Pogoń za pieniądzem.pdf

Michael Connelly

POGOŃ ZA PIENIĄDZEM

Tego samego autora ukazały się:

Poeta

Schody Aniołów

Martwy księżyc

Ciemność mroczni ej sza niż noc

Michael Connelly

Przełożył Marek Mastalerz

T-Voszyński i S-ka

Tytuł oryginału: CHASINGTHEDIME

Głos w słuchawce to był w zasadzie szept, pełen ponaglenia, nieomal desperacji.

Gdzie ona jest? - spytał mężczyzna.

Nie wiem - odpowiedział Henry Pierce. - W ogóle jej nie znam.

To jej numer. Widnieje na stronie internetowej.

Krwawa profesja

Nie, to pomyłka. Nie mieszka tu żadna Lilly i nic nie wiem

o żadnej stronie, rozumie pan?

Rozmówca rozłączył się bez odpowiedzi. Zirytowany Pierce odłożył słuchawkę.

Podłączył nowy aparat kwadrans wcześniej i przez ten czas już zdążył odebrać dwa telefony

do jakiejś kobiety imieniem Lilly. Zapowiadało się, że będzie miał z tym spory problem.

Odstawił aparat na podłogę i rozejrzał się po niemal pustym mieszkaniu. Była w nim tylko

czarna skórzana kanapa, na której siedział, sześć pudeł z ubraniami w sypialni oraz nowy

telefon. Na domiar złego chyba będzie z nim kłopot.

Nicole zatrzymała całą resztę - meble, książki, płyty kompaktowe, no i dom przy Amalfi

Drive. Nie musiała o nic walczyć - Pierce sam jej to zostawił. Jako cenę za dopuszczenie do

rozpadu ich związku. Nowe mieszkanie było eleganckie: luksusowe i strzeżone, w najlepszej

okolicy Santa Monica. Pierce wiedział jednak, że będzie brakowało mu domu przy Amalfi. I

kobiety, która w nim mieszkała.

Opuścił wzrok na telefon stojący na beżowym dywanie, zastanawiając się, czy powinien

do niej zadzwonić, że wyprowadził się z hotelu, i podać jej nowy numer. W końcu potrząsnął

głową. Wysłał jej już pocztą elektroniczną wiadomość z wszystkimi aktualnymi danymi.

Telefon oznaczałby złamanie ustalonych przez siebie zasad, których przyrzekł dotrzymywać

podczas ostatniego spędzonego wspólnie wieczoru.

Telefon znów zadzwonił. Pierce pochylił się i tym razem najpierw popatrzył na

wyświetlacz numeru, z którego dzwoniono. Znowu z Ca-sa Del Mar - ten sam facet. Pierce

zastanowił się, czy nie pozwolić, żeby uruchomiła się automatyczna sekretarka, wchodząca w

skład usług dla nowego numeru, ale doszedł do wniosku, że i tak musiałby oddzwonić.

Podniósł słuchawkę i wcisnął guzik.

- Posłuchaj, człowieku, o co ci chodzi? Dzwonisz pod niewłaściwy numer. Nie ma tu

nikogo...

Dzwoniący mężczyzna rozłączył się bez słowa.

Pierce wyciągnął rękę po plecak i wyjął żółty notes, w którym jego asystentka zapisała

instrukcje dotyczące poczty głosowej. Monika Purl zajęła się założeniem telefonu, ponieważ

Pierce był przez cały tydzień zbyt zajęty w laboratorium przygotowaniami do czekającej go

za kilka dni prezentacji. Poza tym ostatecznie właśnie po to istniały asystentki.

Spróbował odczytać instrukcje w dogasającym dziennym świetle. Słońce dopiero co

osunęło się za Pacyfik, a w nowym mieszkaniu nie zamontowano jeszcze lamp. W nowym

budownictwie światła były na ogół wpuszczone w sufit, ale nie tutaj. Mieszkania zostały

ostatnio odnowione, wstawiono nowe armatury kuchenne i okna, ale sam budynek był stary.

Nie opłacało się ryć wgłębień na kable w płytach stropowych - co w ostatecznym

rozrachunku oznaczało, że Pierce^ czekało kupno lamp.

Przeczytał szybko instrukcje dotyczące posługiwania się wyświetlaczem numeru

połączenia oraz obsługi klienta. Zorientował się, że Monika uzgodniła dla niego korzystanie z

czegoś nazywanego „pakietem udogodnień", obejmującego zawieszanie i przełączanie połą-

czeń, identyfikację dzwoniącego numeru, zgłaszanie życzeń -wszystko, czego dusza

zapragnie. Monika zapisała też, że rozesłała już nowy numer do wszystkich adresatów poczty

elektronicznej z priorytetowej listy Pierce'a. Było na niej prawie osiemdziesiąt osób. Ludzi,

którzy winni mieć możliwość w każdej chwili skomunikowania się z Pierce'em. Byli to

prawie wyłącznie partnerzy w interesach, a wśród nich ci, których uważał równocześnie za

przyjaciół.

Ponownie nacisnął uruchamiający słuchawkę klawisz i zadzwonił pod zapisany przez

Monikę numer konfigurowania programu poczty głosowej oraz łączenia się z nią. Zgodnie z

instrukcjami zsyntetyzo-wanego elektronicznie głosu wprowadził numer - kod dostępu. Zde-

cydował się na 92101 - dzień, w którym Nicole powiedziała mu, że ich trzyletni związek

dobiegł końca.

Postanowił nie nagrywać osobistego komunikatu. Wolał ukryć się za odcieleśnionym

elektronicznym głosem, recytującym numer i wydającym instrukcję, by zostawić wiadomość.

Było to bezduszne, ale ostatecznie żyjemy w bezdusznym świecie.

Gdy skończył konfigurować program, kolejny elektroniczny głos poinformował go, że ma

dziewięć wiadomości. Był zaskoczony ich liczbą - jego numer został podłączony dopiero

tego ranka - ale natychmiast zaczął się łudzić, że któraś pochodziła od Nicole. Może nawet

kilka. Może Nicole zmieniła swoją decyzję. Nagle wyobraził sobie, że zwraca całe

umeblowanie, które asystentka zamówiła dla niego przez Internet. Stanął mu przed oczyma

obraz samego siebie, jak wnosi pudła z ubraniami z powrotem do domu przy Amalf i Drive.

Żadna z wiadomości nie pochodziła jednak od Nicole. Ani od partnerów Pierce'a czy też

jego wspólników przyjaciół. Tylko jedna była adresowana do niego - powitanie w systemie

poczty głosowej od znajomego już elektronicznego głosu.

Osiem pozostałych wiadomości było adresowanych do Lilly; żadna nie zawierała jej

nazwiska. Do tej samej kobiety, do której Pierce odebrał już trzy telefony. Wszystkie

wiadomości były od mężczyzn. Większość zawierała nazwy hoteli i numery, pod które

należało oddzwonić. W kilku podano numery telefonów komórkowych lub prywatne biu-

rowe. W paru wspominano, że telefonujący wynaleźli numer Lilly w Sieci lub na stronie

internetowej, ale bez dalszych szczegółów.

Po odsłuchaniu Pierce skasował wszystkie wiadomości. Potem odwrócił kartkę w notesie i

zapisał imię: Lilly. Podkreślił je z zadumą. Lilly - kimkolwiek była - niewątpliwie korzystała

dawniej z tego samego numeru. Firma telefoniczna puściła numer ponownie w obieg i tak się

złożyło, że trafił on do Pierce'a. Sądząc po tym, że wszyscy dzwoniący to mężczyźni, a w ich

głosach brzmiało oczekiwanie i niepewność, Lilly zapewne była prostytutką. Lub też

hostessą - jeśli te dwie profesje czymkolwiek się różniły. Pierce poczuł, że przenika go ulotny

dreszczyk ciekawości i zaintrygowania - jakby poznał sekret, na którego trop nie powinien

wpaść. Tak samo jak wówczas, gdy przełączał monitor w swoim gabinecie na obraz z kamer

systemu bezpieczeństwa i ukradkiem obserwował, co dzieje się w garażu, na korytarzach i w

ogólnie dostępnych pomieszczeniach biura.

Zastanowił się, jak długo numer był w użyciu, zanim został przypisany jemu. Liczba

telefonów w ciągu jednego dnia świadczyła, że numer wciąż gdzieś figurował - zapewne na

stronie internetowej, o której wspominano w kilku telefonach - i ludzie wciąż uważali, że

Lilly można pod nim zastać.

- Pomyłka - powiedział na głos, chociaż rzadko to robił, gdy nie patrzył na monitor

komputera bądź nie był pochłonięty eksperymentowaniem w laboratorium.

Odwrócił kartkę z powrotem i popatrzył na spisane przez Monikę informacje. Asystentka

zapisała między innymi numer biura obsługi klienta firmy telefonicznej. Mógłby - i powinien

- zadzwonić z prośbą o zmianę numeru telefonu. Wiedział również, że konieczność wysłania

pocztą elektroniczną kolejnej informacji o zmianie numeru i odbierania potwierdzeń

stanowiłaby dodatkowe utrapienie.

Do niezmieniania numeru skłoniło go coś jeszcze. Pierce był zaintrygowany i zdawał

sobie z tego sprawę. Kim była Lilly? Gdzie mieszkała? Dlaczego zrezygnowała z numeru

telefonu, ale pozostawiła go na stronie internetowej? Naruszało to prawidła logiki i to

właśnie nie dawało spokoju Pierce'owi. Jak mogła utrzymywać swój interes, skoro klienci

trafiali pod niewłaściwy numer? Odpowiedź brzmiała: nie mogła. Działo się coś dziwnego, a

Pierce zapragnął dowiedzieć się co i dlaczego.

Był piątkowy wieczór. Postanowił, że zabierze się do tego w poniedziałek. Zdecydował,

że dopiero wtedy zadzwoni z prośbą o zmianę numeru.

Wstał z kanapy i przeszedł przez pusty salon do głównej sypialni, gdzie pod jedną ścianą

stał rząd sześciu kartonowych pudeł, a pod przeciwną leżał rozwinięty śpiwór. Zanim stał się

mu potrzebny po przeprowadzce, Pierce nie korzystał z niego prawie przez trzy lata -od

wyjazdu z Nicole do Parku Narodowego Yosemite. Wtedy miał jeszcze czas na różne rzeczy,

dopóki nie zaczął się wyścig, a jego życie sprowadziło się do jednego.

Wyszedł na balkon i zapatrzył się na ocean barwy zimnego błękitu. Mieszkanie

znajdowało się na jedenastym piętrze. Roztaczał się stąd widok od Venice na południu po

opadające ku morzu stoki gór za Malibu na północy. Słońce zaszło, ale niebo znaczyły

jeszcze smugi ostrej purpury i oranżu. Na tej wysokości bryza morska była zimna i

odświeżająca. Pierce wsunął ręce w kieszenie spodni. Palce dłoni zacisnęły się na monecie.

Wyjął ją; pięciocentówka. Kolejne przypomnienie, w co zamieniło się jego życie.

Neony na diabelskim młynie na molo w Santa Monica rytmicznie zapalały się i gasły.

Przypomniało to Pierce'owi dzień sprzed dwóch lat, kiedy wynajął całe nadbrzeżne wesołe

miasteczko na przyjęcie z okazji zatwierdzenia pierwszej partii patentów, dotyczących archi-

tektury pamięci molekularnej. Wszyscy świetnie się bawili. Wraz z Nicole spędzili w

otwartej żółtej gondoli diabelskiego młyna co

najmniej pół godziny. Tamtego wieczora też panował przenikliwy chłód. Tulili się do

siebie i patrzyli na zachodzące słońce. Teraz Pierce nie potrafił popatrzyć na molo czy choćby na

zachód słońca, żeby

o niej nie pomyśleć.

Uświadomił sobie, że wynajął mieszkanie z widokiem na miejsca, przypominające mu Nicole.

Była w tym jakaś podświadoma patologia, nad którą nie chciał się w tej chwili zastanawiać.

Położył pięciocentówkę na kciuku i cisnął ją w powietrze. Patrzył, jak spada i wreszcie niknie

w ciemności. W dole ciągnął się park - pas zieleni między budynkiem i plażą. Pierce zdążył już

wcześniej zauważyć, że w nocy pod drzewami kryli się w śpiworach bezdomni. Może któryś z

nich znajdzie wyrzuconą monetę.

Zadzwonił telefon. Pierce wrócił do salonu i spostrzegł majaczące w mroku okienko

ciekłokrystalicznego wyświetlacza. Podniósł słuchawkę i popatrzył na ekranik. Telefonowano z

hotelu Century Plaża. Przez dwa kolejne sygnały Pierce zastanawiał się, aż wreszcie odebrał

połączenie.

- Dzwoni pan do Lilly? - spytał.

Przez długą chwilę panowało milczenie, lecz Pierce orientował się, że rozmówca nadal tam

jest. W tle słychać było telewizor.

Halo? Czy to telefon do Lilly?

Tak. Jest tam? - odezwał się wreszcie' męski głos.

W tej chwili jej nie ma. Mogę zapytać, skąd ma pan ten numer?

Ze strony w Internecie.

Jakiej?

Mężczyzna się rozłączył. Pierce przez chwilę trzymał słuchawkę przy uchu, po czym się

rozłączył. Przeszedł przez pokój, by odłożyć ją na bazę, gdy aparat zadzwonił ponownie. Pierce

nacisnął na guzik, nie patrząc nawet na wyświetlacz.

To pomyłka - powiedział.

Zaczekaj, Einsteinie - to ty?

Pierce o mało się nie roześmiał. Rozpoznał głos. Należał do Co-dy'ego Zellera, jednego z

ludzi informowanych o zmianie numeru. Zeller często nazywał go Einsteinem; było to jedno z

kilku przezwisk, jakie Pierce musiał znosić w college'u. Cody był w pierwszej kolejności

przyjacielem, a dopiero potem partnerem w interesach. Wynajmował się jako konsultant do spraw

bezpieczeństwa komputerowego

i w ciągu lat opracowywał dla Pierce'a kolejne systemy, w miarę jak

firma rozrastała się i przenosiła do coraz większych siedzib.

- Przepraszam, Code - powiedział Pierce. - Myślałem, że to ktoś

inny. Mnóstwo osób wydzwania pod ten numer.

Nowy numer, nowe mieszkanie - czy to znaczy, że jesteś znowu

wolnym, białym kawalerem?

Pewnie tak.

A co z Nicki, człowieku?

Sam nie wiem. Nie chcę o tym rozmawiać.

Czuł, że zwierzanie się przyjaciołom przypieczętowałoby ostateczność rozpadu jego

związku.

- Powiem ci, co się stało. Za dużo czasu w laboratorium i za mało

w pościeli. Ostrzegałem cię, czym to grozi, człowieku.

Zeller się zaśmiał. Zawsze potrafił podsumować sytuację czy fakty bez owijania w

bawełnę. Jego śmiech świadczył też o tym, że Cody niezbyt współczuje przyjacielowi w jego

niedoli. Zeller był kawalerem, a Pierce nie przypominał sobie, by kiedykolwiek związał się z

kimś na dłużej. Jeszcze w college'u poprzysiągł Pierce'owi i ich przyjaciołom, że nigdy w

życiu nie nawróci się na monogamię. Zeller znał też Nicole. Jako ekspert do spraw

bezpieczeństwa zajmował się dla Pierce'a między innymi weryfikowaniem poprzez sieci

informacyjne ubiegających się o pracę kandydatów i potencjalnych inwestorów. W tym

charakterze współpracował ściśle z Nicole James, kierowniczką wywiadu gospodarczego

firmy. Poprawka: byłą kierowniczką.

No, wiem - odpowiedział Pierce, chociaż nie miał ochoty rozma

wiać na ten temat z Zellerem. - Powinienem był słuchać.

Cóż, może dzięki temu zdołasz wyciągnąć dechę z odstawki

i spotkać się któregoś ranka ze mną koło Zumy.

Zeller mieszkał w Malibu i codziennie surfował. Minęło dziesięć lat, odkąd Pierce

systematycznie pokonywał z nim fale. Gdy zamieszkał przy Amalfi Drive, nie wybrał się

nigdzie z deską, wisiała pod belkami dachu w garażu.

Bo ja wiem, Cody? Wiesz przecież, że został mi jeszcze program.

Nie sądzę, żebym zyskał wiele czasu tylko dlatego, że...

Pewnie, ostatecznie nie chodzi o program, tylko o narzeczoną.

Co ty? Po prostu nie sądzę, żebym...

A co z dzisiejszym wieczorem? Mogę przyjechać do ciebie. Wy

skoczymy na miasto jak za dawnych czasów. Nakładaj czarne dżinsy,

mały.

Zeller roześmiał się dla zachęty, ale Pierce się nie przyłączył. Dawne czasy, o jakich

mówił Cody, nigdy nie istniały. Pierce nigdy nie lubił imprezować. Wolał spędzić wieczór w

laboratorium, niż popić i uganiać za dziewczynami.

- Chyba sobie odpuszczę, stary. Mam mnóstwo roboty i muszę

jeszcze dzisiaj wpaść do laboratorium.

- Hank, człowieku, daj tym cząsteczkom trochę odpoczynku.

Chociaż jedną wolną noc. Daj spokój, przynajmniej raz przetrząśnij

swoje molekuły, to cię wyprostuje. Będziesz mógł mi opowiedzieć

wszystko o tym, co się wydarzyło między tobą i Nicole, a ja będę

udawał, że ci współczuję. Obiecuję.

Zeller jako jedyny człowiek na ziemi mówił „Hank" do Pierce'a, który nie znosił tego

zdrobnienia. Pierce jednak był dostatecznie inteligentny, by zdawać sobie sprawę, że

zakazanie tego Zellerowi jest wykluczone, bo spowodowałoby jedynie, iż Cody zwracałby się

do niego w ten sposób przez cały czas.

- Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz wybierał się następny raz,

dobrze?

Zeller niechętnie zrezygnował, ale wymógł na przyjacielu obietnicę, że w przyszłym

tygodniu zarezerwuje wieczór na wspólny wypad. Co do surfowania niczego nie obiecywał.

Gdy skończyli rozmawiać, Pierce odłożył słuchawkę na bazę. Podniósł z podłogi plecak i

zebrał się do wyjścia.

ierce nie skorzystał z magnetycznej karty szyfrowej, żeby dostać się do garażu w siedzibie

Amedeo Technologies i zaparkować swoje bmw 540 na zarezerwowanym dla niego miejscu.

Bramę otworzył mu nocny strażnik siedzący za biurkiem za drzwiami z podwójną szybą.

-Dzięki, Rudolpho - powiedział Pierce.

Korzystając z klucza elektronicznego, wjechał windą na drugie piętro, gdzie mieściła się

administracja. Podniósł wzrok ku kamerze w kącie i skinął głową, chociaż wątpił, czy

Rudolpho go obserwuje. Zapis był przetwarzany w postać cyfrową i utrwalany, na wypadek

gdyby kiedykolwiek go potrzebowano.

- Światła - powiedział, idąc w stronę swojego biurka.

Zapaliły się lampy pod sufitem. Pierce włączył komputer i wprowadził hasła. Uruchomił

się system. Pierce podłączył linię telefoniczną, by móc szybko sprawdzić pocztę

elektroniczną przed zabraniem się do pracy. Była ósma wieczór. Lubił pracować o tej porze i

mieć całe laboratorium dla siebie.

Ze względów bezpieczeństwa nigdy nie zostawiał włączonego komputera ani podłączonej

linii telefonicznej, gdy opuszczał biuro. Z tego samego powodu nie wnosił tu telefonu

komórkowego, pagera ani palmtopa. Chociaż miał laptop, z niego również rzadko korzystał.

Pierce cierpiał na lekką paranoję - według Nicole został mu tylko jeden gen do wszczepienia,

by stał się schizofrenikiem - ale jednocześnie był ostrożnym i praktycznym badaczem.

Wiedział, że każde podłączenie się do linii zewnętrznej czy połączenie przez telefon ko-

mórkowy jest równie niebezpieczne jak wbicie sobie przypadkowej igły czy seks z

nieznajomą. Nigdy nie wiadomo, czego można sobie napytać. Dla niektórych w tym właśnie

krył się urok seksu. Nie na tym jednak polegał dreszcz pogoni za pieniądzem.

Na Pierce'a czekało kilka wiadomości, ale zdecydował się na przeczytanie tylko trzech z

nich. Pierwsza była od Nicole. Otworzył ją natychmiast, ponownie z nadzieją w sercu, a

równocześnie z przykrą świadomością, że taki pośpiech graniczy z rozmamłaniem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: