Wes Craven - Stowarzyszenie Fontanna.pdf - Craven Wes - ssaaggaa

WES CRAVEN

Stowarzyszenie

Fontanna

Podziękowania

Pisząc powieść, po raz pierwszy potrzebowałem pomocy wielu osób,

bez których nigdy by ona nie powstała. Byli to: Jeff Fenner, Tom Baum,

Richard Marcus, Leslie King, David Baden. Dziękuję wam wszystkim z głębi

duszy za to, że byliście przy mnie. Dziękuję Ellen Geiger, która poparła ten

pomysł i mnie, kiedy wszystko było jeszcze wielką niewiadomą. Dziękuję Bliss

Holland, która poznała mnie z Ellen. Mariannę Maddalena tolerowała moja

nieobecność w filmie, pozostając niezmiennie drogą przyjaciółką. Dziękuję

Laurie Berstein za ciężką pracę i pomoc, doktor Judy Swerling za utrzymy-

wanie mnie przy zdrowych zmysłach. John Power, Larry Angen, Andrea

Eastman, Robert Newman i Sam Fisher okazali się mądrzejsi i wytrzymalsi w

porównaniu ze mną i wspierali mnie nieustannie. Dziękuję Michaelowi Kordzie

za wiarę w moje możliwości, i wszystkim moim przyjaciołom za to, że się ze

mnie nie wyśmiewali. Dziękuję całej rodzinie, a szczególnie Cornelii, która

przynosiła mi gorącą herbatę i otaczała mnie miłością.

Rozdział l

Obóz jeniecki - Hajfa

W celi trzy metry na cztery, śmierdzącej potem, brudem i strachem,

znajdowało się piętnastu mężczyzn. Jedyne udogodnienie stanowiła dziura w

środku betonowej podłogi, służąca za toaletę. Raszidowi al-Assadowi udało

się wśród współwięźniów naliczyć trzech libańskich komandosów, którzy

trzymali się razem i byli bardziej przerażeni niż pozostali więźniowie. Jednego

z ich towarzyszy podczas walki silnie pobito. Teraz bredził w gorączce

spowodowanej gangreną. Pozostali byli w mrocznych nastrojach.

Przebywało tu także trzech niczym nie wyróżniających się

Palestyńczyków. Raszid nie znał żadnego z nich. Sądził, że to prości

robotnicy, kierowcy, złodzieje albo zwykłe szyickie męty. Psuli opinię

prawdziwym palestyńskim żołnierzom, wrzeszcząc podczas tortur, mocząc

spodnie i przekazując już po chwili nic niewarte informacje. Brzydził się nimi.

Czterech Syryjczyków to prawdopodobnie jacyś szpiedzy, może

przemysłowi. Nie zwracał na nich uwagi.

No i był tu on sam, Raszid, dumny muzułmanin, partyzant Hezbollahu.

Nawet nie pisnął, choć podczas przesłuchań obrywali mu wszystko, co da się

oderwać od ciała za pomocą obcęgów.

W rogu siedziała ta różowa świnia, Rusek.

Raszid wiedział, że nikt nie znał Rosjanina. Był tu jedynym poza nim

zawodowcem i nie należało doń podchodzić. Pierwszej nocy jakiś idiota chciał

go wypieprzyć, a Rosjanin zabił go, zanim ten zdążył cokolwiek powiedzieć.

Dwa dni później, kiedy smród dotarł do siedzących dwa piętra wyżej

strażników, usunięto zwłoki.

W tej chwili w pokoju strażników porucznik Joram Ben Ami, dowódca

straży jednostki wywiadowczej w Hajfie, czytał wiadomość od swego

przełożonego w Jerozolimie. Obaj oczekiwali na rozmowę telefoniczną z

Waszyngtonem. Telefon zadzwonił o 12.45 miejscowego czasu, 1.45 w

Waszyngtonie. To dobry omen. To znaczy, że CIA przekazuje zaszyfrowaną

wiadomość wtedy, kiedy taka rozmowa nie powinna zwrócić niczyjej uwagi.

Dotyczyła ona sprawy ciągnącej się od tak dawna, że zagrażały jej przecieki

do prasy, pytania dociekliwych polityków i szczególnie wrażliwych na dobro

człowieka kongresmanów. Na szczęście wszystko udało się utrzymać w

tajemnicy, a Izraelczycy i Amerykanie mogli dalej współpracować. Ben Ami

dostał rozkaz, by przygotować następne dwa obiekty. To oznacza, że w ciągu

sześciu miesięcy Amerykanie otrzymają dziesięciu więźniów w zamian za

wzbogacenie lotnictwa Izraela w pięć pocisków Sparrow. Zdaniem Ben

Amiego był to doskonały interes.

Jako pierwszego wybrał Raszida al-Assada, partyzanta Hezbollahu.

Facet był bezdusznym dupkiem podejrzewanym o wysadzenie dwa tygodnie

temu w Hajfie autobusu z osadnikami żydowskimi. Porucznik żałował tylko, że

Amerykanie życzyli sobie, by więzień trafił do nich całkowicie zdrowy.

Następny obiekt wskazał mu jego przełożony. Zaproponował Rosjanina

złapanego podczas szpiegowania dla Iraku. Jego przesłuchanie wymagało

specjalnego podejścia, więc Ben Ami zlecił je swoim najlepszym ludziom.

Użyli zwykłych obcęgów, po pierwsze dlatego, że były pod ręką, a po drugie

dlatego, że nienawidzili zdradliwych i sprzedajnych Rosjan. Wyrwali mu zęby,

które wychodziły z zadziwiającą trudnością.

Tuż przed zmierzchem nieoznaczony amerykański C-120 wylądował

na płaskim kawałku ziemi obok obozu jenieckiego. Podniosło się pół tuzina

krat i dwóch uśpionych narkotykami, skutych kajdankami więźniów zabrali

agenci CIA. Samolot uniósł się w powietrze, co oznaczało koniec transakcji.

Dwadzieścia godzin później, tysiące kilometrów od obozu, Raszid al-

Assad i jego rosyjski towarzysz niedoli byli już w rękach organizacji tak tajnej,

że nawet szpiedzy CIA, odbiorcy towaru, nie znali celu jej działania.

Żaden z dostarczonych na miejsce ludzi nie przeżył pięciu dni.

St-Maurice, Szwajcaria

Elizabeth już prawie osiągała orgazm, kiedy naszły j ą dziwne myśli.

Czuła się jak bohaterka baśni „Czarodziej z Oz".

Była w domu Dorotki, a tornado szalało wokół niej, hucząc i uderzając

okiennicami. Wiatr zerwał dach i Elizabeth uniosła się w powietrze.

W końcu przestała myśleć o czymkolwiek.

Przygotowywała się do tego spotkania przez cały tydzień. Sporządziła

dwie listy. Na jedną wpisała powody, dla których powinna przyjść na

spotkanie, a na drugiej zapisała, dlaczego powinna zerwać tę znajomość.

Problem w tym, że te same argumenty pojawiły się na obu listach.

Przynajmniej na razie uwolniła się od najbardziej dokuczliwej myśli - że

już nigdy nie zobaczy się z Hansem Brinkmanem.

Naprężyła mięśnie pleców i poddała się burzy odczuć. Usłyszała

okrzyk ulgi, a potem, mimo że Hans się starał, nie potrafił już wykrzesać ani

odrobiny czułości. Opadł na bok, chwilę później zaś otwierał okno pokoju

hotelowego. Wziął kilka głębokich oddechów, wciągając w płuca rześkie,

alpejskie powietrze.

Ona ledwie łapała oddech.

Obejrzał się i uśmiechnął olśniewająco, po sekundzie wrócił do łóżka,

naciągnął kołdrę i pocałował Elizabeth.

- Było wspaniale - powiedziała.

- Ale nie miałaś... - zaprotestował.

- Nie, lecz było mi dobrze - przerwała mu i uśmiechnęła się. - Nie

przejmuj się tym, Hans. Zsunął się z łóżka równie szybko, jak się położył, i

westchnął.

- Jestem samolubny, prawda?

- Jesteś, ale to już mój problem.

Próbowała obrócić wszystko w żart, nie było jej jednak do śmiechu.

Zadawała sobie pytanie: Do czego właściwie prowadziły te ich sobotnie

spotkania... poza łóżkiem oczywiście? Owszem, okazał się bogaty, przystojny

i niczego się nie bał. Była już z przystojnymi i wpływowymi mężczyznami, lecz

nie czuła do nich nawet dziesiątej części tego, co do Hansa. Inni wydawali się

jej oddani, obsypywali ją podarunkami, Hans nigdy. Wyrażał zainteresowanie,

i to w zupełnie nieoczekiwanych momentach, ale większość swego czasu

spędzał w świecie finansów, a wieczorem wracał do żony i znajomych.

Razem z żoną chodził na przyjęcia, na które Elizabeth nie była zapraszana.

W rzeczywistości stanowiła sekretną część jego życia. Nikt o niej nie wiedział.

W jego świecie oficjalnie nie istniała. Bywała tylko tu, w tym pokoju, przez

kilka godzin w miesiącu. Nie wystarczało jej to. Choć pozwoliła, by stał się dla

niej wszystkim, wiedziała, że wcześniej czy później ich romans musi się

Wes Craven - Stowarzyszenie Fontanna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: