Bułhakow Michaił - Psie serce.pdf - Bułhakow Michaił - ssaaggaa

Bułhakow Michał

Psie serce

Zakład Nagrań i Wydawnictw

Związku Niewidomych

Warszawa 1996

Tłoczono pismem punktowym

dla niewidomych w Drukarni

Zakładu Nagrań i Wydawnictw

Związku Niewidomych,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9

Przedruk z Wydawnictwa „Atext”,

Gdańsk, 1991

Pisała J. Andrzejewska

Korekty dokonały

I. Stankiewicz

i E. Chmielewska

Auuuu. Spójrzcie na mnie, przecież umieram. Zamieć wyje mi w bramie modlitwę za

konających, a ja wyję razem z nią.

Przepadłem, przepadłem. Łajdak w brudnej białej czapie - kucharz ze stołówki

racjonalnego żywienia pracowników Centralnej Rady Gospodarki Narodowej -

chlusnął wrzątkiem i oparzył mi lewy bok. Co za kanalia, a podobno proletariusz. O

Boże mój, jak boli! Przeżarło wrzątkiem do kości. Wyję teraz i wyję, ale czy to wycie

coś pomoże?

No i co ja mu takiego zrobiłem? Czy Rada Gospodarki Narodowej zbiednieje, jeżeli

pogrzebię w jej śmietniku? Zachłanne bydlę! Proszę kiedyś spojrzeć na jego pysk -

szerszy niż dłuższy. Złodziej z mordą jak patelnia. Och, ludzie, ludzie. W południe

ugościł mnie wrzątkiem, a teraz już się zmierzcha, będzie pewnie około czwartej,

sądząc po zapachu cebuli z komendy straży ogniowej na Preczystience. Strażacy, jak

powszechnie wiadomo, na kolację jadają kaszę. To wyjątkowe świństwo - w rodzaju

grzybów. Nawiasem mówiąc, znajome psy z Preczystienki opowiadały, jakoby na

Nieglinnym w restauracji „Bar” jada się dyżurne żarcie - grzyby plus sos pikantny za

trzy ruble siedemdziesiąt pięć kopiejek porcja. Potrawa dla amatora, równie dobrze

można lizać kalosze... Uuuu...

Bok piecze nie do wytrzymania, dalszy ciąg mojej kariery życiowej widzę

najzupełniej wyraźnie: jutro pojawią się rany i pytanie, czym je będę leczyć? Latem

poleciałbym na Sokolniki, rośnie tam także specjalne bardzo dobre ziele, w dodatku

można się nażreć bezpłatnie piętek od kiełbasy, wylizać zatłuszczone papiery, które

wyrzucają tam obywatele. I gdyby nie jakaś wydra, która na łące pod księżycem

śpiewa „Boska Aido” tak, że aż serce zamiera, byłoby naprawdę wspaniale. Ale zimą

dokąd mam iść? Dostawałeś kopniaki w tyłek? Dostawałeś. A cegłą po żebrach? A

jakże. Dostałem już za swoje.

Wszystkiego doświadczyłem, pogodziłem się z losem i jeśli teraz rozpaczam, to

wyłącznie za przyczyną fizycznego bólu i zimna, ponieważ duch mój nie osłabł

jeszcze do końca... Żywotny jest duch sobaczy.

Ale za to ciało moje udręczone, poranione, pastwili się nad nim ludzie zupełnie

wystarczająco. A najgorsze, że kiedy chlusnął na mnie, wrzątek dostał się pod sierść,

a to znaczy, że nic już nie chroni lewego boku. Z łatwością mogę się nabawić,

powiedzmy, zapalenia płuc, a z zapaleniem płuc, to proszę obywateli, po prostu

zdechnę z głodu. Z zapaleniem płuc należy leżeć na frontowej klatce pod schodami, a

kto wtedy zamiast mnie, samotnego, obłożnie chorego psa, będzie biegać po

śmietnikach w poszukiwaniu jedzenia? Choroba zaatakuje płuco, zacznę pełzać na

brzuchu, osłabnę, a wtedy byle hycel zatłucze mnie kijem na śmierć. A dozorcy z

blachami na piersiach złapią moje zwłoki za nogi i rzucą na furmankę...

Ze wszystkich proletariuszy dozorcy są najpaskudniejsi. Wyrzutki społeczeństwa,

najniższa kategoria ludzkości. Kucharze jeszcze zdarzają się rozmaici. Na przykład

nieboszczyk Włas z Preczystienki. Niezliczonym uratował życie. Ponieważ w czasie

choroby najważniejsze, żeby dorwać coś do żarcia. No więc, zdarzało się, jak

opowiadają stare psy, rzuci czasem Włas kość, a na kości jeszcze i pół ćwiartki mięsa.

Niechaj mu ziemia lekką będzie za to, że to był naprawdę nie byle kto, nadworny

kucharz hrabiów Tołstojów, a nie Rady Racjonalnego Żywienia. Co oni wyprawiają

w tym Racjonalnym Żywieniu, to się po prostu w psiej głowie nie mieści. Przecież ci

dranie na cuchnącym solonym mięsie gotują kapuśniak, a stołownicy, biedactwa, o

niczym nie mają pojęcia. Przybiegają, jedzą, chłepcą.

Niektóre maszynistki otrzymują według IX grupy cztery i pół czerwońca, no, co

prawda jeszcze kochanek podaruje czasem pończochy z fil de Perse. Ale jakie

poniżenie musi wycierpieć za te fildepersy. Przecież nie żeby tak normalnym

sposobem, tylko przymusza do francuskiej miłości. S... syny ci Francuzi, mówiąc

między nami. Chociaż jadają bogato i zawsze z czerwonym winem. Tak...

Przybiegnie taka maszynistka do stołówki, przecież za cztery i pół czerwońca do

„Baru” nie pójdzie. Jej nawet na kinematograf nie wystarcza, a kinematograf to dla

kobiety jedyna pociecha w życiu. Drży, krzywi się, ale zjada... Pomyśleć tylko, płaci

czterdzieści kopiejek za obiad z dwóch dań, a te obydwa dania nawet i piętnastu

niewarte, bo pozostałe dwadzieścia pięć ukradł kierownik. A czy w ogóle powinna się

tak odżywiać? Ma zajęty wierzchołek prawego płuca i kobiecą chorobę na francuskim

tle, w pracy potrącili z pensji, w stołówce nakarmili cuchnącym mięsem, o, to właśnie

ona biegnie, to ona... Wbiega do bramy w pończochach od kochanka. Nogi marzną,

brzuch podwiewa, dlatego że sierść ma na sobie mniej więcej taką jak moja i majtki

nosi leciutkie, koronkowe, aby nic. To dla kochanka: niechby spróbowała włożyć

flanelowe, zaraz zacznie wrzeszczeć: jakaś ty nieelegancka! Obrzydła mi moja

Matriona, namordowałem się z flanelowymi majtkami, aż doczekałem się, nadeszły

moje czasy. Jestem przewodniczącym i ile bym nie nakradł, wszystko wydam na

kobiece ciało, na szyjki rakowe, na Abrau Durco. Dosyć się nagłodowałem w

młodości, w zupełności mi wystarczy, a życie pozagrobowe nie istnieje.

Żal mi jej, żal serdecznie. Ale siebie samego żal mi jeszcze bardziej. Mówię tak nie

przez egoizm, a tylko dlatego, że naprawdę nie mamy jednakowych warunków. Jej

przynajmniej w domu będzie ciepło, a mnie... Dokąd mam iść? Uuuuu!...

- Chodź tu, piesku, chodź!

Szarik, Szarik... Dlaczego skomlisz, biedaku? Kto cię skrzywdził? Och...

Zamieć sucha wiedźma zatrzasnęła bramę i walnęła miotłą dziewczynę po uszach.

Zadarła do kolan spódniczkę, obnażyła kremowe pończochy i wąski rąbek nie

dopranej koronkowej bielizny, zdusiła słowa, obsypała psa śniegiem.

Boże mój, co za pogoda... Och... A jeszcze do tego boli brzuch. Pewnie przez tamto

mięso! Kiedy się to wreszcie skończy?

Pochylając głowę dziewczyna rzuciła się do ataku, sforsowała bramę, na ulicy

zaczęło nią kręcić, kręcić, ciskać we wszystkie strony, wreszcie zawirowała w

śnieżnym wichrze i przepadła z oczu.

A pies został w bramie, dokuczał mu poraniony bok, więc przywarł do zimnej ściany,

wstrzymał oddech i kategorycznie postanowił, że nigdzie się stąd nie ruszy i że w tej

bramie zdechnie. Rozpacz pognębiła go dostatecznie. Tak boleśnie i gorzko mu było

na duszy, tak samotnie i strasznie, że z oczu popłynęły malutkie psie łezki, spadały

kropelkami i natychmiast wysychały. Z uszkodzonego boku sterczały zamarznięte

kłaki skołtunionej sierści, a pomiędzy nimi przezierały złowieszcze czerwone placki

oparzeń. Ach, jacy bezmyślni, głupi i okrutni bywają kucharze. Zawołała:

„Szarik”... Jaki on tam, u diabła, Szarik. Szarik to znaczy okrągły, dobrze odżywiony,

głupi, żre owsiankę, syn świetnych rodziców, a on jest kosmaty, kościsty, obszarpany,

włóczęga z zapadniętym brzuchem, bezdomny kundel. Zresztą dzięki i za dobre

słowo.

Trzasnęły drzwi na przeciwległej stronie ulicy w jasno oświetlonym sklepie i z tych

drzwi wyszedł obywatel. Właśnie obywatel, a nie towarzysz, a nawet, mówiąc ściśle,

wielmożny pan. Bliżej - jaśniej - wielmożny pan. Myślicie, że twierdzę tak ze

względu na jego palto? Nonsens. Bardzo wielu proletariuszy nosi teraz palta. Co

prawda kołnierze mają inne, nawet nie ma porównania, ale mimo wszystko z daleka

można się pomylić. Za to jeśli chodzi o oczy, to już nie ma mowy o pomyłce ani z

bliska, ani z daleka. O, oczy to coś niezwykłego, niczym barometr. Widać wszystko,

kto ma wielką pustynię zamiast duszy, kto ni z tego, ni z owego może kopnąć

czubkiem buta między żebra, a kto się boi. Takiego właśnie lękliwego gnojka miło

jest ugryźć w łydkę. Boisz się, to masz za swoje. Jeśli się boisz, widocznie masz

powody... wrrr... hau_hau...

Wielmożny pan pewnym krokiem przeszedł jezdnię w śnieżnym słupie zamieci i

ruszył do bramy. Tak, tak, w tym wypadku wszystko widać gołym okiem. Ten nie

będzie jadł cuchnącego mięsa, a jeśli mu gdziekolwiek takie zaserwują, zrobi

potworny skandal, napisze do gazet... mnie, Filipa Filipowicza, chciano otruć.

Jest coraz bliżej i bliżej. Widać, że zwykł jadać obficie i że nie kradnie, taki psa nie

kopnie, ale sam też nikogo się nie boi, a nie boi się dlatego, że stale jest najedzony.

Zajmuje się pracą umysłową, ma ostrą bródkę w stylu francuskim, a także wąsy siwe,

puszyste i zawadiackie niczym francuscy rycerze, ale śnieżna kurzawa niesie od niego

zapach paskudny, szpitalny. Oraz woń cygara.

Po kiego czorta, ciekawe, zaniosło go do spółdzielni Centrochozu? Przystanął

niedaleko... Na co on czeka? Uuuu... Co też mógł kupić w takim nędznym sklepiku,

czy już mu nie wystarcza Ochotnyj Riad? Co to jest? Kiełbasa. Drogi panie, gdybyś

zobaczył, z czego oni robią tę kiełbasę, omijałbyś ten sklep z daleka. Lepiej niech pan

ją odda mnie.

Pies zebrał resztkę sił i w przypływie desperacji wyczołgał się z bramy na chodnik.

Zadymka wystrzeliła nad głową z karabinu, załopotała ogromnymi literami

płóciennego plakatu „Czy odmładzanie jest możliwe?”

Oczywiście, że możliwe. Zapach kiełbasy odmłodził mnie, podniósł z brzucha na

nogi, płomiennymi falami zmarszczył mój pusty od dwóch dni żołądek, pogromca

szpitala, rajski zapach mielonej kobyły z czosnkiem i pieprzem. Czuję i wiem, w

prawej kieszeni futra ma kiełbasę. Już jest nade mną. O władco mój! Spójrz na mnie.

Ja umieram. Sprzedajna jest moja dusza i dola paskudna.

Pies pełznął na brzuchu jak żmija, zalewając się łzami. Proszę zwrócić uwagę na

dzieło kucharza. Ale nie, pan przecież za żadne skarby nie da mi tej kiełbasy. Och,

bardzo dobrze znam bogatych ludzi! A tak naprawdę do czego ona panu potrzebna?

Na co panu cuchnący koń? Takie trujące konie sprzedają tylko w Mosselpromie. A

pan luminarz światowej sławy jadł dzisiaj śniadanie dzięki męskim gruczołom

płciowym. Uuu... Co to się dzieje na tym świecie? Widać jeszcze za wcześnie na

umieranie, a rozpacz zaprawdę jest grzechem. Nie zostaje nic innego, jak tylko lizać

mu ręce.

Zagadkowy i wielmożny pan pochylił się nad psem, błysnął złotym obramowaniem

oczu i wyjął z prawej kieszeni białą, podłużną paczkę. Nie zdejmując brązowych

rękawiczek rozwinął papier, który niezwłocznie zagarnęła zamieć, oderwał kawałek

kiełbasy zwanej „specjalną krakowską”. Rzucił psu... O szlachetna osobo! Uuu!

Bułhakow Michaił - Psie serce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: