Psalm 19.doc

Psalm 38 (tłum. Biblia Poznańska)

MODLITWA GRZESZNIKA OSAMOTNIONEGO W CHOROBIE

1Psalm Dawida; ku wspomnieniu. 2Jahwe, nie karz mnie w swym gniewie, nie karć mnie w swej zapalczywości! 3Ugodziły bowiem we mnie Twoje strzały i zaciążyła na mnie Twoja ręka. 4Nic zdrowego nie ma na mym ciele z powodu Twego gniewu, nic całego w moich kościach z powodu mego grzechu. 5Przerosły mnie bowiem moje nieprawości, zbyt na mnie ciążą jak nadmierne brzemię. 6Rany moje cuchną i ropieją na skutek mego szaleństwa. 7Przybity jestem, poniżony do ostateczności, dzień cały w smutku mi płynie. 8Lędźwie moje ogniem mi płoną, nic zdrowego nie ma na mym ciele. 9Bez sił jestem i znękany bez miary, krzyczę z wezbranego niepokojem serca. 10Panie, znane Ci są wszystkie moje pragnienia i nie są Ci tajne moje westchnienia. 11Serce moje bije niespokojnie, opuściły mnie siły i nawet światło moich oczu gaśnie. 12Przyjaciele moi i bliscy trzymają się z dala od mej niedoli, a krewni moi stronią ode mnie. 13Ci, którzy godzą na me życie, zastawiają na mnie sidła; ci, którzy pragną mego nieszczęścia, grożą mi zagładą i wciąż na nowo knują podstępy. 14A ja jestem jak ten, który nie słyszy, i jak niemy, który nie otwiera ust. 15Stałem się podobny do człowieka głuchego, którego usta nie znają odpowiedzi. 16Bo w Tobie, Jahwe, pokładam nadzieję, Ty sam odpowiesz, Panie, Boże mój! 17Myślę bowiem: „Niech nie mają uciechy z mego powodu, niech się nie wynoszą nade mnie, gdy się noga moja zachwieje”. 18Zaprawdę, bliski jestem upadku, a boleść moją nieustannie mam przed oczyma. 19Tak, wyznaję moją winę i trapię się moim grzechem. 20Ale potężni są ci, którzy bez powodu są mi wrogami, i wielu jest tych, którzy niesłusznie mnie nienawidzą. 21Ci, którzy za dobro złem mi odpłacają, zawzięli się na mnie za to, że zdążam ku temu, co dobre. 22Nie opuszczaj mnie, Jahwe, Boże mój, nie oddalaj się ode mnie! 23Pośpiesz mi z pomocą, Panie, moje zbawienie!

Teologia Psalmu 38

Pod względem doktrynalnym Ps 38 można zaliczyć do utworów poucza­jących o karzącej sprawiedliwości Bo­żej. Za grzechy swe bohater Ps 38 zo­stał dotknięty przez Boga różnymi ka­rami. Jedne z tych kar dotyczą ciała, jak trąd, inne znów dotyczą opuszcze­nia przez ludzi nawet najbliższych. W tym jednak wielorakim cierpieniu psal­mista nie złorzeczy Bogu, tylko prosi o usunięcie cierpienia, a tym samym i o usunięcie grzechów, które spowodo­wały te różne cierpienia (por. Ps 6). Ps 38 można zaliczyć do tych utworów biblijnych, które, jak Ps 22 czy Iz 53, kreślą nam obraz wielkich mężów boleści ST. Toteż nic dziwnego, że w. 12 tego utworu znalazł echo w opisie Łukaszowej Męki Jezusa (23, 49). Je­zus bowiem przez swoją mękę, jaką poniósł za grzechy nasze, jest najbar­dziej cierpiącym Mężem boleści w Pi­śmie Świętym.

ks. prof. Stanisław Łach

Pokutujący chrześcijanin swym cierpieniem chce przebłagać miłosiernego Sędziego (2-5); stwierdza, iż nie ma odpoczynku na ciele (6-10); ani na duszy (11-15); i powierza się całkowicie Bogu; nadchodzi pociecha zbawczego lekarstwa; w swych cierpieniach złożył on nadzieję w Bogu o przyjął je w duchu pokuty (16-21); wreszcie uwolniony z wszelkich zagrożeń, oświadcza, że Bóg jest sprawcą jego zbawienia (22-23).

komentarz św. Beda

Jan Paweł II

Psalm 19 — hymn na cześć Boga Stwórcy

Audiencja generalna, 30 stycznia 2002

1. Od początku istnienia ludzkości słońce wschodzące na niebie i coraz bardziej jaśniejące zachwycało ją blaskiem swego światła i dobroczynnym ciepłem swych promieni. Na różne sposoby ludzie okazywali wdzięczność za to źródło życia i dobrobytu, reagując z entuzjazmem, który nierzadko znajdował wyraz w autentycznej, wzniosłej poezji. Wspaniały Psalm 19 [18], którego pierwszą część odczytaliśmy, jest nie tylko modlitewnym hymnem o nadzwyczajnej głębi, lecz również poetycką pieśnią, opiewającą słońce ogarniające swymi promieniami powierzchnię ziemi. Psalmista przyłącza się tu do długiego szeregu kantorów starożytnego Bliskiego Wschodu, wysławiających gwiazdę dnia, która jaśnieje blaskiem na niebie i która w ich regionie góruje długo, powodując palący żar. Wymieńmy dla przykładu znany hymn do Atona, ułożony przez faraona Akhnatona w XIV w. przed Chr., poświęcony tarczy słonecznej uważanej za bóstwo.

Jednakże w przypadku człowieka Biblii istnieje zasadnicza różnica w odniesieniu do tych słonecznych hymnów: słońce nie jest jednym z bogów, lecz stworzeniem będącym w służbie jedynego Boga i Stwórcy. Wystarczy przypomnieć sobie słowa z Księgi Rodzaju: «A potem Bóg rzekł: 'Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata'; (...) Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą (...). A widział Bóg, że były dobre» (Rdz 1, 14. 16. 18).

2. Zanim przyjrzymy się wybranym przez Liturgię wierszom Psalmu, spójrzmy na jego całość. Psalm 19 [18] przypomina dyptyk. Pierwsza część (ww. 2-7) — stanowiąca naszą obecną modlitwę — to hymn na cześć Stwórcy, którego tajemnicza wielkość objawia się w słońcu i księżycu. Natomiast w drugiej części Psalmu (ww. 8-15) spotykamy hymn mądrościowy na cześć Torah, czyli Prawa Bożego.

Obydwie części łączy wspólna nić przewodnia: Bóg rozjaśnia wszechświat blaskiem słońca i oświeca ludzkość światłem swego słowa zawartego w Objawieniu biblijnym. Chodzi niemal o podwójne słońce: pierwsze jest kosmiczną epifanią Stwórcy, drugie — historycznym i bezinteresownym objawieniem Boga Zbawiciela. Nieprzypadkowo Torah, słowo Boże, opisane jest za pomocą określeń «słonecznych»: «jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy» (w. 9).

3. Zajmijmy się teraz pierwszą częścią Psalmu. Rozpoczyna się on wspaniałą personifikacją niebios, które w oczach świętego autora są wymownymi świadkami stwórczego dzieła Bożego (ww. 2-5). One bowiem «głoszą», «obwieszczają» wspaniałość Bożych dzieł (por. w. 2). Również dzień i noc przedstawione są jako posłańcy, przekazujący wspaniałą wiadomość o stworzeniu. Jest to milczące świadectwo, które jednakże daje się słyszeć z mocą — jakby głos rozchodzący się po całym wszechświecie.

Wewnętrzne spojrzenie duszy oraz religijna intuicja, nie zatrzymujące się na tym, co powierzchowne, pozwalają człowiekowi odkryć, że świat nie jest niemy, lecz mówi o Stwórcy. Jak powiada starożytny mędrzec, «z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Sprawcę» (Mdr 13, 5). Również św. Paweł przypomina Rzymianom, że «od stworzenia świata niewidzialne Jego [Boga] przymioty — wiekuista Jego potęga oraz bóstwo — stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła» (Rz 1, 20).

4. Następnie hymn opiewa słońce. Świetlista kula przedstawiona jest przez natchnionego poetę jako waleczny bohater wychodzący z oblubieńczej komnaty, gdzie spędził noc, to znaczy wyłaniający się z czeluści mroków i rozpoczynający swą niestrudzoną drogę po niebie (ww. 6-7). Przypomina atletę nie znającego wytchnienia czy zmęczenia, a całą naszą planetę przenika jego wszechogarniające ciepło.

Słońce przyrównane jest zatem do oblubieńca, do bohatera, do zawodnika, który z polecenia Bożego musi każdego dnia wykonać pewną pracę, dokonać podboju i odbyć bieg w gwiezdnych przestworzach. I oto psalmista ukazuje teraz rozpalone słońce na pełnym niebie, a całą ziemię ogarnia jego żar, powietrze zastygło w bezruchu, i żaden zakątek na horyzoncie nie może ukryć się przed jego światłem.

5. Chrześcijańska liturgia paschalna podejmuje słoneczny obraz Psalmu, by opisać triumfalne wyjście Chrystusa z ciemności grobu i Jego wejście do pełni nowego życia w zmartwychwstaniu. W liturgii bizantyjskiej z Jutrzni Wielkiej Soboty śpiewamy: «Tak jak słońce wstaje po nocy całe jaśniejące swym nowym blaskiem, podobnie i Ty, Słowo, zajaśniejesz nowym blaskiem, gdy po śmierci opuścisz swe oblubieńcze łoże». Oda (pierwsza) Jutrzni Wielkanocnej łączy kosmiczne objawienie z paschalnym wydarzeniem Chrystusa: «Niech raduje się niebo, a wraz z nim cieszy się ziemia, ponieważ cały wszechświat, widzialny i niewidzialny, uczestniczy w tym święcie: zmartwychwstał Chrystus, nasza wiekuista radość». A jeszcze inna Oda (trzecia) dodaje: «Dziś wszechświat cały, niebiosa, ziemia i otchłań, napełniony jest światłem a wszelkie stworzenie sławi już zmartwychwstanie Chrystusa, naszą siłę i naszą radość». Wreszcie następna (czwarta) Oda wieńczy wszystko: «Chrystus, nasza Pascha, powstał z grobu niczym słońce sprawiedliwości, jaśniejąc nad nami wszystkimi blaskiem swej miłości».

Liturgia rzymska nie przyrównuje Chrystusa do słońca tak wyraźnie jak liturgia wschodnia. Opisuje jednak kosmiczne echo Jego zmartwychwstania, rozpoczynając modlitwę w poranek wielkanocny uroczystym hymnem Jutrzni: Aurora lucis rutilat, caelum resultat laudibus, mundus exultans iubilat, gemens infernus ululat — «Już wschodzi zorza poranna, / Zabrzmiało niebo weselem / I ziemia śpiewa radośnie / A piekło jęczy w udręce».

6. Jednakże chrześcijańska interpretacja Psalmu nie zamazuje jego podstawowego przesłania, którym jest zachęta do odkrywania Bożego słowa obecnego w stworzeniu. Oczywiście, jak to zostanie wyrażone w drugiej części Psalmu, istnieje inne, ważniejsze słowo, cenniejsze nawet niż światło — jest nim Objawienie biblijne.

Dla tych jednak, którzy uważnie słuchają i nie mają zaćmionego wzroku, stworzenie stanowi niejako pierwsze objawienie, posiadające swój wymowny język: jest ono jakby drugą księgą świętą, której literami są liczne stworzenia obecne we wszechświecie. Św. Jan Chryzostom twierdzi: «Milczenie niebios to głos bardziej donośny niż głos trąby: głos ten woła nie do naszych uszu, lecz do naszych oczu o wielkości Tego, który je stworzył» (PG 49, 105). A św. Atanazy: «Nieboskłon dzięki swej wspaniałości, swemu pięknu i swemu porządkowi jest znakomitym kaznodzieją mówiącym o swym Sprawcy, którego wymowa napełnia wszechświat» (PG 27, 124).

(Słowo Papieża do Polaków wg. «Kroniki», n. 3/2002, s. 65.)

W spotkaniu z Ojcem Świętym uczestniczyło ok. 500 Polaków, którzy zaśpiewali Papieżowi kilka kolęd. «Bóg zapłać za kolędy — powiedział Jan Paweł II. —

Według tradycji polskiej kolędowanie się przeciąga aż do 2 lutego, do Matki Boskiej Gromnicznej. No i do Rzymu się też przeniosło, bo — jak widzimy — szopka i choinka na placu św. Piotra jeszcze stoją. Czekają chyba do 2 lutego. A to wszystko, cośmy mówili o Psalmach, można by też zastosować do kolęd. Psalmy Starego Testamentu trwają wciąż w liturgii, a nasza polska paraliturgia to właśnie kolędy na Boże Narodzenie. Szczęść Boże i do siego roku dla wszystkich!»