Chmielewska Joanna - Janeczka i Pawełek -04- Dwie trzecie sukcesu.pdf - Chmielewska Joanna - ssaaggaa

Joanna Chmielewska

2/3 Sukcesu

SCAN-dal

Poczta była zatłoczona. Do kupowania znaczków, wysyłania listów

poleconych i zagranicznych oraz odbierania wszelkich przesyłek na awiza

przeznaczono tylko jedno okienko i ogon do niego wyglądał przerażająco.

Stwierdziwszy, iż nigdzie więcej nie uda się nadać listu poleconego, ponadto inne

stanowiska są jeszcze bardziej oblężone, Pawełek westchnął ciężko i stanął na końcu

odrażającej kolejki.

Mógł wprawdzie pojechać na inną pocztę, gdzie, być może, organizacja pracy

miałaby więcej sensu i wysyłanie listów byłoby łatwiejsze, ale stąd właśnie miał

doskonały autobus do domu, co stanowiło okoliczność nie do pogardzenia. Wracał od

kumpla, który wymyślił wspaniały rodzaj ćwiczeń z hantlami, wypróbowywali go

obydwaj i Pawełek nie czuł się już zdolny do walki z komunikacją miejską. Z dwojga

złego wolał posterczeć w ogonku.

Musiał koniecznie wysłać dwa listy, obiecał to solennie i uroczyście ciotce

Monice i dziadkowi. List ciotki Moniki był zagraniczny, a dziadka polecony i oba

wymagały okienkowych manipulacji. Możliwe, iż należało najpierw iść na pocztę, a

potem do kumpla, ale postąpił odwrotnie i teraz już przepadło.

Pierwsze dziesięć minut Pawełek poświęcił wyłącznie relaksowi po hantlach,

nie zajmując się otoczeniem. W jedenastej minucie został gwałtownie popchnięty,

ocknął się zatem z otępienia, rozejrzał wokół i dostrzegł przyczynę. Jakiś osobnik siłą

przedzierał się przez tłum, utorował sobie drogę w poprzek ogonka i runął na

zwolnione właśnie krzesło przy pocztowym stoliku. Zwalił na blat grubą księgę, po

czym z namaszczeniem rozłożył dookoła jakieś papiery.

Pawełek popatrzył na niego w pierwszej chwili bezmyślnie, w następnej z

lekkim zainteresowaniem. Skądś go znał. Nie mógł sobie przypomnieć skąd i zaczął

się nad tym zastanawiać. Osobnik nie był stary, wyglądał na jakieś osiemnaście lat,

wiekiem pasował do Rafała, ciotecznego brata Pawełka, ale z Rafałem wcale się nie

kojarzył. Marszczył nos i zaciskał usta w sposób charakterystyczny i Pawełek był

pewien, że gdzieś go już widział. Widział, niewątpliwie widział, tylko gdzie…?

Przesunął się do przodu o trzy osoby, kiedy sobie wreszcie przypomniał.

Widział go rzeczywiście i to nawet dwa razy. Raz w klubie filatelistycznym, a drugi

raz w centrali, był tam razem z dziadkiem, któremu pomagał nosić potwornie ciężkie

klasery i katalogi, w klubie plątał się dłużej, w ogóle w centrali zauważył go tylko

dlatego, że przedtem widział go w klubie. Chyba nawet słyszał, jak mu na imię, ktoś

się do niego zwrócił… Czesio! Tak jest, ktoś zawołał „Czesiu!” i on się obejrzał…

Kwestia została rozstrzygnięta i Pawełek mógł ją porzucić, ale oczekiwanie w

ogonku było czymś nie do zniesienia nudnym. Nie miał nic do roboty. Kolejna osoba

utkwiła w okienku na mur, wyglądało na to, że zostanie tak już do skończenia świata,

jej przesyłka chyba gdzieś zaginęła, a marszczący nos i zaciskający usta Czesio

stanowił, bądź co bądź, jakąś rozrywkę. Coś robił przy tym stoliku i było to coś bez

wątpienia atrakcyjnego, bo zajmowało go bez reszty. Nie zwracał żadnej uwagi na

ścisk dookoła i ustawiczne potrącanie stolika, nie przeszkadzało mu nawet

popychanie w łokieć. Zajęty był i cześć.

Pawełek zaciekawił się nim wyłącznie z nudów. Długą chwilę próbował

odgadnąć, na czym jego zajęcie polega, ludzie zasłaniali stolik, manipulacje Czesia z

grubą księgą i licznymi papierami niknęły mu z oczu, zdecydował się zatem

popatrzeć z bliska. Zaklepał miejsce w kolejce, przecisnął się przez podwójny

ogonek, przemknął przez procesję wchodzących i wychodzących i dotarł do pleców

Czesia, nie mając pojęcia, iż tym samym rozpoczyna cały ciąg wstrząsających i

emocjonujących wydarzeń.

Gruba księga na stoliku okazała się książką telefoniczną. Obok niej leżała

gazeta, na gazecie zeszyt. Czesio w skupieniu czytał kawałek gazety, potem szukał

czegoś w książce telefonicznej, następnie zaś treść książki telefonicznej przepisywał

do zeszytu. Stojąc tuż nad jego głową, Pawełek w dalszym ciągu nie mógł zrozumieć,

o co tu chodzi, gazeta otwarta była bowiem na stronie z nekrologami. Gdyby nie

przymus trzymający go w tym beznadziejnym ogonku, wzruszyłby zapewne

ramionami i poniechał zainteresowania tematem, w tej sytuacji jednakże, w braku

lepszego zajęcia, zaciekawił się i postanowił odgadnąć sedno rzeczy.

Wrócił na swoje miejsce, kiedy od okienka dzieliły go już tylko dwie osoby.

Czas spędzony na poczcie przestał uważać za bezproduktywnie zmarnowany. Nie

zdołał wprawdzie zrozumieć przyczyn i celów dziwnych poczynań Czesia, ale poznał

przynajmniej szczegóły jego działania i mógł się poświęcić rozwiązywaniu zagadki,

która zaintrygowała go w najwyższym stopniu.

Czesio mianowicie z wielką uwagą czytał nekrologi, omijał te, które

zawiadamiały o jakiejś rocznicy i wyławiał wyłącznie świeże, informujące o

pogrzebach przewidywanych w najbliższym czasie. Szukał w książce telefonicznej

nazwiska nieboszczyka, po czym zapisywał sobie z zeszycie jego adres i numer

telefonu. Do czego mógł być mu potrzebny adres człowieka, który bezpowrotnie

opuścił nie tylko swoje mieszkanie, ale w ogóle ziemski padół, tego Pawełek nie był

w stanie pojąć. Na wszelki wypadek zapamiętał nazwisko Czesia. Usłyszał je, kiedy

Czesio w sąsiednim pomieszczeniu oddawał książkę telefoniczną, przy czym

zwrócono mu legitymację stanowiącą zastaw. Tam też był tłok i Czesio wywrzeszczał

swoje nazwisko poprzez głowy ludzi. Nazywał się Wilczak. Czesio Wilczak…

Całą drogę do domu Pawełek przebył w głębokiej zadumie. Pchnął furtkę,

wbiegł do holu, z roztargnieniem pogłaskał psa, oddał dziadkowi pokwitowanie na

list polecony i wtargnął do pokoju Janeczki. Janeczka, jego siostra, była wprawdzie o

rok młodsza, ale umiała myśleć i w odgadywaniu tajemnic wykazywała talent

szczególny.

Na jedno z licznych pytań Pawełka odpowiedziała od razu.

— A gdzie miał iść, jak nie na pocztę? — rzekła zimno, odrywając się od

układanego właśnie, bardzo skomplikowanego puzzla. — Nowej książki telefonicznej

nie ma na pewno, bo w ogóle jej nie można dostać. Musiał szukać na poczcie, nawet

gdyby ktoś mu tam siedział na głowie. Jaka to była gazeta?

— Życie Warszawy.

— Stare?

— Nie, dzisiejsze.

— No więc właśnie…

Pawełek sapnął z irytacją, podniósł z podłogi kawałek puzzla, przez chwilę

sprawdzał, gdzie pasuje, nie znalazł tego miejsca, zrezygnował i odłożył go na biurko.

Usadowił się na foteliku obok.

— Co właśnie? Dzisiejsze, śpieszyło mu się, no dobrze, ale po co? Do czego

mu te adresy? Chce iść na stypę, czy jak?

— Mieszkania — wyjaśniła lakonicznie Janeczka, wracając do puzzli.

— Co?

— Mieszkania. Ktoś umarł i zostało po nim mieszkanie, nie? Może puste…

— I co? Chce się tam wedrzeć i zagnieździć?

— Zgłupiałeś. Ale może chcą odkupić od spadkobierców, albo co. Kazali mu

znaleźć adresy. Może mu każą tak szukać codziennie.

Przez chwilę Pawełek rozważał sprawę. Wyjaśnienie miało swój sens, ale nie

zadowalało go w pełni.

— No, może… — powiedział z powątpiewaniem. — Ale czy ja wiem…

Janeczka uniosła głowę znad puzzla i uważniej popatrzyła na brata.

Powątpiewanie w głosie Pawełka było tak głębokie, że nie pozwalało się

zlekceważyć.

— No? Bo co?

— Bo on tego szukał jakoś tak… Nie jakby mu kazali, tylko sam z siebie.

Jakby mu okropnie zależało.

— Może się chce ożenić? Pawełek pokręcił głową.

— Chcieć, to może i chce, ale jakby się Rafał chciał ożenić, to co by było?

— Głupie pytanie. Piekło na ziemi, wybiliby mu z głowy. W dodatku nie jest

pełnoletni, będzie dopiero za trzy miesiące.

— No więc, na moje oko, ten Czesio ma tyle samo lat co Rafał. Ożenienie

odpada. Chyba że szuka na zapas, ale mówię ci, że to wyglądało jakoś tak…

Im dłużej Pawełek myślał o niepojętych staraniach Czesia na poczcie, tym

głębiej zakorzeniało się w nim przekonanie o tajemnicy. Co prawda Czesio

zachowywał się zwyczajnie, nie przepisywał tych adresów ukradkiem i w sekrecie. W

skupieniu i z przejęciem, tak, ale nie skrycie, nie usiłował na przykład zasłaniać ani

Życia Warszawy, ani zeszytu. A jednak, mimo to… Coś w tym tkwiło…

Wysilił siei spróbował przekazać swoje wrażenia Janeczce. Janeczka

pieczołowicie ulokowała kawałek puzzla na właściwym miejscu.

— Idź po Życie Warszawy — rozkazała. Pawełek zerwał się z fotelika i

zatrzymał, uczyniwszy jeden krok ku drzwiom.

— Bo co?

— Bo co nam szkodzi sprawdzić. Ja też jestem ciekawa, o co mu chodziło…

Razem z gazetą Pawełek przyniósł książkę telefoniczną. Była wprawdzie o

parę lat starsza, ale zmiany w łączności telefonicznej nie następowały w tak szalonym

tempie, żeby się miała do niczego nie przydać. Biurko Janeczki zajęte było puzzlem,

ulokowali się zatem na tapczanie.

— No dobra, i co teraz? — spytał Pawełek, kiedy już wykonali dokładnie to

samo co Czesio na poczcie, tyle że znacznie sprawniej, ponieważ pracowali we

dwoje. — Mamy wszystkich. I co?

— Nie wiem — odparła Janeczka, wracając do biurka z puzzlem. — Gdzie ten

Czesio mieszka?

— A skąd ja mam to wiedzieć? Do czego nam… ?

— Bo przyszło mi do głowy wszystko razem. Po pierwsze, czy on tak

codziennie szuka tych nieboszczyków i grzebie w książce telefonicznej. Gdyby

mieszkał blisko tamtej poczty, byłoby łatwo sprawdzić, poczatować trochę i już. Ale

Chmielewska Joanna - Janeczka i Pawełek -04- Dwie trzecie sukcesu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: