Urocza i nieznośna Long Julie Anne.pdf

Julie Anne Long

UROCZA I

NIEZNOŚNA

Przekład Katarzyna Przybyś

Tytuł oryginału: Ways to be Wicked

Ta jest dla Ciebie, Melis

Co za ironia, pomyślała Sylvie. Wstrętny statek kolebał

się i huśtał, a jej żołądek robił salta w rytm przechyłów. A

przecież właśnie ruch był jej żywiołem. Codziennie skakała i

wykonywała piruety, nieomalże fruwając w powietrzu. Ból

mięśni był niczym w porównaniu z perwersyjną radością,

którą odczuwała, widząc zazdrość innych tancerek eorps de

battet monsieur Favre’a. Sylvie Lamoreux była prawdziwą

perłą paryskiej Opery, obiektem pożądania i zawiści,

uosobieniem piękna i wdzięku. Nie była przyzwyczajona do

pozbywania się zawartości żołądka przez burtę statku.

Potrafiła kontrolować swoje ciało. Podczas tańca to ona

wydawała mu polecenia. Chociaż monsieur Favre też miał

coś niecoś do powiedzenia:

- Sylvie, już ci mówiłem: jak motyl, a nie jak krowa.

Spójrz na siebie! Aż mi się chce zaryczeć!

Albo:

- Sylvie, masz drewniane ręce. Podnieś je o, tak... aha,

właśnie tak, aniołku... Bajecznie. A więc nie myliłem się,

potrafisz tańczyć.

Oczywiście trochę przesadzał; była przecież najlepszą

tancerką w zespole. To Favre pomógł jej zrobić wielką

karierę. Pewność siebie uznała za najlepszą broń przeciwko

sarkazmowi maestra.

Wolałaby jednak mimo wszystko znosić kaprysy

baletmistrza, niż podskoki tego przeklętego statku, który

przebijał się jak taran przez zwaliste fale kanału La Manche.

Monsieur Favre nie będzie zachwycony, gdy się dowie,

że zniknęła.

List, który miała w torebce, wyjaśniał bardzo niewiele.

Mimo to jego treść sprawiła, że Sylvie podjęła decyzję

błyskawicznie: popłynie do Anglii. Przez dwa tygodnie

snuła w tajemnicy plany podróży, zraniona, wściekła, pełna

nadziei i podniecającej ciekawości. Nikomu się nie

zwierzała. Nic dziwnego, zważywszy na powagę sprawy.

Aż dziw, że kilka zdań po angielsku mogło wywołać aż

taki zamęt w jej życiu. Nadawca zaczął list od przeprosin;

sumitował się, ze po raz kolejny niepokoi Claude. „Po raz

kolejny!" Gniew ogarniał Sylvie, ilekroć przypominała sobie

te słowa. A zatem nie był to pierwszy list. Prośbę o

informacje na temat młodej kobiety imieniem Sylvie

uzasadniało wyznanie: „prawdopodobnie jest ona moją

siostrą".

Podpisała się pod tym Susannah Whitelaw, lady

Grantham. „Moja siostra..." Sylvie nie sądziła, że

kiedykolwiek postawi te dwa słowa jedno obok drugiego.

Ten list oznaczał dla niej przeszłość, o której nic nie

wiedziała, przyszłość, o jakiej nie marzyła, tajemnice, jakie

tylko podejrzewała. Claude powiedziała, że rodzice Sylvie

nie żyją, niech Bóg ma ich w swojej wiecznej opiece.

Traktowała ją jak własną córkę. Gdyby nie to, że pojechała

na wakacje, jak co roku o tej porze, żegnając Sylvie

pocałunkiem w oba policzki i prosząc o opiekę nad papugą

imieniem Guillaume, dziewczyna być może nigdy nie

zobaczyłaby tego listu.

Guillaume został pod opieką gospodyni i nic groziło

mu nic poza nudą- ptak znał o dwa języki więcej niż ta

życzliwa kobiecina. I o dwa języki mniej niż Etienne.

Etienne. Myśli Sylvie natychmiast oddaliły się od tego

mężczyzny, jak sparzone żywym ogniem. A potem

powróciły, pełne winy.

Etienne był szczodry, zarówno w uczuciach, jak i w

podarkach. Potrafił flirtować tak, jak potrafią tylko

spadkobiercy wielu pokoleń arystokratów, mężczyzna

pewny siebie i wspaniałomyślny, konsekwentny w

działaniu, zawsze osiągał zamierzony cci. Składał obietnice,

które uderzały do głowy jak wino, obietnice, w które ledwie

Śmiała wierzyć, bo upajały wizją życia, o jakim marzyła i na

jakie chciała zapracować w balecie.

Ale usposobienie miał zagadkowe... Nigdy, przenigdy

go nic zrozumie. Siła ekspresji jej burzliwej natury

przypominała ognie sztuczne: zapłon, efektowny wybuch i

cisza. On był zimny, cierpliwy i bezlitosny. Czekał.

Planował. A jego wyrafinowana zemsta spadała

nieuchronnie, jak zasłużona kara.

Ostatni raz widziała Etienne'a w miękkim świetle

przedświtu. Spał odwrócony do niej plecami, osłoniwszy

głowę ramieniem. Położyła mu na poduszce list, w którym

przepraszała za odejście i obiecywała rychłe spotkanie.

Kochał ją, to prawda. Ale miłosne wyznania

przychodziły mu z taką łatwością...

Dobrze wiedziała że próbowałby nie dopuścić do

wyjazdu z Paryża, wiedziała też, że na pewno będzie jej

szukał i nie da się ponieść emocjom - z wyrachowaniem

wybierze moment, żeby się odegrać.

Teraz musiała zrobić wszystko, by Etienne odnalazł ją

dopiero wtedy, gdy ona dowie się już tego, czego powinna

się dowiedzieć.

Pasażerowie zaczęli schodzić ze statku i Sylvie wreszcie

mogła postawić stopę na angielskiej ziemi. Była z siebie

dumna. Udało jej się dotrzeć aż tak daleko bez niczyjej

pomocy. Ciągle jeszcze odczuwała skutki morskiej podróży.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: