Doncowa Daria - Nieściśle tajne.pdf - Doncowa Daria - ssaaggaa

Daria Doncowa

Nieściśle tajne

Nesekretnye materialy

Przełożył: Marek Jeżowski

Wydanie polskie: 2004

Rozdział 1

Październikowy dzień łagodnie przechodził w wieczór. Słońce świeciło jeszcze

dosyć jasno, ale w powietrzu czuło się już oddech zimy. Stałam w korku na Szosie

Wołokołamskiej i zastanawiałam się, czy zdążę przyjechać do domu przed ósmą. O

ósmej na NTW miał być kryminał z moim ulubionym Hercule’em Poirotem.

Musiałam jakoś odbić sobie godziny, bezowocnie spędzone w sklepach. Synowa

wyprawiła mnie po nowe zasłony do jadalni, ale chociaż długo szukałam, nic

odpowiedniego nie wpadło mi w oko.

Sznur aut w żółwim tempie posuwał się do przodu. Najpierw zobaczyłam

targowisko, a w nozdrza uderzył mnie zapach smażących się czebureków, tych

sławetnych, z farszem z psiego mięsa. Żołądek mi się ścisnął i ogarnęła mnie

przemożna ochota na to paskudztwo. Zaparkowałam przed wejściem i wysiadając z

volva, spróbowałam powściągnąć nieopanowany apetyt. Na pewno smażą te

czebureki na oleju silnikowym i wyrabiają ciasto niemytymi rękami... Dręczona

wyrzutami sumienia i trochę zła na siebie za łakomstwo, chciałam już zatrzasnąć

drzwiczki, kiedy zobaczyłam scenę, która sugerowała, że na targowisku kręcą właśnie

film o gangsterach.

Nie wiadomo skąd pojawili się faceci w moro i czarnych kominiarkach. Na placu

rozległy się ordynarne przekleństwa. Handlarzy całkiem jakby wymiotło. Jedni ukryli

się w kioskach-szczękach, inni – pod straganami.

Kiedy posłyszałam pierwsze wystrzały, bez namysłu skryłam się za volvem i

padłam plackiem na brudny asfalt, starając się jak najmniej rzucać w oczy. Może

mnie nie trafią i jakoś przeżyję. Zza niskiego samochodu trudno obserwować walkę.

A ta rozgorzała nie na żarty. Przez wąską szparę widziałam tylko biegające tam i z

powrotem nogi w firmowych butach, za to usłyszeć mogłam niebywałe wręcz

wyrażenia.

Nagle samochód się zakołysał, widocznie jakaś potyczka odbywała się tuż koło

niego. Przerażona zamknęłam oczy i zaczęłam odmawiać modlitwy, nie wiadomo

dlaczego po łacinie. Ale wtedy zawyły syreny. Buty się wyniosły, na ich miejsce

przybiegły inne – prostsze i tańsze, ale przekleństwa pozostały – brukowe, siarczyste.

W końcu zapanowała względna cisza, przerywana pojedynczymi okrzykami. Ze

strachu prawie przestałam myśleć. Wówczas do volva podbiegły czarne buciory, po

czym rozległ się dźwięczny młody głos:

– Hej, został tam kto żywy?

– Został! – zawołałam.

– Wyłaź – rozkazał mężczyzna.

Sapiąc i stękając, jakoś się podniosłam i rzuciłam okiem na krajobraz po bitwie.

Plac rzeczywiście przypominał pobojowisko. Większość handlarzy otrzepywała się i

usiłowała zebrać porozrzucany towar. Koło budki z czeburekami leżał zabity pies i

jeszcze coś, o czym trudno było powiedzieć, czy to jakieś rzeczy czy zwłoki. Starając

się nie patrzeć w tę stronę, potarłam nos brudną ręką i zagadnęłam stojącego obok

milicjanta:

– Dzień dobry.

– Dowodzik proszę – rzucił oficjalnym tonem stróż prawa.

– Dlaczego? – żachnęłam się. – Spokojnych obywateli powinniście ochraniać, a

nie legitymować. Co ja takiego zrobiłam? Po prostu miałam ochotę na czebureki,

więc się tu zatrzymałam...

– Papiery wozu, prawo jazdy i dowód. – Milicjant nadal pozostawał

niewzruszony.

– Nie pokażę – rozzłościłam się.

– Ojeeej – ugodowo mruknął funkcjonariusz. – Co pani zależy? Taka służba...

Popatrzyłam na jego okrągłą, dziecięcą twarz, usianą drobnymi piegami. Chuda

szyja sterczała zza szerokiego kołnierza koszuli... I czemu ja się na niego wściekam?

Westchnęłam, wsiadłam do wozu i podałam chłopaczkowi to, czego żądał. Wziął

granatową książeczkę i powiedział:

– Aaa, to pani z zagranicy, Francuzka.

– Jak widać...

– Nieźle pani mówi po rosyjsku – skomplementował mnie chłopczyna. – Bez

akcentu...

Potem, chcąc najwyraźniej zachować dyplomatyczną etykietę, zasalutował i

oznajmił uroczyście:

– Może pani jechać, przepraszam za incydent.

– Co tu się stało? – zapytałam, chowając dokumenty.

– A nic, chłopaki dzielili terytorium. – Milicjant westchnął. – Jakieś

nieporozumienie.

– Aha – mruknęłam, zatrzaskując drzwi.

– Halo! – Patrolujący zastukał w szybę. – Może by się pani umyła tu w toalecie,

bo strasznie pani brudna.

Zignorowałam tę skądinąd rozsądną sugestię, włączyłam silnik i pojechałam do

domu, do osiedla Łożkino.

Milicjant, miły chłopak, mylił się. Jestem Rosjanką, chociaż noszę w torbie

francuski dowód tożsamości. Po francusku zresztą mówię tak jak po rosyjsku: biegle,

bez błędów i akcentu, bo przez wiele lat uczyłam studentów nieśmiertelnego języka

Zoli i Balzaka.

Wiodłam wówczas smętny żywot lektorki na podrzędnej uczelni technicznej.

Płacili mało, stale dorabiałam prywatnymi lekcjami. Cały czas musiałam myśleć o

tym, jak utrzymać rodzinę. A domowników było wielu – syn Arkady, synowa Olga,

córka Masza, dwa psy, trzy koty, kilka chomików, biały szczurek i najbliższa

przyjaciółka Nataszka. Dawno zauważyłam, że życie samo tworzy z ludzi rodziny.

Rodzone siostry nie są sobie tak bliskie, jak ja i Nataszka. Kiedy więc po rozwodzie

teściowa kazała jej się wynieść, a macocha nie wpuściła do mieszkania, Natalia

przeniosła się do naszej dwupokojowej klitki w Miedwiedkowie, pozostali

domownicy zaś przyjęli to jako rzecz zupełnie naturalną.

Żylibyśmy w biedzie, licząc każdą kopiejkę, ale nieoczekiwanie stał się cud.

Natalia wyszła za mąż za Francuza i wyjechała do Paryża. W ślad za nią cała nasza

czereda. Ale nie zdążyliśmy długo cieszyć się szczęściem Nataszy, gdyż jej mąż,

baron Jean MacMeyer, został zabity. Za to w jednej chwili moja przyjaciółka stała się

niewiarygodnie bogata.

Dwupiętrowy dom na przedmieściu Paryża, kolekcja unikatowych obrazów,

znakomicie prosperujący biznes, wielocyfrowe konto w banku – to tylko część

majątku, który odziedziczyła. W dodatku była jego wyłączną posiadaczką, bo okazało

się, że Jean nie miał żadnych innych spadkobierców.

Z początku postanowiliśmy zostać w Paryżu i przez cały rok wiedliśmy jałowy

żywot rentierów. Ale nostalgia jest nieuleczalną chorobą, tak więc coraz częściej

domownicy zaczęli wspominać miły sercu deszczowy listopad; nabraliśmy nawet

apetytu na naszą swojską kiełbasę z dodatkiem papieru toaletowego.

Akurat wtedy weszła w życie ustawa o podwójnym obywatelstwie. To rozwiązało

nam od razu dwa problemy. Każdy członek rodziny miał odtąd w kieszeni dwa

dowody tożsamości: czerwony rosyjski i granatowy francuski. Wróciliśmy do

Moskwy i przekonaliśmy się, że bogatym wszędzie jest dobrze. Zbudowaliśmy

jednopiętrowy dom w Łożkinie, zatrudniliśmy kucharkę, służącą i zaczęliśmy robić

to, o czym wcześniej mogliśmy tylko marzyć.

Arkaszka został adwokatem. Na razie oczywiście żaden z niego Henry Resnick,

ale fachowcem jest mimo wszystko niezłym. Co prawda, jego klientelę stanowią sami

drobni oszuści i złodzieje, ale to nic; on, powołując się na prawo rzymskie, broni z

Doncowa Daria - Nieściśle tajne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: