Beagle Peter S. - Czarodziej z Karakosk.pdf - książki o wampirach - chomciomania

BEAGLE PETER S. - Czarodziej z Karakosk

Co, co takiego? Czy teraz moja kolej? Nie, nie spałem - nie jestem tak źle wychowany, żeby

zasnąć, gdy ktoś inny opowiada. Zastanawiałem się tylko... Zastanawiałem się, ile to już czasu

minęło odkąd siedziałem z przyjaciółmi tak jak teraz - och, doprawdy z kimkolwiek - słuchając

przy kominku na przemian o dziwach i niedorzecznościach. Miałem osobliwe życie i obawiałem

się, że niewiele mógłbym z niego opowiedzieć, co nie zanudziłoby obecnych tu młodych i nie

wzbudziło chęci sprzeciwu u starszych, a nie chciałbym tego za żadne skarby. Proszę o

pobłażliwość - obiecuję opowiadać krótko i pozostawić resztę wieczoru do dyspozycji siedzących

tutaj Gri, Chashi i pani Kydry. I równie entuzjastycznie jak inni powitam koniec mego mamrotania.

A zatem... Pewnego razu, bardzo dawno temu, w kraju, z którego pochodzę, żył czarodziej, który

był zbyt dobry w czarach. Och, patrzycie zdziwieni, spoglądacie na siebie nawzajem, chichoczecie

cicho, ale tak - to całkiem możliwe, że jest się w czymś zbyt dobrym, szczególnie w czarach.

Zastanówcie się tylko: jeżeli potrzebujecie jedynie przelotnego deszczyku, który by przywrócił

soczystą zieleń waszym spragnionym polom, na co mógłby się wam przydać czarodziej

sprowadzający jedynie burze, które by z ziemi wszystko wymywały? Jeżeli prosicie o mały zwykły

urok, aby mąż pozostał wam wierny, jaki pożytek z zaklęcia, które sprawi, że będzie warował przy

was niczym pies, przez cały czas nie odstępując ani na krok, tak, że zaczniecie błagać choćby o

najkrótszą chwilkę samotności? Nie, nie, w sprawach magii najlepsza jest niepozorna przeciętność,

zawsze. Uwierzcie mi, wiem co mówię.

Otóż, czarodziej, o którym opowiem, był niepozornym człowiekiem pod każdym względem.

Niskiego stanu, syn pastucha rishu i chociaż jego zdolności ujawniły się w młodym wieku, tak jak

to bywa u większości czarnoksiężników, nigdy nie miał najmniejszej możliwości, żeby je kształcić.

Nawet gdyby w przeszłości zdołał dotrzeć do zwojów Am-Nemil albo Kirisinja, takich, jakie się

przechowuje we wspaniałej bibiotece magii w Cheth na’Bata, wątpię czy zdołałby je przeczytać.

Był utalentowanym wieśniakiem, nikim więcej. Nazywał się Lanak.

Jak wyglądał? No cóż, jeżeli wyobrażacie sobie czarodzieja jako kogoś wysokiego, szczupłego,

wydającego rozkazy i wymachującego czarną peleryną, bylibyście bardzo rozczarowani Lanakiem.

Był niski i korpulentny, jak wszyscy mężczyźni w jego rodzinie, z tendencją do wczesnego

łysienia. Ale miał ładne oczy, tak przynajmniej słyszałem, całkiem dobre maniery i duże, przyjazne

opalone dłonie. Zwróćcie uwagę, ponieważ to ważne: Lanak był skromnym człowiekiem, bez

wysokich aspiracji, co jest prawie niespotykane wśród czarnoksiężników, bez względu na

pochodzenie. Mieszkał w Karakosk, miasteczku znanym jedynie z koni pociągowych i ciemnego

piwa, co odpowiadało naszemu Lanakowi w zupełności, ponieważ istotę zarówno jednego, jak i

drugiego znał doskonale. Prawdę powiedziawszy, pierwsze skuteczne zaklęcie, jakie wypowiedział,

miało zwiększyć zawartość alkoholu w raczej wodnistym piwie warzonym przez ojca, a drugie,

uspokoić szalejącego z bólu ogiera, po tym jak go ugryzł pająk żyjący na piaskach. Gdyby

pozostawić Lanaka samego sobie, prawdopodobnie nigdy nie użyłby czarów do niczego bardziej

ambitnego. Spędziłby życie jako kuglarz i nie różniłoby się ono od życia piekarza czy łatacza

obuwia w tym miasteczku - o tak, to by mu odpowiadało w zupełności. Ale czary już takie są z

natury, że nie pozostawiają nikogo samemu sobie, nawet jeżeli czarodziej chce inaczej. Nasz

Lanak żył sobie szczęśliwie przez wiele lat, lubiany i szanowany przez wszystkich, którzy go znali.

Ożenił się z kobietą z Karakosk, a mogę policzyć na palcach jednej ręki tych czarnoksiężników,

którzy kiedykolwiek wzięli ślub. Oni po prostu się nie żenią, żyją przeważnie sami, i tak to już jest.

Ale widzicie, Lanak nigdy nie uważał się za czarnoksiężnika, lecz za mężczyznę z Karakosk,

nikogo więcej.

I gdyby jego zdolności były równie skromne jak on sam, prawdopodobnie spędziłby życie w

idealnym spokoju, rzucając zaklęcia z podwórza za domem na pola, ogrody, piece, odszukiwałby

zarówno zbłąkane dzieci, jak i żywy inwentarz, i tak samo błogosławiłby łoża nowożeńców, jak i

grządki z melonami - o tak, dlaczego by nie? Sprowadziłby od czasu do czasu trochę deszczu.

Ale miało być inaczej.

Był po prostu zbyt dobry. Czy teraz zaczynacie mnie pojmować? Gdy kładł dłonie na starych

szkapach, które miały kolkę i szeptał do nich cicho, nie tylko odzyskiwały zdrowie, lecz stawały się

dwakroć silniejsze, a sady, na które rzucał urok, rodziły tyle owoców, że drobni farmerzy z

Karakosk zaczęli je eksportować do takich miast jak Bitava, Leishai, a nawet Fors na’Shachim,

pierwszy raz w historii miasteczka. Pamiętam, była kiedyś ciężka zima i Lanak rzucił zaklęcie, aby

złagodzić opady śniegu, ze względu na dzieci, żeby ich buty nie niszczyły się tak szybko - i jaki był

tego skutek? Wiosna przyszła do Karakosk co najmniej dwa miesiące wcześniej niż do innych

zakątków kraju. Tego trudno nie zauważyć.

I rzeczywiście zostało to zauważone, najpierw przez tamtejszego dygnitarza wojskowego - nie

pamiętam, jak się nazywał, zaraz to sobie przypomnę - który pewnego dnia zwalił się do Karakosk

wraz ze swoim parszywym oddziałem. Znacie ten gatunek ludzi, sami zapewne musieliście mieć

do czynienia z tego typu Nieproszonym Nocnym Gościem albo Opiekunem, czy mam rację? Zatem

możecie sobie wyobrazić, co się działo w Karakosk, gdy ten zbój i jego zgraja buńczucznie

wjechali na rynek po swój coroczny haracz o kilka miesięcy wcześniej niż zwykle. Było ich prawie

czterdziestu: wszyscy rozwrzeszczani, brutalni i głupi, oprócz dowódcy, który głupi nie był, ale

wynagradzał to sobie będąc brutalnym w dwójnasób. Nazywał się Bourjic, teraz sobie

przypominam.

Otóż, ten Bourjic stwierdził, że chce się widzieć z wielkim czarnoksiężnikiem, o którym krążą

opowieści od jakiegoś czasu, a gdy ludzie z miasteczka ociągali się ze sprowadzeniem Lanaka na

żądanie bandyty, ten z miejsca porwał na siodło synka naczelnika i zagroził, że poderżnie mu

gardło, jeżeli w ciągu najbliższych pięciu minut ktoś nie przyprowadzi czarnoksiężnika. Nie było

rady. Bourjic już w przeszłości rzucał podobne groźby i zawsze je wykonywał, więc naczelnik sam

pobiegł na skraj miasteczka i odszukał Lanaka w jego stodole, gdzie ten obmyślał pokaz ogni

sztucznych na święto Dnia Złodziei. Mimo że sztuczne ognie Lanaka słynęły w promieniu

dwudziestu mil, ten zawsze był pewien, że przy odrobinie wysiłku potrafi je jeszcze ulepszyć.

Kiedy zorientował się, jakie niebezpieczeństwo grozi synkowi naczelnika, poczerwieniał z

wściekłości niczym krzak taiya. I chociaż z natury miał raczej różową cerę, dotychczas nikt nigdy

nie widział u niego takiego odcienia czerwieni. Objął naczelnika, wymówił trzy słowa - i oto

znaleźli się na rynku, twarzą w twarz z przestraszonym Bourjiciem, próbując zapanować nad

jeszcze bardziej przestraszonym koniem. Bourjic powiedział „hej”, koń zarżał, „ichacha...”, a

Lanak wymówił imię chłopczyka i jeszcze jedno słowo. Chłopczyk zniknął z siodła Bourjica i

ponownie znalazł się w ramionach ojca, wychodząc bez szwanku z całej przygody, której jego

szkolni koledzy zazdrościli mu przez następne pół roku. Lanak oparł ręce na biodrach i czekał aż

koń Bourjica się uspokoi.

Mówiłem już, że wszyscy ludzie Bourjica byli głupi jak osły? Tak, otóż jeden z nich naciągnął

kuszę i wypuścił bełt, wycelowawszy wcześniej prosto w lewe oko Lanaka, akurat gdy ten nachylał

się nad chłopcem, żeby sprawdzić czy nic mu się nie stało. Czarodziej, nawet nie podnosząc głowy,

schwycił strzałę w powietrzu, pocałował - niewiarygodne, prawda? - i cisnął nią w człowieka

Bourjica, któremu owinęła się wokół szyi, niczym stryczek, i zacisnęła bardzo mocno. Nie na tyle,

aby go udusić, ale wystarczająco mocno, aby się zwalił z konia i leżąc na ziemi rzęził.

- Właśnie tego człowieka chciałem widzieć - stwierdził Bourjic, pokazując białe zęby w szerokim

uśmiechu. Mimo wszystko otrzymał staranne wychowanie i potrafił się właściwie zachować,

gdy mu to odpowiadało. Potem dodał: - Mam dla ciebie wspaniałe wiadomości, młody Lanaku.

Masz jechać do zamku i pracować dla mnie.

- Nie jestem młody - odpowiedział Lanak - a twój zamek to waląca się świńska zagroda. Poza tym

pracuję dla ludzi z Karakosk, dla nikogo więcej. Więc zostaw nas teraz. Bourjic sięgnął po

rękojeść miecza, ale się opanował.

- Porozmawiajmy - powiedział z wymuszonym uśmiechem. - Wydaje mi się, że gdybym mógł

wybierać pomiędzy byciem

osobistym czarnoksiężnikiem jakiegoś pana wielkiego rodu, a oglądaniem mego miasta, pól i

przyjaciół zwęglonych na popiół... no cóż, muszę przyznać, że byłbym nieco bardziej skłonny do

kierowania się zdrowym rozsądkiem. Ale to tylko moje zdanie.

Lanak skinął w kierunku mężczyzny wijącego się na ziemi.

Bourjic roześmiał się głośno.

- Ach, widzisz, to sprawia, że jeszcze bardziej mi na tobie zależy. A ja po prostu muszę mieć to,

czego chcę, dlatego jestem tym, kim jestem. Więc przenieś się na moje siodło, o tu, za mną, albo

wyczaruj sobie konia, jak wolisz, i jedźmy już.

Lanak potrząsnął przecząco głową i odszedł. Dobiegł go jednak dźwięk, który sprawił, że zawrócił.

To czterdziestu mężczyzn uderzało krzesiwami. Zapłonęły sztywne od łoju pochodnie, które mieli

przymocowane do siodeł. Ludzie z miasteczka zaczęli lamentować. Kilku odważnie schyliło się po

kamienie, żeby rzucić nimi w napastników. Czarodziej utwił swoje łagodne, bladoniebieskie oczy

w Bourjicu i powiedział tylko:

- Mówiłem, żebyś nas zostawił.

- I tak zrobię - odparł wesoło dygnitarz. - Z tobą albo bez ciebie. Masz dziesięć minut na podjęcie

decyzji.

- Wracajcie spokojnie do swoich domów - powiedział Lanak do mieszkańców Karakosk.

Ze wszystkich sił starali się go usłuchać, choć nie było to łatwe, bo szczerzący w uśmiechu zęby

żołnierze Bourjica wznieśli pochodnie.

Lanak założył ręce, skłonił się nisko do samej ziemi i zaczął śpiewać coś, co brzmiało jak

niedorzeczny dziecinny wierszyk.

Bourjic, nagle zaniepokojony, krzyknął do swoich ludzi.

- Palcie! Teraz!

Ale akurat, gdy wypowiadał te słowa, ziemia przed nim zaczęła się podnosić, naprężać i wydawać

pomruki niczym starzec, który w końcu zdecydował się zrzucić kołdrę i wstać z łóżka. Tam, gdzie

się najmocniej naprężyła, rozwarła się, a w pozostałe szczeliny zaczęły osuwać się kamienie. W

innych miejscach powstały wybrzuszenia, wyglądające jak fale morskie, rozbijające się o brzeg w

czasie sztormu. Koń Bourjica stanął dęba i cofnął się do przepaści, która właśnie powstała

pomiędzy nim a Lanakiem. Bandyci próbowali zapanować nad swoimi przerażonymi

wierzchowcami. Mieszkańcy Karakosk przytulali do siebie płaczące dzieci. Ziemia się

rozstępowała na prawo i lewo, jak gdyby zrzucała z siebie skórę. Tworzyły się wszędzie czerwone

kaniony, w ich głębinach rozpełzał się ogień. Domy i sklepy wokół placu rozpadały się, a gniewny

pomruk stawał się coraz głośniejszy. Nawet Lanak zatkał sobie uszy. Blady strach padł na Bourjica

i jego zgraję. Szarpnęli za końskie uzdy i już ich nie było. Zniknęli znacznie szybciej niż się

pojawili na placu. Trudno było stwierdzić, kto krzyczał głośniej - człowiek czy natura. Stopniowo

ziemia zaczęła się uciszać. Zdumieni mieszkańcy patrzyli jak straszliwe rany w ziemi bezgłośnie

zamykają się na ich oczach, blizny goją się bez śladu, budynki z powrotem wracają na swoje

miejsce, a rynek w Karakosk znowu staje się zakurzonym, swojskim skrawkiem ziemi, jakim był

zawsze. W środku stał Lanak dogaszając kilka tlących się pochodni, ocierając pot z czoła i

wysiąkując nos.

- Już dobrze - powiedział. - To tylko złudzenie, ale zdoła zatrzymać przyjaciół Bourjica z dala od

nas na jakiś czas. Cieszę się, że mogłem pomóc. Prawdę mówiąc, gdybym tego nie zrobił, i ja

nie miałbym teraz gdzie mieszkać. - Rozejrzał się wokoło po oniemiałych sąsiadach i powtórzył:

- To złudzenie. Nic więcej. A teraz pora na ognie sztuczne, te są prawdziwe.

Ale wszyscy mieszkańcy Karakosk widzieli, jak jeden z żołnierzy Bourjica - ten ze strzałą wokół

szyi - wpadł prosto do bezdennej szczeliny, która otworzyła się pod nim i zamknęła chwilę później.

Czy to też było tylko złudzenie? Możecie sobie wyobrazić, jak to wszystko skomplikowało życie

biednemu Lanakowi. I chociaż Bourjicowi również musiało zależeć, aby się ta historia nie

rozniosła, to jednak głośno było o niej w miastach i miasteczkach daleko od słynącego z ciemnego

piwa Karakosk. Wydaje mi się, że Sirit Byar ułożył o tym pieśń. I Lissi Jair, to wiem na pewno - co

więcej, była to dobra pieśń. Śpiewali o tym i inni.

A Królowa w swoim czarnym zamku w Fors na’Shachim słyszała je wszystkie.

Niewiele wiecie o Królowych z Fors, prawda? Tak myślałem, i nie widzę powodu, dlaczego

miałoby być inaczej. No cóż, w końcu zawsze pojawia się jakaś Królowa, która w rzeczywistości

jest czymś więcej niż tylko dziedziczną władczynią samego Fors na’Shachim i rozrzuconych wokół

prowincji i miasteczek, włączając w to i Karakosk, a nawet niektóre dwory arystokracji. Przez te

wszystkie lata większość Królowych nie szkodziła nikomu (dwie okazały się nawet zadziwiająco

łaskawe i niepraktyczne), a zaledwie kilka było naprawdę niegodziwych. Ta, o której mówię,

niestety, należała do tych ostatnich.

Co wcale nie oznacza, że charakteryzowała się głupotą, wręcz przeciwnie - była to niewątpliwie

najbardziej inteligentna Królowa, jaka kiedykolwiek panowała w Fors na’Shachim, a jest to bardzo

stare miasto. Słuchała nowych pieśni z równym zainteresowaniem, co słów swoich ministrów i

szpiegów; mówiono, że często spacerowała wśród poddanych w różnych przebraniach i w ten

sposób dowiedziała się o wielu sprawach, które inni woleliby przed nią ukryć. A kiedy usłyszała

wystarczająco dużo ballad o czarnoksiężniku Lanaku z małego Karakosk, powiedziała do

głównodowodzącego, Lorda Durgha:

- Właśnie tego człowieka chcę widzieć. Przyprowadź go do mnie.

Durgh nie był głupcem i też słyszał pieśni o Lanaku. I wcale nie miał ochoty, aby ludzie śmiali się i

śpiewali o poniżeniu go przez jakiegoś prostaka czy oszusta, tak jak śmieli się z Bourjica. Kiedy

więc wyruszył do Karakosk, pojechał nie uzbrojony, mając za towarzyszy jedynie dwóch

najbardziej dyskretnych poruczników. Poprosił grzecznie, aby wskazano mu dom pana o imieniu

Lanak i jechał tam wystarczająco długo, aby pogłoski o jego przybyciu i celu podróży dotarły przed

nim. On też urodził się na wsi, tak, Lord Durgh.

A kiedy stanął przed Lanakiem w jego ogrodzie przed domem, zsiadł z konia, ukłonił się

uroczyście i nakazał, aby jego ludzie zrobili to samo.

- Panie, przybywam od Królowej z poselstwem wielkiej wagi

- powiedział. - Czy zechce pan służyć Władczyni?

Tak, oczywiście, była to sztuczka i każde z nas spostrzegłoby to od razu. Ale wcześniej żadna

wielka osobistość nie przemawiała do Lanaka w taki sposób, zapytał więc tylko:

- Czy mogę wiedzieć, czego chce ode mnie Jej Królewska Mość?

- Nie mam zaszczytu tego wiedzieć - odparł Lord Durgh, co było z pewnością prawdą.

Wtedy z kolei grzecznie ukłonił się Lanak. Potem wszedł do domu, żeby powiedzieć Dwyli, swojej

żonie, że został wezwany do pomocy Królowej i że wkrótce wróci - na pewno na długo przez

Księżycem Kapłanów, który ma miejsce, gdy lud spod Karakosk zaczyna obsiewać wiosną pola.

Dwyla spakowała mu trochę odzieży i pocałowała go na pożegnanie, wymógłszy obietnicę, że

przywiezie z Fors coś ładnego ich małej córeczce.

Podróż z rynku w Karakosk do czarnego zamku to trzy dni uciążliwej jazdy konno. Durgh

nieśmiało próbował podsunąć myśl, aby czarodziej wezwał wiatr, który zaniósłby ich tam w jednej

chwili, ale Lanak odparł, że to wystraszyłoby konie. Jechał wierzchem za Lordem Durghiem i

niezmiernie cieszył się podróżą, bez względu na to, co myśleli o niej inni. Musicie pamiętać, że

Lanak w całym swoim życiu nie oddalił się od Karakosk choćby na pięć mil.

Jadąc po brukowanych ulicach Fors na’Shachim po raz pierwszy w życiu, ten gamoniowaty

wieśniak, który potrafił przepłoszyć zimę i sprawić, by ziemia rozwarła się pod stopami bandytów,

o mało nie zwichnął szyi, obracając nią na wszystkie strony. Tak był zajęty zapamiętywaniem tego,

co zobaczył, aby móc to potem opowiedzieć Dwyli - rynek tak wielki jak całe jego miasteczko,

legendarny Szklany Sad, oddziały gwardii przybocznej w srebrzystych mundurach, które odwróciły

się w ich stronę i zasalutowały, gdy Lord Durgh przejeżdżał cwałem obok - że czarny zamek ukazał

się przed nim, zanim zdał sobie sprawę, iż już przyjechali na miejsce. Usłyszał jednak źle

skrywane przez Lorda Durgha westchnienie ulgi, gdy zsiedli z koni i oddali je stajennym. Czy ktoś

z tu obecnych w ogóle zna Fors? Ach, pani ojciec znał, pani Kydro! Otóż, jestem pewien, że nie

zmieniło się bardzo od czasów Lanaka do chwili, gdy pani ojciec je widział, a i dziś nie powinno

być w nim wielu zmian. Tak naprawdę Fors na’Shachim nigdy się nie zmienia. Jego barwy i zgiełk,

grajkowie, akrobaci i tancerze na każdym rogu ulicy, szalbierze i uliczne dziewki, wózki z

towarami, na których można kupić wszystko od namph, jeszcze mokrych, prosto z pól, do

parujących pasztecików z morskiego minoga (jakie one smaczne!) - wszystko to wygląda jak

dawniej. Nie można też - jak wtedy - tak naprawdę uciec od smaku wojskowego przymusu i smaku

pracy w nadmiarze, maskujących obojętne oblicze władzy. Nawet gdyby ta władza nie rzucała

swego cienia poza mury miasta, zapewniam was, że jest ona wystarczająco silna w samym Fors

na’Shachim. Bywałem tam często, żeby się wystarczająco o tym przekonać.

Ale Lanak nigdy wcześniej nie przyjeżdżał do Fors, był więc bardzo podekscytowany, gdy

schodami z obsydianu maszerował wraz z Lordem Durghiem, który podtrzymywał go delikatnie

powyżej lewego łokcia, podczas gdy ubrani na srebrno żołnierze podążali w szeregu za nimi. Nie

od razu stanął przed obliczem Królowej - nikt nie mógł nawet marzyć, by szybko dostąpić tego

zaszczytu. Właściwie na tym polega istota bycia Królową, że się tak wyrażę. Zdarzali się

wprawdzie i tacy, którzy siłą dostawali się przed jej oblicze; ale to był inny rodzaj ludzi, różniący

się bardzo od naszego skromnego czarodzieja. Większość z nich skończyła też zupełnie inaczej niż

on. Lanak był całkiem rad, gdy mu pokazano jego mieszkanie w wieży, którą dawniej nazywano

Wieżą Wzgórza, ponieważ z jej górnych okien można dostrzec zarys Ghost Range. Teraz nazywają

ją Wieżą Czarodzieja. Czekały tam już na niego żywność, napitek i gorąca woda. Umył się, zmienił

brudne podróżne ubranie na coś bardziej odpowiedniego na spotkanie z Królową i zaczął pisać

długi list do Dwyli. Jeszcze go pisał, gdy wieczorem Lord Durgh przyszedł po niego. Jaki jest

naprawdę czarny zamek? Otóż, jest tak wspaniały, jak go sobie wyobrażasz, Hramathu, choć być

może niezupełnie wyobrażasz go sobie we właściwy sposób. Z początku był fortecą, ponieważ, jak

wiecie, dawno temu Fors było tylko wojskową forpocztą; jest czarny, ponieważ w większości został

zbudowany z ociosanego kamienia almuri z kamieniołomów spod Chun. Każda Królowa przez

ostatnie pięćset lat próbowała dodać zamkowi więcej przepychu, przez wgląd na siebie, lub

przynajmniej uczynić go mniej odpychającym, z uwagi na swoich poddanych. Dlatego właśnie jest

tam całe mnóstwo okien, wspaniałe dywany i niezliczone żyrandole, nawet w miejscach, gdzie nie

należałoby się spodziewać niczego więcej niż pojedynczej świeczki. Zawsze gra muzyka i zawsze

słychać ją tuż przy tobie, nawet jeżeli grający są oddaleni o tuzin arkad - to zasługa almuri, żaden

inny kamień nie jest w stanie równać się z nim pod tym względem. Naturalnie, ściany każdego

pokoju i każdego korytarza są obwieszone prawdziwymi obrazami, a nie zardzewiałymi tarczami i

częściami zbroi, jak my to robimy; obrazy są malowane na prawdziwym płótnie, a nie na korze i

nie heblowanym drewnie, jak malujemy tutaj. Potrawy i wino podawane gościom Królowej są

niewątpliwie najlepsze spośród tych, jakie można spotkać na południe od Wzgórz Durli. Damy

dworu noszą na co dzień jedwab Stimezst. Łóżka są prawie że za wygodne - mam nadzieję, że

Beagle Peter S. - Czarodziej z Karakosk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: