Rettman Ann - Dama nigdy sie nie dziwi.pdf - ebooki - ROMANSE - kr2009

Ann Rettman

Dama nigdy się nie dziwi

Na parapet okna, jak co rano, przyfrunął gołąb. Dorota poznała

go po ciemniejszym, sino-popielatym pasku między skrzydłami.

Jak zwykle wysypała mu okruszki ze śniadania. Dziobał

niespiesznie, bez strachu przybliżając się do jej dłoni. Patrzyła na

niego ze wzruszeniem; przypominał jej inne ptaki – jakże liczne –

w tamtym ogrodzie, który należał do dawnego życia. Tak różnego

od obecnego, że wydawało się snem...

Jasny pałac z rzędem wysokich okien, w których purpurowe

błyski zapalało popołudniowe słońce, taras ze schodami

prowadzącymi do rozległego parku, dalej staw, na którym żyła

królewska para łabędzi. Rano na gałęzi wielkiego kasztana,

zaglądającej do jej sypialni, odbywał się ptasi sejm, czasami tak

głośny, że przykrywanie głowy poduszką nie na wiele się zdało.

Zresztą kto by tam spał, gdy rosa tak cudownie perliła się na

trawie, a w stajni jej ukochana klacz, Gama, już postukiwała

kopytami, czekając na poranną przejażdżkę; Wakacje...

Dziewczyna podniosła wzrok, ogarniając panoramę dachów,

nad którymi przez opalizujące opary miasta wznosiło się czerwone

słońce. Widziała rzadki las dachów – czerwonawych, popielatych,

z czarnymi plamami koło kominów. Ze swojej mansardy, na

czwartym piętrze niegdyś eleganckiej kamienicy, miała daleki

widok na miasto.

To była chyba jedyna dobra strona jej obecnego położenia.

Z głębi pokoju dobiegł ją stłumiony kaszel i serce jej ścisnął

znany lęk – ojciec znowu miał ciężką noc. Trzeba będzie poprosić

doktora Feldmanna, aby go osłuchał i zapisał nowe leki. Pieniądze

za sprzedaną broszkę po babci już się rozeszły, więc trzeba będzie

sięgnąć po następny klejnocik, żeby zapłacić honorarium,

wykupić receptę. Co prawda, stary doktor, patrząc na nią

współczująco, nieraz dawał do zrozumienia, że gotów jest

poczekać na zapłatę albo nawet z niej zrezygnować, ale duma nie

pozwalała jej przyjąć tej pomocy. Jak długo będzie miała pracę i tę

resztkę klejnotów po matce, nie będzie żebrać o wsparcie. Nie

ona, hrabianka von Belenburg, która teraz pracuje w sklepie

jubilerskim jako zwyczajna sprzedawczyni. Pewnie, że sklep jest

elegancki a klientela zamożna, ale ona została wychowana na

osobę, która zjawia się tam po przeciwnej stronie lady niż to, które

zajmowała obecnie. Przez osiem godzin dziennie, z krótką

przerwą na posiłek południowy.

I tale miała szczęście, że dostała to miejsce. Zawdzięczała je

pierwszym klejnotom po matce, które zaczęła sprzedawać za

pośrednictwem pana Bergera. Jubiler uczciwie oszacował wartość

jej biżuterii, wziął umiarkowaną prowizję i – chyba podczas ich

trzeciego spotkania – zaproponował jej pracę. Ponieważ znał się

na ludziach (w jego zawodzie taka wiedza jest kluczem do

powodzenia), więc swoją propozycję ubrał w tak taktowne słowa,

że zdawać by się mogło, iż panna Dorota Belenburg wyświadcza

mu wielką grzeczność, zgadzając się codziennie stawać za

dyskretnie podświetloną gablotą z pierścionkami, bransoletami,

wisiorkami i całą tą jubilerską galanterią (prawdziwe precjoza

spoczywały bezpiecznie w sejfie) i służyć radą bogatej i

wytwornej klienteli. Innej pan Berger, oczywiście, nie miał.

Właśnie zbliżał się czas wyjścia z domu. Dorota już posprzątała

po śniadaniu, które przygotowała w mikroskopijnej kuchence koło

wejścia. Zostawiła ojcu na palniku przygotowany wczoraj rosół z

kawałkiem mięsa, myśląc melancholijnie, że gotowanie jest

umiejętnością, której – niestety – nie uczono na pensji w

Szwajcarii. Stąd zapewne tych kilka potraw, które na zmianę

przygotowywała, nie różniło się szczególnie od siebie smakiem,

za to bardzo różniło się atrakcyjnością od cudownie pachnących i

wspaniale wyglądających dań, które dostarczano z pałacowej

kuchni.

Z uśmiechem przeszła do sąsiedniego pokoiku, gdzie jej ojciec

zasiadł już w fotelu, ustawionym przy oknie. Widział stąd spory

szmat nieba nad miastem; pod ręką, na małym stoliczku, miał tom

mów Cycerona, który dzielił z nim to smutne odosobnienie.

– Pa, tatusiu, muszę już iść – powiedziała serdecznie, ale jej

oczy z troską wypatrywały oznak choroby. – Dobrze się czujesz?

– Doskonale – oznajmił pan Herman Belenburg, siląc się na

dziarski i żartobliwy ton. – Już niedługo stanę całkiem na nogi,

rozejrzę się za jakimś zajęciem, a wtedy ty będziesz mogła sobie

odpocząć.

Widział, oczywiście, troskę w oczach córki i starał się ją

uspokoić. Bolało go, że zamiast otaczać ją opieką w tak trudnych

chwilach, kiedy niedawno skończyła się żałoba po jej matce, a

jego żonie – niezapomnianej, cudownej kobiecie – sam wymaga

opieki, bowiem astma i choroba stawów unieruchomiły go w

fotelu. Dla tego dzielnego, czynnego mężczyzny była to tragedia,

którą chował głęboko przed córką, żeby nie pogłębiać jej smutku.

Tak to udawali oboje przed sobą że jest lepiej niż było, a było

kiepsko, ponieważ, jak powiedział doktor Feldmann, poprawę

mogła przynieść tylko solidna, długotrwała kuracja w Szwajcarii

lub w którymś z uzdrowisk na południu. Klimat Wiednia choremu

nie służył.

Na wyjazd zaś brakowało pieniędzy. Starszy pan stanowczo nie

zgodził się, aby sprzedać na ten cel resztę rodzinnej biżuterii;

chciał zostawić córce po swojej śmierci – której się niedługo

spodziewał, a nawet jej wyglądał – jakieś zabezpieczenie na

czarną godzinę.

Myślał czasem, czyby nie przyspieszyć swego odejścia, ale

ucieczkę przed cierpieniem uważał za niehonorowe wyjście, a

poza tym widział, że jest dla córki moralnym wsparciem i ostoją i

gdyby jego jeszcze teraz zabrakło, mogłaby się załamać. I tak

wyglądała już krucho i delikatnie, choć ciężkie warunki ich

obecnego bytowania w niczym nie ujęły jej \ urody. Jej świetliste,

w odcieniu dojrzałego zboża, włosy gęstą chmurą okalały jej

twarz, w której zwracały uwagę duże, trochę jakby zdziwione

szaroniebieskie oczy. Lekko zadarty nosek przydawał jej wdzięku,

a pięknie wykrojone, łagodne w wyrazie usta – słodyczy.

Wiedział, że jest inteligentna i ciekawa świata.

Konwencjonalne wychowanie, obowiązkowe dla panienki z jej

sfery, uzupełniały dzięki zachęcie rodziców poważne lektury,

solidne zainteresowanie historią sztuki, szczególnie malarstwa i

niebanalny gust – muzyczny. Byłaby wspaniałą panią domu,

ozdobą najelegantszych salonów, godną partnerką i żoną dla

światłego mężczyzny z najwyższych nawet kręgów towarzyskich,

gdyby...

Właśnie, gdyby on sam, dobrowolnie, nie skazał się na banicję

z tych sfer po utracie majątku. Najpierw nadszarpnęły go dostawy

dla armii, za które dostał bezwartościowe – jak się okazało –

asygnaty z Banku Drzewnego. Potem zgodził się na obciążenie

hipoteki swych nieruchomości, aby poręczyć za przyjaciela, gdy

temu zagroziło bankructwo. Choć prowadził z nim wspólne

interesy, mógł się ratować, uchylić od odpowiedzialności,

powiedzieć – zgodnie z prawdą – że o niczym nie wiedział. Ale

jego przyjaciel nie był aferzystą i oszustem. Popełnił błąd; taki

błąd mógł się zdarzyć i jemu; dlatego wspólnie z nim przyjął na

siebie odpowiedzialność finansową. Wartość jego majątku, który

poszedł na licytację, została drastycznie obniżona przez

przejmujący go bank. Wiedział, w czyim imieniu działał, choć

ugrzecznieni urzędnicy stanowczo odmawiali jakichkolwiek

informacji. Ten bezwzględny wierzyciel, który pozbawił jego

rodzinę majątku i zajmowanego od kilku pokoleń domu, był

kiedyś jego rywalem. Nieszczęśliwym rywalem. To nie jego

wybrała piękna Anna-Luiza, choć wytrwale starał się ojej rękę.

Wybrała młodego kapitana Belenburga i nigdy nie żałowała tego

wyboru.

Dlatego on sam teraz, w tym trudnym zaiste położeniu, nie

potrafił nienawidzić barona von Ludova. Myśląc o nim, nawet

czasem uśmiechał się pod wąsem mrucząc do siebie: – Mimo

wszystko nie zamieniłbym się z nim.

Świadomość, że nie jest ofiarą własnej nieudolności, a jedynie

ponosi konsekwencje własnego pojmowania wymogów honoru i

doświadcza skutków zemsty rywala za utratę najwspanialszej

kobiety pod słońcem, pomagała mu znosić ciąg jednostajnych dni,

kiedy to czekał na powrót córki, obserwując niebo za oknem i

przypominając sobie Cycerona. Nie wierzył w żadną poprawę

swego zdrowia; powierzył swój los Bogu i ze spokojem oczekiwał

na to, co nieuchronne.

Dorota pocałowała ojca w czoło, rejestrując mimo woli, że

Rettman Ann - Dama nigdy sie nie dziwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: