Cook Robin - Chromosom 6.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Robin Cook

CHROMOSOM 6

Tłumaczył Przemysław Bandel

Dla Audrey i Barbary dwóch wspaniałych matek

Podziękowania dla

Doktora Matthew J. Bankowskiego, dyrektora Kliniki Wirusologii,

Medycyny Molekularnej i Badań Rozwojowych, laboratoriów DSI

Joego Coksa, doradcy w sprawach karnych

Doktora Johna Gilatta, profesora nadzwyczajnego patologii weterynarii

Tufts University School of Veterinary Medicine

Doktor Jacki Lee, szefowej Zakładu Medycyny Sądowej w Queens w Nowym

Jorku

Mattsa Lindena, kapitana lotnictwa z American Airlines

Martine'a Pignede'a, dyrektora NIWA Private Game Reserve w Kamerunie

Jean Reeds, psychologa szkolnego, uważnej czytelniczki i krytyka

Doktora Charlesa Wetliego, szefa Zakładu Medycyny Sądowej w okręgu

Suffolk, w stanie Nowy Jork

Prolog

3 marca 1997 roku godzina 3.30

Cogo, Gwinea Równikowa

Chociaż Kevin Marshall był posiadaczem doktoratu z biologii

molekularnej otrzymanego w MIT* [przyp.: MIT - Massachusetts

Institute of Technology (przyp. tłum.).] przy bliskiej współpracy ze

stanowym szpitalem Massachusetts, to z powodu jego wrodzonej

wrażliwości najbardziej oczywiste zabiegi medyczne stawały się dla

niego wielce ambarasujące. Prawdę powiedziawszy, nigdy nikomu się nie

przyznał, że pobranie krwi czy nawet zwykły zastrzyk stawały się

prawdziwą próbą charakteru. Igły były źródłem "specyficznych" doznań.

Ich widok wywoływał drżenie łydek i krople zimnego potu na szerokim

czole. Kiedyś w szkole po szczepieniu ochronnym przeciwko odrze nawet

zasłabł.

W wieku trzydziestu czterech lat, po wielu latach badań

biomedycznych, w tym na żywych zwierzętach, spodziewał się pozbyć

fobii, niestety, tak się nie stało. Z tego też powodu zamiast znaleźć

się teraz w sali operacyjnej IA lub IB, wolał pozostać w umywalni,

gdzie oparty o umywalkę zajął pozycję umożliwiającą mu obserwowanie

przez okno tego, co działo się w obu salach. Do chwili, rzecz jasna,

aż poczuje potrzebę odwrócenia wzroku.

W obu salach od około kwadransa leżeli pacjenci przygotowani do

operacji. Dwa zespoły chirurgiczne, stojąc nieco z boku, omawiały po

cichu procedurę postępowania. Wszyscy mieli na sobie czepki, maski i

rękawice, byli więc gotowi do zabiegu. Przyjęto ogólną zasadę, że

poza anestezjologami podającymi pacjentom znieczulenie nikt w sali

operacyjnej nie prowadzi głośnych dyskusji. Jeden anestezjolog

nadzorujący krążył między dwoma salami i zawsze był gotów do

działania w razie najmniejszych kłopotów.

Ale nie było żadnych kłopotów. Przynajmniej do tej pory. Mimo to

Kevin poczuł się zmęczony. Ku swojemu zaskoczeniu nie odczuwał tej

samej satysfakcji, która towarzyszyła mu w czasie trzech

wcześniejszych analogicznych zabiegów, kiedy wynosił pod niebiosa

osiągnięcia nauki i własne zdolności.

Zamiast triumfu naszedł go niespodziewany niepokój. Jego zakłopotanie

pojawiło się mniej więcej tydzień temu, ale właśnie w tej chwili,

kiedy spoglądał na pacjentów i zastanawiał się nad różnymi

prognozami, obawy przybrały przykre dla Kevina rozmiary. Efekt był

podobny do tego, który wywoływał widok igieł: na czole krople zimnego

potu i drżenie nóg. Musiał mocno zacisnąć dłonie na krawędzi

umywalki, żeby się nie przewrócić.

Nagle otworzyły się drzwi do sali operacyjnej IA. Obok Kevina

pojawiła się postać w masce i czepku. Znad maski patrzyły

bladoniebieskie oczy. Rozpoznanie było natychmiastowe - to Candace

Brickmann, jedna z pielęgniarek.

- Kroplówki zostały podłączone i pacjenci śpią. Na pewno nie chce pan

wejść? Widziałby pan wszystko o wiele dokładniej.

- Bardzo dziękuję, ale tu jest doskonale - odparł Kevin.

- Jak pan uważa.

Drzwi za Candace zamknęły się automatycznie. Wróciła do sali

operacyjnej. Kevin przyglądał się jej energicznym ruchom, kiedy

szybkim krokiem przemierzała pokój. Mówiła coś do chirurgów. W

odpowiedzi zwrócili swoje spojrzenia w stronę Kevina i podniesionymi

kciukami dali znać, że wszystko w porządku. Kevin, na pół przytomny,

odwzajemnił gest.

Lekarze wrócili do swojej cichej rozmowy, ale to porozumienie bez

słów jedynie wzmocniło jego poczucie współudziału. Puścił umywalkę i

zrobił krok do tyłu. Niepokój przemieszał się teraz ze strachem. Co

on zrobił?

Okręcił się na pięcie, wyszedł szybko z umywalni i opuścił blok

operacyjny. Lekki podmuch powietrza ciągnął się za nim, gdy opuszczał

aseptyczną przestrzeń bloku operacyjnego i wchodził do swego

błyszczącego, futurystycznego laboratorium. Kevin oddychał ciężko jak

po biegu.

Każdego innego dnia wejście tutaj przepełniało go myślą, iż naukowe

odkrycia czekają tylko na jego magiczne dłonie. Szereg pomieszczeń

dosłownie błyszczał od najwyższej klasy wyposażenia, takiego, o jakim

mógł tylko śnić. Teraz owe zaawansowane technicznie i technologicznie

urządzenia dzień i noc pozostawały do jego dyspozycji. Idąc do swego

biura, w zamyśleniu przesuwał palcami po metalowych blatach,

klawiaturach i monitorach komputerów. Dotykał sekwencera DNA za sto

pięćdziesiąt tysięcy dolarów, kulistego MRJ* [przyp.: MRJ -

magnetyczny rezonans jądrowy (przyp. tłum.).], z którego wyrastały

splątane macki drutów jak u gigantycznego morskiego ukwiału.

Spoglądał na PCR, którego czerwone światła mrugały niczym odległe

kwazary, zwiastując replikację łańcuchów DNA. To otoczenie wcześniej

napełniało Kevina nadzieją i wiarą. Teraz każda wirówka Eppendorfa

czy naczynie z hodowlą tkanek stawały się milczącym przypomnieniem

przykrego uczucia, którego doświadczał. Stanął przy biurku i spojrzał

na mapę genetyczną krótkiego ramienia chromosomu szóstego. Obszar

szczególnego zainteresowania Kevina zakreślony został czerwonym

kółkiem. Chodziło o główny układ zgodności tkankowej. Problem polegał

na tym, że MHC* [przyp.: MHC (ang.) - major histocompatibility

complex, czyli główny układ zgodności tkankowej (przyp. tłum.).] był

tylko małą częścią krótkiego ramienia chromosomu szóstego. Poza tym

widniały wielkie, białe plamy odpowiadające wielu, naprawdę wielu

parom zasad tworzących DNA, a co za tym idzie setkom innych genów.

Kevin nie wiedział, za co odpowiadają.

Ostatnia wyprawa do Internetu po informacje dotyczące owych genów

dała w rezultacie niejasne odpowiedzi. Kilku uczonych zareagowało na

pytania i potwierdziło, że krótkie ramię chromosomu szóstego zawiera

geny odpowiadające za rozwój układu mięśniowo-kostnego. I to

wszystko. Żadnych szczegółów.

Kevinem wstrząsnął dreszcz. Spojrzał w stronę dużego okna, pod którym

stało biurko. Jak zawsze pokryte było kroplami z tropikalnego

deszczu, który spływając po szybach, wywoływał falowanie pejzażu.

Kropelki powoli łączyły się, aż osiągały masę krytyczną. Wtedy mknęły

po powierzchni jak iskry spod szlifierskiej tarczy.

Kevin zapatrzył się w dal. Kontrast między blaskiem klimatyzowanego

wnętrza a światem zewnętrznym był szokujący. Kłębiące się,

stalowoszare chmury zasnuły niebo, nic sobie nie robiąc z tego, że

pora sucha powinna była zacząć się trzy tygodnie temu. Kraj został

opanowany przez rozbuchaną roślinność, tak ciemnozieloną, że zdawała

się czarna. Na obrzeżu miasta zamieniała się w gigantyczną falę

zielonego przypływu.

Pracownia Kevina znajdowała się w szpitalno-laboratoryjnym kompleksie

w małym kolonialnym miasteczku Cogo, w Gwinei Równikowej. Szpital był

jednym z kilku nowych budynków w chylącym się ku upadkowi i

opuszczonym afrykańskim kraju. Gmach miał dwa piętra. Pracownia

Kevina mieściła się na drugim piętrze. Okna wychodziły na południowy

wschód. Z gabinetu roztaczał się widok na sporą część miasta, tę,

która rozrastała się dość przypadkowo w stronę Estuario del Muni i

jego życiodajnych rzek.

Niektóre z sąsiednich zabudowań zostały odnowione, inne właśnie

remontowano, większości jednak nawet nie tknięto. Pół tuzina niegdyś

pełnych uroku hacjend oplatały teraz dziko rosnące pnącza i zarośla.

Nad całą sceną wisiało kurtyną nadzwyczajnie wilgotne, gorące

powietrze.

Mniej więcej w centrum fragmentu miasta widocznego z okien gabinetu,

Kevin obserwował ruch wokół otoczonego arkadami budynku ratusza. W

ich cieniu kręcili się zawsze licznie tam zgromadzeni gwinejscy

żołnierze w polowych mundurach, z niedbale przewieszonymi przez

ramiona AK-47. Jak zwykle palili, kłócili się i popijali kameruńskie

piwo.

W końcu Kevin sięgnął wzrokiem dalej, poza miasto, tam gdzie do tej

pory podświadomie bał się spoglądać. Teraz, patrząc na ujście rzeki,

zauważył, że woda zraszana obficie deszczem wygląda jak wyklepana

cynowa blacha. Patrząc dokładnie na południe, dostrzegł lesistą

granicę Gabonu, na wschodzie przeskakiwał wzrokiem po archipelagu

wysp wyciągających się w kierunku wnętrza kontynentu. Na horyzoncie

widział największą z wysp - Isla Francesca - nazwaną tak przez

Portugalczyków w piętnastym wieku. W przeciwieństwie do innych wysp

na Isla Francesca wznosiły się porośnięte dżunglą wapienne góry,

których grzbiet biegł środkiem wyspy jak kręgosłup dinozaura.

Serce Kevina mocniej zabiło. Pomimo deszczu i wilgoci mógł dostrzec

to, co obawiał się zobaczyć. Podobnie jak tydzień temu znowu w

ołowiane niebo płynął wyraźną, falującą smugą dym.

Kevin opadł na krzesło i zacisnął dłonie na głowie. Pytał sam siebie,

co zrobił. Na studiach jako zajęcia fakultatywne wybrał sobie

historię klasyczną i dobrze pamiętał mitologię grecką. Teraz

zastanawiał się, czy nie popełnił błędu Prometeusza. Dym oznaczał

ogień i Kevin musiał się zastanowić, czy nie był to ogień

nierozważnie skradziony bogom.

godzina 18.45

Boston, stan Massachusetts

Podczas gdy zimny marcowy wiatr uderzał okiennicami, Taylor

Devonshire Cabot rozkoszował się ciszą bezpiecznego i ciepłego

gabinetu, wyłożonego drewnem orzechowca. Mieszkał w położonym nad

brzegiem morza Manchesterze na północ od Bostonu. Harriette

Livingston Cabot, żona Taylora, kończyła przygotowania do obiadu

zaplanowanego punktualnie na dziewiętnastą trzydzieści.

Taylor balansował na poręczy fotela szklanką z rżniętego kryształu, w

której połyskiwała czysta, doskonała whisky. Ogień strzelał w

kominku, a z radia dochodziła przyciszona muzyka Wagnera. W regał

ścienny wbudowane były trzy telewizory nastawione teraz na lokalną

stację informacyjną, CNN i ESPN.

Taylor był przykładem człowieka zadowolonego. Spędził pracowity, ale

także efektywny dzień w światowym centrum GenSys, nowoczesnej firmie

zajmującej się biotechnologią, w której pracował od ośmiu lat.

Kompania wznosiła nowy budynek nad Charles River w Bostonie, co

sytuowało ich niemal w bezpośrednim sąsiedztwie Uniwersytetu Harvarda

i MIT i sprzyjało przejmowaniu zamówień. Droga do domu okazała się

łatwiejsza niż zwykle, tak że Taylor nie zdążył nawet przeczytać do

końca materiałów, które zamierzał przejrzeć po drodze. Rodney,

kierowca Taylora, znając zwyczaje szefa, przeprosił, że tak szybko

znaleźli się w domu.

- Jestem pewny, że jutro odbijesz to sobie z nawiązką - zażartował

Taylor.

- Zrobię wszystko co w mojej mocy - odparł z udawaną powagą Rodney.

Taylor nie słuchał muzyki i nie oglądał wiadomości. Zamiast tego

czytał raport finansowy, który miał być przedstawiony w następnym

tygodniu na posiedzeniu akcjonariuszy. Ale to oczywiście nie

znaczyło, że Taylor nie interesuje się tym, co dzieje się wokół

niego. Bardzo niepokoił go wiejący za oknami wiatr, wsłuchiwał się w

trzaskający ogień, muzykę, czujny na różne reporterskie nowinki

przedstawiane w wiadomościach. Dlatego kiedy padło nazwisko Carla

Franconiego głowa Taylora natychmiast się uniosła.

Wziął do ręki pilota i podkręcił głos w środkowym monitorze. To był

lokalny dziennik współpracujący z CBS. Wiadomości prezentowali Jack

Williams i Liz Walker. Jack Williams wspomniał Carla Franconiego i

poinformował, że stacja weszła w posiadanie taśmy wideo, na której

zarejestrowano zabójstwo tego dobrze znanego członka mafii, mającego

pewne powiązania z przestępczymi rodzinami Bostonu.

- Sceny przedstawione na taśmie są dość drastyczne - ostrzegał Jack.

- Apelujemy więc do rodziców, aby nie pozwolili dzieciom pozostawać

przed telewizorami. Być może pamiętają państwo, że kilka dni temu

informowaliśmy, iż Franconi zniknął po tym, jak został postawiony w

stan oskarżenia, i wielu podejrzewało ucieczkę przed rozprawą mimo

wpłaconej kaucji. Jednak wczoraj niespodziewanie pojawił się znowu,

oświadczając, iż zawarł układ o współpracy zawartym z prokuratorem

okręgowym Nowego Jorku i że uruchomiono program ochrony świadków.

Jednakże dziś wieczorem, opuszczając swą ulubioną restaurację,

oskarżony gangster został fatalnie postrzelony.

Taylor siedział jak sparaliżowany, oglądając amatorski film wideo.

Mężczyzna z wyraźną nadwagą wychodzi z restauracji w towarzystwie

kilku ludzi, prawdopodobnie policjantów. Niedbałym gestem pozdrawia

zgromadzony tłumek gapiów i kieruje się do czekającej limuzyny.

Konsekwentnie unika odpowiedzi na wszelkie pytania dziennikarzy,

którym udało się dostatecznie zbliżyć. W chwili, w której schyla się,

by wsiąść do samochodu, jego ciałem targa wstrząs, mężczyzna cofa

się, sięga ręką do szyi, pochyla w prawo, następuje jeszcze jeden

gwałtowny wstrząs i Franconi pada na chodnik. Towarzyszący mu ludzie

wyciągają broń i jak szaleni kręcą się we wszystkie strony.

Znajdujący się w pobliżu dziennikarze jak na komendę padają na

ziemię.

- No, no! - skomentował półgłosem Jack. - Ale scena! Przypomina nieco

zabójstwo Lee Harveya Oswalda. To tyle, jeśli chodzi o policyjną

ochronę.

- Zastanawiam się, jak to podziała na przyszłych świadków - wtrąciła

Liz.

- Z pewnością nie najlepiej - odpowiedział Jack.

Oczy Taylora błyskawicznie przeskoczyły na CNN, gdzie właśnie

zamierzali pokazać tę samą taśmę. Jeszcze raz obejrzał film. Twarz

wykrzywił mu grymas. Po filmie reporter CNN mówił do telewidzów

sprzed biura Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej dla Miasta

Nowy Jork.

- Nasuwa się pytanie, czy zabójstwa dokonał jeden, czy dwóch sprawców

- mówił reporter ponad hałasem ulicznym Pierwszej Avenue. -

Odnieśliśmy wrażenie, że Franconi został trafiony dwukrotnie. Policja

ze zrozumiałych względów ubolewa nad tym faktem, odmawia wszelkich

spekulacji i nie udziela żadnych informacji. Dowiedzieliśmy się, że

autopsja ma zostać przeprowadzona jutro rano i przypuszczamy, że

ekspertyza balistyczna wyjaśni zagadkę.

Taylor ściszył telewizor i sięgnął po szklankę. Wstał i podszedł do

okna. Przyglądał się wściekłemu, ciemnemu morzu. Śmierć Franconiego

mogła oznaczać kłopoty. Spojrzał na zegarek. W zachodniej Afryce

dochodziła północ.

Złapał za telefon, połączył się z GenSys i kazał centrali połączyć

się natychmiast z Kevinem Marshallem.

Odłożył słuchawkę i znowu wyglądał przez okno. Tak naprawdę nigdy do

końca nie zaakceptował tego projektu, chociaż z finansowego punktu

widzenia zapowiadał się niezwykle dochodowo. Zastanawiał się, czy

mógłby jeszcze wszystko zatrzymać. Telefon przerwał jego myśli.

Podniósł słuchawkę i usłyszał, że pan Marshall jest na linii. Po

chwili ciszy zaspany głos Kevina zapytał:

- Czy to rzeczywiście Taylor Cabot?

- Pamiętasz Carla Franconiego? - zapytał Taylor, ignorując pytanie

Kevina i bez wstępów przechodząc do rzeczy.

- Oczywiście.

- Dziś po południu został zamordowany. Jutro rano w Nowym Jorku

przeprowadzą sekcję zwłok. Chcę wiedzieć, czy to może przysporzyć nam

kłopotów?

Zapadła chwila milczenia. Taylor już zamierzał sprawdzić, czy

połączenie nie zostało przerwane, kiedy Kevin odezwał się.

- Tak, mogą się pojawić problemy.

- Czy to znaczy, że w czasie autopsji ktoś może coś odkryć?

- To możliwe - uznał Kevin. - Nie powiedziałbym, że bardzo

prawdopodobne, ale jednak możliwe.

- Nie podoba mi się to "możliwe" - odparł poirytowany Taylor.

Przerwał połączenie i ponownie skontaktował się z centralą GenSys.

Tym razem zażądał natychmiastowego połączenia z doktorem Raymondem

Lyonsem. Kazał powiedzieć, że to wezwanie do wypadku.

Nowy Jork

- Przepraszam - szepnął kelner do doktora Lyonsa. Poczekał aż doktor

i jego młoda, jasnowłosa asystentka i zarazem kochanka, Darlene

Polson, przerwą na chwilę rozmowę. Ze swoimi szpakowatymi włosami i w

klasycznie skrojonym ubraniu Lyons wyglądał na kwintesencję lekarza

żywcem wyjętego z mydlanej opery. Był tuż po pięćdziesiątce, wysoki,

opalony, szczupły, dystyngowany i przystojny. Mógł budzić zazdrość.

- Przepraszam, że przeszkadzam - mówił kelner - ale jest do pana

bardzo pilny telefon. Wezwanie do wypadku. Czy mam przynieść aparat

do stolika, czy może woli pan porozmawiać z holu?

Błękitne oczy Raymonda wędrowały od uprzejmie spoglądającej, słodkiej

Darlene do oczekującego na odpowiedź kelnera, którego nieskazitelne

zachowanie i postawa potwierdzały wysoką ocenę "Aureoli" w

przewodniku po restauracjach. Raymond nie wyglądał jednak na

zadowolonego.

- Może powinienem powiedzieć, że jest pan nieosiągalny - zasugerował

uprzejmie kelner.

- Nie, proszę przynieść aparat - zdecydował Raymond. Nie potrafił

sobie wyobrazić, kto może go wzywać do nagłego wypadku. Nie

praktykował, odkąd stracił prawo do wykonywania zawodu w wyniku

wyroku za nadużycia finansowe w Towarzystwie Opieki Zdrowotnej,

którym kierował przez wiele lat.

- Halo - odezwał się z wyczuwalnym drżeniem w głosie.

- Mówi Taylor Cabot. Mamy problem.

Raymond znieruchomiał, zmarszczył tylko brwi.

Taylor streścił w kilku słowach historię Carla Franconiego i rozmowę

z Kevinem Marshallem.

- Ta operacja to twoje dziecko - wypomniał poirytowany Taylor. -

Ostrzegam cię, to w całej naszej działalności jedynie drobna

inicjatywa. W razie kłopotów zwinę cały ten interes. Nie chcę mieć

złej prasy, więc zajmij się tym.

- Ale co ja mogę zrobić - nieśmiało zaprotestował Raymond.

- Szczerze powiedziawszy, nie mam pojęcia. Ale lepiej coś wymyśl, i

to szybko.

- Według mnie sprawy nie mogłyby iść lepiej - zauważył jakby

mimochodem Raymond. - Właśnie dzisiaj miałem kontakt z lekarką z Los

Angeles, która zajmuje się gwiazdami filmu i biznesmenami z

Zachodniego Wybrzeża. Jest zainteresowana założeniem filii w

Kalifornii.

- Może ty mnie nie słyszałeś - powiedział Taylor. - Nie będzie mowy o

żadnej filii, jeżeli sprawa z Franconim nie zostanie rozwiązana. No

więc zajmij się tym. Daję ci na to dwanaście godzin.

Odgłos kliknięcia zwiastujący nieomylnie przerwanie połączenia

Cook Robin - Chromosom 6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: