21.Trylogia HANA SOLO - Gambit Huttów II.pdf - Star Wars Ebook Pl - marzenka.ka

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom II – Gambit Huttów

Trylogia Hana Solo

Tom II

GAMBIT HUTTÓW

A.C. CRISPIN

Przekład

ROBERT PRYLIŃSKI

Janko5

A.C. Crispin

Trylogia Hana Solo – Tom II – Gambit Huttów

Tytuł oryginału

THE HUTT GAMBIT

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

ANNA BONISŁAWSKA

Korekta

WIOLETTA WICHROWSKA

Ilustracja na okładce

DREW STRUZAN

Opracowanie graficzne okładki

STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Mojemu dobremu przyjacielowi

i zarazem koledze, pisarzowi Kevinowi J. Andersonowi

z podziękowaniem za pomoc i wsparcie

For the Polish translation

ISBN 83-7245-414-0

Janko5

A.C. Crispin

czy wreszcie porucznikiem, dbał bardzo o swój wygląd, jak przystało na oficera i dżen-

telmena. .. ale teraz... co to za różnica?

Uniósł kufel lekko drżącą dłonią i pociągnął ostatni łyk. Odstawił puste naczynie i

rozejrzał się po sali w poszukiwaniu kelnera. Potrzebuję jeszcze jednego, pomyślał.

Jeszcze jedno piwko i będę czuł się znacznie lepiej. Jedno...

Wookie warknął cicho. Han nachmurzył się jeszcze bardziej.

- Zachowaj swoją opinię dla siebie, futrzaku - burknął. - Sam wiem, kiedy mam

dosyć. Ostatnia rzecz, jakiej mi trzeba, to Wookie w roli niańki.

Wookie Chewbacca -bo tak naprawdę brzmiało jego imię -zawarczał miękko. Jego

niebieskie oczy nabrały jeszcze bardziej zatroskanego wyrazu.

Han przygryzł wargę.

- Naprawdę doskonale potrafię o siebie zadbać. Bądź łaskaw o tym pamiętać. A za

uratowanie twojego kudłatego tyłka nie jesteś mi nic winien. Już ci mówiłem... za-

wdzięczałem kiedyś sporo jednej Wookie. Kilka razy uratowała mi życie, więc po pro-

stu załapałeś się na zaległy odruch wdzięczności.

Chewbacca wydał z siebie dziwny dźwięk, coś pomiędzy skomleniem a warcze-

niem. Han potrząsnął głową.

- Nie. To po prostu oznacza, że nie masz żadnych zobowiązań. Nie możesz tego

pojąć? Miałem u tej Wookie dług wdzięczności, ale nie zdążyłem go spłacić. Pomo-

głem więc tobie i niech będzie, że jesteśmy kwita. Więc weź z łaski swojej te kredyty,

które ci dałem, i jedź na Kashyyyk. Zostając tutaj nie sprawiasz mi więcej przyjemności

niż drzazga w tyłku.

Obrażony Chewbacca powstał na całą wysokość olbrzymiego cielska. Z głębi jego

gardła dobył się niski warkot.

- Taa... wiem, że straciłem posadę i szansę na rozwój kariery, kiedy na Coruscant

przeszkodziłem komandorowi Nyklasowi zastrzelić cię. Nienawidzę niewolnictwa, a

Nyklas chłoszczący cię biczem energetycznym nie był specjalnie przyjemnym wido-

kiem. Znam Wookiech. Kiedy dorastałem, samica Wookie była moim najlepszym przy-

jacielem. Wiedziałem, że rzucisz się na Nyklasa, zanim jeszcze o tym pomyślałeś... i

byłem pewien, że Nyklas użyje Mastera. Nie mogłem tak po prostu stać i patrzeć, jak

wyparowujesz. Ale nie rób ze mnie z tego powodu bohatera, Chewie. Nie potrzebuję

partnera i nie szukam przyjaciela. Przecież wiesz, jak mam na imię, stary. Solo! -Han

stuknął się energicznie kciukiem w tors. - Solo! W moim języku oznacza to faceta, któ-

ry chadza tylko własnymi drogami. Sam. Załapałeś? Tak właśnie jest. I to mi odpowia-

da. Więc... nie bierz tego do siebie, Chewie, ale dlaczego stąd nie spłyniesz? Tak po

prostu. I to już na zawsze.

Chewbacca wpatrywał się w Hana przez chwilę, w końcu parsknął z niechęcią,

odwrócił się i wymaszerował z baru.

Han pomyślał bez specjalnych emocji, że może wreszcie udało mu się przekonać

to wielkie futrzane stworzenie, aby opuściło go na dobre. Jeśli tak, byłoby co uczcić

następnym piwem...

Gdy tak rozglądał się leniwie po barze, zauważył, że grupa stałych bywalców za-

czyna gromadzić się wokół stolika w rogu sali. Najwyraźniej formował się właśnie

ROZDZIAŁ

NOWI PRZYJACIELE I STARZY WROGOWIE

Han Solo, były oficer Floty Imperium, siedział zniechęcony przy lepiącym się od

brudu stole w obskurnym barze na planecie Devaron. Sączył cienkie alderaańskie piwo,

marząc o samotności. Nie przeszkadzali mu inni klienci baru - ani rogaci Devaronianie,

ani ich kudłate samice, ani cały ten tłum istot z przeróżnych światów. Han przywykł do

obcych; dorastał wśród nich na pokładzie „Farciarza" - wielkiego transportowca, prze-

mierzającego pustkę galaktyki. Zanim skończył dziesięć lat, władał chyba tuzinem nie-

ludzkich narzeczy.

Nie, nie chodziło o obcych wokół niego, ale o jednego obcego, siedzącego wraz z

nim przy stole. Han łyknął kwaśnego piwa, skrzywił się, a potem spojrzał na źródło

wszystkich swoich kłopotów. Wielka kudłata istota również wpatrywała się w niego

zatroskanym spojrzeniem niebieskich oczu. Han westchnął ciężko. Żeby on wreszcie

pojechał do domu! Ale Wookie- Chew... coś tam- uparcie odmawiał powrotu na

Kashyyyk, mimo równie upartego nalegania Hana. Obcy wbił sobie do głowy, że jest

coś winien byłemu porucznikowi Imperium, Hanowi Solo; nazywał to „długiem życia".

Dług życia... cudownie. Tego tylko mi brakowało, pomyślał ponuro Han. Skacząca

wokół mnie wielka futrzana niańka, która wciąż daje mi dobre rady, prycha, gdy za

dużo piję, i opowiada, jak to będzie się mną opiekować. Cudownie. Po prostu cudow-

nie.

Pochylił się nad swoim piwem. Z głębi kufla spojrzała na niego blada twarz o ry-

sach tak zniekształconych przez wodniste odbicie, że przypominała istotę z innego

świata. Jak właściwie nazywał się ten Wookie? Chew... coś tam. Wprawdzie przedsta-

wiał się na początku, ale Han nie mówił biegle narzeczem Wookiech, chociaż doskona-

le rozumiał ich język.

Poza tym wcale nie chciał się nauczyć tego imienia. Jeśli je zapamięta, nigdy już

nie pozbędzie się tego futrzastego cienia. Przesunął w zadumie dłonią po twarzy, wy-

czuwając kilkudniowy zarost. Odkąd wyrzucono go ze służby, nie przywiązywał spe-

cjalnej wagi do codziennego golenia. W czasach gdy był kadetem, podporucznikiem

Janko5

Trylogia Hana Solo – Tom II – Gambit Huttów

skład do gry w sabaka. Han rozważył możliwość przyłączenia się do nich. W myślach

przejrzał zawartość swoich kieszeni i uznał, że nie byłby to najgorszy pomysł. Zazwy-

czaj przy sabaku miał sporo szczęścia, a teraz przydałby się każdy kredyt..

Takie czasy...

Han westchnął ciężko. Ile to już minęło od pamiętnego dnia, kiedy wysłano go do

pomocy komandorowi Nyklasowi przy nadzorze grupy robotników Wookie, którzy

mieli wykończyć nowe skrzydło Imperialnego Domu Bohaterów? Zaczął liczyć i

zmarszczył brwi, bo zdał sobie nagle sprawę, że stracił rachubę czasu pośród tego mo-

rza piwa i ciągłego obwiniania się. Za dwa dni miną pełne dwa miesiące...

Zacisnął wargi i przeczesał dłonią potargane brązowe włosy. Przez ostatnie pięć

lat strzygł się krótko, zgodnie z wojskowymi zasadami, ale teraz włosy zaczęły mu od-

rastać, tworząc bujną czuprynę. Nagle niezwykle wyraźnie zobaczył siebie takiego,

jakim był wtedy - nieskazitelnie czysty mundur, wypolerowane guziki, lśniące buty...

Spojrzał w dół, na swoje ubranie. Jakiż kontrast pomiędzy tym, co było, a tym, co

jest... Miał na sobie poplamioną szarą koszulę, która kiedyś była biała, równie brudną

kurtkę ze sztucznej skóry, którą kupił niedawno od poprzedniego właściciela, i ciemno-

niebieskie, wojskowego kroju spodnie z czerwonym koreliańskim lampasem biegną-

cym wzdłuż nogawek. Tylko buty były wciąż te same. Dopasowywano je dokładnie do

stóp każdego kadeta, kiedy awansował na oficera, więc Imperium nie zażądało ich

zwrotu. Han został oficerem niewiele ponad osiem miesięcy temu i chyba nigdy żaden

podporucznik nie był tak dumny ze swojego awansu... i z tych lśniących butów, teraz

już mocno znoszonych.

Westchnął ciężko spoglądając na nie. Zużyte, bez wcześniejszego blasku i szyku...

właściwie to samo można było powiedzieć o nim.

W tej chwili bolesnej szczerości Han musiał przyznać, że nie pozostałby w służbie

Floty Imperium, nawet gdyby się nie wplątał się w ratowanie Chewbacki. Zaczął tę

służbę pełen wielkich nadziei, ale szybko pozbawiono go złudzeń. Powszechne we flo-

cie uprzedzenia rasowe wobec nieludzi były trudne do zaakceptowania dla kogoś, kto

dorastał w takim środowisku jak Han. Z tym jednak powoli uczył się żyć, zaciskając

często zęby, natomiast nie kończące się, idiotyczne biurokratyczne procedury, uderza-

jąca głupota większości oficerów... Zastanowił się, jak długo właściwie mógłby to jesz-

cze wytrzymać. Cóż, nie spodziewał się, że czeka go niehonorowe wydalenie, pozba-

wienie odprawy i przywilejów emerytalnych, i wreszcie, co najgorsze, uniemożliwienie

wykonywania zawodu pilota. Nie, nie zabrano mu licencji, ale Han szybko odkrył, że

nie zatrudni go żadna legalna kompania. Przemierzał przez całe tygodnie port na Co-

ruscant, w przerwach między ostrym piciem, by upewnić się w końcu, że drzwi wszyst-

kich przyzwoitych firm pozostają odtąd przed nim zamknięte.

Pewnej nocy, kiedy topił troski w podłej knajpie obok getta obcych, wyłoniła się z

cienia i podeszła do niego wielka kudłata istota. Zamroczony alkoholem Han długo nie

rozpoznawał Wookiego, którego niedawno uratował. Stało się to dopiero wtedy, gdy

Chewbacca zaczął dziękować mu za uratowanie życia i ocalenie z niewoli. Chewie po-

wiedział krótko - jego rasa nie jest przesadnie elokwentna - że ma dług wdzięczności

A.C. Crispin

wobec Hana i będzie mu towarzyszył, by go strzec, gdziekolwiek Han od tej pory się

uda.

Tak też się stało.

Kiedy wreszcie Han zdołał wyrwać się z Coruscant, zostając pilotem statku z kon-

trabandą z Tralusa (ładunek był zapieczętowany magnetycznie w skrytce, a Han nie

miał ani odpowiedniego sprzętu, ani też ochoty, by się do niej włamać i sprawdzić, co

właściwie wiezie), Chewbacca pojechał wraz z nim. W czasie tej tygodniowej podróży

Han zaczął wprowadzać Wookiego w podstawy pilotażu. Podróż przez przestrzeń jest

śmiertelnie nudna, a tak miał przynajmniej coś do roboty oprócz ciągłego rozpamięty-

wania zmarnowanej przyszłości.

Na Tralusie zdał statek wraz z ładunkiem i zaczął poszukiwania następnej roboty.

Trafił w końcu do Używanych Statków Gwiezdnych Prawdomównego Toryla i złożył

Durosowi ofertę pracy. Toryl był znajomym z dawnych czasów; znał Hana jako godne-

go zaufania i doskonałego pilota. W tym czasie Imperium zaczęło wzmagać swój dła-

wiący uścisk na podlegających mu światach, a także własnych obywatelach. Durosi

mieli przemysł stoczniowy nie ustępujący koreliańskiemu, ale ostatnio Imperium za-

broniło im umieszczania systemów obronnych na ich statkach. Tym razem przemycany

przez Hana ładunek miały stanowić części tych właśnie systemów. Zanim dotarli na

Duro, Chewie stał się wcale niezłym drugim pilotem i strzelcem. Han miał nadzieję, że

kiedy już nauczy go tych sztuczek, łatwiej mu przyjdzie pozbyć się towarzystwa Wo-

okiego na którymś ze światów. Wiedząc, że Chewie ma szansę znaleźć jakąś robotę, nie

miałby wyrzutów sumienia, porzucając go przed rozpoczęciem następnego lotu. Tak

przynajmniej sobie wmawiał.

Na Duro spędził trochę czasu, przepijając zarobione kredyty i czekając na następ-

nego klienta. Pewnego dnia jego cierpliwość została wynagrodzona. Jakiś Sullustianin

zaoferował niezłą sumkę za przeprowadzenie statku z Duro na Kothlis -jedną z bothań-

skich kolonii - pod warunkiem, że ominie porty i uniknie statków Imperium. Oznaczało

to podróż przez jedną trzecią galaktyki. Oczywiście zgrabny, mały stateczek był „gorą-

cy" - czyli kradziony z któregoś z prywatnych lądowisk. Han musiał stale sobie przy-

pominać, że jego praca nie polega już na ochronie prawa, ale wręcz przeciwnie - na

jego łamaniu. Zacisnął więc zęby i odwiózł pojazd na Kothlis. Tam rozglądał się czas

jakiś za nowym zatrudnieniem i wkrótce je znalazł. W dodatku pozornie wyglądało na

całkiem legalne. Poproszono go mianowicie o przetransportowanie wielkiego nalargonu

z Kothlis na Devaron.

Han nigdy dotąd nie słyszał grającego nalargonu, co nie było specjalnie zaskaku-

jące, bo niewiele miał dotąd wspólnego z muzyką. Nalargon okazał się instrumentem

naprawdę sporych rozmiarów, a grało się na nim za pomocą klawiatury i pedałów noż-

nych. Rozmaitej barwy tony powstawały dzięki elektrycznym syntezatorom i zestawo-

wi rurek akustycznych. Ten rodzaj instrumentu zyskał ostatnio na popularności z po-

wodu przetaczającej się przez galaktykę mody na muzykę jizz.

Nalargon dostarczono na statek, który miał pilotować Han, przymocowano do po-

kładu i wreszcie zapieczętowano w pomieszczeniu transportowym.

Janko5

Trylogia Hana Solo – Tom II – Gambit Huttów

A.C. Crispin

kredyty w kilka wysokich stosów, a potem podniósł dwie karty, które mu przypadły w

tej kolejce i zajrzał w nie, przyglądając się jednocześnie minom swoich przeciwników.

Kiedy nadeszła kolej na jego otwarcie, przesunął po stole wymaganą liczbę kredytów.

Miał Szóstkę Buław oraz Królową Przestrzeni i Mroku, ale rozdający w każdej chwili

mógł wcisnąć przycisk i wartości kart ulegały zmianie. Han uważnie przyglądał się

partnerom - malutkiemu Sullustianinowi, futrzastej devarońskiej samicy, rozdającemu

Devaronianinowi i wreszcie olbrzymiej samicy - gadowi z planety Barab Jeden. Han

pierwszy raz widział Barabela z bliska, i był to dość imponujący widok. Samica miała

ponad dwa metry wzrostu i była pokryta czarnymi, twardymi łuskami, które odbiłyby

nawet strzał z Mastera. Do tego natura wyposażyła ją w podobne do sztyletów kły i

maczugowaty ogon; te istoty musiały być naprawdę groźnymi przeciwnikami w walce.

Jednak ta, co z nimi grała - przedstawiła się jako Shallamar - wyglądała na dość poko-

jowo nastawioną. Uniosła kartę, którą właśnie dostała, i uważnie studiowała jej elektro-

niczną powierzchnię zwężonymi gadzimi oczami.

W sabaku chodziło o zebranie w kartach dwudziestu trzech punktów, ujemnych

lub dodatnich; nie można było przekroczyć tej liczby. W przypadku, gdy udało się to

dwóm graczom naraz, dodatnie punkty wygrywały z ujemnymi. Karty, które teraz

trzymał w ręku Han, miały wartość czterech punktów dodatnich, bo Królowa Przestrze-

ni i Mroku liczyła się za minus dwa. Han mógł rzucić tę kartę na pole interferencyjne,

co zamroziłoby jej wartość, w nadziei, że dostanie Głupca i jakąś inną kartę liczoną za

trzy punkty. Głupiec miał wartość punktową zero, więc taki układ dałby Hanowi Roz-

danie Głupca, co było warte nawet więcej niż czysty sabak, czyli układ kart wynoszący

dodatnie lub ujemne dwadzieścia trzy punkty. Han zawahał się patrząc na swoją Kró-

lową i wtedy pola kart zamigotały i zmieniły się. Jego Królowa stała się teraz Królem

Mieczy, a Sześć Buław okazało się Ósemką Pucharów. Han miał plus dwadzieścia dwa

punkty. Odczekał chwilę, zanim pozostali gracze przyjrzeli się swoim kartom. Barabel,

devarońska samica i rozdający z niechęcią odrzucili karty - wypadli z gry, bo przekro-

czyli dwadzieścia trzy punkty. Sullustianin za to podniósł stawkę, a Han dołożył i jesz-

cze trochę podniósł.

- Sprawdzam - powiedział maleńki obcy odkrywając swoje karty. - Dwadzieścia -

zakomunikował.

Han uśmiechnął się krzywo i pokazał swoje karty.

- Dwadzieścia dwa - odparł niedbale. - Obawiam się, że ten stosik jest mój, bracie.

Pozostali gracze popatrzyli ponuro, gdy Han zgarnął kredyty. Samica Barabel syk-

nęła i posłała mu spojrzenie, które byłoby w stanie stopić tytan, ale nie odezwała się ani

słowem. Następną partię wygrał Sullustianin, a kolejną rozdający Devaronianin. Han

spojrzał na rosnący stos skumulowanego sabaka i zadecydował, że czas zaatakować

główną stawkę. Zagrali jeszcze kilka kolejek i znowu wygrał rozdanie, ale nikt nie zdo-

był skumulowanej kwoty. Han odrzucił Trójkę Monet i Głupca na pole interferencyjne i

wtedy objawiło się jego szczęście następna zamiana przyniosła mu Dwójkę Pucharów.

- Rozdanie Głupca - powiedział z triumfem, dorzucając Puchary do poprzednich

dwóch kart na pole interferencyjne. - Stos skumulowany jest mój, panie i panowie...

Pochylił się, by zgarnąć kredyty, ale nagle samica Barabel ryknęła przeraźliwie:

Han przyjrzał się instrumentowi dokładniej, gdy wraz z Chewiem lecieli już bez-

piecznie przez nadprzestrzeń. Poklepał go, postukał, włączył i spróbował po kolei

wszystkich klawiszy i pedałów. Nie usłyszał żadnego dźwięku oprócz hałasu, który

sam robił próbując uruchomić instrument. Opukując obudowę przekonał się jednak, że

wielka skrzynia nalargonu nie jest pusta w środku. Przysiadł obok i przyjrzał jej się z

uwagą. Oczywiście przewoził skrytkę... tylko na co?

Han wiedział jeszcze z czasów służby we Flocie Imperium, że na Devaronie panu-

ją ostatnio niepokoje. Nie tak dawno grupa rebeliantów podniosła bunt przeciwko na-

miestnikowi Imperium, żądając niepodległości. Han skrzywił usta z niechęcią. Głupcy.

Sądzą, że mają jakieś szanse w tej walce. Siedmiuset rebeliantów schwytano, gdy impe-

rialne odziały zajęły starożytne, święte miasto Montellian Serat. Ludzie ci zostali stra-

ceni bez sądu, zamordowani bez litości. Niedobitki rebeliantów wciąż ukrywały się w

górach, atakując czasem z ukrycia, ale Han wiedział, że było tylko kwestią czasu, za-

nim ulegną zdeptam ciężkim butem Palpatine'a. Ich świat znów trafi pod twarde rządy

Imperium, jak stało się to ze wszystkimi pozostałymi światami dawnej Republiki.

Han domyślał się, co może zawierać w środku nalargon, który przyszło mu prze-

wozić.

Laserowe samobieżne działko o krótkim zasięgu zmieściłoby się tu akurat. Taką

bronią, zamontowaną na pełzaczu, można było rozwalać małe obiekty - budynki, nisko

lecące myśliwce Imperium. W skrzyni mogły też być ręczne miotacze laserowe. Dzie-

sięć, może nawet piętnaście, sprytnie upchniętych. Cokolwiek tam zresztą schowano,

Han nie był specjalnie zadowolony ze swojego ładunku. Zadecydował, że gdy tylko

osadzi statek na planecie, zniknie i więcej się tam nie pojawi. Miał wszystkie fałszywe

kody lądowania dostarczone przez Bothaninów i zamierzał ich użyć: więcej nie miano

go tam zobaczyć...

Stało się to wczoraj. Han wiedział, że jego statek wciąż stoi na lądowisku, a nalar-

gon znajduje się w ładowni. Miał jednak dziwne przeczucie, że rebelianci na Devaron

nie marnowali czasu...

Potrząsnął głową, w której lekko mu wirowało. Żałował trochę, że wypił ostatnie

piwo. Wciąż czuł w ustach jego kwaskowy smak. Rozejrzał się badawczo po pomiesz-

czeniu i doszedł do wniosku, że jeszcze nie ma zaburzeń wzroku. To dobrze. Nie był

zatem na tyle pijany, by nie móc zagrać i wygrać w sabaka. A więc do roboty, Solo.

Przyda się każdy kredyt...

Przemytnik podniósł się i podszedł równym krokiem do stolika.

- Pozdrawiam, przyjaciele - powiedział we wspólnym. -Zmieści się jeszcze jeden

gracz?

Rozdający, devaroński samiec, odwrócił ku niemu głowę z gładko wypolerowa-

nymi rogami i obrzucił go uważnym spojrzeniem.

Uznał najwyraźniej, że przybyły nie wygląda podejrzanie, bo wskazał mu puste

krzesło przy stole.

- Witaj, pilocie. Będziesz mile widziany tak długo, jak długo masz choć jeden kre-

dyt - uśmiechnął się pokazując ostre zęby. Han skinął głową i usiadł na wskazanym

miejscu. Nauczył się grać w sabaka jeszcze gdy miał czternaście lat. Ułożył przed sobą

Janko5

Trylogia Hana Solo – Tom II – Gambit Huttów

21.Trylogia HANA SOLO - Gambit Huttów II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: