A rite of passage - rozdziały 11-13.pdf - A rite of passage [T][Z] - natalie_25

A rite of passage

Tłumaczenie: natalie_25

Beta: Charlotta17

Oprawa graficzna: sophisticatedly_translations

1 | S t r o n a

Spis treści:

Rozdział 11....................................................................................................... 3

Rozdział 12....................................................................................................... 10

Rozdział 13....................................................................................................... 20

2 | S t r o n a

Rozdział 11

Następnego dnia Emmett wyszedł do szkoły, podczas gdy my podążaliśmy za

samochodem Carlisla do szpitala. Niedługo mieliśmy potwierdzenie na to, o czym wszyscy

doskonale wiedzieliśmy. Carlisle szybko zbadał mnie i powiedział, że muszę umówić się na

wizytę z ginekologiem i zrobić OB. I w naszej sytuacji wysłał nas do szkoły.

Szkoła. Nie wiedziałam, jak to się dzieje.

Esme wyszła pierwsza i powiedziała, że będziemy spóźnieni. Czekaliśmy w samochodzie

do końca tych zajęć, więc to nie było tak zauważalne, kiedy przyjechaliśmy. Byłam

wdzięczna za to, że nie mam konieczności wkroczyć do klasy w trakcie zajęć, zwłaszcza do

czasu, kiedy oboje byliśmy w tej samej klasie.

Z dźwiękiem dzwonka wiedziałam, że już po lekcji. Musiałam pójść i zachować twarz w

moim prawdziwym świecie.

Siedzieliśmy w ciszy w samochodzie. Nie potrzebowaliśmy rozmawiać.

Edward westchnął, wysiadł z samochodu i obszedł dookoła, żeby otworzyć mi drzwi.

- Jesteś gotowa? – zapytał.

- Nie sądzę.

- Wszystko będzie w porządku.

A potem wziął mnie za rękę i zaczął iść. Byłam zaskoczona, nie byłam pewna, czy lubię

takie wprowadzenie.

- Nie ma potrzeby ukrywania tego więcej – powiedział, zauważając moje obawy.

Więc szliśmy dłoń w dłoń. Pomału moja odwaga powróciła. Nie byłam sama.

Kiedy mijaliśmy ludzi mogłam zobaczyć jak patrzą na nas.

Nawet podczas lekcji myślałam, że mogłam usłyszeć jak nasi koledzy z klasy, szeptają

nasze imiona. Nie mogłam doczekać się lunchu, kiedy mogłam pójść do naszych przyjaciół.

Desperacko potrzebowałam jakiejś części normalności.

Ale czas płynął morderczo powoli!

Kiedy w końcu nadszedł lunch, znaleźliśmy resztę paczki przy stoliku. Czułam ich

zdziwione oczy na nasze trzymające się dłonie i wiedziałam, że była czerwona, nie byłam

pewna, czy to był dobry pomysł na ujawnienie naszego uczucia, lub na to, żeby wiedzieli co

robimy i robiliśmy.

Mogłam zobaczyć jak oczy Emmetta zawierają niewielki gniew, a potem wpatrują się

nieprzerwanie w Edwarda. Ze wszystkich ludzi będących przy stoliku, Emmett był jednym, u

3 | S t r o n a

którego widziałam największe zażenowanie na twarzy. Może tak było dlatego, że wiedziałam,

że on myślał o tym, co działo się w odległości metra od jego własnego pokoju. A ponieważ

teraz mogłam zobaczyć, jak bardzo kochałam go jako brata. Wszystkie żarty na bok, on był

moim bratem.

- Cześć Bella. Jak się masz? – zapytała Rosalie, która zmusiła grupę do udawania, że

wszystko było w porządku.

- Och… w porządku… myślę. – Też mogłam grać w tą grę.

- Więc… to… jest nowe… przynajmniej dla nas. – Alice w końcu powiedziała to, o czym

wszyscy myśleli.

Gapiłam się na nich obojętnie, nie będąc pewna co powiedzieć.

Jasper i Emmett byli cicho, napięcie było bardzo wyraźne.

- To jest śmieszne. – powiedziała Rose. – Okej, chłopaki, możecie iść gdziekolwiek

indziej, chcemy pogadać, a wy oczywiście nie macie pomysłu, co powiedzieć – odezwała się

stanowczo.

- Ty też Edward – dodała Alice.

- Ale…

- Nie ma żadnego ale. Idź – powiedziała Rosalie.

- Jest okej.

Mogłam zobaczyć, jak we trzech opuszczają stołówkę.

- Okej. Daj mi to – powiedziałam, odwracając się do nich twarzą. Pozwoliłam im krzyczeć

na mnie. Wiedziałam, że zasłużyłam na to.

Ale nie krzyczały.

- Bella, od kiedy? – zapytała Alice.

- Ach… prawie od początku roku?

- Nie mogę uwierzyć, że nie zauważyliśmy tego. Nie mogę uwierzyć, że umawiałaś się w

sekrecie – kontynuowała.

- Och. Racja…

Mogła zobaczyć, że coś ukrywam.

- Co masz na myśli? To… nie umawialiście się po kryjomu? – zapytała zaintrygowana

Rosalie.

- Okej, technicznie rzecz biorąc to nie było randkowanie.

Och, cholera. Jak mam to wyjaśnić?

- Bella! – Obie krzyknęły chórem.

4 | S t r o n a

- Wiem. Już nienawidzę siebie. Spójrzcie, nie mogę wyjaśnić wam dwóm, jak do tego

doszło. To było… nie wiem… ciekawość… To się po prostu stało, a potem… nie mogliśmy

tego zatrzymać.

- Więc potem był sex? – Alice była naprawdę zszokowana.

- Nie! Nie był, ale nie wiem co jest teraz, okej?

Ponownie podniosłam oczy, kiedy zauważyłam, że ludzie patrzą się na mnie.

Cholera.

- Więc wygląda na to, że odstawiamy przedstawienie. Ludzie patrzą na nas, odkąd

przyjechaliśmy.

- Ach… Bello… - Rosalie wyglądała na zmartwioną.

- Myślę, że ona powinna wiedzieć – Alice powiedziała do niej.

- Wiedzieć co?

Rose zaczęła mówić:

- Dobrze… Wydaje się, że każdy, kto widział waszą dwójkę w aptece, myśli, że byliście

tam po testy ciążowe. A od kiedy nie było was dzisiaj rano…

- A potem oczywiście trzymaliście się za ręce… Więc bardzo dużo osób mówi, że jesteś w

ciąży – Alice skończyła informowanie mnie.

- Okej, to wyjaśnia, dlaczego ludzie patrzyli na mnie jakbym była królową potępionych…

Nieważne… To nie tak, że nie byłam już po stronie dziwaków.

- Dobrze, ale nie zapominaj, że jesteś dziwną laską, która została zaciążona przez swojego

„brata” – powiedziała Alice, palcami robiąc nacisk na słowo „brat”.

- Ouch.

Powoli się uśmiechnęłam. A potem zaczęłam się śmiać.

Wyglądało to, jakbym nagle była gotowa, aby wszystkie napięcia budowane we mnie,

opuściły mnie przez śmiech, ze względu na śmieszność swojej sytuacji.

Mój śmiech rosną i rosną, kiedy Alice i Rosalie dołączyły do mnie.

- Nie mogę uwierzyć ci, Bella… Przez cały ten czas… Nie mogę uwierzyć, że nie

przyłapałyśmy was – powiedziała Rose, między wybuchami śmiechu.

- Okej… Tak naprawdę, Emmett prawie tak. Edward ledwo wychodził z mojego pokoju.

- A Ty miałaś czelność śmiać się z przyłapania mnie i Emmetta.

Zaśmiałyśmy się trochę bardziej. A ja byłam wdzięczna, za uwolnienie tego dla mnie.

- Więc oprócz oczywistej obawy. Co się między wami dzieje? – teraz zapytała Alice,

powracając co bycia poważną.

- Dobrze… Naprawdę, nie mieliśmy czasu, żeby pogadać.

5 | S t r o n a

A rite of passage - rozdziały 11-13.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: