Cook Glen - Garret 04 - Stare Cynowe Smutki.pdf - Cook Glen - ssaaggaa

Glen Cook

Stare Cynowe Smutki

Tytuł oryginału: Old Tinny Sadnesses

Przełożyła Aleksandra Jagiełłowicz

okładnie w chwili, kiedy wyda ci się, że masz wszystko uporządkowane i zaczynasz

wychodzić na swoje, staruszek Los przegalopuje ci po grzbiecie i nawet się nie

zatrzyma, żeby powiedzieć „przepraszam". A jeśli nazywasz się Garrett, zdarza ci się

to co chwila. Możesz napisać o tym książkę.

Nazywam się Garrett. Cokolwiek po trzydziestce, sześć stóp wzrostu, ciemne włosy,

dwieście funtów wagi z okładem... no, może niedługo będzie więcej, bo moją

ulubioną potrawą jest piwo. Mój charakter można opisać na wiele sposobów: ponury,

skwaszony, sarkastyczny lub cyniczny. Co chcesz, byle dosadnie. Wrogowie

twierdzą, że jestem podstępny i złośliwy. Ale, do licha, tak naprawdę jestem słodki.

Duży, puszysty i mięciutki pluszowy miś o miłym uśmiechu i uduchowionych

oczkach.

Nie wierzcie we wszystko, co wam mówią. Jestem po prostu realistą, który cierpi na

nieuleczalny wrzód pragmatycznego romantyzmu. Kiedyś byłem naprawdę

romantyczny, a potem odpracowałem moją piątkę we flocie Marines. To prawie

załatwiło sprawę.

Pamiętam dobrze czasy Korpusu. Muszę je pamiętać, bo gdyby nie one, to nigdy by

się nie zdarzyło.

Morley mówi, że jestem śmierdzący leń, ale czego można się spodziewać po

osobniku, który nie ma dość hartu ducha, aby przez pięć minut usiedzieć na miejscu.

Wcale nie jestem leniwy — po prostu nie czuję potrzeby pracy, jeśli nie odczuwam

braku pieniędzy. Gdy to następuje, pracuję jako tajny agent, co oznacza, że spędzam

mnóstwo czasu wśród ludzi ze specyficznego środowiska. Takich, których raczej nie

zaprasza się do domu na kolację - porywaczy, szantażystów, łotrów, złodziei i

morderców.

Ech, co to nie wyrasta z tych dzieciaków...

Nie jest to szczególnie wspaniałe życie. Nie upamiętnią mnie w żadnych książkach

historycznych, ale przynajmniej jestem swoim własnym szefem, ustalam moje własne

zasady i sam wybieram sobie robotę, dzięki czemu mam znacznie mniej problemów i

znacznie rzadziej muszę chodzić na kompromis z własnym sumieniem.

Unikanie pracy, gdy nie potrzebuję pieniędzy, oznacza, że kiedy ktoś stuka do drzwi

mojego domu przy ulicy Macunado, najpierw uważnie obserwuję go przez judasza, a

jeśli wygląda jak potencjalny klient, po prostu nie otwieram drzwi.

Był wczesnowiosenny dzień, wyjątkowo wcześnie jak na tę porę roku. Właściwie

miała być zima, ale ktoś na górze przysnął. Śnieg zaczął topnieć. Po sześciu dniach

nienaturalnego ciepła i słońca drzewa dały się nabrać i zaczęły wypuszczać pączki.

Jeszcze tego pożałują.

Od początku roztopów nie wystawiłem nosa z domu. Siedziałem przy biurku i

rozliczałem kilka drobnych fuch, które zleciłem, planując niewielki spacer, zanim

dostanę klaustrofobii. I właśnie wtedy ktoś zapukał.

Dean miał akurat dzień wolny, więc musiałem się pofatygować osobiście. Powlokłem

się do drzwi i wyjrzałem. Dałem się zaskoczyć. I, bracie, dałem się wrobić.

Z reguły zwiastun większych kłopotów zawsze nosi spódniczkę i patrząc na niego,

masz wrażenie, że takie istoty przechadzają się wyłącznie w twoich snach. Jeśli ktoś

uważa, że to za delikatne stwierdzenie, powiem inaczej: lubię dojrzałe jabłuszka, ale

pracuję nad sobą. Dajcie mi z tysiąc lat, a wtedy może...

Tym razem to nie było jabłuszko. Był to facet, którego znałem dawno temu i nie

spodziewałem się ujrzeć nigdy więcej. Stał tam i wyglądał raczej na zakłopotanego

niż mającego kłopoty. Otworzyłem.

I to był mój pierwszy błąd.

— Sierżancie! Co pan tu robi? I jak się pan ma? — Zafundowałem mu grabę. Kiedy

go widziałem ostatnio, raczej nie miałbym na to odwagi.

Był o dwadzieścia lat starszy ode mnie, wzrost ten sam, ale dziesięć kilogramów wagi

mniej. Skóra jak dobrze wyprawiony rzemień, wielkie uszy dziarsko rozpostarte na

wiatr, zmarszczki, małe czarne oczka, ciemne włosy z dużą ilością siwizny, której

wcześniej tam nie było. Nie wiem, na czym to polegało, ale był najbrzydszym

facetem, jakiego znam. Wydawał się cholernie wysportowany, ale tacy jak on nie

zmieniają się nawet powyżej setki. Stał wyprostowany, jakby ktoś przybił mu

sztachetę do kręgosłupa.

- Dzięki, w porządku - odparł, ujął moją dłoń i szczerze ją uścisnął. Małe,

paciorkowate oczka wwiercały się we mnie, jakby mógł widzieć przeze mnie na

wylot. Zawsze to potrafił. - Przybrałeś kilka kilo.

- Trochę więcej w pasie, trochę mniej na głowie. — Poklepałem się po czuprynie. Do

tej pory nie zauważał tego nikt oprócz mnie. - Ale co pan robi tutaj, w TunFaire?

Proszę, niechże pan wchodzi.

- Jestem na emeryturze, odszedłem z Korpusu. Słyszałem o tobie parę ciekawych

rzeczy. Dość ekscytujących, jeśli mam być szczery. Obracałem się w okolicy i

pomyślałem, że zajrzę. Oczywiście, jeśli nie jesteś zajęty.

- Ani trochę. Piwa? Chodźmy do kuchni. — Poprowadziłem go wprost do królestwa

Deana. Staruszek był za daleko, żeby go bronić. - Kiedy pan wyszedł?

- Już ze trzy lata temu, Garrett.

- Naprawdę? A ja myślałem, że w wieku stu pięćdziesięciu lat umrze pan w kieracie.

Nazywał się Blake Peters, ale chłopcy mówili na niego Czarny Pietrek. Był dla nas

najbliższym z możliwych wcieleniem Boga lub szatana, jakie znaliśmy, zawodowym

żołnierzem, bez którego mundur nie mógł istnieć. Nie potrafiłem go sobie wyobrazić

jako cywila. Trzy lata? Wyglądał jak sierżant Marines w przebraniu.

- Wszyscy się zmieniamy. Zacząłem myśleć, zamiast robić to, co mi każą. Niezłe

piwo.

Pewnie, że niezłe. Weider, piwowar, przesłał mi baryłkę w podziękowaniu za dawną

przysługę i żeby mi przypomnieć, iż wciąż dla niego pracuję. Przez chwilę nie było

mnie w domu i biedak obawiał się, że jego pracownicy znów mogą ruszyć na fuchę.

— I co pan teraz porabia? - Czułem się nieco zakłopotany. Nigdy sam tego nie

doświadczyłem — mój ojciec zginął w bitwie w Kantardzie, gdy miałem cztery lata -

ale chłopaki opowiadali, że dziwnie się czuli, gdy po raz pierwszy spotykali się

twarzą w twarz z ojcami. Czarny Pietrek nie był nawet przyjacielem. Był sierżantem.

Teraz już nie, ale i tak nie znałem go z innej strony.

— Pracuję dla generała Stantnora. Należałem do jego sztabu. Kiedy poszedł na

emeryturę, poprosił, żebym poszedł z nim. No i poszedłem.

Westchnąłem. Za moich czasów Stantnor był pułkownikiem i szefem wszystkich

Marines działających z Full Harbor, to znaczy około dwóch tysięcy ludzi. Nigdy go

nie spotkałem, ale w czasie służby miałem niejedną okazję, by się na jego temat

wypowiadać. Nie zawsze były to komplementy. Mniej więcej w tym samym czasie,

gdy wychodziłem, został komendantem korpusu i przeniósł się do Leifmold, do

kwatery głównej marynarki Karenty i Marines.

- Robota prawie taka sama jak przedtem, ale lepiej płatna -opowiadał Peters. -

Wygląda, że nieźle ci się wiedzie. Słyszałem, że to twój dom.

I wtedy zacząłem nabierać podejrzeń. Taki mały, dokuczliwy robaczek, taki szepcik.

Widać popracował sobie, zanim przyszedł. Co oznaczało, że to nie wspomnienia go tu

sprowadziły.

- Nie chodzę głodny - przyznałem. — Ale martwię się jutrem. Jak długo będę miał

refleks i czujny umysł. I nogi już nie te co kiedyś.

- Musisz trochę więcej poćwiczyć. Nie dbasz o siebie: To widać. Parsknąłem.

Kolejny Morley Dotes?

- Tylko ani słowa o zielonych listkach i czerwonym mięsie. Już mam takiego elfiego

ojca chrzestnego, który mnie tym nęka.

Popatrzył na mnie, zaskoczony. Niezły widok na takiej facjacie.

- Przepraszam. To taki żarcik. No to teraz sobie pan trochę popuścił, co? - Nieczęsto

słyszałem nazwisko Stantnora, odkąd poszedłem do cywila. Wiem, że wrócił do

domu w TunFaire, do posiadłości rodzinnej na południe od miasta, ale to by było

wszystko. Stał się samotnikiem, ignorującym politykę i interesy, dwa najważniejsze

cele, do których dążyli zwykle ci, którzy żywi wyszli z wiecznie niedokończonej

wojny kantardzkiej.

- Nie mieliśmy dużego wyboru. - Przez chwilę miał kwaśną minę i wyglądał na

zdenerwowanego. - Planował zająć się dostawą materiałów, ale zachorował. Pewnie

coś złapał na wyspach. Wszystko z niego uszło. Prawie cały czas leży w łóżku.

Szkoda. Na plus należy Stantnorowi przyznać, że nigdy nie siedział na tyłku w

kwaterze w Full Harbor, przestawiając żołnierzy jak pionki na szachownicy. W czasie

największego zamętu był z nami i nadstawiał tyłka tak samo jak my.

- Szkoda. Wcale nie ukrywałem, że jest mi przykro.

- Może bardziej niż szkoda, Garrett. Coraz gorzej z nim. Myślę, że umiera. I obawiam

się, że ktoś mu w tym pomaga.

Podejrzenie zmieniło się w pewność.

- Pan chyba nie przypadkiem się tu zabłąkał. Nie owijał w bawełnę.

- Nie. Przychodzę odebrać dług. Nie musiał nic wyjaśniać.

Pewnego razu dorwali nas ze spuszczonymi portkami na jednej z wysp.

Niespodziewany atak Venageti prawie wtarł nas w ziemię. Ci, którzy przeżyli, zwiali

na bagna i żyli tym, co nie zdołało ich zjeść, wciąż dręcząc Venagetich. Sierżant

Peters przeprowadził nas przez to piekło. Tyle mu zawdzięczaliśmy.

Ale ja zawdzięczałem mu jeszcze więcej. Wyniósł mnie, kiedy zostałem ranny. Wcale

nie musiał tego robić. A ja mogłem tam sobie leżeć i czekać, aż Venageti przyjdą i

mnie dobiją.

- Ten stary człowiek dużo dla mnie znaczy, Garrett. Jest jedyną rodziną, jaką mam.

Ktoś go pomału zabija, a ja nie wiem kto i jak. Nie potrafię tego powstrzymać. Nigdy

nie czułem się tak bezradny. Dlatego zjawiłem się u człowieka, który ma opinię, że

rozwiązuje sprawy nierozwiązywalne.

Nie chciało mi się pracować, ale Garrett zawsze spłaca długi. Pociągnąłem długi łyk

piwa, potem głęboko zaczerpnąłem tchu i zakląłem pod nosem.

- Opowiadaj pan. Peters potrząsnął głową.

- Nie będę ci opowiadał tego, w co sam nie wierzę.

- Cholera, sierżancie...

- Garrett! - wciąż miał ten sam głos, zmuszający do słuchania, choć go nawet nie

podniósł.

- Dobra, słucham...

- Ma inne problemy. Wmówiłem mu, że należy wynająć specjalistę, który się nimi

zajmie. Wmówiłem mu, jaką masz reputację, i przekazałem wszystkie moje

wspomnienia o tobie z czasów Korpusu. Porozmawia z tobą jutro rano. Jeśli będziesz

pamiętał, żeby wytrzeć końskie gówna z butów, zanim wejdziesz do domu, na pewno

cię wynajmie. Rób, co ci każe. A przy okazji wykonaj właściwie zadanie. Dotarło?

Kiwnąłem głową. Zwariowany pomysł, ale cóż, tacy już są klienci. Zawsze

podchodzą do sprawy od kuchni.

- Dla wszystkich innych będziesz tylko wynajętym pomocnikiem, bliżej nieznanego

pochodzenia. Musisz mieć jakieś inne nazwisko. Jesteś dość znany w pewnych

kręgach. Nazwisko Garrett może komuś coś mówić.

Westchnąłem.

- Coś mi to tak wygląda, jakbym miał tam spędzić sporo czasu.

- Powinieneś zostać, dopóki nie wykonasz zadania. Muszę wiedzieć, jakiego

nazwiska będziesz używał, zanim wyjdę, albo nie wyściubisz nosa nawet za drzwi

frontowe.

- Mike Sexton - palnąłem pierwsze nazwisko, jakie przyszło mi do głowy. Musiało to

być boskie natchnienie, choć ciut niebezpieczne.

Mike Sexton był pierwszym zwiadowcą naszej kompanii. Nie wrócił z wysp. Peters

wysłał go na zwiad przed nocnym wypadem i chłop przepadł. Był podwładnym

Czarnego Pietrka, jego jedynym i najlepszym przyjacielem.

Wyraz twarzy Petersa stał się nagle zimny i twardy. Oczy zwęziły mu się

niebezpiecznie. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale sierżant nigdy nie kłapał

gębą bezmyślnie.

- Ujdzie — burknął. — Słyszeli, jak wspominam to nazwisko. Wyjaśnię, skąd się

znamy. Chyba nikomu nie mówiłem, że przepadł.

Na pewno nie. Nie pyszczył na prawo i lewo o swoich błędach, nawet przed samym

sobą. Założę się, że wciąż jeszcze skrycie wierzy, że Mike się zamelduje.

- Tak mi się wydaje. Wlał w siebie resztkę piwa.

- Zrobisz to?

- Wiedziałeś, że to zrobię, zanim zastukałeś w te drzwi. Nie mam wyboru.

Uśmiechnął się. Głupio to wyglądało na tym paskudnym cyferblacie.

— Nie miałem pewności. Zawsze byłeś upartym sukinsynem. - Wyciągnął wytartą

sukienną sakiewkę, tę samą, którą miał niegdyś, ale bardziej spasioną. Odliczył

pięćdziesiąt marek. W srebrze. Co było samo z siebie pewnym stwierdzeniem. Ceny

srebra poszły w niebo jak ptaszki, odkąd Glory Mooncalled wykpił wszystkich i

stwierdził, że cały Kantard jest niezależną republiką, gdzie nie ma miejsca dla

Karentyńczyków, Venageti i innej hałastry.

Srebro jest paliwem, które kręci czarami. Karenta i Venageta tańczą, jak im zagrają

czarownicy. Największe, najbardziej produktywne kopalnie srebra na świecie leżą w

Kantardzie, dlatego właśnie te rządzące bandy tłuką się o nie od czasów, gdy mój

dziadek był bobasem. Aż wreszcie najemnik Glory Mooncalled wywinął swój

sławetny numer.

I do tej pory to działa. Ale zdziwiłbym się, gdyby szło mu tak dalej. Wszystkim dał

popalić, a sam siedzi w środku.

Nie potrwa długo, jak znów się zaczną naparzać.

Już otwarłem dziób, by powiedzieć Petersowi, że wcale nie musi mi płacić. Miałem

wobec niego dług. Ale zorientowałem się, że to nie tak. Musiał zapłacić. Powoływał

się na dług życia, ale nie za darmo. Nie oczekiwał, że będę robił za frajer. Chciał tyl-

ko, żebym robił. A może i generałowi coś spłacał, biorąc na siebie ten rachunek.

- Osiem na dzień plus wydatki - powiedziałem. - Zniżka dla starego przyjaciela. Jeśli

się okaże za dużo, zwrócę, a w razie potrzeby upomnę się o więcej. - Zaniosłem forsę

do pokoju Truposza, do depozytu. Truposz był mocno zajęty tym, co mu wychodziło

Cook Glen - Garret 04 - Stare Cynowe Smutki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: