Cooper James F. - Pilot.pdf - Cooper James Fenimore - ssaaggaa

James Fenimore Cooper

PILOT

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fal nieprzyjaznych ciągle pląsy

I chlust, i chlupot wciąż u burt.

Pieśń

Jedno spojrzenie na mapę zapozna czytelnika z położeniem wschodnich wybrzeży

Wielkiej Brytanii i przeciwległych jej wybrzeży kontynentu. Otaczają one małe morze, które od

wieków znane było światu jako szranki walk morskich i wielki trakt dla handlowych i

wojennych flot narodów północnej Europy. Wyspiarze dawno ogłosili się panami; tego morza,

na co rozum nie pozwoliłby żadnemu z państw i co prowadziło do częstych konfliktów,

przelewu krwi i poważnych strat, zupełnie dysproporcjonalnych w stosunku do korzyści, jakie

przynieść może przestrzeganie bezużytecznego i zmyślonego prawa. I właśnie po tych

spornych wodach spróbujemy oprowadzić czytelnika w wyobraźni. Czas, kiedy zaszły te

wydarzenia, powinien interesować każdego Amerykanina nie tylko dlatego, że był to czas

tworzenia się jego narodu, ale i dlatego, że to początek ery, kiedy rozum i rozsądek zaczęły

zastępować zwyczaje i feudalne przesądy kierujące losami narodów.

Wkrótce po wybuchu Rewolucji , gdy do walki przystąpiły królestwa Francji i Hiszpanii, a

także Republika Holenderska, kilku wieśniaków stało na polu wystawionym na działanie

wichrów morskich na północno-wschodnim wybrzeżu Anglii. Ludzie próbowali uprzyjemnić

sobie ciężką pracę i rozweselić się w posępny dzień grudniowy, wypowiadając proste sądy

na temat polityki. Od dawna krążyły wieści, że Anglia prowadzi wojnę z jakąś kolonią spoza

Oceanu Atlantyckiego, ale słuchali ich jednym uchem, jak zawsze pogłosek- o rzeczach

dalekich i nieciekawych. Dopiero kiedy narody, z którymi Anglia zwykła była walczyć,

wmieszały się do sporu, szczęk broni zamącił spokój nawet tych odciętych od świata i

niepiśmiennych wieśniaków. W dyspucie głos zabierał głównie szkocki handlarz bydła,

upatrujący sposobnej chwili, by ubić interes z właścicielem poletka, i robotnik irlandzki, który

przepłynął kanał i zawędrował tak daleko w głąb wyspy w poszukiwaniu pracy.

— Negry to furda dla starej Anglii, nie licząc nawet Irlandii, gdyby Francuzy i Hiszpanie się

nie wmieszali — rzekł robotnik. — Nie ma im za co dziękować, bo człek w tych czasach nie

może więcej pociągnąć z butelki niż ksiądz podczas mszy świętej, jeśli nie chce obudzić się

w żołnierskiej skórze.

— Ba, tam u was, w Irlandii, aby zwerbować armię, robi się bęben z beczki od whisky —

odparł handlarz mrugając na słuchaczy. — Na północy wystarczy zagrać na kobzie, a lud wali

za muzyką tak ochoczo jak w niedzielę do kościoła. Widziałem listę całego regimentu

górskiego na tak małym kawałku papieru, że zakryłaby go rączka damy. Same Camerony i

M'Donaldy, choć pomaszerowało sześciuset ludzi. Ale co widzę! Ten młodzik za bardzo chce

się dostać na ląd, a jeżeli dno morskie choć trochę podobne jest do powierzchni, jak nic może

się rozbić.

Ta nieoczekiwana zmiana tematu skierowała oczy wszystkich w stronę, w którą handlarz

wskazywał swym kijem. Ku niezmiernemu zdumieniu grupki mężczyzn mały statek opływał

właśnie cypel lądu, który tak jak pole, gdzie stali, odgradzał zatoczkę od pełnego morza. W

wyglądzie tego niezwykłego gościa było coś szczególnego, budzącego zdumienie tym

większe, że pojawił się na takim pustkowiu. Tylko najmniejszy statek, i to niezbyt często, a od

czasu do czasu jakiś szalony przemytnik odważał się przybić do lądu mijając mielizny i

podwodne skały. Śmiali żeglarze, co tym razem przedsięwzięli tę karkołomną wyprawę, na

pozór tak niebacznie, płynęli na czarnym, płytkim szkunerze. Kadłub jego zupełnie nie

pasował do pochyłych masztów podtrzymujących reje coraz mniejsze, a w samej górze

podobne rozmiarami do łopoczącego leniwie wimpla , który bezskutecznie próbował rozwinąć

się na lekkim wietrzyku.

Krótki dzień zimowy miał się ku końcowi i ostatnie skośne promienie słońca ślizgały się po

brunatnych falach, smużyły je tu i ówdzie bladą poświatą. Burzliwe wichry znad Oceanu

Niemieckiego zdawały się uśpione i chociaż ustawiczny szum fał na brzegu sprawiał, że

okolica o tej porze wyglądała jeszcze bardziej ponuro, lekkie tchnienie marszczące gładką

powierzchnię szło od lądu. Mimo tej pomyślnej okoliczności było coś groźnego w wyglądzie

oceanu, który wydawał głuche, otchłanne szmery jak wulkan w przeddzień wybuchu.

Wszystko to pogłębiało zdumienie i lęk wieśniaków obserwujących dziwnego gościa.

Wyłącznie pod grotżaglem i jednym z małych kliwrów , jakie wystają daleko poza dziób,

statek ślizgał się po wodach z wdziękiem i łatwością, która widzom wydawała się magiczna.

Spoglądali to na szkuner, to po sobie zdumionymi oczyma. W końcu handlarz rzekł cicho i

uroczyście:

— Szalona pała stoi tam u steru. I jeżeli ta łupina poszyta jest drzewem jak brygantyny

żeglujące między Londynem i Frith, naraża się na zbytnie niebezpieczeństwo. A teraz mija tę

wielką skałę, która pokazuje głowę przy odpływie. Tak czy owak, żaden śmiertelnik długo nie

utrzyma się na tym kursie, żeby nie pójść na dno.

Mały szkuner jednak wciąż płynął między ławicami i skałami, czyniąc tylko małe odchylenia

od kursu, co dowodziło, że kapitan zdaje sobie sprawę z ryzyka. Wreszcie statek zapuścił się

w zatokę, na ile pozwalał zdrowy rozsądek, żagle zwinęły się, jakby bez pomocy rąk ludzkich,

szkunerem zakołysały długie fale docierające z oceanu, zdryfował w nurcie przypływu i

szarpnął się na kotwicy.

Wówczas wieśniacy zaczęli się gubić w domysłach. Jedni utrzymywali, że to statek z

kontrabandą, drudzy, że wrogie ma zamiary i że to statek wojenny. Padło podejrzenie, czy to

nie widmo, bo czyż statek zbudowany i prowadzony przez ludzi ważyłby się wpłynąć na tak

niebezpieczne wody, i to w czasie, kiedy byle szczur lądowy potrafił przepowiedzieć sztorm.

Szkot, który cechował się właściwą swym rodakom bystrością umysłu, ale i wiarą w

zabobony, przychylił się do tej opinii ostrożnie, pełen przesądnego lęku, ale syn Erinu , który

najwyraźniej nie miał wyrobionego zdania, przerwał mu okrzykiem:

— Na Boga! Jest ich dwa! Duży i mały! Widocznie koboldy morskie tak samo lubią

towarzystwo, jak i dobrzy chrześcijanie!

— Dwa! — powtórzył handlarz bydła. — Dwa! Nie wyjdzie to na zdrowie temu, kto je

widział. Dwa okręty żeglujące bez załogi w miejscu, gdzie gołym okiem nie dostrzeże się

niebezpieczeństwa, to zły znak dla każdego, kto je widzi. A ten drugi! Patrzajcie, patrzajcie,

co za piękny okręt, jaki wielki! — Przerwał, podniósł z ziemi zawiniątko i ogarnąwszy szybkim

spojrzeniem oba statki, kiwnął głową słuchaczom z wielką powagą. Zabierając się do

odejścia podjął wątek rozmowy:

— Nie dziwiłbym się, gdyby wiózł listy werbownicze króla Jerzego. Tak, tak, wolę wracać

do miasta i pogadać z ludźmi, bo te duże okręty wydają mi się podejrzane. Mały z łatwością

może porwać człowieka, a na duży zmieścilibyśmy się wszyscy.

Ta roztropna przestroga wywołała powszechne poruszenie wśród wieśniaków, gdyż po

kraju krążyły alarmujące wieści. Gospodarze pozbierali narzędzia i pociągnęli ku wsi. Wiele

ciekawych oczu śledziło ze wzgórz okolicznych manewry statków, ale do skał okalających

zatoczkę nie zbliżał się nikt oprócz tych, którzy mieli szczególne powody zainteresowania

tajemniczymi gośćmi.

Statek, co wywołał tyle niepokoju, był rzeczywiście pięknym żaglowcem, którego olbrzymi

kadłub, strzeliste maszty i poziome reje majaczyły ponad morzem w mgłach wieczornych na

kształt dalekiej góry wyrastającej z głębi. Niewiele żagli widniało na jego masztach, a choć

nie podchodził tak blisko brzegu jak szkuner, najwyraźniej wykonywał te same manewry i nie

ulegało wątpliwości, że przypłynął tu w tym samym celu. Fregata — gdyż taki to był statek —

weszła majestatycznie na falach odpływu do małej zatoczki, z szybkością wystarczającą

ledwie, by można nią było sterować, aż dotarła do miejsca, gdzie stał jej współtowarzysz,

wówczas wykręciła pod wiatr i manewrując żaglami usiłowała stanąć w miejscu. Jednakże

lekkie tchnienie, które momentalnie wypełniło ciężkie płachty żagli, zamarło i znikły

zmarszczki na grzbietach fal pędzonych z oceanu. Prądy i fale szybko gnały fregatę ku

jednemu z cyplów przy ujściu rzeki, gdzie czarne skały wybiegały daleko w morze, toteż

załoga spuściła kotwicę i zrzuciła żagle. Kiedy statek wykręcił, pchany odpływem, wielka

bandera ukazała się na szczycie masztu; wiatr ją rozwinął i oczom ludzi ukazał się czerwony

krzyż na białym polu, zdobiący flagę Anglii. Tyle zobaczył nawet ostrożny handlarz, oglądając

się poza siebie, kiedy jednak z obu statków spuszczono łodzie, przyspieszył kroku i zapewnił

ciekawych i zdumionych towarzyszy, że lepiej oglądać oba te statki z daleka niż z bliska.

Liczni marynarze zeszli z fregaty do łodzi, a kiedy stanął w niej oficer z młodym

pomocnikiem, odbili od burty. Rytmicznymi uderzeniami wioseł kierowali łódź wprost ku

brzegowi. W chwili gdy mijali szkuner, lekki welbot z czterema atletycznymi mężczyznami u

wioseł odskoczył od burty i raczej tańcząc na falach niż prując wodę, przeciął kurs szalupy ze

zdumiewającą szybkością. Kiedy łodzie zbliżyły się do siebie, załoga na znak oficerów złożyła

wiosła. Łodzie unosiły się spokojnie na fali, a przez ten czas odbyła się następująca

rozmowa:

— Nasz stary zwariował! — zawołał młody oficer z welbotu. — Myśli, że dno „Ariela" jest z

żelaza i skała nie może wybić w nim dziury! A może przypuszcza, że moja załoga to

krokodyle, które nigdy nie utoną!

Blady uśmiech zaigrał na ustach przystojnego młodego człowieka, rozpartego wygodnie na

rufie szalupy, gdy odparł:

— Zbyt dobrze zna twoją ostrożność, kapitanie Barnstable, aby miał się obawiać, że

rozbijesz statek i potopisz załogę. Jak macie głęboko?

— Boję się sondować — odparł Barnstable. — Nigdy nie mam odwagi tknąć sondy, kiedy

skały wyłażą z wody jak delfiny, które chcą zaczerpnąć powietrza.

—- Ale żeglujesz po wodzie, człowieku! — zawołał oficer z gwałtownością dowodzącą

ognistego temperamentu.

— Po wodzie! — powtórzył jego przyjaciel. — Hej, mały „Ariel" potrafiłby żeglować w

powietrzu! — Z tymi słowy Barnstable stanął w czółnie. Uniósł czapkę marynarską. Odgarnął

gęste, czarne loki opływające opaloną twarz i dumnym wzrokiem marynarza objął swój

statek. — Ale to wielkie ryzyko, panie Griffith, stać na jednej kotwicy w taką noc. Jakie są

rozkazy?

— Podpłynę do skał i stanę na dradze . Zabierzesz ode mnie pana Merry i spróbujesz

prześliznąć się na plażę.

— Plażę? — zdumiał się Barnstable. — Nazywasz tak pionową skałę wysokości stu stóp?

— Nie będziemy kłócić się o słowa — rzekł Griffith z uśmiechem. — Dość, że musisz

dostać się na brzeg. Dostrzegliśmy sygnał z lądu i wiemy, że pilot, na którego czekaliśmy tak

długo, gotów jest do drogi.

Barnstable potrząsnął głową w zamyśleniu, mrucząc pod nosem:

— Komiczna żegluga. Najpierw wpływa się do nieuczęszczanej zatoki, pełnej skał, ławic i

płycizn, a potem ściąga się z jej brzegów pilota. Ale jakże ja go poznam?

— Merry poda wam hasło i powie, gdzie go szukać. Wylądowałbym sam, ale to sprzeciwia

się otrzymanym rozkazom. W razie jakiejś przeszkody podnieś trzy wiosła piórami do góry, a

przybędę na pomoc. Trzy wiosła wzniesione rękojeściami do góry i wystrzał z pistoletu

ściągną na waszych przeciwników ogień naszych muszkietów, a ten sam znak powtórzony

przez szalupę ściągnie ogień baterii ze statków.

— Dzięki, dzięki — rzekł Barnstable z nonszalancją. — Sam chyba sprostam

nieprzyjaciołom, jeśli spotkam ich na tym wybrzeżu. Ale nasz stary zwariował naprawdę.

Chciałbym...

— Musiałbyś słuchać jego rozkazów, gdyby był tutaj, a teraz zechcesz usłuchać moich —

rzekł Griffith tonem, któremu kłam zadawał życzliwy wyraz jego oczu. — Na brzeg więc i

dawaj baczenie na niskiego człowieka w szarej kurcie. Merry da ci hasło, a jeśli ten na nie

odpowie, przywieź go na szalupę.

Oficerowie skinęli sobie przyjaźnie głowami, a kiedy chłopiec zwany panem Merry

przedostał się z szalupy na welbot, Barnstable opadł na ławkę i dał sygnał wioślarzom, którzy

pochylili się nad wiosłami. Lekka łódź szybko odbiła od szalupy i zuchwale pomknęła ku

skałom. Czas jakiś trzymała się równolegle do brzegu w poszukiwaniu odpowiedniego

przejścia, potem, wykręciwszy nagle, dostała się poprzez kipiel na miejsce, gdzie można było

bezpiecznie lądować.

Szalupa posuwała się również, ale w pewnej odległości i w wolniejszym tempie, kiedy zaś

jej załoga zobaczyła, że welbot przybija do nadbrzeżnego głazu, wyrzuciła dragę za burtę i

wzięła się do opatrywania broni, aby ją mieć w pogotowiu. Wszystko zdawało się dziać wedle

z góry wydanych rozkazów, gdyż młody oficer, przedstawiony czytelnikom jako Griffith,

rzadko się odzywał, a kiedy coś mówił, to tonem nie znoszącym sprzeciwu, jak człowiek

przywykły do posłuchu. Marynarze wybrali linę i szalupa podeszła do dragi. Griffith wyciągnął

się na miękko wyłożonej ławce i nacisnąwszy niedbale czapkę na oczy, trwał pogrążony w

myślach zupełnie nieodpowiednich w tej sytuacji. Od czasu do czasu podnosił się i rzucał

szybkie spojrzenie na towarzyszy na brzegu, a potem wybiegał wzrokiem ku pełnemu morzu.

Zaduma, która często przyoblekała mu rysy maską obojętności i bezwładu, ustępowała

miejsca bystremu i czynnemu spojrzeniu żeglarza doświadczonego ponad wiek. Dzielna

załoga o twarzach wysmaganych wiatrem, poczyniwszy przygotowania na wypadek bitwy,

czekała w głębokim milczeniu, z rękoma w zanadrzu kurt. Śledzili z niepokojem każdą

zbierającą się w powietrzu chmurę i wymieniali pełne troski spojrzenia, ilekroć łódź wzniosła

się wyżej niż zwykle na jednej z długich, odbitych od dna fal, które nadbiegały od oceanu z

coraz to większą furią i mocą.

ROZDZIAŁ DRUGI

Niech płaszcz konnego dokładnie ukryje

Wdzięk lvrej postaci, twą kibić i szyją.

Bądź jeno śmiała, wzrok cię nie dosięże,

Między mężami i ty zdasz się mężem.

Prior

Kiedy welbot podpływał do skał, młody porucznik zwany zazwyczaj kapitanem, ponieważ

dowodził szkunerem, wyskoczył na nadbrzeżne głazy w towarzystwie praktykanta

oficerskiego, który z szalupy przeniósł się do jego łodzi, by pomóc mu w ryzykownym

przedsięwzięciu.

— Dobrze będzie, jeżeli wdrapiemy się po tej drabinie Jakuba — rzekł Barnstable

podnosząc oczy na stromiznę — a jeszcze nie wiadomo, jak zostaniemy przyjęci na górze.

— Jesteśmy w zasięgu armat fregaty — zauważył chłopiec — i niech pan pamięta, sir, że

wzniesione trzy wiosła i wystrzał pistoletowy z szalupy ściągną ogień.

— Tak, na nasze głowy. Chłopcze, nigdy nie rób tego szaleństwa i nie polegaj na artylerii,

która strzela z daleka. Narobi dużo huku i dymu, ale to diablo niepewny sposób miotania

starym żelastwem. W takiej jak ta potrzebie liczyłbym raczej na harpun w ręku Toma Coffina

niż na najskuteczniejszą salwę dziewięćdziesięciodziałowego trójpokładowca. Chodźcie,

pozbierajcie swe, kończyny i spróbujcie przejść się po terra firma", Coffin.

Marynarz o tym ponurym nazwisku powstał flegmatycznie od steru i zdawał się wznosić

coraz wyżej w powietrze, w miarę jak prostował niezmiernie długie ciało. Miał sześć stóp i

sześć cali wysokości, ale zwykle trzymał się zgarbiony, co było rezultatem przebywania w

ciasnych okrętowych pomieszczeniach. Był zbyt suchy jak na dobrze zbudowanego

mężczyznę, ale ogromne, kościste i żylaste ręce świadczyły o olbrzymiej sile. Na głowie miał

mały, niski, sklepiony kapelusik z brązowej wełny, który przydawał wyrazu szczególnie

surowego i uroczystego tej twarzy o rysach ostrych i wydatnych, obramowanej czarnym, ale

siwiejącym już zarostem. Jedna jego dłoń jakby instynktownie zacisnęła się na rękojeści

harpuna, który wsparł o skałę,, gdy na rozkaz dowódcy wylazł z łodzi, gdzie zajmował tak

niewspółmiernie mało miejsca.

Kapitan Barnstable poczuł się pewniejszy i wydawszy pozostałym w łodzi ludziom parę

rozkazów, zaczął się drapać na skały. Mimo niezwykłej odwagi i zręczności nic by nie

wskórał, gdyby w trudnych chwilach nie przychodził mu z pomocą Coffin, który dzięki swej

sile i wzrostowi dokazywał sztuk niewykonalnych dla przeciętnego śmiertelnika. Na parę stóp

od wierzchołka zatrzymali się na występie skalnym, by nabrać tchu i naradzić się, bez czego

nie sposób było iść dalej.

— Złe miejsce ,do cofania się, gdybyśmy trafili na nieprzyjaciela — rzekł Barnstable. —

Gdzie mamy szukać tego pilota, panie Merry, po czym go poznamy i skąd pewność, że nas

nie zdradzi?

— Pytanie, które ma pan mu zadać, jest wypisane na tym oto kawałku papieru — odparł

chłopiec i wręczył mu hasło. — Daliśmy sygnał z tamtego cypla, ale musiał widzieć naszą

łódź, więc wyszedł nam pewno na spotkanie. Co zaś do możliwości zdrady, cieszy się on

zaufaniem kapitana Munsona, który wypatruje go pilnie od chwili, gdy zbliżyliśmy się do lądu.

— Tak — mruknął porucznik — a ja nie mniej bacznie będę go wypatrywał teraz, kiedy

jesteśmy na lądzie. Nie podoba mi się opływanie brzegu z tak bliska, ani też nie pokładam w

nikim tak wielkiego zaufania. Co myślicie o tym, panie Coffin?

Zagadnięty przez dowódcę wyga zwrócił ku niemu swe poważne oblicze i odpowiedział z

namaszczeniem:

— Kiedy mam dobre żagle, a przed sobą pełne morze, nic mi po pilotach, sir. Co do mnie,

to urodziłem się na czebako i nigdy nie mogłem zrozumieć, na co się zda więcej lądu niż

jakaś mała wysepka, by mieć grunt pod uprawę warzyw i miejsce do suszenia ryb. Na widok

ziemi zawsze czuję się nieswojo, chyba że mamy wiatr prosto od lądu.

— Widać, że masz olej w głowie, Tom — rzekł Barnstable pół drwiąco, pół serio. — Ale

czas w drogę. Słońce dotyka właśnie chmur nad morzem, a niech nas Bóg strzeże od stania

tu w nocy na kotwicach.

Uchwyciwszy się wystającego głazu, Barnstable podciągnął się do góry i po paru

karkołomnych susach stanął na krawędzi urwiska. Coffin podsadził praktykanta w ślad za

dowódcą, sam zaś poszedł za nim ostrożniej jeszcze, ale z mniejszym wysiłkiem.

Kiedy wszyscy trzej stanęli na płaskowyżu, zaczęli rozglądać się po okolicy ostrożnie a

ciekawie. Dokoła ciągnęły się grunty uprawne, poprzecinane jak wszędzie żywopłotami i

murami. Jedna tylko mała, zrujnowana chatka widniała o jaką milę od nich, reszta bowiem

siedzib ludzkich znajdowała się możliwie najdalej od mgieł i wyziewów morza.

— Nic tu nam nie zdaje się grozić, ale nie ma i tego, kogo szukamy — rzekł Barnstable

ogarnąwszy wzrokiem całe pole widzenia. — Obawiam się, panie Merry, że wylądowaliśmy

na darmo. Co powiesz na to, Długi Tomie? Czy widzisz tego, kogo szukamy?

— Nie widzę nigdzie pilota, sir — odparł zapytany — ale i tak nie jest jeszcze najgorzej, bo

tam pod krzakami widzę trochę świeżego mięsa, którego wystarczy na podwójne racje dla

załogi „Ariela".

Praktykant roześmiał się pokazując Barnstable'owi przedmiot zainteresowań Coffina. Był to

tłusty wół, który spokojnie przeżuwał paszę pod pobliskim żywopłotem.

— Wiele mamy zgłodniałych ludzi na pokładzie — rzekł wesoło — którzy chętnie poparliby

propozycję Długiego Toma, gdyby czas i okoliczności pozwalały nam ubić zwierzę.

— Pierwszy lepszy fuszer dałby sobie z nim radę, panie Merry — odparł Tom; bez

drgnienia muskułów twarzy uderzył potężnie końcem harpuna o ziemię i pochylił broń jak do

ciosu. — Niech tylko kapitan Barnstable powie słowo, a przebiję bydlę na wylot. Wpakowałem

to żelazo w niejednego. wieloryba, co miał nie taką warstwę tłuszczu, jak ten wół.

— Dość! Nie jesteśmy na wyprawie wielorybniczej, kiedy wszystko dobre, co się pod rękę

nawinie — rzekł Barnstable zniecierpliwiony, odwracając wzrok od zwierzęcia, jakby sam

sobie nie ufał. — Ale baczność! Ktoś idzie za żywopłotem. Pistolet do ręki, panie Merry!

Możemy najpierw usłyszeć strzał.

— Barnstable, kochany Barnstable! Byłżebyś zdolny mnie skrzywdzić?

Marynarz, tak nieoczekiwanie wezwany po imieniu, cofnął się parę kroków, strącił czapkę z

głowy, przetarł oczy i zawołał:

— Co ja słyszę? Co widzę? Tam stoi „Ariel", a tam fregata. Czyżby to panna Katarzyna

Plowden?

Ale jeśli mógł mieć jeszcze jakie wątpliwości, prysły one natychmiast, gdyż domniemany

młokos osunął się na nasyp z wstydliwością iście niewieścią, zadającą kłam męskiemu

przebraniu, i wybuchnął niepohamowanym śmiechem.

Wszelka myśl o służbie, o pilocie, a nawet o „Arielu" odbiegła natychmiast marynarza,

który przeskoczył nasyp, usiadł koło panny i sam zaczął się śmiać nie wiadomo z czego.

Kiedy rozbawiona dziewczyna odzyskała trochę równowagi umysłu, zwróciła się do

Barnstable'a, który pozwalał jej bawić się swoim kosztem.

— To nie tylko niemądrze z mojej strony, ale i okrutnie — rzekła. — Winnam wyjaśnienie,

skąd się tu znalazłam i co oznacza to niezwykłe przebranie.

— Rozumiem wszystko — zawołał Barnstable. — Dowiedziałaś się, że jesteśmy tutaj, i

pobiegłaś dotrzymać obietnicy danej mi w Ameryce. Nie pytam o więcej. Kapelana mamy na

fregacie.

— Może sobie nauczać z równie marnym jak zwykle rezultatem — przerwała mu niewiasta

w przebraniu — ale póty nie zgodzę się na małżeństwo, póki nie osiągnę celu

przyświecającego mi w tej ryzykownej wyprawie. Zwykłeś być mniej samolubny, Barnstable.

Czy chcesz, abym zapomniała o szczęściu innych?

— O kim mówisz?

— O mojej biednej, oddanej kuzynce. Słyszałam, że dwa okręty, podobne z opisu do

waszej fregaty i „Ariela", kręcą się u wybrzeży, i od razu postanowiłam się z wami

porozumieć. Przez tydzień szłam za wami w tym przebraniu, ale dopiero dziś dopięłam

swego. Dziś podeszliście bliżej brzegu niż zwykle i, na szczęście, ryzyko się opłaciło.

— Tak, Bóg jeden wie, jak blisko jesteśmy lądu! Ale czy kapitan Munson zdaje sobie

sprawę, że chcesz dostać się na jego statek?

Cooper James F. - Pilot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: