczne znaczenie tych dźwięków, będące poza poziomem

konceptualnym i gramatycznym, może być zrozumiane tylko przez istotę posiadająca

mądrość całkowicie Przebudzonego Buddy. Sens tych sylab pozostaje nieprzenikniony dla

tych, którzy nie maja doświadczenia pełnego Przebudzenia. Lecz już samo recytowanie tej

mantry - z wiara i zaufaniem - pozwala korzystać z jej błogosławieństwa, nawet bez

intelektualnego zrozumienia lub bezpośredniej percepcji.

Na tantrycznej ścieżce, bardzo głębokiej i niezwykłej, istotne jest pojęcie "samaja" -

zobowiązanie albo inicjacyjna więź. Można rzec, iż powodzenie praktyki zależy od jakości i

Kalu Rinpocze - Natura, moc i pożytek mantr.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: