Zevaco Michel - Buridan 01 - Buridan.pdf - Dobre książki - edmund144

Michel Zevaco

Cykl Buridan

Buridan

Eliksir miłości

Krwawa królowa

Tajemnica wieży

Francja. Okres panowania Ludwika X i Małgorzaty Burgundzkiej. Wszyscy

wokół wiedzą, że kaprysy miłosne królowej niosą jej kochankom śmierć od sztyletu

lub trucizny. Podobny los czeka również Buridana, głównego bohatera tego cyklu

powieściowego, który wierny ukochanej dziewczynie nie ulega zachciankom

„krwawej królowej” - jak powszechnie mówi się o Małgorzacie. Uwikłany w

dworskie intrygi podejmuje walkę w obronie swojej miłości i życia.

Tekst oparto na edycji Wydawnictwa Księgarni J. Przeworskiego,

Warszawa 1932

Tytuł oryginału

Buridan

Przekład z francuskiego

Jan Mściwój

Opracowanie graficzne serii

Andrzej Tomczak

Ilustracje na okładce

Maciej Woltman

Redaktor

Janusz Sudoł

Redaktor techniczny

Lidia Wójcik

Korekta

Zespół

ISBN 83-7037-128-0

Wydawnictwo „Przygoda Spółka z o.o., Szczecin 1991.

Wydanie I, nakład 30.000 egz.

Objętość ark. wyd. 11, ark. druk. 6,75.

Skład i druk: Szczecińskie Zakłady Graficzne, Al. Wojska Polskiego 128.

Zam. nr 1794/11.10/90/1

RÓŻANA ZAGRODA

W pobliżu Tempie, w cieniu olbrzymiego więziennego gmachu, gdzie nie każdy

miał odwagę zaglądać, znajdował się ogródek pełen przeróżnych kwiatów. Zakątek ten

nazywał się Różana Zagroda. Gdy przychodził sezon na róże, to przecudne odmiany

tego królewskiego kwiatu tworzyły tam niemal bajkowy świat. W środku ogrodu stał

mały domek z ostrym daszkiem i miniaturowymi wieżyczkami. Łukowe okna nęciły

wzrok swymi kolorowymi szybkami. A całe to miejsce tchnęło spokojem i szczęściem.

W sali, przystrojonej pięknie tkanymi materiałami, dywanami i rzeźbionymi

meblami, siedziała zakochana para. Ona subtelna, wiotka, pełna wdzięku, on zaś

smukły, dumny i wytworny.

W głębi pokoju siedziała kobieta w podeszłym wieku z przymilnym uśmiechem na

bladej twarzy, ale o nieżyczliwym spojrzeniu.

— Żegnaj, Myrtillo, do jutra — szepnął młodzieniec.

— Do jutra! — powtórzyła dziewczyna. — Czy mogę być jednak pewna, że w ogóle

ujrzę cię jeszcze, jeśli narażony jesteś na takie niebezpieczeństwa! Jeśli mnie kochasz,

Janie, wyrzeknij się tego szalonego zamiaru!

Zarzuciła ramiona na szyję ukochanego. Złote włosy rozsypały się na jej plecach.

Jasne, niebieskie oczy napełniły się łzami. Wyszeptała błagalnie:

— Pomyśl tylko o tym, że mój ojciec będzie tu dziś wieczorem. Już dzisiaj wyznam

mu naszą miłość.

— Twór ojciec, Myrtillo? — powtórzył młodzieniec z drżeniem.

— Tak, Janie, tak mój drogi narzeczony. Dzisiaj wieczorem mój ojciec dowie się o

wszystkim!

— Czy on będzie chciał o mnie słyszeć? Któż to wie? Kim on jest? Ach, Myrtillo,

od sześciu miesięcy, od czasu kiedy po raz pierwszy ukazałaś mi się w tym cudownym

ogródku, od owego wieczoru, kiedy obdarzyłaś mnie po raz pierwszy swym słodkim

spojrzeniem, ile już razy próbowałem odgadnąć, kim jest twój ojciec. Zawsze

nadaremnie. Zawsze!

Stara kobieta podeszła i spojrzała na nich uważnie.

— Pan Klaudiusz Lescot — rzekła — wiecznie podróżuje po dalekiej Flandrii,

handlując dywanami. Dziś wieczorem jednak na pewno powróci do nas, tak mnie

przynajmniej zawiadomił...

— Powiem mu wtedy wszystko! — powtórzyła Myrtilla. — Mój ojciec bardzo mnie

kocha. Jestem pewna, że gdy dowie się, iż. pragnę zostać twoją żoną, z radością

połączy nasze ręce!

— Do jutra więc! — powiedział wesoło młodzieniec. — Jeśli czcigodny Klaudiusz

Lescot zechce mnie przyjąć, będę się uważał za człowieka, który żywcem trafił do raju.

— Najdroższy! W przededniu tak ważnej chwili w naszym życiu przysięgnij mi, że

tam nie pójdziesz... Gillonno, moja poczciwa Gillonno, pomóż mi go przekonać!

Stara kobieta zbliżyła się do młodzieńca i położyła rękę na jego ramieniu.

— A więc jesteś zdecydowany na rozmowę z wielmożnym panem Enguerrandem

de Marignym?

— Jutro rano. Ponieważ udało ci się poznać moją tajemnicę i wypaplałaś wszystko

swej pani, musisz naprawić ten błąd i wyznać jej całą prawdę. Wyznać, że nie narażam

się na żadne niebezpieczeństwo;

— Na żadne niebezpieczeństwo! — mruknęła Gillonna. — Głupi! Trzeba być

opętanym przez diabła, żeby występować przeciw panu Enguerrandowi de Marigny’e-

mu! Posłuchaj, Janie! Pierwszy minister jest potężniejszy od samego króla! Kto

zawadzi o taką skałę, będzie zmiażdżony! Człowiek ten wie wszystko i widzi wszystko.

Wrogowie jego padają jeden po drugim od sztyletu lub trucizny. A jest przecież

jeszcze topór i stryczek. Jego orli wzrok wyczyta w twym sercu każdy zamiar. Jego

twarda ręka wywlecze cię z ukrycia i rzuci na pastwę kata.

— Mówiąc to Gilionna uczyniła na czole znak krzyża.

— Czy słyszysz? — zapytała Myrtilla.

Czoło młodzieńca zachmurzyło się. Potrząsnął jednak głową:

— Niechby Enguerrand de Marigny był jeszcze potężniejszy, niechby towarzyszyły

mu hordy rogatych szatanów, nic nie przeszkodzi mi udać się na spotkanie

wyznaczone przez moich dwóch dzielnych przyjaciół — Filipa i Gautiera d’Aulnayów.

A nawet, gdybym nie dał słowa tym dwóm uczciwym szlachcicom, to i tak moja

nienawiść do Marigny’ego każe mi stanąć przed nim oko w oko. Nadszedł czas

ostatecznej rozprawy!

— Słuchajcie! — zawołała Gilionna.

Rozległo się bicie dzwonów. Myrtilla znowu zarzuciła ukochanemu ręce na szyję.

— Janie — zaczęła błagać drżącym głosem — ulituj się nade mną, nie idź.

Dzwony biły coraz głośniej. Całe miasto rozbrzmiewało teraz ich głosem.

— Król wyjeżdża z Luwru! — zawołał Buridan. — Już czas na mnie! Żegnaj,

Myrtillo!

Wspaniały orszak królewski wynurzył się z bramy Luwru i wolno posuwał ulicami

zapełnionymi tłumami paryżan. Szczególnie jeden z powozów przykuwał uwagę

gawiedzi. Jechały w nim trzy uśmiechnięte i podniecone damy. Były to królowa i jej

dwie siostry: Joanna, żona hrabiego de Poitiera i Blanche, żona hrabiego de La

Marche’a.

Wszystkie trzy były piękne! Niezwykle piękne. „Mogły z powodzeniem tworzyć

grupę trzech bogiń z góry Idy. Ileż namiętności było w ich uśmiechach. Zwłaszcza w

uśmiechu królowej. Z kibicią jakby wyrzeźbioną z marmuru, z ciężkimi splotami

blond włosów wyglądała jak Afrodyta wychodząca z morskiej piany. Oczy jej rzucały

spod długich rzęs płomienne spojrzenia. Pierś falowała namiętnie, jak w chwili

miłosnego uniesienia.

Na niej to, na Małgorzacie Burgundzkiej, spoczął oszalały namiętnością wzrok

Filipa d’Aulnaya, podczas gdy Gautier i Buridan wpatrywali się w ministra

Enguerranda de Marigny’ego.

Na rogu ulicy św. Dionizego pochód zatrzymał się. Królowa pochyliła się, aby

pozdrowić tłum skinieniem ręki. Wtedy wzrok jej przyciągnął młodzieniec stojący

przy Filipie d’Aulnayu. Młodzieńcem tym był Jan Buridan, narzeczony Myrtilli

Lescot. Małgorzata drgnęła i zbladła, zupełnie tak, jak zbladł przed chwilą na jej

widok Filip. Westchnęła głęboko namiętną miłością. Orszak ruszył dalej.

— Małgorzato! — wyjąkał Filip d’Aulnay i złożył ręce w modlitewnym geście.

— Buridan! — szepnęła królowa Francji.

W tej samej chwili Buridan porwał Filipa d’Aulnaya i jego brata za ręce i

krzyknął:

— Na Montfaucon!

Istotnie, orszak królewski zmierzał na Montfaucon. Prowadził go prefekt, jadący

na ogromnym koniu, okrytym błękitnym, szytym złotem czaprakiem.

— Miejsce dla króla! Miejsce dla królowej! Miejsce dla potężnego hrabiego de

Valois! Miejsce dla jaśnie wielmożnego pana de Marigny’ego — wołał prefekt

gromkim głosem.

Otoczony konnym rycerstwem, w glorii powiewających proporców, mając przy

boku orszak biskupów, których bogate szaty jarzyły się od drogich kamieni, a konie

Zevaco Michel - Buridan 01 - Buridan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: