Lindsey Johanna - Nieposkromiony Colt Thunder.pdf - Lindsey Johana - renia1610amorki

Rozdział 1

Wyoming, 1878

Nie używał teraz swojego bykowca, który przy każdym smagnięciu mógł wyrwać centymetr

ciała. Zabawa za szybko by się skończyła. Callan zaproponował krótszy, cieńszy koński bat, który

również zmieni plecy ofiary w krwawą miazgę, ale zajmie to znacznie więcej czasu. Ramsay był

jak najbardziej za tym. Mógł się tak bawić godzinę i dłużej, zanim osłabło mu ramię.

Gdyby Callan aż tak się nie wściekł, pewnie kazałby zastrzelić indiańca. Tymczasem życzył

sobie, żeby ten cierpiał i wył z bólu, nim skona, a Ramsay zamierzał spełnić to życzenie. Jak dotąd

zaledwie bawił się z ofiarą, posługując się batem w taki sam sposób jak bykowcem: ciął skórę to tu,

to tam, powodując niewielkie szkody, a jednocześnie dojmujący ból.

Indianiec do tej pory nawet nie jęknął, nawet nie wstrzymał oddechu. Jeszcze się odezwie,

kiedy Ramsay, zamiast smagać, zacznie go biczować. Ale nie ma pośpiechu, chyba że Callan się

znudzi i każe mu przestać. Do tego jednak nie dojdzie, bo szef za bardzo się wkurzył. Ramsay

potrafił sobie wyobrazić, jak by się czuł, gdyby odkrył, że człowiek zalecający się do jego córki

należy do tej przeklętej rasy.

Przez wiele miesięcy oszukiwał Callana, zapewne tak samo jak i jego córkę Jenny, na co

wskazywałaby jej reakcja, kiedy ojciec ją oświecił. Pobladła i omal nie zemdlała, a teraz stała na

werandzie wraz z ojcem, nie mniej wściekła niż on.

Cholerny wstyd, bo dziewczyna jest naprawdę ładna. Kto ją teraz zechce, kiedy rozejdzie się

wieść, z kim się zadawała, komu pozwalała się obłapiać i nie wiadomo co jeszcze. Została oszukana

tak samo jak ojciec, lecz któż by przypuszczał, że przyjaciel Summersów może być półkrwi

indiańcem? Nosił się jak biały, mówił jak biały, włosy miał krócej przycięte niż większość białych

i nosił rewolwer u pasa. Z wyglądu nikt by tego nie odgadł, bo jedyne, co w nim było indiańskie, to

zupełnie proste, czarne włosy i śniada skóra, choć szczerze mówiąc, niewiele ciemniejsza, niż mają

inni zaganiacze bydła.

Callanowie dalej by nic nie wiedzieli, gdyby Długa Szczęka Durrant im nie powiedział.

Durranta wyrzucono z roboty na ranczu w Rocky Valley i zaledwie wczoraj zatrudnił się u Callana.

Był akurat w stodole, gdy Colt Thunder* (* Dosł. Grzmiący Kolt (przyp. tłum.).) - jak ten diabli

pomiot kazał siebie nazywać - wjechał do środka na swym potężnym dereszu, potomku

wystawowego ogiera pani Summers. Naturalnie, zaciekawiony Durrant nie omieszkał zapytać

jednego z ludzi, co Thunder tutaj robi, a kiedy się dowiedział, że od trzech miesięcy kręci się koło

Na ranczu Callana ciszę letniego dnia zakłócało jedynie złowieszcze trzaskanie bata. Grupka

mężczyzn na trawiastym podwórzu przed domem obserwowała w milczeniu, jak Ramsay Pratt robi

użytek z bata z wprawą, z której już wcześniej zasłynął. Były poganiacz bydła, jak zazwyczaj

nazywano pastuchów prowadzących stada, uwielbiał popisywać się swoim kunsztem.

Błyskawicznym ruchem nadgarstka potrafił batem wybić rewolwer z dłoni przeciwnika albo

poderwać konia do galopu, nawet nie musnąwszy skóry na jego zadzie. Podczas gdy inni mężczyźni

nosili na biodrze pistolety, Pratt chodził z trzyipółmetrowym bykowcem przytroczonym do pasa.

Jednak dzisiejszy jego popis różnił się nieco od zwykłych sztuczek. Tym razem ciął na pasy skórę

na plecach jakiegoś mężczyzny.

Ramsay z wielką radością wypełniał rozkaz Waltera Callana. Już wcześniej zdarzało mu się

zaćwiczyć człowieka na śmierć, czerpiąc z tego przyjemność, o czym nikt tutaj, w Wyoming, nie

wiedział. On nie załatwiał sprawy ot tak, po prostu, jak robią to rewolwerowcy. Jeżeli im przyszła

ochota zabić człowieka, wszczynali zwadę i w parę sekund było po wszystkim, a kiedy rozwiał się

dym, twierdzili, że sięgnęli po broń w samoobronie. Natomiast przy jego wyborze broni najpierw

należało rozbroić przeciwnika, a później smagać go batem, dopóki nie wyzionie ducha. W takich

okolicznościach mało kto byłby skłonny uwierzyć, że działał w samoobronie. Lecz tym razem

wypełniał rozkaz szefa, a ofiara była nic nieznaczącym mieszańcem, więc nikt nawet palcem nie

kiwnie.

Jenny, bardzo się zdziwił. Zetknął się z Coltem w poprzedniej robocie; był bliskim przyjacielem

jego szefa, Chase'a Summersa, i jego żony Jessiki. Wiedział również, że Colt jest półkrwi

Indianinem, który jeszcze trzy lata temu żył jak wojownik pośród Czejenów, choć ta wiedza nie

wyszła poza Rocky Valley; jak widać, nie wyszła aż do dziś.

Durrant nie marnował czasu; odszukał swego nowego pracodawcę i poinformował go

o wszystkim. Może gdyby nie zrobił tego przy trzech innych parobkach, Callan inaczej by rozegrał

sprawę. Ale z powodu tych trzech mężczyzn, świadków wstydu jego córki, za diabła nie mógł

darować życia temu nędznikowi. Skrzyknął resztę swoich ludzi i kiedy Colt Thunder wyszedł na

werandę, by zabrać Jenny na popołudniowy piknik, ujrzał sześć rewolwerów wymierzonych w swój

brzuch, co było wystarczająco mocnym argumentem, żeby trzymać rękę z daleka od własnej broni,

której szybko go pozbawiono.

Colt był wysoki, żaden z mężczyzn wokół nie dorównywał mu wzrostem. Ci, którzy przez

ostatnie trzy miesiące stykali się z nim, nigdy nie mieli powodu, żeby się go obawiać, bo zazwyczaj

był uśmiechnięty i nic nie wskazywało, by miał porywczą naturę. Tak było aż do teraz, kiedy znikły

wątpliwości, że wychował się wśród północnych szczepów Czejenów, tych samych, którzy wraz

z Siuksami zaledwie przed dwoma laty pod Little Bighorn w Montanie dokonali masakry oddziału

pułkownika Custera, składającego się z dwustu żołnierzy. Colt Thunder w mgnieniu oka

przeistoczył się w Czejena, dzielnego, śmiertelnie niebezpiecznego, dzikiego, nieokiełznanego

indiańca, którego wygląd napełnia lękiem serca cywilizowanych ludzi.

Nie poddał się łatwo, kiedy pojął, że nie zamierzają go zastrzelić. Potrzeba było siedmiu

ludzi, aby go przywiązać do koniowiązu przed domem, i żaden z tych siedmiu ludzi nie wyszedł

z walki bez szwanku. Siniaki i rozbite nosy stłumiły uczucie niesmaku, jakie mogłoby ich ogarnąć,

kiedy Walter Callan rozkazał Ramsayowi przynieść bicz, chcąc, by skazaniec umierał powoli. Colt

nawet nie drgnął, słysząc polecenie. Nadal stał niewzruszony, mimo że podarta koszula nasiąkła

krwią z wielu małych ran zadanych batem Ramsaya.

Ciągle stał, oparty biodrami o półtorametrowy koniowiąz, jego jedyną podporę, z ramionami

rozciągniętymi do jego końców. Brakowało miejsca, by rzucić go na kolana. W końcu sam się

osunie, ale na razie stał wysoki i wyprostowany, z dumnie uniesioną głową, i tylko przykurcz

palców mocno zaciśniętych na drągu świadczył o bólu, a może o gniewie.

Ta właśnie tak cholemie dumna postawa uświadomiła Ramsayowi, że tym razem jest inaczej

niż w tamtych przypadkach, gdy katował ludzi batem. Dwaj Meksykanie w Teksasie, do których

zabrał się w ten sam sposób, padli bez ducha po dwóch czy trzech smagnięciach. Stary poszukiwacz

złota w Kolorado, którego Ramsay pozbawił zarówno złota, jak i życia, zaczął się drzeć, zanim go

zdążył uderzyć. Ale tu ma do czynienia z indiańcem, albo przynajmniej z indiańskim

wychowankiem; a czyż nie obiło mu się o uszy, że indiańcy z Północnych Równin mają jakiś rytuał,

podczas którego sami zadają sobie tortury? Jest gotów się założyć, że ten potwór ma parę blizn na

torsie albo na plecach. Rozzłościł się na tę myśl. Wygląda na to, że się naharuje, zanim wydrze mu

z gardła krzyk. Czas poważnie zabrać się do roboty.

Pierwsze porządne smagnięcie batem przez plecy przypominało znakowanie gorącym

żelazem, z tą jedną różnicą, że zabrakło swądu przypalanego ciała. Colt Thunder nawet nie zmrużył

powiek; nie zrobi tego, dopóki Jenny Callan będzie obserwować go z werandy. Cały czas patrzył jej

prosto w oczy. Były tak samo niebieskie jak jego, tyle że znacznie ciemniejsze, przypominały szafir

w pierścionku Jessie, który tak lubiła nosić. Jessie? Boże, rozgniewa się, kiedy się dowie, bo

przecież zawsze go ochraniała, szczególnie odkąd zjawił się na progu jej domu trzy lata temu, a ona

postanowiła go zmienić w białego człowieka. Sprawiła, że sam uwierzył, iż to się może udać.

Powinien był mieć więcej rozumu.

Myśl o niej - nakazywał sobie... Nie, to na nic, potrafił jedynie przywołać obraz Jessie

płaczącej nad tym, co z niego zostanie, kiedy z nim skończą. Jenny - to na niej musi skoncentrować

uwagę.

Do diabła, ile było tych uderzeń? Sześć? Siedem?

Jenny, jasnowłosa piękność, słodka jak karmelki domowej roboty. Jej ojciec osiadł

w Wyoming zaledwie przed rokiem, gdy zakończyły się wojny z Indianami, a pobitych Siuksów

i Czejenów zamknięto w rezerwatach. Colt w najgorętszym okresie był razem z Jessie i Chase'em

w Chicago. Jessie utrzymywała przed nim te wiadomości w tajemnicy, obawiając się, że będzie

chciał wrócić i walczyć wraz ze swymi ludźmi. Nie wróciłby. Jego matka, siostra i młodszy brat już

nie żyli; w 1875 roku, zaledwie dwa miesiące po opuszczeniu przez niego plemienia, kilku

poszukiwaczy złota zmierzających ku Czarnym Wzgórzom natrafiło na nich i wszystkich zabiło.

Odkąd na tym terenie w 1874 roku natrafiono na złoto, zaroiło się tam od poszukiwaczy. To złoto

w samym sercu indiańskiego terytorium było początkiem końca. Indianie od zawsze o nim

wiedzieli, ale odkąd rozeszła się wieść wśród białych, nic nie było w stanie ich powstrzymać.

I chociaż to oni swoją obecnością złamali traktat, za nimi pojawiła się armia, żeby ich osłaniać.

Potem było jeszcze wielkie zwycięstwo Indian pod Little Bighorn i dalej już nic.

Przeczuła to matka Colta, Kobieta znad Szerokiej Rzeki. Dlatego sprowokowała awanturę

pomiędzy nim a ojczymem, Zbiegłym z Wilkami, niejako zmuszając go do odejścia z plemienia.

Wysłałaby z nim razem jego siostrę, Małego Szarego Ptaszka, gdyby nie była ona mężatką.

Matka przyznała się do tego po fakcie, kiedy było za późno, żeby odwrócić bieg wypadków;

wyznała też, czym się kierowała. Był na nią wściekły. Miał za nic jej obawy co do przyszłości.

Wiedział jedynie, że to koniec jego życia w plemieniu. Ale ona widziała nadciągający kres,

a zmuszając go do odejścia, niejako ofiarowała mu nowe życie.

Świadomość, że matka miała rację i że zamknięto by go w rezerwacie, gdyby przetrwał

wojnę, a ojczym i starszy brat też by tam mieszkali, gdyby uszli z życiem, napełniała go goryczą.

Ale jeszcze większe rozgoryczenie budziła myśl, że ocalał, by tak skończyć.

Dwadzieścia pięć? Trzydzieści?

Nieraz miał okazję podziwiać zręczność Ramsaya Pratta w posługiwaniu się batem, kiedy

przychodził z wizytą do Jenny. Ten człowiek chełpił się tym, co potrafi. A teraz popisywał się

wobec stojących za nim mężczyzn, wielokrotnie trafiając batem w to samo miejsce co wcześniej;

najpierw przecinał skórę, potem otwierał i pogłębiał ranę, by znowu powtarzać całą procedurę dla

samej zabawy, a także - by zadać ból.

Colt wiedział, że Pratt może wywijać batem bez końca. Był zbudowany jak niedźwiedź,

a z powodu spłaszczonego, ledwo zarysowanego nosa, pozlepianych, brunatnych kudłów wiszących

mu do ramion, wąsów i gęstej brody ginącej pod włosami wyglądał też jak niedźwiedź. Nikt

bardziej od niego nie przypominał dzikusa. Colt dostrzegł ów radosny błysk w jego oku, kiedy

posłano go po bat. Uwielbiał tę robotę.

Jak długo jeszcze Jenny będzie tam stać i patrzeć z takim samym obojętnym, zaciętym

wyrazem twarzy jak jej ojciec? Czy naprawdę myślał o ożenku z tą dziewczyną i o kupnie rancza za

woreczek złota, pożegnalny dar matki, który znalazł w swoich rzeczach po przyjeździe do Rocky

Valley?

Pragnął Jenny od pierwszej chwili, gdy ją zobaczył. Jessie żartowała z jego zainteresowania

dziewczyną i namawiała do działania. To dzięki jej zabiegom nabrał pewności siebie i pokonał

wahanie.

Kiedy po raz pierwszy spotkali się tak naprawdę, przekonał się, iż Jenny odwzajemnia

zainteresowanie; tak bardzo je odwzajemniała, że zanim upłynął miesiąc, obdarzyła go wiankiem.

Tamtej nocy się oświadczył, snuli plany o wspólnej przyszłości, czekając na odpowiedni moment,

żeby poprosić ojca o jej rękę. Stary Callan widział, co się święci. Bydło z Rocky Valley pasło się na

otwartych terenach, sięgających aż po ranczo Callanów, więc Colt zjawiał się z wizytą trzy, cztery

razy w tygodniu - za dnia, a także wieczorami. Na wybuch szału Waltera Callana niewątpliwie

miało wpływ przekonanie o jego poważnych zamiarach. Ale skąd złość Jenny?

Teraz pojął, że powinien był powiedzieć jej o swojej przeszłości, o tym, że naprawdę

nazywa się White Thunder, czyli Biały Grzmot, a imię Colt wymyśliła dla niego Jessie. Kłopot

w tym, iż wiedział, że by mu nie uwierzyła, sądząc, że stroi sobie z niej żarty. Jessie aż za dobrze

wykonała swoje zadanie, on często nawet myślał jak biały.

Ale teraz dla Jenny przestał być białym. Widział jej wściekłą minę, zanim się opanowała

i, podobnie jak ojciec, skryła emocje pod maską obojętności, kiedy zaczęło się biczowanie.

Żadnych łez, niczego, co by świadczyło o tym, że pamięta dotyk jego ust i dłoni, albo swoje

błaganie o pieszczoty za każdym razem, gdy spotykali się na osobności. Stał się dla niej jeszcze

jednym Indianinem, który dostaje za swoje, bo śmiał spojrzeć na białą kobietę.

Nogi się pod nim uginały, słabł mu wzrok. Ogień trawiący ciało zdawał się eksplodować w

mózgu. Nie wiedział, jakim cudem jeszcze stoi, jak udaje mu się zapanować nad drganiem mięśni

twarzy. Sądził, że poznał granice bólu podczas Tańca Słońca* (* Rytualna ceremonia Indian

z Wielkich Równin, połączona z kilkudniowym postem, zbiorowymi tańcami i poddawaniem się

torturom, których celem była pokuta i wprowadzenie się w trans (przyp. tłum.).) , lecz to były

zaledwie igraszki w porównaniu z tym tutaj. A Jenny nie zamknęła oczu ani nie odwróciła głowy.

Z miejsca na werandzie nie mogła widzieć jego pleców. Zresztą to i tak nie miało znaczenia.

Podobnie jak nie miało znaczenia dalsze wpatrywanie się w jej oczy. Już nie tłumiło bólu.

Walter Callan dał znak Ramsayowi, by przestał, w chwili gdy Coltowi opadły powieki,

a głowa osunęła się na bark.

- Żyjesz jeszcze, chłopcze?

Colt nie zareagował. W jego głowie, w gardle narastał krzyk gotów się wyrwać, jeśli tylko

otworzy usta. Prędzej odgryzie sobie język, niż na to pozwoli. I wcale nie kierował się zawziętą,

nieopanowaną indiańską dumą, wybierając milczenie. Wśród Indian odwaga białego człowieka

budziła uznanie. Ale nie liczył na uznanie tych mężczyzn za swoje męstwo. Milczał dla siebie, ze

względu na szacunek do samego siebie.

Pytanie Callana przerwało panującą wokół ciszę. Rozległy się okrzyki zdziwienia, że

jeszcze się trzyma na nogach, dyskusje, czy można zemdleć, nie osuwając się na ziemię; ktoś rzucił

propozycję, by przynieść wiadro wody i wylać je na skazańca, jeśli rzeczywiście stracił

przytomność. I wtedy otworzył oczy, na tyle świadomy, by wiedzieć, że dotyk wody do

zmaltretowanych pleców pozbawi go kontroli nad sobą. Trudniej mu przyszło unieść głowę, ale

pokonał słabość.

- Nie uwierzyłbym, gdybym sam tego nie widział na własne oczy - odezwał się ktoś

w pobliżu.

Znowu zaświstał bat, padały kolejne razy, ale nikt już nie zwracał na nie większej uwagi -

poza oprawcą i jego ofiarą.

- Nie do wiary - burknął ktoś za plecami Colta. - To niemożliwe, że on jeszcze stoi.

- A czego się spodziewałeś? Jest tylko na wpół człowiekiem, stoi ta jego druga połowa.

Ramsay ogłuchł na te rozmowy i skupił się wyłącznie na świeżych ranach. Był wściekły, że

dotąd nie złamał indiańca, a gniew osłabia celność uderzeń. Ten skurwiel mu tego nie zrobi. Nie

może zdechnąć bez ani jednego jęku.

Był taki zły, że nie usłyszał jeźdźców, którzy nagle wypadli spoza zabudowań, choć wszyscy

inni już wcześniej ich słyszeli. Odwracając się, zobaczyli Chase'a i Jessikę Summersów, którzy

pędzili wprost na nich wraz z grupą około dwudziestu kowbojów.

Jeśli nawet doszedł go tętent koni, pewnie założył, iż to ludzie Callana wracają z pastwiska,

bo Pratt nie przerwał chłosty. Akurat w chwili, gdy się zamierzał, by kolejny raz smagnąć batem

plecy Colta, Jessie Sumrners chwyciła strzelbę i wypaliła.

Kula, która miała roztrzaskać czaszkę Ramsaya, przeleciała nad jego głową; to Chase

Sumrners, odgadując zamiar żony, podbił w ostatniej chwili jej ramię. Dla wszystkich ludzi

z Rocky Valley ten wystrzał był sygnałem do sięgnięcia po strzelby i rewolwery. Wszyscy parobcy

Callana zamarli, nie śmiejąc nawet odetchnąć.

W tej chwili do świadomości Waltera Callana dotarło, że chyba popełnił poważny błąd.

Naturalnie nie zmienił zdania, ten pies powinien zapłacić życiem, ale publiczna egzekucja chyba

nie była najlepszym pomysłem.

Ramsay Pratt wlepił przerażony wzrok w rząd luf, z których większość wycelowana była

w niego. Z batem, nawet z bykowcem, nie miał żadnych szans przeciw tylu przeciwnikom. Powoli

opuszczał rękę, aż nasiąknięty krwią rzemień zwinął się u jego stóp jak czerwony wąż.

- Ty bydlaku! - wrzasnęła Jessie Summers, zwracając się do męża. - Dlaczego mi

przeszkodziłeś? Dlaczego?!

Zanim zdążył odpowiedzieć, zeskoczyła z konia i ruszyła przed siebie, roztrącając po drodze

mężczyzn, którzy nadal nie ważyli się poruszyć. Kipiała gniewem. Nigdy w ciągu dwudziestu

pięciu lat swego życia nie była tak rozjuszona jak w tej chwili. Ani ojcu, ani matce, ani mężowi,

choć nieraz miała z nimi na pieńku, nie udało się aż tak wyprowadzić jej z równowagi. Gdyby

Chase jej nie powstrzymał, wpakowałaby cały magazynek w pastuchów Callana, oszczędzając

ostatnią kulę dla niego.

Kiedy dobiegła do Thundera i z bliska zobaczyła spustoszenie, które spowodował bicz,

w jednej sekundzie opuściła ją furia. Z omdlewającym jękiem zgięła się wpół i targana torsjami,

zwymiotowała na zbryzganą krwią murawę.

Chase znalazł się przy niej, zanim ustały torsje, i otoczył ją ramionami. Widok Thundera

jego również przyprawił o mdłości. Myślał o Colcie jak o przyjacielu, chociaż to Jessie była z nim

bardziej zżyta. Kochała go jak brata. Przez ponad połowę życia łączył ich szczególny związek. Colt

zawsze był przy niej, kiedy potrzebowała wsparcia, a teraz ona będzie wyrzucać sobie, że nie

zjawiła się w porę: Chase poważnie obawiał się, że przybyli za późno. Jeśli Colt nie umrze

z powodu szoku, to wykończy go upływ krwi.

- Nieee! - krzyczała Jessie z rozpaczą, kiedy prostując się, ponownie spojrzała na Thundera.

- O Boże! Boże! Zrób coś, Chase!

- Już posłałem po doktora.

- To zbyt długo będzie trwać. Zrób coś. Wymyśl. Zatrzymaj krwawienie. O Boże! Dlaczego

nikt nie rozciął mu więzów?!

To nie do końca zabrzmiało jak pytanie. Jessie nie była świadoma swych słów. Jak w transie

obeszła drąg. Tak lepiej. Z przodu Colt wyglądał normalnie - tylko był taki blady, nieruchomy

i płytko oddychał! Bała się go dotknąć. Pragnęła wziąć w ramiona, ale nie miała odwagi.

Najmniejsze dotknięcie mogło sprawić mu ból. Jakakolwiek zmiana pozycji mogła okazać się

torturą.

- O Boże, Biały Grzmocie, co oni z tobą zrobili? - wyszeptała głosem nabrzmiałym łzami.

Colt ją usłyszał. Wiedział, że stoi przed nim, ale nie otwierał oczu. Gdyby zobaczył jej

zrozpaczoną twarz, straciłby resztki siły. Bał się, że zechce go objąć, a jednocześnie tak bardzo

potrzebował jej czułości, pragnął ponad wszystko.

- Nie... płacz...

- Nie, nie płaczę - zapewniła go, choć łzy wciąż spływały jej po policzkach. - Nic nie mów,

dobrze? Zajmę się wszystkim. Nawet zabiję Callana dla ciebie.

Starała się go rozbawić? On kiedyś złożył jej podobną ofertę, a człowiek, którego chciał dla

niej zabić, był teraz jej mężem i kochała go całym sercem.

- Nie... zabijaj... nikogo.

- Cśśś, dobrze, już dobrze, co tylko chcesz, ale więcej nic nie mów. - Zwróciła się do męża:

- Cholera, Chase, uwiń się z tymi sznurami! Musimy powstrzymać krwawienie.

Colt nie oderwał ramion od drąga, kiedy rozcięto więzy. Chase stanął przed nim.

- Jessie, kochanie - tłumaczył łagodnie - bat od czasu do czasu spadał na ziemię. Najpierw

trzeba zdezynfekować mu plecy, bo inaczej wda się zakażenie.

Zapanowała ponura cisza. Gdyby Colt nie stał sztywno wyprostowany, teraz na pewno

naprężyłby wszystkie mięśnie.

- Chase, zrób to - półgłosem powiedziała Jessie.

- Chryste, Jessie...

- Musisz - nalegała.

Wszyscy troje bardzo dobrze się rozumieli i obaj mężczyźni wiedzieli, że Jessie nie ma na

myśli oczyszczania ran ani ruszania go z miejsca. Colt z westchnieniem ulgi rozluźnił mięśnie.

Najwyższy czas, wreszcie wymyśliła coś sensownego.

- Przede wszystkim potrzebny jest materac i paru ludzi, którzy go podtrzymają, żeby nie

runął na ziemię.

Jessie była w swoim żywiole, wydając polecenia, lecz kiedy posłała dwóch ludzi po materac

do domu Callana, ten nagle przypomniał sobie, na czyim terenie się znajdują, stanął więc w wejściu

i zastąpił im drogę.

Lindsey Johanna - Nieposkromiony Colt Thunder.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: