HISTORIA NOWO NARODZONEGO.pdf

H ISTORIA N OWO N ARODZONEGO

... czyli przemiana wewnętrzna dorastającego człowieka

Ariel K.

Spis treści

I. Wstęp i powitanie................................................................................................................3

II. Dorastanie w klatce............................................................................................................4

III. Cenzura, niczym miłość Boska jest nieskończona............................................................5

IV. Własne więzienie, moje cztery ściany...............................................................................7

V. Każdemu po równo wedle tego, na co zasłużył..................................................................8

VI. Zemsta z długimi mackami, czyli jak inni oberwali rykoszetem......................................8

VII. Pieniądze to nie wszystko, ważniejsze od pieniędzy - domowe ognisko.........................9

VIII. W zgodzie z prawem ziemskim, czyli jak wymigać się od odpowiedzialności..............9

IX. Żyli długo i szczęśliwe... prawie....................................................................................10

I. Wstęp i powitanie.

Witajcie moi drodzy Czytelnicy! „Moją historię” podzielę na kilka dni, każdego dnia

pojawi się kolejna jej część. Będzie ciekawiej i każdy znajdzie tu coś, co go zainteresuje.

O komentarze proszę dopiero po ukazaniu się ostatniej części. Bardzo proszę.

Jestem tutaj nowy i w pierwszej kolejności chciałem Wam podziękować, że tak

chętnie udzielacie się na tym forum, bo dzięki temu jest ono dla mnie ogromnym,

podkreślam ogromnym zasobem tak potrzebnym mi informacji. Widzę że jest tu tylu ludzi

w identycznej, czy bardzo podobnej sytuacji do mojej. Nie czuję się samotny, a ponadto

umacniam się w przekonaniu, że moje odejście od Organizacji było słuszne. Zatem dziękuję

Wam jeszcze raz.

To tyle słowem krótkiego wstępu. Nie chcę Was zanudzać, postaram się opisać

wszystko w miarę sensownie, nie za wiele, ale tak żeby nie pominąć istotnych faktów. Nie

wiem właściwie od czego zacząć moją historię, więc może zacznę od tego, że

wychowywałem się i dorastałem w regionie gdzie ludzie (KK) są niesłychanie religijni,

kościół zawsze wypełniony jest po brzegi (i na zewnątrz też) i co niektórzy porównują to

miejsce do Częstochowy. Dlatego było mi bardzo ciężko dorastać jako odmieniec w takiej

okolicy. Ale ten temat rozwinę później.

A zaczęło się całkiem niewinnie. Wychowywałem się w bardzo szczęśliwej,

kochającej rodzinie KK, niczego mi nigdy nie brakowało, przypominało to wzorowe

rodziny z obrazków ze strażnicy. Moje wczesne dzieciństwo jest jak z bajki. Zaczęło się od

wizyty w naszym domu jednego z przedstawicieli ŚJ z okolicznego zboru. Był to mniej

więcej rok 1990, miałem wtedy pięć lat. Tak, urodziłem się w 1985 r. a obecnie mam 27 lat.

Wtedy , czyli w roku 1990 w okolicy nawet nigdzie nie było sali królestwa, zbór był bardzo

niewielki, a zebrania odbywały się po kolei w domach wyznawców tejże religii. Chociaż

pod wpływem mijających lat nie pamiętam wszystkiego z tamtego okresu, to jedno jest

pewne – mój ojciec jako człowiek ponad przeciętnie inteligentny i co ważne potrafiący to

wykorzystać, już wcześniej na własną rękę badał Pismo Święte. Już wtedy zauważył że coś

„nie gra” w kościele katolickim, a to tylko bardziej nakręciło go do poszukiwania prawdy.

I wtedy, właśnie wtedy odwiedził nasz dom wspomniany Świadek Jehowy z sąsiedniej

miejscowości. Pamiętam, że dużo czasu poświęcał naszej rodzinie, zapoczątkował studium

z moim ojcem, a jakiś czas później mój tato przyjął chrzest u ŚJ. Potem udało mu się

„wciągnąć” do organizacji po kolei pozostałych członków rodziny, tzn. moją mamę i nie

żyjącą już babcię.

Od tego momentu moje dzieciństwo już nie wyglądało tak różowo. Cała rodzina,

zarówno od strony ojca jak i matki zerwała wszelkie kontakty lub ograniczyła je do

minimum. Wyobraźcie sobie moi drodzy, jakież było moje zdziwienie gdy jako mały

chłopiec zabrałem ze sobą tą żółtą książkę dla dzieci ŚJ (tytułu już nie pamiętam) i chciałem

aby moja druga babcia NIE ŚJ poczytała mi kilka stron... Natychmiast jak oparzona cisnęła

książką w kąt i zaczęła się awantura między nią, a moimi rodzicami. Patrzyłem na to

z otwartymi oczami i jeszcze nie rozumiałem o co chodzi, co jest tego przyczyną. Ale

konflikt był, istniał zawsze i istnieje do dziś. Nikt w mojej rodzinie, nawet bardzo dalekiej

nie należy do ŚJ, dlatego było to czymś nowym, dziwnym, popierdolonym.

Do czego zmierzam? A no do tego, że jako chłopiec i następnie młodzieniec,

nastolatek dorastałem w poczuciu że jestem odmieńcem, czułem się jak np. murzyn... mało

powiedziane, czułem się zawsze jak przestępca lub ktoś chory psychiczne, ktoś kogo nikt

nie akceptuje, ktoś kogo się unika, nie rozmawia, nie spotyka, nie wspomnę już o przyjaźni

czy sympatyzowaniu.

Oczywiście ta sytuacja miała miejsce nie tylko ze strony rodziny, ale też wśród

młodzieży szkolnej. To wszystko mnie przerastało. Jako jedyny na całą szkołę byłem

dzieckiem ŚJ, z tego powodu wyobraźcie sobie jak byłem traktowany przez rówieśników.

Nie warto nawet wchodzić w szczegóły, spora część z Was pewnie osobiście tego

doświadczyła, a inni niech użyją wyobraźni. Dochodziło nawet do tego, że w razie jakichś

problemów/konfliktów nawet nauczyciele i wychowawcy rzadko stawali po mojej stronie

tylko dlatego, że jestem „inny”. Było mnóstwo sytuacji w których nie wiedziałem jak się

zachować i czy mam podporządkować się rodzicom, czy nauczycielom. Chciałem

zadowolić obie strony, lecz to było niemożliwe. Pamiętam pierwszą lekcję religii, pamiętam

zbiorowe wyjścia całej szkoły do kościoła oddalonego nie więcej jak 50 metrów, gdzie nie

wiedziałem co ze sobą zrobić, marzyłem aby zapaść się pod ziemię.

I nie tylko szkolni rówieśnicy, nie tylko rodzina, ale wszyscy postawili mur chiński

między nami. Użyłem tu złego sformułowania, bo w takim przypadku miałbym po prostu

tzw. święty spokój, a tak nie było – byłem gnębiony przy każdej okazji. Rodzice

rówieśników nakłaniali ich aby mnie tępić w szkole, znęcać się nade mną psychicznie

i fizycznie. Było kilka sytuacji gdy wspólnie z kolegami udawałem się do ich domu,

niestety na miejscu mój kolega od razu był wzywany na rozmowę do innego pokoju, ale

mimo wszystko słyszałem teksty typu „ kogoś ty tu przyprowadził. Powiedz że dziś nie masz

czasu i pożegnaj się z kolegą. Co ludzie o nas pomyślą ”. Jako już nastolatek, niektórzy

wręcz mówili mi prosto w oczy, że obawiają się, że nakłonię ich syna aby przeszedł na moją

stronę tzn. został ŚJ. A ja nawet nie miałem takiego zamiaru. Nigdy o tym nie myślałem.

Nie przyszło mi to do głowy.

Dlatego wychowywałem się sam jak palec, na moje nieszczęście nawet w zborze nie

było młodzieży w moim wieku. To było okropne i pewnie dlatego nawet do dziś, jako osoba

dorosła miewam czasem opory przed zawieraniem znajomości z nowymi ludźmi.

II. Dorastanie w klatce.

Nie pamiętam, żeby w tym czasie ktoś mówił mi że tak ma być, bo w Biblii zostało

nawet zapisane że będziemy prześladowani, ale czeka mnie za to nagroda. Mniejsza o to,

nie wiem czy to by miało jakiś wpływ.

Gdy wchodziłem w okres dojrzewania, zacząłem mieć własne zdanie (nie tylko

w kwestii religii), chciałem sam decydować o moim ubiorze, fryzurze, czy rodzaju muzyki.

Nie będzie dla Was zaskoczeniem, jeśli powiem że spotkało się to z ostrym sprzeciwem

moich rodziców. To oni chcieli decydować o każdym, podkreślam każdym aspekcie mojego

życia. Gdzie wychodzę, z kim się spotykam, jak spędzam wolny czas. No dosłownie

wszystko, czułem się jak marionetka, jak roślinka. Z jednej strony stawałem się dorosły,

a z drugiej coraz bardziej i bardziej traktowano mnie jak dziecko. Totalna kontrolna, nie

istniał w moim słowniku termin osobiste, samodzielne itd. Na nic zdawały się moje próby

oporu. Wszelkie „odchyły od normy” były wychwytywane i tępione. Pamiętam że lubiłem

wtedy nosić krótkie włosy, nie było to sposobem ani na buntowanie się, ani na jakieś

wyróżnienie się spośród reszty, po prostu to lubiłem. Ale spotkało się to z ostrą krytyką.

Warto w tym miejscu dodać, że mój tato szybko wspinał się „po szczeblach kariery”

w Organizacji. Został starszym zboru i był nim przez wiele wiele lat (sam nie wiem ile

dokładnie), dlatego jako wzór w zborze nie mógł sobie pozwolić na to że „coś się dzieje”

z jego własnym synem. Musiał dawać innym przykład w wychowywaniu własnych dzieci.

Napisałem dzieci, ponieważ mam jeszcze o osiem lat młodszego brata (ur. 1993) ale ten

temat też rozwinę dalej. On po prostu nie wyobrażał sobie jak ma się opiekować

owieczkami w zborze, jeśli nie może uporać się z własnym synem. Dlatego oprócz ww.

rówieśników, rodziny, okolicznych mieszkańców, to też i przez własnych rodziców byłem

traktowany jak, jak... wróg po prostu. Ojciec wielokrotnie powtarzał że cyt. „ zawarłeś

umowę z diabłem ” z tego wszystkiego miałem już papkę z mózgu, nie wiedziałem co ze

sobą zrobić. O dziwo nie miałem myśli samobójczych, ale w tej sytuacji zastanawiałem się

poważnie nad zlikwidowaniem moich rodziców. Przesadzam? Ależ skąd, wydawało mi się

to słuszne, a to dlatego że jeszcze nie znacie dalszej części tej opowieści, a ten temat na

forum to tylko mały zarys tego, ile wycierpiałem z ich strony.

III. Cenzura, niczym miłość Boska jest nieskończona...

Nie mogłem słuchać ŻADNEJ zagranicznej muzyki, ponieważ rodzice z racji

nieznajomości języków innych niż ojczysty podejrzewali że teksty tych piosenek mogą być

sprzeczne z naukami WTS, że może ich autor wychwala w nich szatana i takie tam. Doszło

nawet do tego, że nie mogłem publicznie pokazywać się w odzieży z anglojęzycznymi

napisami bo nigdy nie wiadomo co one oznaczają. Nie mogę paradować w takim stroju, bo

co pomyśli sobie o mnie i Organizacji ktoś to odczyta ten napis? Ich zachowanie zawsze

kojarzyło mi się z ciężko chorymi psychicznie w szpitalach, którzy to co niektórzy wszędzie

dostrzegają czyhające zło.

Jako uczeń szkoły podstawowej i średniej nie mogłem brać udziału w żadnych

wycieczkach szkolnych. O mój Boże, przecież na takich wycieczkach zawsze odwiedzane

są miejsca kultu, zabytkowe świątynie... jak by to przecież na mnie wpłynęło.

Zastanawiałem się co złego jest w przekroczeniu progu tego budynku. Nie idę tam się

modlić, lecz idziemy poznawać historię tego miejsca, zobaczyć na własne oczy dzieło rąk

ludzkich tzn. malarstwo, rzeźbiarstwo itd. Ale czy kogoś interesuje co ja myślę? Tak samo

było oczywiście z wszelkimi imprezami szkolnymi, jak studniówki i te pomniejsze imprezki

– bezwzględny zakaz, bo mogę doznać zgorszenia w takim miejscu... O ile jestem w stanie

zrozumieć taki zakaz względem imprezy Andrzejkowej i podobnych, o tyle w pozostałych

przypadkach rozumowanie osób od których byłem zależny jest nielogiczne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: