Cartland Barbara - Princessa.pdf - Cartland Barbara - ssaaggaa

BARBARA CARTLAND

PRINCESSA

ROZDZIAŁ 1

Rok 1869

Księżniczka Viktorina Jasmine Eugenija szła korytarzem, nucąc jakąś

melodię. Wybierała się właśnie na lekcję muzyki i jak nazywała to jej rodzina -

marzyła na jawie. W tej chwili galopowała przez bezkresny step na wspaniałym

rumaku, uciekając przed księciem cygańskim, który zamierzał ją uprowadzić w góry.

Tego rodzaju historie Tora - bo tak ją nazywano od czasu, gdy jako mała

dziewczynka w ten sposób wymawiała swoje imię - lubiła najbardziej i starała się je

wyrazić w muzyce, którą komponowała kiedy była sama.

Przy saloniku, gdzie zazwyczaj odbywały się lekcje, podszedł do niej lokaj w

liberii w kolorach jej ojca, wielkiego księcia, i powiedział:

- Przepraszam najmocniej, ale Wasza Wysokość jest natychmiast proszona do

Jego Książęcej Mości.

Księżniczka, brutalnie wyrwana z marzeń, spojrzała na lokaja nieprzytomnymi

oczami i zapytała:

Powiedziałeś „natychmiast”, Jovanie?

- Tak, Wasza Wysokość.

Na twarzy Tory pojawił się grymas niezadowolenia. Nie mogła sobie

wyobrazić, cóż takiego może chcieć jej ojciec, co nie mogłoby poczekać do końca

lekcji? Jedyną bowiem rzeczą, która sprawiała jej najwięcej radości, były lekcje

muzyki z profesorem Lazarem Srejovicem, bez wątpienia najlepszym muzykiem w

całym księstwie Radoslav. Profesor był już człowiekiem starszym, ale w czasach

swojej młodości święcił triumfy we wszystkich stolicach europejskich, a także w

księstwach i państewkach Półwyspu Bałkańskiego.

Księżniczka była bardzo muzykalna i dlatego lekcje z profesorem sprawiały

jej niezwykłą przyjemność. I chociaż w wieku osiemnastu lat zakończyła już

edukację, a jej nauczyciele zostali odprawieni, nie zamierzała pozwolić rodzicom na

zwolnienie profesora Srejovica.

Od rana oczekiwała z niecierpliwością na spotkanie z nim, aby porozmawiać o

nowej muzyce, która dotarła do pałacu a była grana w Paryżu przez Offenbacha.

Musiała jednak być posłuszna ojcu i dlatego wróciła do centralnej części pałacu, w

której znajdowały się bardziej reprezentacyjne pokoje i salony. Przypuszczała, że

zastanie ojca w jego, jak to określał, sanktuarium, czyli olbrzymim pokoju, o ścianach

zbyt gęsto obwieszonych różnymi obrazami, które, według Tory, należało usunąć już

wiele lat temu. Cały pałac był dokładnie w takim stanie, w jakim go książę

odziedziczył po swoim ojcu i od tamtego czasu niewiele się tu zmieniło.

- Powinniśmy iść z duchem czasu - powiedziała raz Tora matce.

Ale księżna odparła:

- Przecież wiesz, jak twój ojciec nie lubi zmian, więc nie ma nawet sensu mu

tego proponować, gdyż to go tylko zdenerwuje.

Była to prawda, ponieważ książę często wpadał w złość, jeśli miał zrobić coś,

co nie było po jego myśli, a na pewno dotyczyło to wszelkich zmian, których nie

cierpiał. Był przystojnym mężczyzną i w młodości wiele serc kobiecych biło mocniej

na widok jego czarującego uśmiechu. Teraz natomiast osiedlił się w norze, jak

twierdziła Tora, i za żadne skarby świata nie chciał słyszeć o jakichkolwiek

innowacjach. Jedyną rzeczą, którą nadal doceniał, były piękne kobiety. I kiedy teraz

jego córka weszła do pokoju, z satysfakcją pomyślał, że jest nie tylko niezwykle

piękna, ale i pełna gracji, niczym baleriny, które znał w przeszłości.

- Chciałeś mnie widzieć, papo? - spytała Tora melodyjnym głosem,

zatrzymując się przy fotelu ojca.

- Tak, Viktorino, chciałem z tobą pomówić - odpowiedział oficjalnie wielki

książę.

Tora bardzo zdziwiła się, słysząc, jak ojciec zwraca się do niej po imieniu,

którego używał zazwyczaj podczas rządowych uroczystości lub w sprawach wielkiej

wagi.

- Co się stało, papo? - dopytywała się - Bardzo spieszę się na lekcję muzyki.

- Twoja lekcja może zaczekać - odparł książę. - To, co ci teraz powiem

dotyczy twojej przyszłości.

Jego głos brzmiał bardzo poważnie i dlatego Tora znieruchomiała, patrząc na

ojca szeroko otwartymi oczami. Księstwo Radoslav leżało pomiędzy Serbią, Rumunią

i Węgrami, nikogo więc nie dziwiło, że kobiety pochodzące z tego małego państewka

są niezwykle piękne, gdyż przemieszanie różnych narodowości doprowadziło do

powstania rasy całkiem odrębnej i wyjątkowej w całej Europie. Włosy Tory miały

rudawy odcień, co było charakterystyczne dla Węgierek, jej oczy skrywały piękno i

tajemniczość Rumunek, a karnacja i wdzięk były typowe dla mieszkanek Serbii.

Łączyła się z tym jeszcze wrażliwość i pewien mistycyzm będący częścią niezwykłej

osobowości Tory, która charakter odziedziczyła w równej mierze po ojcu, człowieku

stanowczym i trzeźwo patrzącym na świat, jak i po matce pochodzącej z Bośni, ale

mającej w sobie krew rosyjską.

Tora czekając na to, co powie ojciec, miała wrażenie, że stało się coś

niespodziewanego, co nie będzie jej się podobało. Zaczęła się bać, a strach ten zaczął

się pogłębiać, kiedy zauważyła, że ojciec podczas rozmowy nie patrzy jej w oczy.

- Właśnie rozmawiałem z naszym ministrem w Salonie - zaczął - i przekazał

mi wiadomości, które uważam za niezwykle pomyślne.

- Co to takiego, papo?

- Król Radul dał mu do zrozumienia, że chciałby się z tobą ożenić! odparł

książę po chwili przerwy.

- Król Radul? - powtórzyła szybko Tora. - Na pewno masz na myśli jego

syna?

- Nic podobnego! - odparł ostro ojciec - Książę Vulkan jest nieudacznikiem i

nie utrzymuje kontaktów ze swym ojcem. Opuścił Salonę wiele lat temu i nigdy nie

wrócił.

Zapadła cisza, którą przerwała Tora:

- Powiedziałeś, że… król chce się ze mną… ożenić.

- Jego Królewska Mość przedstawił taką propozycję, a to przecież byłoby

bardzo korzystne dla naszego kraju. Chyba nie muszę ci tłumaczyć że Salona jest

dużo większa od naszego państwa i mogłaby nam pomóc ekonomicznie a poza tym

bez protekcji wielkiego kraju moglibyśmy zostać wchłonięci przez Cesarstwo

Austriackie.

Ponieważ Austria była tematem, na który książę mógł dyskutować bez końca,

Tora szybko odparła:

- Ciągle tego nie rozumiem, papo. Przecież król jest stary!

- Nonsens! - ostro sprzeciwił się książę. - Jest młodszy o kilka lat ode mnie,

nie może mieć więcej niż pięćdziesiąt pięć, no, może sześćdziesiąt lat.

- Ale… papo… ja mam tylko osiemnaście!

- To bez znaczenia. Dla króla najważniejsze jest to, aby miał syna, który byłby

jego następcą, gdyż Vulkan nie wchodzi w rachubę.

- Czy to znaczy, że go wydziedziczył?

- Z tego co powiedział mi mój minister wynika, że Vulkan sam się

wydziedziczył. Jest jeszcze jeden kandydat do tronu, ale to ciebie nie dotyczy.

- Ależ dotyczy! Chyba nie chcesz, abym wyszła za mąż za człowieka aż tyle

starszego ode mnie - mówiąc to usiadła, ponieważ poczuła, jak nogi się pod nią

uginają.

- Moje drogie dziecko - odparł książę - nie muszę cię chyba przekonywać, że

gdybyś została królową Salony, miałoby to niebywałe znaczenie dla naszego państwa.

Podniosłoby rangę Radoslavu na innych dworach, które tak często dają nam do

zrozumienia, że jesteśmy nic nie znaczącym państewkiem. - Rosnący gniew księcia

świadczył o tym, jak bardzo jest rozdrażniony takim traktowaniem Radoslavu przez

władców otaczających go państw.

Tora przypomniała sobie, jak niedawno ojciec poczuł się obrażony tym, że na

pogrzebie jednego z członków serbskiej rodziny królewskiej musiał kroczyć obok

króla Czarnogóry, którą uznawał za państwo niższego rzędu. Jednocześnie

pozostawała w szoku i zadawała sobie raz po raz pytanie, jak mogłaby wyjść za

człowieka w wieku jej ojca. Mając nadzieję, że to wszystko, co usłyszała, jest

nieprawdą, zapytała naiwnie:

- Papo, nie mówisz chyba… że król Radul chce mnie pojąć za żonę?

- Chyba prościej nie mogę ci już tego wytłumaczyć! - odparł książę. - I kiedy

przyjedzie tu za dwa tygodnie, żeby poprosić oficjalnie o twoją rękę, przyjmiesz jego

oświadczyny. - Ponieważ córka nic nie odpowiadała, dodał: - Jest tylko kilku

nieżonatych monarchów i powinnaś być wdzięczna, że nie musisz zadowolić się

jakimś miernym księstewkiem, które nie pomogłoby Radoslavowi tak, jak pomoże

mu Salona.

Tora już miała zaprotestować, ale powstrzymał ją ton głosu ojca. Wiedziała,

że jeśli podjął już decyzję, to nie ma sensu się z nim sprzeczać, gdyż wprawiłaby go

tylko w złość i skończyłoby się na wysłuchiwaniu jego krzyku.

- Oczywiście - ciągnął dalej książę - na razie nie rozmawiaj o tym z nikim, z

wyjątkiem matki i mnie. Zacznę czynić przygotowania do wizyty króla, co na pewno

zmobilizuje premiera do utrzymania lepszego porządku wśród ministrów!

Wielki książę mówił z irytacją a Tora wiedziała, że to z powodu ostatnich

kłótni w parlamencie, które wybuchały tylko dlatego, że jej ojciec nie zgadzał się na

wprowadzenie różnych innowacji, proponowanych przez młodych i bardziej

ambitnych parlamentarzystów. W rezultacie tego pogarszała się sytuacja

ekonomiczna kraju, czemu można było zapobiec przez wprowadzenie nowych

rozwiązań, zaczerpniętych z innych państw europejskich.

Tora nadal nic nie mówiła i po chwili książę, jakby bojąc się jej reakcji,

powiedział:

- Pomyślałem, że na tę specjalną okazję powinnaś zamówić sobie kilka

nowych sukni, w których wyglądałabyś jak najkorzystniej. - Potem jakby uspokajając

sam siebie, że nie będzie wydawał pieniędzy niepotrzebnie, dodał: - Mogą one być

częścią twojej wyprawy, gdyż, jak sądzę, Jego Królewska Mość nie będzie chciał aby

okres narzeczeństwa trwał zbyt długo.

Tora wstała. Była blada i przerażona. Podeszła do ojca, pocałowała go i zanim

dygnęła, powiedziała:

- Muszę iść, ojcze, bo spóźnię się na lekcję muzyki.

- Jak wyjdziesz za mąż, już ich nie będziesz potrzebować - odparł wielki

książę - więc wykorzystaj je jak najlepiej póki możesz.

Córka nie odpowiedziała. Podczas gdy ojciec ciągle jeszcze mówił, opuściła

pokój, bardzo cicho zamykając za sobą drzwi. A gdy tylko znalazła się na korytarzu

zaczęła biec, jak gdyby ścigały ją demony. Skierowała się do tej części pałacu, w

której znajdował się salonik muzyczny. Gdy do niego dotarła, zatrzymała się na

chwilę, aby złapać oddech, po czym nacisnęła klamkę i weszła.

Salonik muzyczny dobudowano w czasie, kiedy dziadek Tory odnawiał pałac.

Pomieszczenie było duże i bardzo ładne. Z małym podwyższeniem przypominającym

Torze scenę w teatrze, na którym ustawiono fortepian Steinwaya. W tle, na malowidle

Cartland Barbara - Princessa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: