Adler Elizabeth - Tajemnica willi Mimoza.pdf - aaaaaaaaaaaaNamiętność - tilia62

ELIZABETH ADLER

TAJEMNICA WILLI MIMOZA

„Przed wszystkim, co żyje, Niebiosa skrywają księgę przeznaczenia."

Alexander Pope, An Essay on Man

„Z pewnością w życiu każdego człowieka istnieją rozmaite relacje i poplątania,

które zdają się podporządkowane kategorii przypadku, a w rzeczywistości okazują

się działaniem ręki Boga."

Sir Thomas Browne, Religio Medici

Prolog

Przed halą przylotów lotniska San Francisco zatrzymał się samochód. Wysiadł z

niego wysoki, jasnowłosy, przystojny mężczyzna. Jego umięśnione ciało z pewnością

wyglądało równie dobrze w ubraniu jak i bez, a do swobodnego, lekko wyniosłego

sposobu bycia lepiej pasowałby ferrari czy sportowy dżip niż wynajęty biały lincoln,

którym przyjechał. Mężczyzna spojrzał niecierpliwie na zegarek. Wieczorny samolot z

Honolulu miał opóźnienie, a parkowanie dłuższe niż kilka minut było ryzykowne.

Gdyby pojawiła się policja, musiałby odjechać albo zapłacić mandat. Szybkim

krokiem wszedł więc do hali i sprawdził na ekranie czas przylotu. Samolot wylądował

przed pięcioma minutami.

Wyszedł na zewnątrz i z rękami w kieszeniach, oparty o samochód, obserwował

drzwi. Uśmiechnął się, kiedy wreszcie ją zobaczył. Dziewczyna szła w kierunku

postoju taksówek, a miękkie włosy koloru miedzi kołysały się wokół jej ramion. Nawet

go nie zauważyła, gdy podszedł z tyłu. Gwałtownie wciągnęła powietrze, czując na

ramieniu ukłucie igły. Przerażone brązowe oczy rozpoznały go, a on uśmiechnął się do

niej. Niemal bez jęku osunęła mu się w ramiona. Bez trudu wrzucił ją na tylne

siedzenie. Pośpiesznie okrył ciało kocem, usiadł za kierownicą i wmieszał się w sznur

samochodów wlokący się w kierunku miasta. Wzruszył ramionami i zapalił papierosa.

Do licha, nie musiał się przecież śpieszyć. Jeśli można się tak wyrazić - miał mnóstwo

czasu do zabicia.

Czterdzieści minut później zaparkował samochód na ulicy Battery. Wysiadł i

otworzył tylne drzwi, by sprawdzić, co dzieje się z dziewczyną. Uniósł jej powieki i

zmierzył puls. Wydawała się nieprzytomna. Żadnych kłopotów. Zepchnął dziewczynę

na podłogę, nakrył kocem i zamknął samochód. Potem zapalił papierosa i niedbałym

krokiem ruszył do mieszczącej się za rogiem restauracji II Fornaio.

W środku było tłoczno. Mężczyzna przepchnął się do baru, zamówił piwo i małą

pizzę z mozzarellą, anchois, oliwkami i kaparami. Czekając, sprawdził w gazecie

wyniki rozgrywek koszykówki. Zjadł pizzę, wypił jeszcze jedno piwo, a potem ulegając

słabości do słodyczy zamówił tiramisu.

- Smakuje niebiańsko - odezwała się siedząca obok młoda kobieta. - Sama nigdy

nie mogę się mu oprzeć.

Sączyła margaritę. Miała długie do ramion rude włosy i była mniej więcej w tym

samym wieku co uśpiona narkotykiem dziewczyna w samochodzie. Dawała mu do

zrozumienia, że jej się podoba. Mężczyzna wzruszył jednak ramionami.

- Raz na jakiś czas nie zaszkodzi - rzucił i poprosił o rachunek.

Widział, że czeka na jego reakcję, ale odwrócił się i skierował do kasy przy

drzwiach. Czuł na sobie jej zdziwione spojrzenie. Była ładna i nie przyzwyczajona do

porażek. Tylko że tego wieczoru podrywała niewłaściwego faceta.

Mężczyzna otworzył samochód, uniósł koc i jeszcze raz sprawdził, co się dzieje z

dziewczyną. Była wciąż nieprzytomna. Usiadł więc za kierownicą i ruszył w kierunku

ulicy Embarcadero. Wiedział dokładnie, dokąd jedzie, ale było jeszcze ciągle za

wcześnie - za dużo samochodów, ludzi i świateł.

Jechał wolno przez miasto, krążąc ulicami, aż w końcu skierował się na północ.

Minął elegancką dzielnicę, pole golfowe i dotarł do miejsca, gdzie szosa biegła wzdłuż

stromego, porośniętego lasem urwiska.

Zatrzymał samochód i wyciągnął dziewczynę. Jej bezwładne ciało oparło się o

niego. Dźwignął je przeklinając i powlókł pomiędzy drzewami, aż zatrzymał się na

małej polance u brzegu rozpadliny. Mgła opadła, a księżyc oświetlał skały, zarośla i

toczący się w dole strumień. Mężczyzna zawahał się, myśląc tęsknie o spoczywającym

w kieszeni pistolecie. Jedynym sposobem było jednak upozorowanie wypadku.

Uniósł dziewczynę i przez chwilę trzymał na rękach, chcąc złapać równowagę. A

potem z całą siłą przerzucił przez krawędź prosto w przepaść.

Jego ofiara nie wiedziała nawet, co się stało.

Księżyc zaszedł za chmury i znów nadpłynęła mgła. Mężczyzna wytężył słuch

chcąc usłyszeć odgłos upadku. Westchnął z zadowoleniem i odwrócił się. Pomiędzy

drzewami odnalazł drogę do samochodu. Przez gęstą mgłę pojechał wolno z

powrotem do swego apartamentu w jednym z najlepszych hoteli w mieście.

Rozdział 1.

Franco Mahoney, detektyw Wydziału Zabójstw Policji San Francisco, przyglądał

się beznamiętnie ludziom z brygady ratunkowej straży pożarnej zsuwającym się po

zboczu Rozpadliny Mitchella ku leżącemu w dole ciału. Było niemal niewidoczne.

Można było dostrzec jedynie stopę w czerwonym sandałku i wystające z zarośli ramię.

Poszycie zahamowało upadek, lecz nie zdołało uratować życia ofiary. Jej śmierć stanie

się kolejną nie rozwiązaną zagadką kryminalną. Chyba że Mahoney wykona swoje

zadanie i odnajdzie mordercę.

Popatrzył na zegarek. Była ósma rano. Nocna zmiana właśnie dobiegła końca i

Franco pomyślał tęsknie o tych szczęśliwych facetach, którzy udają się teraz do domu

albo na śniadanie do baru przy ulicy Brannan, gdzie mówiło się o najnowszych

zbrodniach czy po prostu, dla odprężenia, gadało o byle czym. To była długa noc. Jak

zwykle w jednym z zaułków doszło do zabójstwa pomiędzy członkami gangów

narkotycznych. Potem w nędznym pokoiku kamienicy czynszowej znaleziono

pchniętego nożem maleńkiego Chińczyka, z którego ciała wypłynęło więcej krwi, niż

Franco kiedykolwiek widział u rzeźnika. Wreszcie wyrzucone z samochodu zwłoki

mężczyzny. Przejechano po nich kilkakrotnie, zanim je odnaleziono, i stwierdzono, że

denat zginął wcześniej od kuli. O 7.34 przyszła wiadomość o odkryciu ciała

dziewczyny w Rozpadlinie Mitchella. Była kolej Franka. Pech na sam koniec zmiany.

W takie noce zastanawiał się czasem, czy słusznie zrobił zostając policjantem.

Westchnął przyglądając się polance na skraju rozpadliny. Kłębił się tam tłum

ludzi: ratownicy ze straży pożarnej i pogotowia ratunkowego, technicy laboratoryjni,

koroner i ekipa telewizyjnych wiadomości. Równie dużo miejsca zajmował

przywieziony tu sprzęt: kable, wyciągarki, drabiny, nosze, butle z tlenem, kroplówki i

kamery. Wilgotna, porośnięta trawą polanka zmieniła się w morze błota.

Przed przybyciem brygady ratunkowej udało się jedynie stwierdzić, że nie było

walki, a potem jakiekolwiek ślady zginęły bezpowrotnie w rozdeptanym błocie.

Kilku umundurowanych policjantów, z oczami wbitymi w ziemię, przeszukiwało

poszycie, ale Mahoney czuł w głębi duszy, że i tak niczego nie znajdą. Żadnych

oberwanych guzików, zaczepionych na gałęzi nitek, łusek z pistoletu.

„Cóż za beznadziejne miejsce zbrodni - uśmiechnął się żartobliwie, a potem

pomyślał tęsknie - Agatha Christie miałaby chociaż jeden doskonały odcisk stopy, a ja

mam jedynie zwłoki."

Odkąd brygada ratunkowa przybyła na miejsce, najważniejsze były zwłoki. Ze

wszystkim trzeba było poczekać, aż wydobędzie się je z rozpadliny, nawet jeśli

pociągało to za sobą zniszczenie dowodów. Kobieta leżąca tam w dole wykorzystywała

- prawdopodobnie po raz ostatni - swe prawa. Potem stanie się kolejną bezimienną

ofiarą, z tabliczką przyczepioną do palca u nogi, czekającą w zimnej stalowej

szufladzie miejskiej kostnicy na koronera, który przeprowadzi sekcję w celu ustalenia

przyczyn i okoliczności śmierci. Albo na wstrząśniętych rodziców lub zmartwioną -

albo i nie - krewną, która zacznie podejrzewać, że coś się stało z ciocią Flo, siostrą

Joleen czy kuzynką Peggy Sue, bo dawno jej nie widziano, i przyjdzie zasięgnąć

informacji.

Mahoney niechętnie zwrócił się w kierunku kamer telewizyjnych i zrelacjonował

w skrócie to, co było mu wiadome: ciało kobiety zostało odkryte wczesnym rankiem

przez mężczyznę wyprowadzającego psy na spacer. Nie, mężczyzna nie jest

podejrzany. Nie, nikt inny nie jest w tej chwili uznany za podejrzanego. Dziękuję i do

widzenia.

Franco Mahoney był policjantem od czternastu lat, z czego siedem przepracował

jako detektyw brygady Wydziału Zabójstw. Uchodził za jednego z najlepszych:

starannie analizował informacje i z uporem dążył do rozwiązania sprawy. Znany był z

tego, że nigdy nie wyrzucał z pamięci przebiegu śledztwa. Mogły minąć lata, a

Mahoney nie zapominał nie rozwiązanych zagadek. Fakty i zeznania tasowały mu się

w głowie nocą, a potem nagle wszystkie elementy układały się w całość. Dzięki

uporowi, ciężkiej pracy i intuicji zdobywał dowody w sprawach o morderstwo,

odłożonych do archiwum z adnotacją „nie rozwiązane".

Miał nosa do zabójców.

- Czuję ich. Są po prostu jak zepsute mięso - mówił reporterom, którzy lubili go,

ponieważ nigdy nie tracił poczucia humoru i opowiadał pikantne historyjki. Poza tym,

jako policjant, dobrze się prezentował w telewizji.

- Wyciągamy ją - krzyknął dowódca ekipy ratowniczej. Franco patrzył, jak

umocowane do wyciągarki nosze wyjeżdżają powoli na brzeg rozpadliny. Widział

więcej ofiar zbrodni, niż był w stanie zapamiętać. Jak każdy policjant, zdawał sobie

sprawę, że chcąc pozostać przy zdrowych zmysłach, musi zachować emocjonalny

dystans w stosunku do ofiary. Było to trudne, gdy - tak jak teraz - chodziło o młodą

dziewczynę, nie mówiąc już o dziecku.

Ofiara miała może dwadzieścia cztery lata. Jej twarz wyglądała groteskowo:

spuchnięta masa fioletowych sińców pokryta sinoczerwonymi plamami w miejscach,

gdzie była zdarta skóra. Zaschnięta krew na nosie i w uszach wskazywała na pęknięcie

podstawy czaszki, miedziane włosy zlepiały ciemne, zakrzepłe wybroczyny.

„Może była ładna - pomyślał gorzko Mahoney - lubiła się bawić i śmiać. Aż do

ostatniej nocy, kiedy jakiś drań postanowił z nią skończyć."

Cofnął się, ustępując miejsca ratownikom wyciągającym na wierzch nosze.

Odchrząknął i zaczął robić notatki: „Osoba płci żeńskiej, biała, przypuszczalny wiek

24 lata, wzrost około 170 cm, waga - 53 kg. Włosy rude."

- O Boże, czuję puls. Ona żyje!

Ratownicy klęczeli obok noszy gorączkowo wbijając igłę kroplówki w żyłę

przedramienia, nakładając dziewczynie maskę tlenową, unieruchamiając jej głowę

woreczkami z piaskiem. Szybko wsunęli jej na nogi opaski uciskowe, pompując je, aby

zwiększyć przepływ krwi przez górną część ciała i głowę. Otulili ranną aluminiową,

lśniącą folią przeciwwstrząsową.

- Zaczekajcie, a co to takiego? - Franco zwrócił uwagę na dwa rzędy kłutych

ranek widocznych na prawym przedramieniu. Ratownik przyjrzał się bliżej.

- Do licha, Mahoney, to ślady zębów. Ugryzienie jakiegoś dużego psa.

Dziewczynę przeniesiono przez las do karetki, a Mahoney podążył za nimi.

- Myślicie, że ona przeżyje? - zapytał, gdy pośpiesznie wsuwano nosze do

środka.

Ratownik wzruszył ramionami.

- Nie wiem nawet, czy zdołamy dowieźć ją na urazówkę. Mahoney wysłał

umundurowanego policjanta na oddział intensywnej terapii miejskiego szpitala w San

Francisco.

- Czekaj przed salą operacyjną - polecił. - Daj mi znać, kiedy się obudzi.

Jego zadanie dobiegło na razie końca. Jako detektyw z Wydziału Zabójstw

potrzebował ciała, aby rozpocząć pracę.

- Nie jesteśmy tu już potrzebni, Franco - odezwał się koroner Pete Preston,

włażąc do samochodu. Jego praca także rozpoczynała się po śmierci ofiary.

- Jeszcze nie, ale czuję w kościach, że chodzi tu o morderstwo. -

Westchnął, otrząsając z siebie wspomnienie porannych wydarzeń. - Co byś

powiedział, gdybym postawił ci filiżankę kawy?

Adler Elizabeth - Tajemnica willi Mimoza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: