Chmielewska Joanna - Romans wszechczasów.pdf - Chmielewska Joanna - ssaaggaa

JOANNA CHMIELEWSKA

ROMANS WSZECHCZASÓW

Wszystko zaczęło się od tego, że rozleciał mi się samochód. Wracałam

z Gdańska do Warszawy i za Pasłękiem wjechałam sobie do lasu, żeby

nazbierać kwiatków. Ściśle biorąc, nie były to kwiatki, tylko jakieś

badyle, zaczynające z siebie coś wypuszczać. Była pierwsza połowa

marca, pogoda od kilku dni zrobiła się cudownie piękna, słońce

świeciło i flora zdążyła zareagować.

Wjazd do lasu za Pasłękiem stanowił coś w rodzaju pętelki, jakby

specjalnie służącej do wjeżdżania, zawracania i wyjeżdżania,

wyglądającej sucho, zachęcająco i niewinnie. Nabrałam się na te

złudne pozory, pętelka okazała się bagnem do topienia krów i

zabuksowałam się w niej na amen.

Powinnam była zapewne zatrzymać kogoś na szosie i wezwać pomocy, ale

tak proste rozwiązanie sprawy jakoś mi nie zaświtało. Z pomysłów,

które mi wówczas przyszły do głowy, jeden był szczególnie celny,

mianowicie: zaczekać do lata, aż to wszystko wyschnie i stwardnieje,

i dopiero wtedy wyjechać. Ocena pomysłu sprawiła, że zamiast

postępować rozsądnie, wpadłam w zaciętą furię, zgarnęłam pod koła

połowę poszycia leśnego i w końcu wydostałam się z tego bagna tyłem,

z rykiem nie gorszym niż topiącej się krowy. Samochód był już dość

stary i zużyty, nie wytrzymał szaleństwa i w okolicy Mławy rozleciał

się w drobne kawałki. Nie zewnętrznie, oczywiście, tylko gdzieś tam w

środku, w silniku.

Dojechałam do Warszawy na holu, odstawiłam wehikuł do remontu i

zaczęłam się posługiwać komunikacją miejską, głównie pospiesznymi

autobusami, z całkowitym wykluczeniem taksówek. Jazda samochodem

osobowym w charakterze pasażera denerwowała mnie* niewymownie.

Późnym wieczorem wracałam od znajomych ze Starego Miasta. Ciągle

jeszcze przyzwyczajona do własnego pojazdu, nie zważałam na upływ

czasu i przeoczyłam fakt, że o jakiejś tam godzinie autobusy

przestają kursować. Dokonałam tego odkrycia nagle, przeraziłam się

tak, jakby zawisł nade mną co najmniej jakiś kataklizm, zakończyłam

wizytę w pół zdania i wybiegłam w takim pośpiechu, że nie zdążyłam

nawet spojrzeć do lustra i poprawić koafiury. Na głowie miałam

perukę, która, czułam to, przekręciła się nieco i utworzyła

idiotyczną grzywkę, maquillage rozmazał mi się niewątpliwie po całej

twarzy, ale prawdopodobieństwo spotkania kogoś, komu chciałabym się

podobać, wydawało się raczej znikome. Na ulicach było ciemno, zimno,

mokro i pusto.

Wchodząc z placu Zamkowego w Krakowskie Przedmieście ujrzałam idącego

z przeciwka jakiegoś faceta, który na mój widok zareagował dość

osobliwie. Gwałtownie zwolnił, na obliczu ukazał mu się kolejno wyraz

zaskoczenia, zdumienia i natchnionego zachwytu, nogi uczyniły jeszcze

ze dwa kroki, po czym wrosły w chodnik. Nie chcę twierdzić, że nigdy

w życiu na żadnej ulicy w nikim nie wzbudziłam zachwytu, niemniej

jednak takie objawy wstrząsu wydały mi się przesadne. Zastanowiłam

się, czy go przypadkiem nie znam, pomyślałam, że muszę widocznie

wyjątkowo głupio wyglądać, minęłam ten znieruchomiały słup i

oddaliłam się w kierunku przystanku autobusowego.

Znieruchomiały słup przemienił się zapewne z powrotem w ludzką istotę

i oderwał od chodnika, bo wysiadając ujrzałam go ponownie. Jechał tym

samym autobusem, razem ze mną, wysiadł drugimi drzwiami i przyglądał

mi się z tak przeraźliwym natężeniem, że wręcz powietrze przed nim

gęstniało. Kiedy zbliżałam się do domu, szedł za mną, nie odrywając

oczu od moich pleców. Trochę mnie to zniecierpliwiło, nabrałam obaw,

że wlezie jeszcze i na klatkę schodową, nie życzyłam sobie tego, w

bramie odwróciłam się zatem i spojrzałam na niego wzrokiem, od

którego powinien był paść trupem na miejscu. Nie padł .zapewne tylko

dlatego, że w bramie było ciemno i nie dawało się dokładnie dostrzec,

co też ten mój wzrok wyraża.

On natomiast znajdował się akurat pod latarnią i przy okazji mogłam

mu się przyjrzeć. Zaintrygował mnie nieco. Dość wysoki, bardzo

szczupły, czarnowłosy i ciemnooki, z wydatnym, orlim nosem, w wieku

tak pod czterdziestkę, ubrany bardzo starannie i przyzwoicie, wręcz

elegancko. W twarzy miał jakąś niepewną łagodność i zupełnie nie

robił wrażenia faceta podatnego na idiotyczne coup de foudre'y na

środku ulicy i spragnionego prymitywnych podrywek. Jego wpatrywanie

się we mnie z owym natchnionym zachwytem było całkowicie niepojęte.

Razem wziąwszy, wyglądał nader nobliwie i nawet sympatycznie, ale

mnie się nie podobał, ponieważ nie znoszę orlich nosów.

Nazajutrz natknęłam się na niego w Supersamie i w paru innych

miejscach. Pętał się dookoła jak pies koło jatki i przyglądał mi się

z natrętnym uporem. Obejrzałam się w szybach wystawowych. Doprawdy,

nie było żadnego sensownego powodu, dla którego miałby popadać w taki

obłęd na moim tle.

Zaraz następnego dnia miało miejsce wydarzenie niejako kontrastowe.

Wyszłam z domu przerażająco wcześnie, o wpół do dziewiątej rano,

udałam się na przystanek i wsiadłam w autobus pospieszny B.

Prawdopodobnie coś myślałam, chociaż o tej porze doby nie można za to

ręczyć, w każdym razie nie dostrzegałam otoczenia. Dopiero w pobliżu

placu Unii wpadł mi nagle w oko osobnik siedzący przede mną, po

przeciwnej stronie.

Autobus był prawie pusty i nic mi go nie zasłaniało. Osobnik w

zamyśleniu wpatrywał się w przestrzeń. Był jasny.

Tak jasny, że bez wątpienia wpadłby mi w oko nawet w najgęstszym

tłumie, a co mówić w pustym autobusie!

Oko bezmyślnie zarejestrowało widok. Autobus jechał. Osobnik trwał w

zamyśleniu. Przyglądałam mu się, bo nie miałam nic lepszego do

roboty. W jakimś momencie ruszył mi wreszcie umysł.

Zaczęłam sobie zgadywać, kim on może być. Nie wiadomo dlaczego od

razu nabrałam pewności, że z zawodu musi być dziennikarzem. Nic

innego nie pasowało. Następnie pomyślałam, że powinien mieć albo

samochód, albo niezwykle piękną żonę. Samochodu nie ma, bo jedzie

autobusem, zostaje żona... Wprawdzie ja też jadę autobusem, chociaż

mam samochód, ale on powinien mieć porządniejszy samochód, a zatem

nie ma, a zatem musi mieć tę niezwykle piękną żonę. Oczyma duszy

ujrzałam ową żonę, powinna być szczupła, czarna, gładko uczesana w

kok i ubrana w coś zielonego. Najlepiej w zamsz. Następnie wydało mi

się, że ona go chyba nie kocha albo kocha niedostatecznie, za mało,

egoistycznie i w ogóle jest dla niego niedobra. Kompletna kretynka,

dla takiego faceta...!

Następnie z posępną melancholią i gryzącym żalem pomyślałam to, co

powinnam była pomyśleć na wstępie. Że, oczywiście, mną się taki nie

zainteresuje. Wygląda jak wcielenie moich wszystkich marzeń, blondyn

w tym specjalnym typie, który mi się ustawicznie błąka po życiorysie

i właśnie u takiego ja nie mam żadnych szans. Na mnie wytrzeszcza

głupowate gały czarna niedojda z orlim nosem, a taki jak ten co? Taki

jak ten ma mnie w nosie. Diabli nadali, chała-monstre...

Wysiadłam z autobusu nieco rozgoryczona, pozałatwiałam te koszmarne

interesy, które wywlokły mnie z domu o wschodzie słońca, zrobiłam

zakupy i w Delikatesach na Nowym Świecie ujrzałam znów tamtego

natrętnego kretyna z nosem. Ukłonił mi się. Beznadziejny idiota.

Przez następne dwa dni spotykałam go na każdym kroku, co denerwowało

mnie z godziny na godzinę bardziej. Co to jest, żeby miasto pełne

było jednego człowieka! Gdyby nie zjawisko w autobusie pospiesznym B,

być może odnosiłabym się do niego mniej nieżyczliwie, w tej sytuacji

jednakże, w obliczu porównań, napełniał mnie żywą niechęcią. W Domach

Towarowych Centrum samym ukłonem wyprowadził mnie z równowagi tak, że

spowodowałam rewolucję w stoisku ze stanikami, buntując klientki

informacją, że tych rzeczy nie kupuje się na oko, bo nie na oku się

je nosi, i w ogóle mierzy się na figurę, a nie na swetry i palta.

Wybuchłą z tego awanturę wywołałam całkowicie altruistycznie, sama

tam bowiem akurat nic nie kupowałam.

Czarny pomyleniec z orlim nosem nie odrywał ode mnie zafascynowanego

wzroku. Przeczekał pandemonium w stanikach, przeczekał kosmetyki,

pończochy i piżamy i przy męskich gaciach wreszcie podszedł. Od razu

pomyślałam, że miejsce sobie wybrał niezwykle romantyczne.

- Bardzo panią przepraszam - powiedział trochę nieśmiało i z

zakłopotaniem. - Zapewne dziwi panią, że od kilku dni tak się pani

przyglądam. Mam po temu powody i jeśli można, chciałbym je wyjawić.

Głos miał miły i kulturalny i naprawdę robił bardzo dobre wrażenie.

Moja niechęć do niego brała się wyłącznie z faktu, że nie był

blondynem z autobusu.

- Wcale mnie nie dziwi - odparłam zgryźliwie. - Doskonale wiem, że

jestem cudownie piękna i dlatego pan oka oderwać nie może.

- O Boże...! Dla mnie istotnie jest pani cudownie piękna, ale z

innych przyczyn, niż pani zapewne sądzi, i w ogóle nie o to chodzi!

- A o co? - spytałam, nieco zaskoczona, ale ciągle pełna wrogości.

Nieżyczliwość buchała ze mnie jak żar z hutniczego pieca.

Facet wydawał się zdeterminowany. Pospiesznie i z niepokojem

rozejrzał się dookoła, entourage wyraźnie mu się nie spodobał, czemu,

zważywszy gacie, trudno się dziwić.

- Chodźmy stąd - zażądał dość gwałtownie. - Na wszystko panią proszę,

błagam, niech się pani zgodzi mnie wysłuchać! Tu zaraz, na

Sienkiewicza, jest taka mała kawiarenka. Może pani sama zapłacić za

swoją kawę, jeśli ma pani obiekcje, ale niech mi pani poświęci

chociaż kwadrans! Chodźmy, błagam panią!

W jego głosie pojawił się nagle namiętny żar, nabierający chwilami

akcentów rozpaczy. Zaskoczyło mnie to tak, że przestałam protestować.

Każdy by przestał. Poza tym kawy i tak zamierzałam się napić, więc

ostatecznie, co mi szkodziło...

To, co usłyszałam, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

- Muszę pani najpierw wyjaśnić sytuację - powiedział, patrząc na mnie

wzrokiem pełnym nieśmiałej nadziei i mechanicznie gmerając łyżeczką w

filiżance. - Otóż jest pewna pani... Przepraszam, że od razu

zaczynani od osobistych wynurzeń, ale muszę. Bez tego nic się nie da

wytłumaczyć. Jest pewna pani, która dla mnie... Jak by tu

powiedzieć... Która jest kobietą mego życia, wzajemnie obdarza mnie

uczuciami i niczego bardziej nie pragnę, niż się z nią ożenić.

Zabrzmiało to jakoś dziwnie desperacko i zainteresowało mnie. Moja

niechęć od razu przygasła. Zawsze lubiłam romansowe historie, a fakt,

że obiektem jego uczuć jestem nie ja, tylko jakaś inna osoba,

zdecydowanie mnie ucieszył.

- Nieszczęście polega na tym, że ta pani jest zamężna - ciągnął

facet. - Ja jestem wolny. Jej małżeństwo jest rozpaczliwie nieudane,

właściwie de facto już nie istnieje, ale mąż za nic w świecie nie

chce jej dać rozwodu. Dzieci, chwała Bogu, nie mają, ale co z tego,

skoro mąż nie daje także żadnych powodów do rozwodu i nie można tego

załatwić wcześniej niż za dwa lata. Rozumie pani, dla sądu trwały

rozkład pożycia to jest co najmniej dwa lata. A my nie możemy czekać

tyle czasu, bo ja wyjeżdżam służbowo za granicę na dość długo, i

chcemy jechać razem, i oczywiście, żeby oficjalnie jechać razem,

musimy być małżeństwem. Do pół roku sprawę tego wyjazdu jakoś

przeciągnę, ale nie dłużej...

Mówił z coraz większym przejęciem, z tego przejęcia dostał chrypki,

urwał na chwilę i napił się kawy. Poczułam, że dramat, wbrew mojej

woli, zaczyna mnie wciągać.

- I co? - spytałam krytycznie. - Do czego niby ja tu jestem

potrzebna? Mam uwieść tego męża i nakłonić go do zgody na rozwód czy

jak?

Zgnębiony adorator nieszczęśliwej żony machnął ręką ze zniechęceniem.

- Nie, to beznadziejne. On się nie zgodzi nigdy w życiu. Żeby nie

było nieporozumień... Ogólnie biorąc, to jest zupełnie normalny,

przyzwoity gość, nie żaden potwór ani zbrodniarz, tyle że uparł się

przy niej. A dla niej jest odpychający. Wstręt fizyczny, rozumie

pani...

Kiwnęłam głową, dziwiąc się trochę równocześnie, skąd w takim razie

mają tyle trudności. W sprawach rozwodowych na wstręcie fizycznym

można przecież zajechać dowolnie daleko.

- Pod tym jednym względem zachowuje się jak istny szaleniec, jest

obłędnie, patologicznie zazdrosny, śledzi ją, pilnuje, angażuje

jakichś chuliganów, dosłownie ta kobieta nie może ani na chwilę

spokojnie odetchnąć, nie mówiąc już o tym, że mowy nie ma o naszych

spotkaniach. Potrafił wywołać koszmarną awanturę u mnie w domu, na

klatce schodowej, sąsiedzi wzywali milicję, milicja odmówiła

interwencji, bo to sprawy rodzinne, w ogóle straszne rzeczy!

W jego głosie pojawiło się głębokie rozgoryczenie, mówił z coraz

większym zapałem, wyraźnie pękały w nim wszelkie tamy. Im mniej

rozumiałam, tym bardziej czułam się zainteresowana. Na twarzy faceta

malowało się przygnębienie, które sprawiło, że zaczęło się we mnie

budzić serdeczne współczucie dla tych prześladowanych, strutych

rozłąką ofiar. Miałam przed sobą człowieka w stanie skrajnej

rozpaczy, widać było, jak stara się opanować, chociaż najchętniej

rwałby włosy z głowy i tłukł nią o ścianę. Wzruszyło mnie, że w

dzisiejszych, obrzydliwie zracjonalizowanych czasach zdarzają się

jeszcze takie wybuchy namiętności. Marginesowo zaciekawiłam się, co

takiego ta pani w nim widzi, ale przypomniałam sobie, że pewna moja

przyjaciółka od piętnastu lat ślepo uwielbia swego męża dokładnie w

tym samym typie, i z kolei zainteresowało mnie, jak też się

prezentuje heroina tak płomiennego romansu.

- W końcu przyszedł nam do głowy pewien pomysł - ciągnął

nieszczęśliwy amant z lekkim wahaniem i wyraźną determinacją. - Może

trochę dziwny, ale, wbrew pozorom, jedyny realny. Ten mąż mógłby

sobie protestować dowolnie długo i gwałtownie, pomimo jego protestów

sąd dałby rozwód od razu, natychmiast... Radziłem się bardzo dobrych

adwokatów... Gdyby ta pani... No, krótko mówiąc, gdybyśmy mieli

wspólne dzieci.

Pamiętna tego, co mówił przed chwilą o owym zagranicznym wojażu, nie

zdążyłam powstrzymać okrzyku zaskoczenia.

- Na litość boską! W ciągu pół roku...?! Wcześniaki...?

- No nie, nie to... Niezupełnie... Nie chodzi o to, żeby mieć,

wystarczyłoby świadectwo lekarskie, oczywiście prawdziwe, żadne

fałszerstwa nie wchodzą w rachubę...

Otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś niewłaściwego, ale zamknęłam je

czym prędzej. Oszołomił mnie obraz komplikacji, jakie pojawiły mi się

natychmiast przed

oczyma duszy. Jasne, skoro chcą mieć dzieci, nie ma siły, muszą się

przynajmniej spotkać, a jeśli ten mąż ją śledzi i urządza awantury na

schodach... Zapewne wali także pięściami w drzwi... Trzeba mieć

żelazne nerwy i w ogóle w takiej sytuacji. Co za dzieci z tego

wynikną, oni pewnie chcieliby mieć normalne...

Nieszczęsny amant westchnął tak, że popiół z popielniczki poleciał mi

do kawy. Spowodowało to lekkie zamieszanie i przerwę w konwersacji,

bo sprawca czynu o mało nie oszalał z zażenowania i przestrachu.

Zerwał się przepraszając, zabrał kawę z popiołem, zamówił mi

następną, ubłagał, żebym pozwoliła mu za nią zapłacić. Przez ten czas

moje zainteresowanie wydatnie wzrosło.

- No dobrze - powiedziałam z powątpiewaniem. - Zaciekawił mnie pan.

Ale ciągle nie wiem, dlaczego mi pan to wszystko mówi. Do czego ja tu

panu mam służyć?

- Zaraz do tego dojdę. Dziękuję, że pani zgadza się słuchać. Otóż

sama pani widzi, że w tej sytuacji wszelkie nasze kontakty są

właściwie nieosiągalne. Planujemy zatem wspólny wyjazd na jakieś dwa,

trzy tygodnie, wszystko jedno dokąd. Ten mąż to oczywiście

uniemożliwi albo zatruje nieznośnie. Musiałby o tym w ogóle nie

wiedzieć, nawet się nie domyślać, a to się da załatwić tylko w jeden

sposób...

Przerwał na chwilę i popatrzył na mnie wzrokiem skazańca, któremu pod

szubienicą świta ostatnia iskierka nadziei.

- Proszę pani - powiedział z tłumionym żarem - niech pani nie wydaje

okrzyków, niech pani nie przerywa! Oni ze sobą nie tylko nie żyją,

oni nawet prawie nie rozmawiają. Prawie się nie widują. Między nimi

trwa cicha wojna i ta rzecz jest możliwa...

Zaintrygował mnie tak, że wstrzymałam oddech.

- Jakaś kobieta by musiała ją zastąpić. Kobieta podobna do niej,

oczywiście, oprócz tego charakteryzacja, ubranie, uczesanie... Także

głos... Ona wyjdzie z domu, zamiast niej wróci tamta, on się nie

zorientuje, mają oddzielne pokoje, mijają się nie patrząc na

siebie... Pani jest do niej nadzwyczajnie podobna! Tam, na placu

Zamkowym, myślałem, że to ona! Przyglądam się pani od kilku dni,

obserwuję panią, podsłuchuję... Pani się idealnie nadaje! Błagam

panią, w swoim i jej imieniu, niech się pani zgodzi!!! Zbaraniałam

dokładnie. Nic nie mówiąc, wpatrywałam się w tego rozognionego

szaleńca, niepewna, czy nie powinnam od razu uciec z krzykiem. Nie do

wiary, co ta miłość robi z normalnych, dorosłych ludzi!...

- Niech pani zaczeka z odpowiedzią - powiedział szaleniec

pospiesznie. - Niech pani nie odmawia od razu! Ja nie chcę od pani

tej przysługi za darmo, broń Boże! Proszę mnie źle nie zrozumieć,

zdaję sobie sprawę z trudności, z obiekcji, mąż jest osobnikiem

gwałtownym i mściwym, w razie wykrycia mistyfikacji mógłby jakoś

nieprzyjemnie zareagować...

Oczyma duszy ujrzałam swoje zwłoki, nad którymi pastwi się dziki

potwór. Chęć ucieczki wzrosła.

- Nic się oczywiście nie stanie, jeżeli rzecz się nie wykryje. Pani

jednakże poświęci swój czas, wysiłki, ponosi pani ryzyko, to całe

zdenerwowanie, napięcie, ja wiem, to są rzeczy niewymierne, ale ja

jestem przygotowany na koszty. Jako rekompensatę proponuję

pięćdziesiąt tysięcy złotych, płatne z góry. Ewentualnie nawet

więcej...

Umilkł i patrzył pytająco, niepewnie i błagalnie. Reszta twarzy, poza

oczami, miała wyraz stanowczości i zdecydowania. Objawów pomieszania

zmysłów nie było po nim widać. Jedyne, co na razie byłam w stanie

jako tako trzeźwo ocenić, to wysokość sumy.

- Chyba ma pan źle w głowie - powiedziałam mimo woli, z naganą. -

Pięćdziesiąt patyków za dwa tygodnie?

- Może trzy. Najpewniej trzy. Dla mnie, proszę pani, te trzy tygodnie

są warte pięćdziesiąt milionów, ale tyle nie mam. Zdaję sobie sprawę,

że propozycja jest... nietypowa i może trochę niepokojąca i nikt nie

ma powodu przyjmować jej bez odpowiedniej rekompensaty. Ja przecież

wymagam bardzo wiele... Żeby nie było nieporozumień, od razu

wyjaśniam, o, przepraszam, ja się pani nie przedstawiłem. Nazywam się

Stefan Palanowski i nie jestem żadnym aferzystą ani złodziejem,

pracuję w MHZ, co może pani w każdej chwili sprawdzić. To jest

zresztą mój dodatkowy kłopot, ale o tym za chwilę... Ogólnie biorąc,

jestem nieźle sytuowany, poza tym przed kilku laty doscałem spadek po

krewnym, który zmarł we Francji. Posiadam konto w Credit Lyonnais,

także pieniądze w Polsce, wszystko jak najbardziej legalne, jeśli

pani sobie życzy, mogę pani wypłacić we frankach...

Widok przed oczyma duszy uległ mi nagle odmianie. W miejsce

poszarpanych zwłok ujrzałam swój samochód stojący w warsztacie i tę

całą kupę części do niego, które należało kupić za dewizy.

- Życie mi pani uratuje - mówił dalej z namiętnym ogniem, nie

pozwalając mi oprzytomnieć. - Bo nie ma dla mnie życia, nie ma dla

mnie nic, bez tej kobiety!...

I ni z tego, ni z owego zmienił nagle ton, wyjaśniając dalej trzeźwo,

rzeczowo i z naciskiem:

- Jak już wspomniałem, pracuję w MHZ na odpowiedzialnym stanowisku.

Moja opinia jest dla mnie podstawą egzystencji, a ten człowiek może

ją bezpowrotnie zniszczyć. Byle co wystarczy, napisze na mnie donos,

gdzieś coś powie i zniszczy mi awans, wyjazd, w ogóle wszystko! Nie

chodzi o kwestie materialne, to może śmiesznie brzmi, ale ja nie

pracuję dla pieniędzy, ja tę moją pracę lubię, jest mi potrzebna, ja

jestem fachowiec... Niech pani zrozumie także tę kobietę! Pani jest

Chmielewska Joanna - Romans wszechczasów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: