Canham_Marsha Zelazna Roza.pdf

Żelazna Róża

Prolog

Sierpień 1614 roku

Z godnie z ulubionym powiedzeniem ojca Juliet, był to „dobry dzień

na umieranie". Rozżarzone do białości słońce spoglądało z nieba tak błę

kitnego i czystego, że kto się w nie zapatrzył, czuł ucisk w sercu. W tej

chwili jednak Juliet nie mogła pozwolić sobie na podziwianie pięknej

pogody. Przed oczyma błyskała jej zimna stal. Klingi zwierały się ze

szczękiem, sypiąc deszczem błękitnych iskier.

Zaczęła odczuwać zmęczenie w nadgarstku. Odpierała wściekły atak

napastnika, jak długo mogła, a potem błyskawicznie uskoczyła, obróciła

się i przykucnęła - wszystko jednym płynnym ruchem - pozwalając, by

kierował nią instynkt, gdy zabrakło sił. Za jej plecami czaił się drugi

groźny cień. Z zalanej krwią twarzy spoglądały na nią oczy pełne niena

wiści. Juliet zaklęła. Uskoczyła w bok i zbyt późno zorientowała się, że

wpadła w pułapkę. Z jednej strony blokował jej drogę płonący maszt,

z drugiej - ciężka lufa półkolubryny. Dwaj Hiszpanie, z którymi przed

chwilą walczyła, szybko pojęli, w jakich opałach się znalazła. Przyparli

ją do relingu. Jeden z nich mruknął coś pod nosem i złapał się za krocze.

Drugi wybuchnął śmiechem i lubieżnie polizał końce brudnych palu

chów.

Szpada Juliet zamigotała w słonecznym blasku. Śmiejący się Hisz

pan ujrzał, jak jego palce odrywają się od ręki i spadają na pokład, ocie

kając krwią. Zanim zdążył krzyknąć, Juliet rzuciła się na jego kompana

i jednym cięciem poderżnęła mu gardło. Rana przypominała koszmarny

uśmiech. Wróg osunął się do przodu, a ona jednym kopnięciem odepchnęła

go na bok i zwinnie przeskoczyła przez miotające się w śmiertelnych

drgawkach ciało. Do ataku ruszył kolejny napastnik.

Juliet uniosła szpadę, jej smukłe ciało sprężyło się, by odeprzeć po

tężny cios, który miał jej rozpłatać czaszkę. Odczuła uderzenie w ramio

nach i barkach. Było tak silne, że musiała oprzeć się plecami o nad bur

cie, zdołała jednak powstrzymać napór wrogiego ostrza. Lewą ręką

wyciągnęła zatknięty za pasem sztylet. Dwudziestocentymetrowa klin

ga, ostra jak igła, bez oporu weszła w skórzany kubrak Hiszpana.

Juliet ledwie zdążyła odzyskać równowagę, gdy dostrzegła błysk

stalowego hełmu. Tuż poza zasięgiem jej szpady stał nowy nieprzyjaciel

i bez pośpiechu opierał swą hakownicę* o kawał belki. Lont już się tlił,

a lejkowaty wylot lufy znajdował się na wprost twarzy Juliet. Wróg za

mierzał strzelić jej między oczy.

Przyparta do nadburcia mogła tylko patrzeć, jak jego palec naciska

spust uruchamiający sprężynę. Zamek pochyla się do przodu... podobny

do węża lont dotyka panewki z prochem... Uniósł się mały obłoczek

dymu i z lufy wystrzeliła żelazna kula.

Nagle pomiędzy strzelcem a Juliet mignęło coś fioletowego i bły

snęła srebrzysta koronka. W ostatniej chwili uderzenie stalowej klingi

w lufę hakownicy sprawiło, że pocisk chybił. Szpada nieznajomego bły

snęła raz jeszcze i między żelaznym pancerzem a hełmem odnalazła pa

sek nagiej skóry, nieosłoniętą szyję. Trysnęła fontanna jaskrawoczerwo-

nęj krwi i Hiszpan zatoczył się do tyłu. Z szerokim uśmiechem wybawca

odwrócił się do Juliet i wyciągnął rękę, by pomóc jej wydostać się z cia

snego kąta przy relingu.

- Wszystko w porządku, chłopcze?

Juliet ujrzała przed sobą niezgłębione ciemnobłękitne oczy. Nigdy

jeszcze takich nie widziała- Były częściowo osłonięte rondem wytwor

nego kapelusza, założonego nieco na bakier i ozdobionego pióropuszem

tej samej barwy co fiołkowy kubrak i spodnie do kolan.

- Chłopcze?

Zamiast odpowiedzieć, Juliet wyciągnęła pistolet zza pasa przewie

szonego przez pierś i wypaliła. Nacisnęła spust, zanim na twarzy niezna

jomego zagościło zdumienie. Kula przeleciała nad jego szerokim ramie

niem i ugodziła w pierś Hiszpana, który na przeciwległym końcu pokładu

zamierzał właśnie zabić jednego z jej ludzi.

Ciemne jak nocne niebo oczy powędrowały za pociskiem, po czym

zwróciły się ku Juliet. Na twarzy ozdobionej starannie przystrzyżonym

* Hakownica - strzelba dawnego typu podpalana lontem, zwana także akebuzem.

wąsem oraz niewielką bródką znowu pojawił się uśmiech. Błysnęły bia

łe zęby.

- Piękny strzał! Widzę, że wszystko z tobą w porządku.

W pożegnalnym geście dotknął ronda kapelusza, przeskoczył przez

resztki relingu na rufie i zniknął w kłębiącym się tłumie walczących na

głównym pokładzie. Chwilę potem potężna, ogłuszająca eksplozja zbiła

z nóg zaskoczoną Juliet i odrzuciła aż na lufę działa.

Zdążyła odwrócić twarz, by osłonić ją przed gorącym podmuchem,

unoszącym ze sobą ostre odłamki, które zasypały pokład. Wielki słup

czerwonopomarańczowego ognia wzbił się pod niebo. Towarzyszyły mu

wrzaski ofiar, które żywioł dopadł na pokładzie. To do reszty odebrało

Hiszpanom ducha. Odrzucali broń i poddawali się, unosząc ręce do góry.

Niektórzy padali na kolana, inni wyciągali splecione dłonie, błagając o li

tość.

Juliet zerwała się na nogi i podbiegła do relingu. Śródokręcie przy

pominało jatkę. Trupy zaścielały pokład od dziobu po rufę. Na szczęście

nie eksplodowała prochownia na hiszpańskim galeonie, czego najbar

dziej obawiała się Juliet. Wybuch miał miejsce na pokładzie znacznie

mniejszego angielskiego statku, połączonego z kadłubem galeonu gęstą

siecią lin zakończonych kotwiczkami.

Hiszpanie tak byli zajęci atakiem na angielską fregatę handlową i opa

nowani żądzą mordu, że nie zwrócili uwagi na statek Juliet, który wyłonił

się niepostrzeżenie zza zasłony mgły i dymu. „Żelazna Róża" podpłynęła

pod pełnymi żaglami i sypnęła serią morderczych salw w odsłoniętą burtę

galeonu, nim oplatała ją własną siecią grubych lin. Na komendę: „W górę

i na pokład!" cała załoga statku kaperskiego* ochoczo wdrapała się po

burcie, by wziąć udział w bitwie. Widząc to, bliscy już kapitulacji maryna

rze z napadniętego angielskiego statku odzyskali zapał. I chociaż na dwóch

niewielkich stateczkach było znacznie mniej ludzi i dział niż na olbrzy

mim okręcie wojennym, Hiszpanie przegrali bitwę.

* Kapitan takiego okrętu miał tzw. list kaperski, czyli królewskie zezwolenie na

atakowanie i grabienie wrogich statków.

Aleśmy mieli fart, dziewczyno! Cholerny fart! Na rufie stoi para moź

dzierzy, ani chybi wyprułyby z nas flaki, jak z tej angielskiej łajby. Chy

ba sam Belzebub zasłonił nas swoim ogonem! Do stu tysięcy diabłów,

czegoś takiego jeszcze nie widziałem i gdybym nie zobaczył na własne

oczy, to bym nigdy nie uwierzył!

Nathan Crisp, kwatermistrz na pokładzie „Żelaznej Róży", sięgał

Juliet zaledwie do podbródka. Mógł się za to poszczycić byczym kar

kiem i muskularnymi ramionami. Był w stanie bez wysiłku podnieść

mężczyznę o wiele wyższego od siebie i, co ważniejsze, wiedział do

słownie wszystko o morzu, uzbrojeniu statków i żeglowaniu w każdą

pogodę. Juliet ufała mu bez zastrzeżeń - podobnie jak własnemu instynk

towi.

- Co z tą angielską fregatą?

Crisp potrząsnął głową.

- Muszę najpierw wejść na pokład i dokładnie wszystko obejrzeć,

ale idzie pod wodę i to szybko. Gdyby nie liny, które jąłącząz galeonem,

już by było po niej. Ostatni wybuch zmiótł ładownię, z górnego pokładu

też niewiele zostało.

Juliet obiegła wzrokiem zamglony horyzont.

- Już tylko kilka godzin do zmroku, a czeka nas jeszcze masa robo

ty, nim ruszymy w dalszą drogę. Jak myślisz, gdzie się schował kapitan

galeonu?

- Uciekł pod pokład, podły szczur, jak ta hołota zaczęła rzucać broń.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: