Leopold Staff - Wiersze.pdf - Literatura II Rzeczypospolitej - Pro_Christo

W sieci zebrał Mandragora76

LEOPOLD STAFF , Adoracja

Z mych pocałunków szata twej nagości,

Z warg moich na niej purpurowe róŜe,

W które cię stroić nigdy się nie znuŜę,

Tknąć ciebie kwiatom broniąc w ust zazdrości!

Z zachwytów moich kadzidła wonności,

Co owiewają cię w uwielbień chmurze!

Z dumy mej tobie stopień i podnóŜe,

I hołdowniczy kobierzec miłości!

Na swojej skroni twoje stopy noszę

Jako niewolnik pełne kwiatów kosze...

Ugięty klęczę i powstać się boję!

Na czole stopy twoje obnaŜone

DzierŜę jak Ŝywych klejnotów koronę,

Bo na twych stopach chodzi szczęście moje!

LEOPOLD STAFF , Bliskość daleka

Nie widzę ciebie, tylko twoje szaty,

I ślepym ciebie zgaduję zdumieniem,

Snem jasnym ciemnych korzeni są kwiaty,

Jak śpiew jest jeno zbudzonym milczeniem.

Ostatnie blaski jesieni na drzewach,

Zachodnie słońce, lot dzikiego ptaka

Wieszczą o innych krainach i niebach,

Które zachwyca godzina jednaka.

I Ŝe nie złudą jedynie są echa

Czaru, co włada wiecznie za snu bramą,

Mówi o zmierzchu twa bliskość daleka,

Co zwierza wszystkim tęskniącym to samo.

LEOPOLD STAFF , Brona

Słońce za wzgórze się chyli

I senną ziemię ozłaca.

O, wielka ciszo tej chwili,

Gdy duch się zmierzchem wzbogaca!

Na nieboskłonie dnia pomnym

Ciemną sylwetą się czerni

Chłop na swym koniu ogromnym

Wlokącym bronę po ścierni.

Co krok koń cięŜkim łbem kiwa,

Z trudem stąpając pod wzgórek.

Spod kopyt jego się zrywa

Stado spłoszonych przepiórek.

LEOPOLD STAFF , Capri

Na morzu wyspa górska: miniatura Tatr,

Jeno Ŝe Morskie Oko, miast w środku, jest wkoło

I miast smreczków, tyrsami winnic wstrząsa wiatr,

Jak niewidzialny tancerz, co pląsa wesoło.

Musiał spocząć pod drzewem, bo wachlarze palm

Chłodzą go; snadź zarzucił za nimfą pościgi.

Pojednawcze oliwki w sen nucą mu psalm,

A nagość swych owoców odsłania liść figi.

Łyskliwy, wonny cytryn i pomarańcz sad,

Które się przeplatają z sobą na przemiany,

W liściach swych jednocześnie chowa śnieŜny kwiat

I owoc: cytryn złoty, pomarańcz miedziany.

Pinia niby parasol roztacza swój szczyt,

Janowce jak poduszki złote lśnią wśród trawy.

Kaktusy, do zielonych placków na swój wstyd

Podobne, między siwe kryją się agawy.

Jak pełen cudnych kwiatów i zieleni kosz,

Gdzie łańcuch domów niby kostki cukru skrzy się,

LeŜy wyspa, ujęta pod niebiosów klosz,

Na morzu jak na gładkiej, szafirowej misie.

I cudnie jest, gdy w morzu tonie słońca krąg

I jaskółki w nieb cichym świegocą błękicie,

Zupełnie jak nad senną równią naszych łąk,

A w trawie świerszcz tak samo gra jak w polskim Ŝycie.

LEOPOLD STAFF , Chciałem juŜ zamknąć dzień...

Chciałem juŜ zamknąć dzień na klucz,

Jak doczytaną księgę,

Owinąć się czarną ciszą.

I zasnąć na potęgę

AŜ tu za oknem wściekła zorza,

Budząca radość i przestrach,

Rozbłysła niczym poŜar

Wybuchła jak orkiestra

Oto dzień nowy i świat nowy

Tysiącem dziwów gra mi.

Zerwałem się na równe nogi

Przed wysokimi stanąłem schodami

LEOPOLD STAFF , Chleb

Wiecznie tak samo jeszcze jak za czasów Piasta,

Po łokcie umączone ręce dzierŜąc w dzieŜy,

Zakwasem zaczyniony chleb ugniata świeŜy

Przejęta swym odwiecznym obrządkiem niewiasta.

Gdy wedle doświadczenia niechybnych probieŜy,

Nazajutrz ugniot miary właściwej dorasta,

Pierzyną ciepłą kryje pulchne ciało ciasta,

Kędy cierpliwie pory wypieku doleŜy.

I uklepawszy w płaskie półkule miąŜsz miękki

W gorący piec je wsuwa na długiej kociubie,

Skąd roztaczając zapach kuszący i miły

Wychodzą wnet poŜywne, razowe bochenki,

Brunatne i okrągłe - ku piekarki chlubie -

Jak widnokrąg zoranych pól, co chleb zrodziły.

LEOPOLD STAFF , Curriculum vitae

Dzieciństwa mego blady, niezaradny kwiat

Osłaniały pieszczące, cieplarniane cienie.

Nieśmiałe i lękliwe było me spojrzenie

I stawiając krok cudzych czepiałem się szat.

Młodość ma pierwsze skrzydła swe wysłała w świat,

Kiedy nad wiosnę milsze zdały się jesienie.

Więc kochałem milczenie, wspomnienie, westchnienie

I plotłem chmurom wieńce z swych kwietniowych lat.

Dopiero od posągów, od drzew i od trawy,

Z którymi Ŝyłem długo wśród dalekich dróg,

Nauczyłem się prostej, pogodnej postawy.

I kiedym, stary smutku dom zburzywszy w gruzy,

Uczynił z siebie jeno wschodom słońca próg,

Rozumie mnie me serce i kochają Muzy.

Leopold Staff - Wiersze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: