JAMES HADLEY CHASE - To tylko kwestia czasu.pdf - Chase James Hadley - ssaaggaa

JAMES HADLEY CHASE

TO TYLKO KWESTIA CZASU

Przełożyła Katarzyna Zielska

„KB”

ROZDZIAŁ 1

Patterson podniósł wzrok znad leżącej na biurku listy notowań giełdowych i

spojrzał na wchodzącego Baileya.

O co chodzi, Joe? - spytał zniecierpliwionym głosem. - Nie ma nikogo

więcej?

Jest, proszę pana... jeszcze jedna. - Na tłustej twarzy Baileya zagościł

pożądliwy uśmieszek, któremu towarzyszyło przymrużenie oka. - Chyba warto ją

przyjąć. - Gwizdnął cicho, ściągając grube wargi.

Patterson przechylił się do tyłu w miękkim wyściełanym skórą krześle. Był

wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną po trzydziestce, w pełni świadomym swej

atrakcyjnej powierzchowności. Liczne przyjaciółki powtarzały mu, że podobny jest

do znanego aktora - Davida Nivena w młodości - z czym Patterson był skłonny się

zgodzić, opierał się jednak namowom, by zapuścić cieniutki wąsik, gdyż nikt już

czegoś takiego nie nosił.

Po co to mrugnięcie, Joe? - spytał groźnie.

Mrugnięcie? Nie, tylko... coś mi wpadło do oka.

Na dźwięk niebezpiecznej nuty w głosie szefa Bailey wyprostował się,

pamiętając, że choć Patterson był czarujący, gdy zajmował się klientami banku,

potrafił być bardzo nieprzyjemny w stosunku do personelu.

- Panna Sheila Oldhill czeka.

Patterson zawahał się. Co prawda obiecał Bernie Cohenowi, że zajrzy do jego

teczki, ale teraz dał pierwszeństwo pani Morely-Johnson, potrzebującej osoby do

towarzystwa. Ostatecznie istniały tuziny podobnych Bernie Cohenowi, a tylko jedna

pani Morely-Johnson.

- Przyjmę ją - powiedział, odsuwając na bok porozrzucane na biurku papiery. -

I wyjmij to coś z oka - dodał do zamierzającego wyjść podwładnego. - Robi złe

wrażenie.

„Gnojek” - pomyślał Bailey, mówiąc:

-Tak jest, proszę pana.

Patterson przysunął do siebie akta, otworzył je i zagłębił się w lekturze

notatek. Tego ranka przyjął już pięć kobiet, z których cztery absolutnie się nie

nadawały. Ostatnia - pani Madge Fleming - wydała mu się nawet odpowiednia. Miała

pięćdziesiąt trzy lata, była osobą zdecydowaną, o pogodnym usposobieniu i

przyjemnie brzmiącym głosie - spełniała więc potrzebne wymagania. Jej referencje

były wyjątkowo pochlebne. Przez piętnaście lat zajmowała się pewną zamożną

wdową, która niedawno umarła, i w związku z tym pani Fleming poszukiwała innej

oferty. Śmiertelnie już znudzony tą sprawą, Patterson prawie zdecydował się ją

zaangażować, oczywiście pod warunkiem uzyskania aprobaty ze strony pani Morely-

Johnson, czuł jednak, że powinien zostawić tej ostatniej możliwość wyboru, dlatego

też poprosił tylko panią Fleming, by była gotowa do ewentualnej rozmowy.

W pewnym momencie uświadomił sobie, że ktoś wszedł do gabinetu. Podniósł

wzrok, przybierając jednocześnie wystudiowaną przed lustrem pozę: głowa lekko

przechylona, lewa brew nieco uniesiona, wskazujący palec prawej ręki na podbródku

- wiedział, że nadawało mu to niedbały, a zarazem pewny siebie wygląd dobrze

zapowiadającego się urzędnika na ważnym stanowisku.

Gdy Bailey zamknął drzwi, kobieta, która przed chwilą weszła, przybliżyła się

do biurka. Widząc ją, Patterson poczuł mrowie w okolicy kręgosłupa. Wstał,

natychmiast odgadując przyczynę dziwnego zachowania podwładnego.

- Panna Oldhill? - Zaprosił ją gestem. - Proszę usiąść.

Patrzył, jak idzie we wskazanym kierunku i siada na krześle.

Jej ruchy były niespieszne, pełne gracji i spokoju. Była wysoka, miała mocno

zarysowane ramiona, na które opadały lśniące kruczoczarne włosy. Nie była piękna,

jednak grecki nos, duże, jakby zamglone niebieskie oczy i kształtnie zarysowane

pełne usta nadawały jej twarzy nieodparty urok. Ale nie to było przyczyną fali gorącej

krwi, którą poczuł. Z kobiety tej wprost emanowała jakaś zmysłowość, zupełnie jak

światło bijące z zapalonej lampy, narzuconej przejrzystym kaszmirowym szalem.

Intrygował go chłodny spokój i wzrok, którym patrzyła na niego bez śladu

skrępowania - nie był pewien, czy jest świadoma wywieranego przez siebie wpływu.

Pomyślał, że może mieć trzydzieści, ewentualnie trzydzieści dwa lata. Jej

ubranie raczej nie rzucało się w oczy. Mimo iż miała na sobie dość krótką

spódniczkę, z miejsca, gdzie siedział, nie mógł dojrzeć jej nóg. Instynktownie tylko

czuł, że muszą być bardzo zgrabne.

Po chwili spostrzegł niezręczność przedłużającego się milczenia, przywołując

się więc do porządku, rozpoczął od rutynowych pytań.

Przyszła zatem pani w odpowiedzi na nasze ogłoszenie - zagadnął,

przysuwając notatnik i biorąc do ręki złoty ołówek, prezent gwiazdkowy od pani

Morely-Johnson.

Tak.

Wychylając się nieznacznie do przodu, mógł zobaczyć złączone kolana i

dłonie spoczywające na torebce z czarnej skóry. Dopiero wtedy ujrzał jej ręce o

długich, szczupłych palcach. Na myśl o ich dotyku aż drgnął na krześle.

- Chyba nie przeczytała pani tego zbyt uważnie - uśmiechnął się,

demonstrując nienaganny stan uzębienia. - Poszukujemy osoby nieco starszej...

trudno byłoby tak panią określić.

Patrzyła spokojnym, jakby nieobecnym wzrokiem.

- Nie sądziłam, żeby mój wiek mógł stanowić przeszkodę w otrzymaniu tej

posady - powiedziała cicho. - Skoro jednak stawia pan takie wymagania, nie będę

zabierać więcej czasu.

Spojrzeli na siebie. Patterson nie zauważył z jej strony żadnego ruchu

świadczącego o chęci powstania i odejścia. „Musi być chyba niezła w łóżku” -

pomyślał. Zaniepokoił się, że może mu to wyczytać z oczu, więc spuścił wzrok na

notatnik.

- Może i ma pani rację - powiedział i zaczął bawić się ołówkiem. Czując, że

odzyskał już panowanie nad sobą, popatrzył na nią z uśmiechem.

- Moja klientka jest przyzwyczajona da towarzystwa osób starszych.

Zajmująca się nią przez ostatnie dziesięć lat kobieta zmarła nagle, dlatego też zaszła

potrzeba znalezienia kogoś innego. - Przerwał, spoglądając na rozmówczynię, potem

mówił dalej: - Nie wiem, jak mogłaby zareagować na widok kogoś tak młodego jak

pani.

Sheila Oldhill, wciąż nieporuszona, patrzyła wprost na niego. Odwrócił

wzrok. - Jest to jednak pewna myśl - kontynuował. - Mogłaby ucieszyć się z

towarzystwa kogoś w pani wieku... być może to dobry pomysł.

Ponownie zapadła cisza.

Spostrzegł, że wodząc po notatniku ołówkiem, pozbawia go estetycznego

pierwotnie wyglądu, odłożył go zatem na bok.

- Czytała pani nasze ogłoszenie - stwierdził, odchylając się do tyłu i próbując

zrelaksować. - Poszukujemy kogoś, kto zająłby się jedną z naszych interesantek.

Zapewne dziwi panią, że to akurat my podejmujemy się takiej działalności, osoba ta

należy jednak do grona najważniejszych klientów naszego banku i załatwiamy dla

niej wszystkie sprawy tego typu.

Skinęła głową. Siedziała bez ruchu. Jej oczy miały wciąż ten sam zagadkowy

wyraz.

Dlaczego uważa pani to zajęcie za odpowiednie dla siebie? - spytał,

zdecydowany zmusić ją do powiedzenia czegokolwiek.

Jeśli wytłumaczy mi pan, na czym polegałyby moje obowiązki, będę mogła

udzielić inteligentnej odpowiedzi - odparła.

Ponownie ujął ołówek. Pomyślał, że nawet jej głos kojarzy się ze zmysłową

pieszczotą.

- Nasza klientka na siedemdziesiąt osiem lat. Jest bardzo zamożna, zajmuje

apartament w najlepszym miejscowym hotelu. Ma katarakty na oczach i jest na wpół

niewidoma, nie zgadza się jednak na żadną operację. Poszukujemy kogoś, kto by z

nią mieszkał i zajmował się jej codziennymi potrzebami: odpisywaniem na listy,

czytaniem na głos gazety, pomogą w ubieraniu się czy robieniu zakupów. Nie jest to

osoba uciążliwa ani zamęczająca sobą innych, odznacza się raczej miłym i

delikatnym obejściem. Jej apartamentem zajmuje się personel hotelowy. Oprócz tego

dysponuje prywatnym kierowcą. Poza tym, że jest w połowie niewidoma, nie jest

bezradna.

- W takim razie mogę się chyba przydać - powiedziała Sheila bez wahania. -

Jestem dyplomowaną pielęgniarką.

Przez cztery lata pracowałam w Szpitalu Pendick w Nowym Jorku, a wcześniej - w

Waszyngtonie z doktorem Gordonem Fosdickiem, ordynatorem oddziału

chirurgicznego. Potrafię stenografować i pisać na maszynie, mam prawo jazdy.

Oprócz tego znam dobrze francuski i jestem dość muzykalna.

Patterson sporządzał notatki.

- Wszystko to brzmi znakomicie - powiedział. - Nie chodzi nawet o to, żeby

pani Morely-Johnson potrzebowała aż tak daleko posuniętej opieki, ale osobie w jej

wieku z pewnością to nie zaszkodzi. - Przechylił się nieco do tyłu. - Z takimi

kwalifikacjami mogłaby pani chyba bez trudu znaleźć coś bardziej interesującego niż

opieka nad starszą osobą?

Przez chwilę jej wzrok spoczywał na torebce, później spojrzała na niego.

- Przypuszczam, że tak, ale po ostatnich czterech latach czuję się bardzo

zmęczona. Być może nie wyobraża pan sobie, jaka ciężka jest czasem praca w

szpitalu, panie Patterson. - „Pamięta, jak się nazywam” - przemknęło mu przez myśl.

- Chciałabym znaleźć teraz mniej wyczerpujące zajęcie. Grałam kiedyś na

skrzypcach, ale uniemożliwiła mi to kontuzja mięśnia ramieniowego. Lekarze

powiedzieli, że jeżeli uniknę powtórnego nadwerężenia ręki, będę mogła znowu grać.

Lewa brew Pattersona uniosła się lekko.

Pani jest skrzypaczką?

Byłam. Zostałam pielęgniarką, bo brakowało mi trochę, by móc stać się

profesjonalistką, ale instrument ten jest mi bardzo bliski. Mój ojciec był pierwszym

skrzypkiem w Filharmonii Nowojorskiej. Właściwie cała nasza rodzina ma we krwi

zamiłowanie do muzyki.

Patterson wciągnął powietrze.

- Tak, to z pewnością bardziej interesujące niż doglądanie chorych. Pani

Morely-Johnson przed zamążpójściem była dość dobrze znaną pianistką. Jej nazwisko

musiało się pani obić o uszy. Występowała jako Alice Lesson.

Potwierdziła skinieniem głowy.

Oczywiście. Była równie dobra jak Myra Hess. Kiedyś grała z moim ojcem.

W takim razie świetnie się składa. W związku z kłopotami ze wzrokiem

spędza teraz dużo czasu przy fortepianie. Jako koleżanka z branży muzycznej,

powinna się jej pani spodobać. - Popatrzył na nią. - Zatem występowała kiedyś z pani

ojcem?

Tak, chyba dwadzieścia pięć lat temu. Pamiętam, że grała wtedy

Beethovena. Byłam pierwszy raz na koncercie i właściwie po raz pierwszy widziałam

ojca na scenie.

Może mi pani wyjawić jego imię i nazwisko?

Henry Óldhill.

Czy jeszcze żyje? Przepraszam za niedyskrecję, ale pani Morely-Johnson na

pewno o to spyta.

Zmarł trzy lata temu.

Dawno pani tu przyjechała?

JAMES HADLEY CHASE - To tylko kwestia czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: