Cook Robin - Uprowadzenie.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Uprowadzenie

ROBIN COOK

Przełożył Norbert Radomski

DOM WYDAWNICZY REBIS Poznań 2001

Tytuł oryginału • Abduction

Poznań 2001

Dla Camerona Witaj, Maleńki!

Rozdział 1

Dziwna wibracja wyrwała Perry'ego Bergmana z niespokojnego snu. Niemal

natychmiast ogarnęło go nieokreślone, dręczące uczucie. Drażniący szmer

przypominał mu odgłos paznokci zgrzytających o szkolną tablicę. Wzdrygnął się.

Odrzucił cienki koc i wstał. Wibracja wciąż trwała. Teraz, gdy stał boso na stalowym

pokładzie, kojarzyła mu się raczej z wiertłem dentystycznym. Mógł rozróżnić

przebijający przez nią zwykły pomruk generatorów statku i szum klimatyzatorów.

- Co, u diabła? - powiedział na głos, choć w zasięgu słuchu nie było nikogo,

kto mógłby udzielić mu odpowiedzi. Poprzedniego wieczoru przybył na statek,

Benthic Explo-rer, helikopterem, po długim locie z Los Angeles przez Nowy Jork do

Ponta Delgada na Azorach. Biorąc pod uwagę różnicę stref czasowych oraz długą

dyskusję na temat problemów technicznych, na jakie natknęła się jego ekipa, jego

wyczerpanie było zrozumiałe. Nie miał ochoty być budzony po raptem czterech

godzinach snu, a już na pewno nie przez tę irytującą wibrację.

Energicznym ruchem chwycił słuchawkę wewnętrznego telefonu i wystukał

numer na mostek. Czekając na połączenie, stanął na palcach i wyjrzał przez okienko

swojej VIP-owskiej kajuty. Przy wzroście metr sześćdziesiąt osiem nie uważał się za

niskiego - po prostu nie był wysoki, to wszystko. Na zewnątrz słońce ledwie zdążyło

wynurzyć się zza horyzontu. Statek rzucał na Atlantyk długą smugę cienia. Perry

patrzył na zachód ponad mglistym, spokojnym oceanem, rozpościerającym się

niczym olbrzymi płat kutej cyny. Woda kołysała się łagodnie niskimi, z rzadka

unoszącymi się falami. Spokój tej sceny zadawał kłam temu, co działo się pod

powierzchnią. Dzięki komputerowo sterowanym dziobowym i rufowym

silnikom manewrowym Benthic Explorer utrzymywany był w stałym położeniu nad

fragmentem wulka-nicznie i sejsmicznie aktywnego Grzbietu Śródatlantyckie-go -

dzielącego ocean na pół zębatego pasma górskiego o długości dwudziestu tysięcy

kilometrów. Z nieustannie wylewającymi się potokami lawy, podmorskimi

wybuchami pary i częstymi wstrząsami sejsmicznymi, te zatopione szczyty były

całkowitym przeciwieństwem letniego spokoju panującego na powierzchni oceanu.

- Mostek - odezwał się w słuchawce znudzony głos.

- Gdzie jest kapitan Jameson? - warknął Perry.

- W swojej koi, o ile mi wiadomo - odparł głos niedbałym tonem.

- Co to, u diabła, za wibracja? - zapytał Perry.

- Nie mam pojęcia, ale nie pochodzi z silników statku, jeżeli o to pan pyta. W

przeciwnym razie maszynownia zgłosiłaby mi to. Najprawdopodobniej to po prostu

wiertnica. Chce pan, żebym skontaktował się z przedziałem wiertniczym?

Perry nie odpowiedział. Po prostu trzasnął słuchawką. Nie mógł uwierzyć, że

facet na mostku, kimkolwiek jest, nie uznał za stosowne zająć się tą wibracją z

własnej inicjatywy. Nic go to nie obchodziło? Zirytował go panujący na jego statku

nieład, postanowił jednak zająć się tym później. Na razie próbował skoncentrować się

na swojej garderobie. Wciągnął na siebie dżinsy i gruby wełniany golf. Nie musiał

pytać, żeby się domyślić, że wibracja mogła pochodzić z wiertnicy. To było zupełnie

oczywiste. Ostatecznie to właśnie problemy z wierceniami były powodem, dla

którego przybył tu z Los Angeles.

Zdawał sobie sprawę, że angażując się w obecne przedsięwzięcie - wiercenie

do wnętrza komory magmowej podmorskiego wulkanu na zachód od archipelagu

Azorów - postawił na szali przyszłość Benthic Marinę. Był to projekt wykonywany

bez zlecenia, co oznaczało, że firma wydaje pieniądze, zamiast je zarabiać, a upływ

gotówki był zatrważający. Jego zapał do tego przedsięwzięcia brał się z przekonania,

że cała impreza przyciągnie powszechną wyobraź-

nie, skupi zainteresowanie ogółu na badaniach głębin morskich i wywinduje

Benthic Marinę na czołową pozycję w oceanografii. Niestety jednak operacja nie

przebiegała tak, jak planowano.

Ubrany już Perry spojrzał w lustro nad umywalką w pudełkowatej łazience.

Jeszcze parę lat temu nie zaprzątałby sobie tym głowy. Ale to się zmieniło. Odkąd

przekroczył czterdziestkę, przekonał się, że rozczochranie, z którym dawniej było mu

tak do twarzy, teraz postarzało go, a w najlepszym razie sprawiało, że wyglądał na

zmęczonego. Włosy mu rzedły i potrzebował okularów do czytania, ale jego uśmiech

pozostał zniewalający. Był dumny ze swych równych, białych zębów, zwłaszcza

dlatego, że podkreślały opaleniznę, którą z wielkim wysiłkiem utrzymywał.

Zadowolony ze swego odbicia w lustrze wypadł z kajuty i popędził korytarzem. Gdy

mijał drzwi kajut kapitana i pierwszego oficera, korciło go, żeby grzmotnąć w nie,

dając w ten sposób ujście swemu rozdrażnieniu. Wiedział, że metalowe powierzchnie

odbiłyby dźwięk jak kotły, wyrywając śpiących mieszkańców ze spokojnej drzemki.

Jako założyciel, prezes i główny udziałowiec Benthic Marinę spodziewał się, że

ludzie będą zwijać się jak w ukropie, gdy on jest na pokładzie. Czy tylko jego

obchodziło to wszystko na tyle, by zainteresować się tą wibracją?

Znalazłszy się na pokładzie, usiłował zlokalizować źródło dziwnego pomruku,

który teraz zlewał się z odgłosem pracującej wiertnicy. Benthic Explorer był

stuczterdziestome-trowej długości statkiem badawczym z wznoszącą się na

śródokręciu dwudziestopiętrową wieżą wiertniczą, spinającą mostem otwartą studnię

między kadłubami. Poza wiertnicą, statek szczycił się zespołem do nurkowania

saturowa-nego, łodzią podwodną głębokiego zanurzenia oraz kilkoma zdalnie

sterowanymi saniami kamer, z których każde mieściły na sobie imponujący zestaw

aparatów fotograficznych i kamer wideo. Cały ten sprzęt, w połączeniu z bogato

wyposażonym laboratorium, pozwalał jego macierzystej firmie, Benthic Marinę, na

prowadzenie szerokiego zakresu operacji i badań oceanograficznych.

Drzwi przedziału wiertniczego otworzyły się i ukazał się w nich potężny

mężczyzna. Olbrzym ziewnął, przeciągnął się, po czym przełożył przez ramiona

szelki kombinezonu i wetknął na głowę żółty kask z napisem: KIEROWNIK

ZMIANY, wypisanym wielkimi literami nad daszkiem. Wciąż jeszcze zesztywniały

od snu, ruszył w stronę stołu obrotowego. Wyraźnie nie spieszył się, choć wibracja

niosła się przez cały statek.

Przyspieszywszy kroku, Perry dopędził mężczyznę akurat w chwili, gdy

dołączyli do niego dwaj inni marynarze.

- Rzęzi tak już od jakichś dwudziestu minut, szefie! -ryknął jeden z nich,

przekrzykując hałas urządzeń wiertniczych. Wszyscy trzej ignorowali Perry'ego.

Pochrząkując, brygadzista naciągnął parę grubych rękawic ochronnych i

żwawo wszedł na wąski metalowy pomost, spinający centralną studnię. Jego zimna

krew zaimponowała Perry'emu. Kładka robiła wrażenie niezbyt solidnej, a niska,

wątła barierka stanowiła jedyne zabezpieczenie przed upadkiem do znajdującego się

dwadzieścia metrów niżej oceanu. Zbliżywszy się do stołu rotacyjnego, brygadzista

wychylił się przez poręcz i oburącz ujął obracający się wał, nie zaciskając uchwytu,

lecz pozwalając mu przesuwać się między chronionymi przez rękawice dłońmi. Z

przechyloną na bok głową próbował zinterpretować wędrujące wzdłuż wału drgania.

Nie zajęło mu to wiele czasu.

- Zatrzymać wiertnicę! - ryknął.

Jeden z robotników rzucił się do zewnętrznej tablicy rozdzielczej. Po chwili

stół rotacyjny zatrzymał się ze szczękiem i drażniąca wibracja ustała. Brygadzista

wrócił po kładce na pokład.

- Cholera! Znów szlag trafił wiertło - powiedział z niesmakiem. - To już

zakrawa na kpiny.

- Na kpiny zakrawa to, że przez ostatnie cztery czy pięć dni nie udało nam się

przewiercić nawet pełnego metra -odezwał się drugi robotnik.

- Zamknij się! - huknął olbrzym. - Zmykaj stąd i idź podnieść świder do

głowicy otworu!

Zgromiony robotnik dołączył do swego kolegi. Niemal na-

tychmiast rozległ się nowy odgłos potężnej maszynerii. To, zgodnie z

poleceniem, uruchomiono wciągarki. Statek zadygotał.

- Skąd pan wie, że złamało się wiertło?! - wrzasnął Per-ry, przekrzykując

nowy hałas.

Brygadzista spojrzał na niego z góry.

- Kwestia doświadczenia - zagrzmiał, po czym odwrócił się i ruszył w stronę

rufy.

Perry musiał biec, żeby za nim nadążyć. Każdy krok olbrzyma był jak dwa

jego kroki. Próbował zapytać o coś jeszcze, ale tamten albo nie słyszał, albo po prostu

go ignorował. Wkrótce dotarli do schodów i brygadzista ruszył pod górę, pokonując

po trzy stopnie naraz. Dwa pokłady wyżej wszedł w boczny korytarz, zatrzymując się

przed drzwiami jednej z kabin. Napis na drzwiach głosił: MARK DAYIDSON,

KIEROWNIK ROBÓT. Brygadzista zapukał głośno. Początkowo jedyną

odpowiedzią był atak kaszlu, lecz po chwili dało się słyszeć wyraźne: “Proszę!"

Perry wcisnął się za plecami olbrzyma do maleńkiej kajuty.

- Złe wieści, szefie - powiedział brygadzista. - Obawiam się, że znów szlag

trafił wiertło.

- Która jest, u diabła, godzina? - zapytał Mark. Przeciągnął palcami po

zmierzwionych włosach. Siedział na brzegu koi, ubrany jedynie w podkoszulek i

slipki. Jego twarz była lekko opuchnięta, a głos ochrypły od snu. Nie czekając na

odpowiedź, sięgnął po paczkę papierosów. Powietrze w kabinie było przesiąknięte

zastałym dymem.

- Około szóstej - odparł brygadzista.

- Jezu -jęknął Mark. Dopiero teraz zauważył Perry'ego. Na jego twarzy

pojawiło się zaskoczenie. Zamrugał powiekami. - Perry? Co ty tu robisz o tej porze?

- Nie sposób spać przy tej wibracji.

- Jakiej wibracji? - Mark spojrzał pytająco na brygadzistę, ten jednak utkwił

wzrok w Perrym.

- Pan jest Perry Bergman? — zapytał niepewnie.

- Tak, o ile mi wiadomo - odparł Perry. Zakłopotanie brygadzisty dawało mu

odrobinę satysfakcji.

- Przepraszam.

- Nic nie szkodzi - stwierdził wielkodusznie Perry.

- Czy zespół wiertniczy znów rzęził? - spytał Mark. Brygadzista skinął głową.

- Tak jak ostatnie cztery razy, może trochę gorzej.

- Została nam już tylko jedna diamentowa koronka -jęknął Mark.

- Nie musi mi pan tego mówić - odparł brygadzista.

- Jaka jest głębokość?

-Prawie taka sama jak wczoraj. Wydaliśmy czterysta sześć metrów rury.

Skoro do dna jest niecałe trzysta metrów, a osadu nie ma, można powiedzieć, że

zagłębiliśmy się w skałę na plus minus sto dziesięć metrów.

- To jest właśnie to, co tłumaczyłem ci wczoraj wieczorem - zwrócił się Mark

do Perry'ego. - Wszystko szło świetnie, aż cztery dni temu utknęliśmy w miejscu. Od

tego czasu nie posunęliśmy się więcej niż o metr, mimo że zużyliśmy już cztery

wiertła.

- Więc twierdzisz, że trafiliście na twardą warstwę? - zagadnął Perry, sądząc,

że powinien coś powiedzieć. Mark roześmiał się sarkastycznie.

- Twarda to mało powiedziane. Używamy diamentowych koronek

rdzeniowych z najbardziej równymi żłobkami, jakie kiedykolwiek wykonano! Co

gorsza, przed nami jest jeszcze trzydzieści metrów tego materiału, czymkolwiek on

Cook Robin - Uprowadzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: